ΚΥΝΩΝ ΒΟΥΛΙΟ

 

ΜΕ ΤΙ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΨΗΦΙΖΑΜΕ

 

Θα αποφύγω να «κρεμάσω στα μανταλάκια» άλλο πρόσωπο , υποψήφιο Δήμαρχο ή Περιφερειάρχη και θα καταπιαστώ με το μέγιστο Παράδειγμα , που είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης ως πρώην Υπουργός του Σαμαρά και νυν Αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας και για δεύτερη θητεία Πρωθυπουργός της χώρας.

Και το κάνω αυτό για να καταδείξω καλύτερα τις προϋποθέσεις, τα κριτήρια δηλαδή στην επιλογή των προσώπων για Αξιώματα στην Δημόσια και Ανώτερη Πολιτική σφαίρα πραγμάτων.

 

 

Στις  θεμελιώδεις αρχές της πολιτικής σκέψης των Βυζαντινών ο βασιλεύς επιβαλλόταν να διακρίνεται για το ευσεβές του φρόνημα, για την απόλυτη αφοσίωσή του στο ορθό δόγμα και για το ειλικρινές ενδιαφέρον του να καθοδηγεί τους υπηκόους του στην οδό της ευσέβειας. Ακολούθως, όφειλε να αποδεικνύει με κάθε ενέργεια και κάθε λόγο του την προσήλωσή του στις επιταγές του δικαίου, το ειλικρινές ενδιαφέρον του για τη διατήρηση της ειρηνικής έννομης τάξης και της κοινωνικής συνοχής, καθώς και την αμεροληψία του κατά την άσκηση των καθηκόντων του. Πέραν αυτών, έπρεπε να καθ’ όλη τη διάρκεια της βασιλείας του να παρέχει αδιαμφισβήτητα τεκμήρια για την αποτελεσματικότητά του αναφορικά με την προάσπιση της αυτοκρατορίας από κάθε απειλή, για τα φιλάνθρωπα αισθήματά του έναντι των υπηκόων του, για την άρτια ηθική του συγκρότηση, καθώς και για την ικανότητά του να διαχειρίζεται με σύνεση τους δημοσιονομικούς πόρους της αυτοκρατορίας και να επιλέγει τα κατάλληλα πρόσωπα για τις νευραλγικές θέσεις του κρατικού μηχανισμού. Οι θεμελιώδεις αυτές αρχές της πολιτικής σκέψης των Βυζαντινών ήταν και αρχές των φορέων της ίδιας βασιλικής εξουσίας.

 

Στην δική μας περίπτωση, ποτέ δεν μας απασχόλησε η πολιτική θεωρία της κυβερνητικής – Πρωθυπουργικής  εξουσίας   ούτε  η ιδεολογία  αυτής καθ’ αυτής της εξουσίας .

 

Έτσι ουδέποτε διατυπώθηκε ένας κανόνας θεμελιωδών χαρακτηριστικών που οφείλει να έχει ο Πρωθυπουργός και για αυτόν να κρίνεται πέραν από την ιδεολογία της πολιτικής του πρότασης ως κυβερνητικό έργο ώστε να αξιολογηθεί ως εκλόγιμος για το αξίωμα της εξουσίας επί του Κράτους και του Λαού.  
( Αυτήν την εποχή έχουμε τις εκλογικές διαδικασίες ανάδειξης Πολιτικού Αρχηγού στον ΣΥΡΙΖΑ. Ότι ισχύει για την επιλογή Πρωθυπουργού ισχύει αναλογικά και για την εκλογή Προέδρου- Αρχηγού κόμματος)

 

Ας μην μπερδέψουμε στην προβληματική αυτή άλλα πράγματα. Μιλάμε για έναν κανόνα που εκπαιδευτικά και βιωματικά ο κάθε πολίτης έχει υπόψη του , ως κοινός τόπος και που κατ’ αρχήν κρίνει τον υποψήφιο για παραγωγό, χρήστη, διαχειριστή εξουσίας πριν εξετάσει την ιδεολογική του προσήλωση ή ένταξη και πριν θέσει υπό κρίση και αντιπαραθετικά τον  έναν διεκδικητή από τον άλλον της Πρωθυπουργικής εξουσίας.

Σε δεύτερο χρόνο εκείνο που θα έπρεπε να μας απασχολήσει θα ήταν το  «Ορθό Δόγμα» και σε τρίτο χρόνο η αφοσίωση του σε αυτό. Διότι θα έπρεπε το ορθόν δόγμα να ταυτιζόταν με το δικό μας. Ο κάθε ένας στην βάση του καταμερισμού εργασίας και της θέσης που κατέχει  προς αυτόν, θεμελιακά είναι φορέας υπερασπιστής ενός ορθού δόγματος.  Και το ορθόν Δόγμα επειδή  είναι παιδί της ιδεολογίας , η οποία και εκείνη είναι δογματική από την φύση της , τόσο το άτομο όσο και το σύνολο της κάθε ιδεολογικής ταυτότητας, έχει υπόψη του το ορθόν δόγμα. 
Αλλά και εδώ πάλι , επειδή δεν έχουμε μοναρχία , το Ορθόν Δόγμα, της ίδιας ιδεολογικής φατρίας δεν είναι  εύλογα  κοινό ........

 

Αλλά πάμε πάλι ( έγραφα το 2019)  στην προκείμενη περίπτωση των επερχόμενων εκλογών, που φαίνεται όπως δείχνουν τα αποτελέσματα μιας άλλης εκλογικής διαδικασίας, πως οι πολίτες συγκεντρώνονται πλειοψηφικά υπέρ του Καπιταλιστικού δόγματος του Νεοφιλελευθερισμού  και των επιταγών του.

Την πιο προηγούμενη περίοδο των  Μνημονίων, της Τρόικα και του ΔΝΤ,  θεώρησαν  πως είναι και δικό τους "ορθό δόγμα".  Και τούτο διότι πίστευαν πως ιδεολογικά ή Πολιτικά κατέχουν την ιδία θέση στο καταμερισμό εργασίας με εκείνη που έχει ας πούμε ο Μυτιληναίος , ιδιοκτήτης της Αλουμίνιο ΑΕ ή ας πούμε ο Σκλαβενίτης, ιδιοκτήτης της αλυσίδας Σουπερ Μαρκετ. Ή ακόμη χειρότερα, πως το δόγμα αυτό που είχε υιοθετήσει η Κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου, δηλαδή Νέας Δημοκρατίας - ΠΑΣΟΚ, κακώς καταψηφίστηκε το 2015.

Στην δεύτερη φάση, πριν τις τελευταίες εκλογές,  οι πολίτες ταυτίστηκαν και πάλι ιδεολογικά με το Ορθό Δόγμα των χρηματοδοτούμενων από τις πολυεθνικές φαρμακευτικών, Καθηγητών της Ιατρικής και Διευθυντών Κλινικών που σουλατσάριζα στα τηλεοπτικά κανάλια παριστάνοντας τον Χορν ή την Κυβέλη, αλλά και των Πολιτικών ηγετών , τον Μητσοτάκη και τους ακόλουθούς του, Τσίπρα, Βαρουφάκη, Κουτσούμπα, Βελλόπουλο. Ουσιαστικά είχαν ταυτιστεί με το Ορθό Δόγμα της ίδιας της Pfizer της ίδιας της Monderna.  Ωσαν να ήταν δικά τους συμφέρονται και κινδύνευαν να απολεσθούν αν έκαναν άλλη επιλογή.  

Όπως επίσης διαπιστώνω πως ουδόλως απασχολεί τον ψηφοφόρο για τον Μητσοτάκη το  «  ευσεβές φρόνημα»,   η «προσήλωσή του στις επιταγές του δικαίου»,  « το  ειλικρινές ενδιαφέρον του για την κοινωνική συνοχή» αφού προϋπήρξε υπουργός με διωγμούς δημοσίων υπαλλήλων και εξακολουθών να έχει την ίδια ιδεολογική θέση εναντίον των δημοσιονομικών του κράτους και  υιοθετεί τον Αντί-κοινωνικό του χαρακτήρα ως επιταγή συνταγματική και εντολή του λαού που εκφράζεται με ψήφο προτίμησης στο πρόσωπό του, και εναντίον επίσης των θέσεων εργασίας στο Δημόσιο, της διατήρησης του Δημοσίου χαρακτήρα των λειτουργιών του κράτους, την διατήρηση του Δημόσιου χαρακτήρα της Υγειάς και των υποδομών της κλπ.  

 

Και αυτά μάλιστα συγκρούονται με την ηθική ενός ηγεμόνα ο οποίος  παραβιάζει και άλλους θεμελιακούς κανόνες που οι ψηφοφόροι δεν τους λαμβάνουν εκ των προτέρων υπόψη στην  κρίση επιλογής τους ή γιατί δεν τους γνωρίζουν είτε γιατί δεν έχουν την ικανότητα κρίσεως είτε πάλι διότι έτσι έμαθαν. 

«Έπρεπε  καθ’ όλη τη διάρκεια της υπουργίας  του,  αλλά και μετά ως Αρχηγού του Κόμματος το οποίο είχε κυβερνήσει,  να παρέχει αδιαμφισβήτητα τεκμήρια για την αποτελεσματικότητά του αναφορικά με την προάσπιση των συμφερόντων  του Λαού και του Κράτους από κάθε απειλή»  και αυτό θα έπρεπε να αποτελεί κριτήριο επιλογής.

Είναι ή δεν είναι απειλή η προσήλωση του στα  μνημόνια και στις παραδοχές του ΔΝΤ εναντίον του όγκου των δημοσίων παροχών  και των εργαζομένων σε αυτές;
Είναι  ή δεν είναι  απειλή εναντίον του λαού η ενεργή συμμετοχή  του στην αύξηση της ανεργίας, στην καταστροφή θέσεων εργασίας και συμπερασματικά αύξηση του κόστους της φορολογικής ικανότητας όσων έμειναν να εργάζονται πληρώνοντας και τους αναλογούντες φόρους των ανέργων ;
Είναι ή δεν είναι απειλή η κατάργηση των θεσμικών δομών προστασίας των εθνικών δρυμών που στην συνέχεια κατακαίγονται ώστε με την απόφαση του ΣτΕ να αποτελούν δελεαστικούς τόπους επιχειρηματικής δραστηριότητας στον τομέα της Ηλεκτρικής ενέργειας, χρηματοδοτώντας με τον τρόπο αυτό το χαμηλό κόστος των Ολιγαρχών για εγκαταστάσεις Αιολικών πάρκων;
Είναι η δεν είναι εγκληματική ενέργεια να κρατάς χωρίς σήμανση τις υποδομές της σταθερής τροχιάς και να θρηνούμε δεκάδες θύματα στα Τέμπη;

Τέλος μπαίνει σε σαφή αμφισβήτηση «η ικανότητά του να διαχειρίζεται με σύνεση τους δημοσιονομικούς πόρους του κράτους» ,αφού με την φορολογική αφαίμαξη των υπηκόων του Κράτους, αφαιρούσε ταυτόχρονα, τόσο ως υπουργός όσο και ως μέλος του Υπουργικού Συμβουλίου, πολύ δεν περισσότερο τώρα ως απόλυτος Μονάρχης - Πρωθυπουργός  και την οικονομική  ικανότητα  των πολιτών να ανταπεξέρχονται στις ανάγκες τους πέραν των ληστρικών φόρων που υποβάλλονταν και σαν να μην έφτανε αυτό,  κατακλέβει τους φόρους  και τα δάνεια για να χρηματοδοτήσει τις ανάγκες του Πολέμου του ΝΑΤΟ εναντίον της Ρωσίας.

Δηλαδή τα χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει ένας άξιος να έχει ρόλο Πρωθυπουργού δεν πρέπει πρώτα απ’ όλα να επηρεάζουν τη ορθή κρίση των ψηφοφόρων; 
Και από την άλλη δεν πρέπει  να είναι κανόνας για όλους όσους επιθυμούν την εκλογή τους στο ύπατο αξίωμα του Πρωθυπουργού; Δεν πρέπει αυτόν τον κανόνα να τον διδάσκει το Κοινοβούλιο, τα κόμματα, οι κοινωνικές οργανώσεις των εργαζομένων; 

 

Πάμε τώρα σε ένα ακόμη κεφάλαιο που σχετίζεται με την ικανότητα να αντιλαμβάνεται ο υποψήφιος για Πρωθυπουργός, τις αποφάσεις και τις πολιτικές του προτεραιότητες οι οποίες είχαν αρνητικές επιπτώσεις στην οικονομία και στην εργασία καθώς και στην δίκαιη ανάπτυξη. . 

 

Ο όρος κατ’ αρχήν «δίκαιη ανάπτυξη»  είναι άκρως πολιτικός όρος που οριοθετεί  το σύνολο των ανισοτήτων που διέπουν στον καταμερισμό εργασίας  στην πάλη των τάξεων.

 

Ο συγκεκριμένος υποψήφιος έχει διατυπώσει το δόγμα των ανισοτήτων ως φυσική υπόσταση χαρακτηριστικών ιδιοτήτων ανάμεσα στους ανθρώπους και στην θέση που έχουν  με βάση τον καταμερισμό εργασίας και επομένως είναι αντίθετος με την μη ύπαρξη των ανισοτήτων ή την εφαρμογή πολιτικών εναντίον τους.

Γι’ αυτό προκρίνει την Αριστεία και τους Άριστους, τους γόνους δηλαδή της πλουτοκρατίας των ειδικών σχολείων που πρέπει να προηγούνται στην οικονομία και την πολιτική της χώρας  ή την ανισότητα που παράγει εκμετάλλευση ανάμεσα στον καπιταλιστή εργοδότη ή γενικά εργοδότη και τον εργαζόμενο.
Αλλά βλέποντας την πολιτική του ως υπουργού της Κυβέρνησης Σαμαρά και υιοθετώντας την σήμερα ως Αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας και Πρωθυπουργού ( πρώτη και δεύτερη θητεία που διανύουμε), δεν αναλογίστηκε καθόλου τις επιπτώσεις σε βάρος της οικονομίας της Χαμηλής και Μεσαίας παραγωγικής Τάξης  και της Μεσαίας Μισθολογικής στους Εργαζόμενους, οπότε υιοθετεί ως σωστές που πρέπει συνεχιστούν τις  πολιτικές  της Δεξιάς , πολιτικές  της Τρόικα και του ΔΝΤ, των Πολυεθνικών, των Ολιγαρχών και του ΣΕΒ .

Έχετε παρατηρήσει πώς όποτε αναλαμβάνει την διακυβέρνηση κόμμα της Δεξιάς εκτινάσσονται όλες οι τιμές Λιανικής και επικρατεί η ασυδοσία ως τεκμήριο ανάπτυξης;

 

Να λοιπόν ένα ακόμη κριτήριο :  η ευφυΐα του Πρωθυπουργού  ή του εν δυνάμει Πρωθυπουργού, αναφορικά με την ασφάλεια του Κράτους και των πολιτών  διαφαίνεται και από την ικανότητά του να αντιλαμβάνεται στο συντομότερο δυνατό χρονικό διάστημα εσφαλμένες επιλογές που έκανε και να τις διορθώνει άμα τη συνειδητοποιήσει τους προς όφελος του ιδίου και του λαού.

Πως διασφαλίζεται το Κράτος παρακολουθώντας όλους τους πολιτικούς του Αντιπάλους, τους ομοϊδεάτες υπουργούς του ανώτερους και ανώτατους αξιωματικούς των ενόπλων δυνάμεων , τους αξιωματούχους της Ελλαδικής εκκλησίας  και εσχάτως επιθυμεί δια της βίας να υποβάλλει σε συνεχή παρακολούθηση των πλήθος των Πολιτών – Υπηκόων του με τις νέες ταυτότητες, χρησιμοποιώντας τα ευρήματα της παρακολούθησης για εκβιασμούς και πειθαναγκασμούς συμμόρφωσης στην δική του κυβερνητική επιλογή;
Αποτελεί ή δεν αποτελεί τον υπ αριθμόν ένα κίνδυνο για την ασφάλεια της Χώρας;  

Αυτά όμως το κριτήρια λειτουργούν και αμφίδρομα.  Δηλαδή και ο λαός αν δεν είναι σε θέση να κατανοήσει τους λόγους που καταψήφισε μια κυβέρνηση και προσπαθεί να την επαναφέρει στην Εξουσία χωρίς να έχουν εκλείψει οι λόγοι καταψήφισης της , και εκείνη υπόσχεται να κυβερνήσει με τις πολιτικές που εφάρμοσε και που γι΄ αυτές καταψηφίστηκε από τον λαό, τότε και ο ίδιος ο λαός στερείται και ευφυΐας και ηθικής.

 

Κατ αναλογία το ίδιο ισχύει και για τις Δημοτικές και Περιφερειακές εκλογές ανάδειξης νέας Διοίκησης Δήμων και Περιφερειών.

 

Και αυτό επίσης αποτελεί βασικό κριτήριο της επιλογής κάποιους για το Ύπατο αξίωμα του Πρωθυπουργού.

 

Ένα ακόμη εξίσου σοβαρό κριτήριο  και ίσως από τα σοβαρότερα είναι το «ευσεβές φρόνημα» . ΟΧΙ το ιδεολογικό , το δογματικό φρόνημα,  ας πούμε « ανήκουμε στον καπιταλισμό ( δηλαδή στην Δύση) και επομένως αυτό το φρόνημα υπερασπιζόμαστε».
Η ενεργεία με διάφορα μέσα,( χρηματοδότηση και Πολεμικό εξοπλισμός σε βάρος της ασφάλειας των συνόρων της χώρας), εμπλοκή της χώρας στον Πόλεμο του ΝΑΤΟ εναντίον της Ρωσίας με χώρα αναφοράς της Ουκρανία, αποτελεί ένα ισχυρό τεκμήριο δουλικής ακολουθίας του δόγματος « ανήκουμε στην Δύση». Δηλαδή ανήκουμε στον Καπιταλισμό, ανήκουμε στον Νεοφιλελευθερισμό και ανήκουμε σε όλους τους Θεσμούς που έχει δημιουργήσει ο Ιμπεριαλισμός. Γιατί η ΕΕ είναι Ιμπεριαλιστικός θεσμός εξάρτησης και υποδούλωσης των χωρών-Μελών της  στον καταμερισμό εργασίας που αυτή έχει επιλέξει για κάθε χώρα.

Το ευσεβές φρόνημα του Ηγέτη, εκδηλώνεται με πολιτικές δικαιοσύνης, ισονομίας, ισοπολιτείας, δικαιωμάτων στην εργασία, πολιτικές εξάλειψης  των ανισοτήτων, εξάλειψης της φτώχειας , εξάλειψης της ανεργίας που μαζί με την φτώχεια οδηγούν στον κοινωνικό αποκλεισμό, δραστικής μείωσης της υπεροχής των ισχυρών  σε βάρος των ανίσχυρων , παραγωγής πολιτών  ευημερίας του λαού, πολιτικών ασφάλειας του Κράτους έναντι εξωτερικών κινδύνων κλπ  και τέλος ,  του παραδείγματος ζωής του που αποτελούν οδικό χάρτη ηθικής της εξουσίας που  διδάσκει τους πολίτες.
Ποιο είναι το παράδειγμα Ζωής του,  που μας καθοδηγεί ο Μητσοτάκης  ως ηθική πρόταση και που θα πρέπει  ο λαός να ακολουθήσει στον καθημερινό του βίο;
( Στον Δήμο Τανάγρας δες τε τον Περγάλια κομματικό στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας και Δήμαρχο)

Αλήθεια γιατί αυτό, το «ευσεβές  Φρόνημα» δεν αποτελεί την κορωνίδα των κριτηρίων στην επιλογή ενός διεκδικητή του Ύπατου Αξιώματος του Πρωθυπουργού;  

Αυτά λοιπόν είναι κάποια κριτήρια που θα έπρεπε να είχε υιοθετήσει ο Ελληνικός λαός για τις επιλογές  του,  πέραν από την ιδεολογική τοποθέτηση ή την κομματική ένταξη του κάθε πολίτη
Κατ’ αναλογία τα κριτήρια αυτά αποτελούν και θεμελιακούς κανόνες κρίσης των Πολιτών στην  επιλογή των Δημάρχων και Δημοτικών ή και Τοπικών Συμβούλων αλλά οι ίδιοι θεμελιακοί κανόνες αυτοί ισχύουν και τις Περιφερειακέ εκλογές.

 

Δύο συμπεράσματα:

Το πρώτο είναι πως δεν έχουμε συμφωνήσει σε κανέναν κανόνα θεμελιακών αρχών πολιτικής Εξουσίας. 

Δεύτερον ,τίποτε που ισχύει για τον ένα διεκδικητή δεν σημαίνει πως δεν ισχύει και για τον άλλον και για τον καθένα που επιθυμεί συγκεκριμένη θέση στα δημόσια και κυβερνητικά πράγματα.  .
Δυστυχώς οδεύουμε σε ένα ακόμη ολέθριο λάθος και σε μια ακόμη απόδειξη του πόσο ανήθικος και ολίγιστος είναι  ο λαός στην γενική και στην ειδική του έννοια.

ΥΣ.
Στην ειδική  του έννοια, λαός είναι και οι πολιτικοί και οι δικαστές και όλοι εκείνοι που τους ορίζουμε ως Πολιτικό Προσωπικό του Συστήματος.