Η παρατεταμένη ενασχόλησή μου με τον χώρο, τον κατ' επίφαση λεγόμενο συνδικαλιστικό, αλλά και επί μια δεκαπενταετία απεξάρτηση απο τον κομματικό λόγο, από τον κομματικό τρόπο σκέψης, μου διεύρυνε τους ορίζοντες αναζήτησης.
Ο συνδικαλισμός, δηλαδή η οργανωμένη αλληλεγγύη ανάμεσα στους εργαζόμενους ως μέσο άμυνας, εμπλουτίστηκε από τις ιδέες του σοσιαλισμού, αποκτώντας δυνάμεις που ξεπερνούσαν τις δομημένες σχέσεις Κράτους - κοινωνίας, Εξουσίας - Εργατών.
Όμως παρέμεναν ασαφή στους εργαζόμενους νοήματα, ιδέες, όπως η "ελευθερία", η "εργασία", η "απασχόληση" οι "εργασιακές σχέσεις", η "χειραφέτηση", ο "πλούτος", το "κέρδος", ο "λόγο", η "Δημοκρατία", ο "Σοσιαλισμός", τα "μέσα παραγωγής" κλπ.
Το νεοελληνικό Κράτος, δομήθηκε στα πρότυπα του φεουδαλισμού και ο βιομηχανικός και εμπορικός του εκσυγχρονισμός, αλλά και οι πολιτικές ελευθερίας, ηθικής και δικαιοσύνης δεν στερήθηκαν των φεουδαλικών αξιωμάτων.
Το Κράτος ήταν εξ αρχής ιδιωτικό, ιδιοκτησία της νεοσύστατης οικονομικής ελίτ και των ξένων οικονομικών δυνάμεων που επιχειρούσαν εντός της ελληνικής επικράτειας.
Στο πολιτικό πεδίο το Κράτος ήταν ξενοκρατούμενο, οι δε πολιτικές ηγεσίες εθελόδουλα είχαν διαλέξει στρατόπεδο υποτέλειας. Αγγλικό, Γερμανικό, Ρώσικο.
Οι εργαζόμενοι εξακολουθούσαν, παρά την γιγάντωση του συνδικαλιστικού κινήματος και παρά την αποδοχή νέων ιδεολογικών ρευμάτων που ενίσχυαν και με πολιτικό λόγο τις διεκδικήσεις τους, να βρίσκονται στο ίδιο καθεστώς δουλείας των ιδιωτών και του Κράτους.
Καθώς δε οι ξένες πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις αύξαναν την επιρροή τους κατά τρόπο που διασπούσαν και υπέτασσαν τις πολιτικές δυνάμεις, οι εργαζόμενοι, των οποίων το κυρίαρχο χαρακτηριστικό τους ήταν η αμορφωσιά, ακολουθούσαν παρά την "διαπαιδαγώγηση" των συνδικαλιστικών τους ηγεσιών, τις επιρροές των πολιτικών δυνάμεων, συγκροτώντας τις αντίστοιχες αλληλοσυγκρουόμενες δυνάμεις υποταγής τους.
Ότι δόμησε το νεοελληνικό κράτος και τις αντίστοιχες κοινωνίες εργαζομένων, ελεύθερων ή μισθωτών δούλων, παρέμεινε στα βασικά του νοήματα και τις αρχές ηθική και δικαιοσύνης το ίδιο μέχρι και σήμερα.
Σήμερα οι εργαζόμενοι είναι υποταγμένοι στις επιρροές των πολιτικών δυνάμεων που είτε είναι οπαδοί και κομματικά μέλη, είτε είναι παραδοσιακοί ψηφοφόροι των πολιτικών σχηματισμών.
Υποταγμένοι καθώς είναι, έχουν αναπτύξει μια παράλληλη λογική υποτέλειας την οποία θεωρούν αναγκαία συνθήκη ελευθερίας και ευημερίας και την οποία υπόσχονται οι πολιτικοί σχηματισμοί σε κάθε εκλογική περίοδο.
Κάθε αποστασιοποίηση απο αυτήν την συνθήκη ελευθερίας και ατομικής ευημερίας, οδηγεί όχι στην αναθεώρηση των συνθηκών αλλά στον αυτό-εκτοπισμό. Μάλιστα δε, αυτός ο αυτό-εκτοπισμός έχει αποκτήσει σε ένα σημαντικό πληθυσμιακό μέγεθος μια δυναμική θυμού που συνοδεύεται με μια έντονη απόσχιση και της ιστορικής τους καταγωγής, και της πρόσφατης ιστορίας του ελληνικού λαού.
Φαίνεται πως είναι πολύ μακριά και η Χούντα των συνταγματαρχών και ο Εμφύλιος και οι συνεργάτες του Γ΄ ράϊχ, οι κουκουλοφόροι καταδότες, οι ταγματασφαλίτες. Είναι τόσο μακρινά όλα αυτά, που ένα Νεοναζιστικό κόμμα μαζεύει οπαδούς στο όνομα της Πατρίδας, του Έθνους, της Θρησκείας και της Οικογένειας.
Ένα κόμμα που έχει για ίνδαλμα του τον Χίτλερ, τις θηριωδίες κατά του λαού μας, τα καμμένα χωριά και τους χιλιάδες εκτελεσθέντες, αυτό το κόμμα μαζεύει οπαδούς στο όνομα της Πατρίδας, του Έθνους, της Θρησκείας και της Οικογένειας.
Από την άλλη, μια κυβέρνηση, ίδια και συνέχεια της προηγούμενης, στο όνομα της πατρίδας, του Έθνους, της Θρησκείας και της Οικογένειας, πουλά του εργαζόμενους σκλάβους στους δανειστές, πουλάει την Πατρίδα για το καλό της, εξανεμίζει την οικογένεια, απειλεί να κατάσχει την ατομική περιουσία, ληστεύει με υπέρογκους φόρους κάθε εισόδημα, αφήνοντας προστατευμένα στο απυρόβλητο τις οικονομικές ελίτ.
Οι εργαζόμενοι, προδομένοι από τις επιλογές τους, προδομένοι από τις συνδικαλιστικές τους ηγεσίες, προδομένοι από τον κομματισμό τους, συνθηκολογούν με ότι τους βρήκε χωρίς να προβάλουν καμιά αντίσταση.
Μα και κάποιες φορές που αντιδρούν ξεφουσκώνουν τόσο γρήγορα και τόσο απογοητευτικά οι οργανωμένες αντιδράσεις που δεν σου αφήνουν το περιθώριο να ελπίσεις.
Στο πολιτικό επίπεδο, τα κόμματα που ή αυτοπροσδιορίζονται "Πατριωτικά" και είναι υποχείρια των δανειστών και της Γερμανικής αλαζονείας, είτε αυτοπροσδιορίζονται Αντί - μνημονιακά, Αντί-υποτελή, Ανεξάρτητα Ελληνικά ή Αριστεροδημοκρατικά, με την δράση τους και τον πολιτικό τους λόγο, αφού πρώτα διακηρύσσουν την υποταγή τους στην ΕΕ και το Νόμισμα των Τραπεζιτών στην συνέχεια διαγκωνίζονται ποιο θα πείσει ή ποιο θα τρομοκρατήσει τον λαό για να επιλέξει εκείνος τελευταίος ποιανής εξουσίας θα γίνει υποτελής.
Υπάρχει βέβαια και η διανόηση. Είχα μάθε αφ' υψηλού να παρακολουθεί και να κρίνει τα γεγονότα ή να νουθετεί Πολιτικούς και Κυβερνήσεις όχι βάση της επιστημοσύνης της, αλλά με βάση την ατομική ιδεολογία που ποτέ δεν ξεπερνούσε την ανάγκη άσκησης εξουσίας και την ανάγκη υποτελούς βιοπορισμού.
Αυτή η διανόηση σήμερα αρνείται να μετάσχει αποκαθηλωνόμενη από τον θρόνο της Πανεπιστημιακής ή επαγγελματικής της εξουσίας και να ταυτιστεί με το ανειδίκευτο εργάτη, τον αγρότη τον ελεύθερα εργαζόμενο, σε μια οργάνωση επαναστατικής ανατροπής των πολιτικών και οικονομικών κυβερνώντων.
Όποτε χρειάστηκε να σώσει το "τομάρι" της, καταπιάστηκε με τους εργαζόμενους ή του αγρότες, μιλώντας και γράφοντας με δυσνόητους όρους και λέξεις δείχνοντας με αυτό τον τρόπο την απέχθεια της προς τους χειμαζόμενους και την ανωτερότητα της επιστημοσύνης τους, κατά τρόπο που να καταλαβαίνει η Άρχουσα εξουσία και να συνδράμει στις ορέξεις τους.
Βέβαια θα περίμενε κανείς σ' αυτόν το ζόφο που διαπερνά την ελληνική οικογένεια των μισθοσυντήρητων ή των ελευθέρως εργαζομένων να υπήρχε ένα δίχτυ προστατευτισμού από την τοπική Αυτοδιοίκηση.
Άλλα και αυτοί πεισμένοι ότι αντικαθρεπτίζουν την κεντρική εξουσία και την "νομιμότητα" που το Κράτος τους έχει εκχωρήσεις, συμπεριφέρονται όπως ακριβώς ο Υπουργός των εσωτερικών ή ο Πρωθυπουργός της χώρας.
Πειθήνια εντάσσονται στις "επίσημες" πολιτικές των Κυβερνώντων ή τις ανάγκες των κομματικών τους εξαρτήσεων, ακολουθούν παράλληλες πολιτικές "νομιμότητας" και σε άλλες περιπτώσεις παίζουν τον ρόλο του Ποντίου Πιλάτου.
Το ερώτημα για τους εργαζόμενους παραμένει. Ποιον να εμπιστευτούμε, τι να κάνουμε.
Σ' αυτά τα δύο ερωτήματα οι απαντήσεις είναι επίπονες. Δεν υπάρχουν άκοπες απαντήσεις. Δεν υπάρχουν σωτήρες πέρα από την κοινότητα ή τον εαυτό μας ως μέλη μιας οργανωμένης κοινωνίας.
Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε είναι πως για τα δεινά μας φταίει ο ατομικισμός μας και οι επιλογές μας.
Χρειάζεται η διάλυση των Δήμων και πόλεων μαμούθ. Χρειάζεται η συναπόφαση στην τοπική μας κοινωνία για το τι θα κάνουμε, πως θα το κάνουμε χωρίς ιδιοτέλεια.
Πρέπει να ξεχάσουμε την λέξη και την έννοια "Αντικειμενικό" και στην θέση της να βάζουμε για τον εαυτό μας και τους άλλους την λέξη και την έννοια " Ιδιοτέλεια" ή "Ανιδιοτέλεια".
Το "αντικειμενικό" υποκρύπτει ιδιοτέλεια.
Ως εργαζόμενοι χρειαζόμαστε άλλες μορφές οργάνωσης που να συναντούν την κοινωνία μέσα στην οποία και εργαζόμαστε και καταναλώνουμε και κοινωνούμε την ζωή μας.
Οι παραδοσιακές μορφές πλέον έχουν χρεοκοπήσεις και διαφεντεύονται από το Κράτος, τα κόμματα και την ιδιοτέλεια των ηγεσιών τους.
Πρέπει να επανά-ορίσουμε τι είναι η Δημοκρατία και πως εφαρμόζεται.
Να θυμόμαστε πάντα ότι τον παπά δεν τον κάνουν τα ράσα και ούτε οι εκλογές. οι βουλευτές, το Κοινοβούλιο ορίζουν την Δημοκρατία.
