Αν συμφωνούσαμε στις διαπιστώσεις τότε θα βρίσκαμε λύση

Ξεκινώντας αυτήν την επιστολή προς τους «συνδαιτυμόνες» της ιτερνετικής κοινωνίας μπαίνει ως ερώτημα για προβληματισμό, αν αληθεύει πως όλοι εμείς που αλληλοενημερωνόμαστε και ανταλλάσσουμε απόψεις μέσω του ιντερνετ αποτελούμε μια συγκεκριμένη κοινωνία που διέπεται από τις βασικές παραδοχές της Δημοκρατίας, δηλαδή της ελευθερίας βούλησης και έκφρασης γνώμης. Αλλά το ζητούμενο στην Δημοκρατία δεν είναι η ελευθερία βούλησης και η ελευθερία έκφρασης γνώμης, αλλά ο Λόγος, η απόφαση, η εντολή.

Δεν έχει αξία η ατομική ή η συλλογική έκφραση γνώμης αλλά ο λόγος που ενσαρκώνει την θέληση, την διαβούλευση, την εντολή. Αυτό που λείπει μαρτυρά και το ότι δεν έχουμε Δημοκρατία παρά μια παρωδία της Δημοκρατίας.

Ένα παράδειγμα, είναι οι διαδηλώσεις εργαζομένων. Είναι μια εκδήλωση έκφρασης συλλογικής γνώμης. Ποιος την λαμβάνει υπόψη; Από πού συνάγεται το συμπέρασμα ότι υφίσταται Δημοκρατία όταν στην συλλογική γνώμη δεν υπάρχει το αντί-επιχείρημα αλλά η συκοφαντία πως πρόκειται για «συμφέροντα» που χάνουν τα προνόμια τους; Στην καλλίτερη περίπτωση οι εργαζόμενοι εισπράττουν την συμπάθεια των κυβερνώντων, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι η έννομη τάξη επιβάλει σε αυτούς που κυβερνούν, αυτοί να λαμβάνουν αποφάσεις και αν δεν πείθονται οι εργαζόμενοι, τότε επιβάλλονται οι αποφάσεις αυτές με δικαστικές.   

Αλλά αν θέλουμε να εξετάσουμε τα πράγματα ως έχουν θα πρέπει να υιοθετήσουμε την αρχή της συμφωνίας ως προς τις διαπιστώσεις.

Είναι παροιμιώδες ως αξίωμα, πως η Αριστερά δεν μπορεί ποτέ να ομονοήσει και να ενωθεί. Αλλά και η Δεξιά, όπως και αν μορφοποιείται και σχηματοποιείται, πάλι δεν μπορεί να τα «βρει» όπως λέμε στην καθομιλούμενη και επομένως αυτό το παροιμιώδες αξίωμα της ασυνεννοησίας και της διάστασης λόγου που χαρακτηρίζει την Αριστερά αποτελεί αξίωμα και για την Δεξιά.

Σήμερα που μας δίνεται η δυνατότητα εν μέσω όξυνσης των συγκρουσιακών αντιθέσεων, είτε στην οικονομία είτε στον πολιτικό λόγο, να προτείνουμε μια διέξοδο από την κρίση, δεν έχουμε ψυλλιαστεί ότι δεν συμφωνούμε με τις διαπιστώσεις και απλώς περιγράφουμε ότι μας συγκινεί ή μας εξοργίζει. Δεν διαπιστώνουμε, απλά αφηγούμαστε ότι μας έκανε θετική ή αρνητική εντύπωση.

Στο επίπεδο των πολιτικών, ως άτομα ή σχήματα, όπου κανείς μπορεί να «πεισθεί» πως υπάρχουν συμπεράσματα πράξεων , δηλαδή υφίστανται διαπιστωμένα τεκμήρια, ανακαλύπτει ότι επ’ αυτών ουδείς συμφωνεί, ούτε τα άτομα-πολιτικοί μεταξύ τους, ούτε τα σχήματα – οργανωμένος με δομές πολιτικός λόγος.

Επομένως όταν δεν διαπιστώνουμε συμφωνία επί των συμπερασμάτων, ίσως διότι τα εργαλεία ανάλυσης και αποκρυπτογράφησης των ενεργειών δεν είναι κοινά ή δεν έχουν πιστοποιηθεί ως αυθεντικά και από όλους αναγνωρίσιμα, τότε δεν μπορούμε τα ομιλήσουμε για διατύπωση προτάσεων που δημιουργούν ασφάλεια και διέξοδο από ένα σύμπλεγμα αρνητικών επιπτώσεων ή ενεργειών.

Παρακολουθώντας αξιόλογες τοποθετήσεις γνωστών και επιφανών επιστημόνων ή και δημοσιογράφων, κάθε φορά ανακαλύπτω πως κανείς τους δεν συμφωνεί με τον άλλο  ούτε ως προς τα ευρήματα ( διαπιστώσεις) ούτε και προς τα προτεινόμενα, αν και δεν υπάρχουν προτάσεις, αλλά η διατύπωση της ανάγκης μιας ανακύκλωσης «λύσεων» εντός του ίδιου συστήματος «αξιωμάτων» που δημιούργησε την κρίση – αν είναι όντως πραγματική και απλά δεν φαίνεται ως τέτοια- σαν να μας διαφεύγει ως γεγονός ότι σε ένα φύλλο χαρτιού στο όποίο έχουμε χαράξει πολλές γραμμές και γράμματα, το ενδεχόμενο λάθος ή μια διόρθωση δεν περιλαμβάνει ως αναγκαίο εργαλείο την γομολάστιχα, αλλά την μουτζούρα. 

Κολλημένοι στην ανωριμότητα της γνώσης μας, δεν αντιλαμβανόμαστε πως ο καπιταλισμός για παράδειγμα, δεν υφίσταται πάντοτε κρίση, ανεξάρτητα αν συμφέρει έτσι να εμφανίζεται, κάθε φορά που μια αναγέννηση του ή μια αλλαγή κατεύθυνσης του εμφανίζεται ως κρίση σύμφυτη με τον χαρακτήρα του και την υπόστασή του.

Στην πορεία εξέλιξης των οικονομιών, κάθε θεωρία που υποστηρίχθηκε  ως μια αναγκαία  στην  εξελικτική διαδικασία ενέργεια, επέφερε ανακατατάξεις και βίαιες συγκρούσεις , αφού κάθε οικονομική στρατηγική στην εφαρμογή της επιβάλει και τον αντίστοιχο τύπο κοινωνικής συγκρότησης και σχέσεων με τα πράγματα, σχέσεων ανάμεσα στους ανθρώπους και αυτών, με τους κανόνες που συγκροτούν την κοινωνία του οικονομικού μοντέλου και διέπουν την λειτουργία της.

Ως πρώτη διαπίστωση, η οποία μπορεί να αμφισβητηθεί, είναι ότι οι κοινωνικές συγκροτήσεις έπονται κάθε οικονομικής συγκρότησης και κάθε επιδιωκόμενου αποτελέσματος. 

Σήμερα στην ολοκλήρωση του ο νεοφιλελευθερισμός, επιβάλει καταστροφή όλων των προηγούμενων δομών, καθώς η συσσώρευση κεφαλαίων περνά σε άλλα χέρια.

Από τον στρατοκρατικό ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ που αποτέλεσε το κυρίαρχο σύστημα υποταγής των ενεργειακών οικονομιών  ( πετρελαιοπαραγωγικές χώρες και χώρες της Λατινικής Αμερικής) και τον εθνοκρατικό ιμπεριαλισμό μέσα στον οποίο αναπτύχθηκε η Ευρώπη, ο νεοφιλελευθερισμός αποδομεί τον παλιό ιμπεριαλισμό προτάσσοντας τον Τραπεζοκρατικό ολοκληρωτισμό.

Καθ’ όσον οι πιέσεις των νέων εθνοκρατικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, Κίνας, Ρωσίας, Ινδίας, Βραζιλίας εντείνονται επί Αμερικάνικων αλλά και Ευρωπαϊκών συμφερόντων, επενδύοντας στην εξάρτηση των παλιών κραταιών οικονομιών διαμέσου της αγοράς εξωτερικού χρέους, οι Ευρωπαϊκές χώρες που συγκροτούν της Ε.Ε. προτάσσουν ως ασπίδα ασφαλείας την Τραπεζοκρατία, η οποία πρέπει να ενισχυθεί και για έναν επιπλέον λόγο. Το κέντρο συγκρούσεων μετατοπίζεται πλέον προς την Αφρική στην οποία ήδη η Κίνα έχει κάνει σαφή την παρουσία της διεκδικώντας κυριαρχικά δικαιώματα. Άλλωστε η βίαιη ανατροπή των παλαιών καθεστώτων στην Αίγυπτο και την Λιβύη  που χρηματοδοτήθηκε και υποστηρίχτηκε από την Ε.Ε. με την συμμαχία των Αμερικανών αποτελεί μια γραμμή άμυνας προς την διεισδυτικότητα της Κίνας και της Ινδίας. 

Η Ρωσία πλαγιοκοπεί τόσο την Ε.Ε. όσο και την Αμερική και μέσω της Τουρκίας και μέσω την Ανταρκτικής και ξαναθυμίζει τους ιστορικούς ιμπεριαλιστικούς της δεσμούς με τις Αραβικές χώρες.

Μέσα σε όλα αυτά δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι έχει υιοθετηθεί η μετατόπιση του ενδιαφέροντος, ως μονοδρόμου,  των ΗΠΑ από τις Αραβικές χώρες, που αν υλοποιηθεί η απόφαση Ο’ Μπάμα για αποχώρηση των Αμερικάνικων στρατευμάτων από το Αφγανιστάν, αυτό θα επισύρει και την αποχώρηση των Ευρωπαϊκών δυνάμεων από την περιοχή. Το κέντρο των επιχειρήσεων πλέον θα μετατεθεί στα παράλια της Μεσογείου, από βόρεια Αφρική, Ισραήλ, Λίβανος, Συρία, Κύπρος, Κρήτη χωρίς να μειωθεί το ενδιαφέρον και ο φόβος που προκαλεί το Πακιστάν.

Μέσα σε όλα αυτά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η οικονομική αναγέννηση της Αργεντινής τρομοκρατεί τόσο τις ΗΠΑ όσο και την Γερμανία και δια της Γερμανίας την Ε.Ε.  

Η Λατινική Αμερική, προεξέχοντος της Βραζιλίας, προβάλει ήδη ως νέα Υπερατλαντική δύναμη με δυναμικούς ηγέτες και δυναμικές οικονομίες την ίδια ώρα που τόσο η Αμερικάνική όσο και η Ευρωπαϊκή οικονομία βρίσκεται σε αποδιάρθρωση.

Νομίζω πως βρισκόμαστε στο κατώφλι ενός νέου «Ψυχρού Πολέμου» που βρίσκει τόσο την Ε.Ε, όσο και της Αμερική απροετοίμαστους, την δε Ε.Ε. επικυριαρχούμενη από τον Γερμανικό μεγαλοϊδεατισμό.

Η Ελλάδα, δεν αποτελεί τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο από μια πλουτοπαραγωγική αποθήκη, στης οποίας την ποδιά σφάζονται Γερμανό-Αμερικάνικα οικονομικά και Κινέζικά συμφέροντα.

Οι πολιτικοί ηγέτες και η Πολιτική γραμμή της χώρας κυριαρχούνται από το αξίωμα του μη ρίσκου. Δεν διεκδικούν και δεν συζητούν πράγματα μπρος στο ενδεχόμενο να φάνε πόρτα. Συμπεριφέρονται όπως ένας άτολμος νεαρός που του αρέσει μια ωραία δεσποινίδα, αλλά στο ενδεχόμενο της απόρριψης εκείνος δεν τολμά να της εκφράσει τα συναισθήματα της.

Άλλωστε η απάντηση στην κριτική της Αντιπολίτευσης είναι, και αν σας πουν όχι;

Η δήθεν οικονομική κρίση της Ελλάδας είναι το ίδιο «οικονομική» κρίση της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, της Ιταλίας και της Γαλλίας. Είναι κρίση τεχνητή που υπηρετεί μόνο ένα σκοπό. Στην διεκδίκηση των νέων και παλιών ενεργειακών πηγών μεταξύ ΗΠΑ, Κίνας, Ρωσίας και Ε.Ε., η Ευρωπαϊκή Ένωση να τεθεί εκτός μάχης από την επικυριαρχία των Γερμανών και των δορυφόρων τους.

Έτσι η επιδείνωση των οικονομιών των παραπάνω χωρών από την «ακαμψία» της Μέρκελ θέτει τις χώρες αυτές εκτός διεκδίκησης του ελέγχου του νέου ενεργειακού τόξου της Μεσογείου.

Όλα τα άλλα είναι απλώς διαθλαστικές κουρτίνες για κατανάλωση ανάμεσα σε κόμματα, λαούς, ντόπια συμφέροντα και εσωτερικές συγκρούσεις.

Είναι λοιπόν αναγκαίο αυτό που γίνεται στην χώρα μας και ως τέτοιο πρέπει να μας απασχολήσει εν όψει των νέων καταμερισμών, που ήδη βρίσκονται σε εξέλιξη.

Η επιλογή με ποια στρατόπεδα συμφερόντων θα πάει η Ελλάδα θα κρίνει και την χώρα ως οικονομική δύναμη και την χώρα ως λαός και προοπτική.

Όσο η χώρα βρίσκεται υπό την εξουσία του ευρώ, τόσο απομακρύνεται η περίπτωση ανάταξης της ελληνικής οικονομίας. Ας σκεφτούμε πως οι πρώτες ύλες, που κατ’ εντολή των Ευρωπαϊκών συνθηκών έχουν στερήσει την εγχώρια παραγωγή, εισάγονται σε τιμές σκληρού νομίσματος. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα την παραγωγή προϊόντων απαγορευτικού κόστους. Έτσι τα Ελληνικά προϊόντα, αφήστε την φούσκα των εξαγωγών, δεν μπορούν να δημιουργήσουν θετικές αγορές, δεν αντέχουν στις ανταγωνιστικές τιμές ούτε της Γερμανίας, ούτε της Κίνας ή των Ινδιών.  

Να μην ξεχνάμε πως η εκτίναξη του εξωτερικού χρέους της χώρας ξεκινά από την ημέρα εκχώρησης στους Τραπεζίτες το δικαίωμα του Νομίσματος. Δηλαδή την ένταξη της χώρας στο ευρώ. Με την ένταξη της χώρας στο ευρώ, η Ελλάδα πουλήθηκε στους Τραπεζίτες και τις τράπεζες.

Κατά την άποψή μου γίνεται αναγκαία και επιτακτική η έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Τραπεζικό της νόμισμα, το ευρώ.

Αλλά δεν φτάνει μόνο αυτό. Η Ελλάδα πρέπει να βγει και από το ΝΑΤΟ και να οικοδομήσει στρατηγική οικονομικής ανάπτυξης επενδύοντας στην διαμάχη των οικονομικών συμφερόντων γεωστρατηγικής της Κίνας, Ρωσίας, ΗΠΑ, Ε.Ε. και Λατινικής Αμερικής.

Μην μας διαφεύγει πως στον χάρτη των ενεργειακών οικονομιών εκτός της Ρωσίας και Αζερμπαϊτζάν  μπαίνουν Βουλγαρία, Αλβανία, ασφαλώς Ρουμανία, Ελλάδα και Κύπρος. Διαμορφώνεται  δηλαδή ένα νέο Ευρωπαϊκό τόξο ενεργειακών οικονομιών που θα λειτουργήσει αναγκαστικά , αντιπαραθετικά προς το παλιό Αραβικό τόξο ενεργειακών οικονομιών, το οποίο πρέπει να συγκροτηθεί αυτόνομα και κυριαρχικά.

Επομένως η χώρα μας θα έπρεπε να είχε ξεκινήσει μια πολιτική προσέγγισης προς αυτήν την κατεύθυνση με τις άλλες Βαλκανικές χώρες καθώς και με την Ρωσία παρά και ενάντια σε απειλές χρεοκοπίας που προβάλει η Τρόικα και κυρίως η Γερμανία.

Η Ελλάδα δεν χρειάζεται για υπουργό των οικονομικών κάποιον ντίλερ των πολυεθνικών συμφερόντων αλλά έναν οικονομολόγο με διπλωματική γνώση και εμπειρία, καθώς και διπλωμάτες στο Υπουργείο Εξωτερικών με επάρκεια στα οικονομικά.  

Μια διαφορετική οπτική ως πρόταση προβληματισμού.

1. Αν θέλουμε ένα διαφορετικό λόγο θα πρέπει να ξαναδιαβάσουμε τις θεωρίες της οικονομίας και να αμφισβητήσουμε την ορθότητα της κοσμοθεωρίας της οικονομίας, της συγκρότησης κοινωνίας, κράτους , το προσδιορισμό «έθνος», «Κράτος», «Κοινωνία», «Ανθρώπινα δικαιώματα» και  «Ανάπτυξη».

Αν το αντίπαλο παγκόσμιο στρατόπεδο μετρά την οικονομία και τα αποτελέσματα των επιλογών του με μονάδα μέτρησης και σύγκρισης το ΑΕΠ, η ίδια θεωρία της Οικονομίας προτρέπει η μέτρηση και η σύγκριση να γίνετε με την επίκληση των δεικτών Υπανάπτυξης.

2. Στην διατύπωση μιας πρότασης «Κυβερνητικής» διάσωσης προέχει ο επαναπροσδιορισμός των όρων οικονομία, ανάπτυξη, κοινωνία, κράτος, νόμισμα, ατομική ιδιοκτησία, συλλογική ιδιοκτησία, κυριαρχία, κεφάλαιο.

Η πρόταξη από μια οικονομία δημιουργίας «ευκαιριών», από μια οικονομία «Προσφοράς και ζήτησης», από μια οικονομία «ιδιωτικής» επιχειρηματικότητας και «μικρού» Κράτους , στην οικονομία της ελεύθερης εργασίας, στην οικονομία της συλλογικής ιδιοκτησίας, στην οικονομία των βασικών αναγκών, στην οικονομία της παράλληλης παραγωγής ( Κράτους και Ιδιωτών) ή ( ιδιωτική παραγωγή εμπορευμάτων και συλλογική παραγωγή αγαθών), είναι ζητήματα μια διατύπωσης μιας άλλης κοσμοθεωρίας και όχι ενός άλλου μοντέλου ανάπτυξης που εδράζεται στην ίδια βάση που εδράζεται και ο καπιταλισμός.

3. Το «ευρώ», όπως έχω τονίσει πολλές φορές, αποτελεί ιδιωτικό τραπεζικό νόμισμα που υποτάσσει τις «εθνικές» οικονομίες στην Τραπεζοκρατία.

Το ίδιο το «Ευρώ» όπως ισχυρίζονται και τα στελέχη της  ΕΚΤ, δεν είναι τίποτε περισσότερο παρά η «φούσκα» της Γερμανοκρατορίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, που μοναδικός του ρόλο είναι η υπερίσχυση της Γερμανικής οικονομίας πάνω σε κάθε οικονομία της Ευρώπης.

Ουσιαστικά του «ευρώ» αποτελεί την ίδια στρατηγική Χίτλερ για την Ευρώπη και την Βόρεια Αφρική, όπου αντί ενός Τρίτου αιματηρού παγκόσμιου πολέμου, επιλέχτηκε η βαρβαρότητας της οικονομοκρατίας των Τραπεζών με την προσάρτησή τους στο άρμα της Γερμανικής πολεμικής μηχανής.  

4. Η διάλυση όλων των δομών που συγκρότησαν την νεοελληνική κοινωνία και η επανασύσταση της πάνω σε μια νέα οικονομική κοσμοθεωρία. 

Μια άλλη θεωρία κοινωνικών σχέσεων που ορίζουν το άτομο ως προς την φύση του και όχι την οικονομικής του καταγωγή, δημιουργεί μια άλλη θεωρία «τάξεων» που κοντράρετε με την θεωρία των Τάξεων όπως την όρισαν είτε ο Καπιταλισμός είτε ο Μαρξισμός.  

Μια αλλαγή της θεώρησης της οικονομίας και των κοινωνιών που την συγκροτούν,  αναγκαστικά οδηγεί σε εκείνο το πολίτευμα που δημιουργεί αρμονικές σχέσεις συνύπαρξης, αμοιβαιότητας, ισότητας και συλλογική δύναμη εξουσίας, δηλαδή ενός Νέου Κράτους.  

Μια τέτοια θεώρηση, οδεύει σε ένα κοινωνικό-οικονομικό σύστημα Δημοκρατίας που ολοκληρώνεται, και πρέπει να ολοκληρωθεί, στο ιδανικό πολίτευμα της Λαοκρατίας. 

Αποκομμένη η Δημοκρατία από το άτομο, αποτελεί την εκτροπή από το ιδανικό πολίτευμα και δεν αποκαθιστά το άτομο ως φυσική οντότητα μέσα στο περιβάλλον που συνυπάρχει με αυτό, αλλά το υποτάσσει σε αυτό. Δηλαδή, οι "Κρατούντες" τον "Δήμο" που συγκροτούν ομάδες οργανωμένων οικονομικών συμφερόντων, ασκούν δυνάμεις επικυριαρχίας πάνω στην φύση και τα άτομα, οργανώνοντας τα έτσι που να υποστηρίζουν και να υπηρετούν την επικυριαρχία τους.  Όλα τα οικονομικά μοντέλα ανάπτυξης και όλες οι θεωρίες ανάπτυξης υπηρετούν την εξουσία του κέρδους και εκείνη την ατομική ιδιοκτησία που ορίζει το κέρδος, και ορίζεται από αυτό,  ως δύναμη επικυριαρχίας. 

Οδεύουμε για σωτήριες εκλογές;

Όλα δείχνουν ότι πολύ σύντομα θα πάμε για νέες εκλογές και πολύ σύντομα ο ΣΥΡΙΖΑ θα κυβερνήσει την χώρα.

Θα είναι το τέλος της μεταπολίτευσης και των κομματικών δημιουργημάτων που την ακολούθησαν.

Ο πολιτικός χάρτης θα αλλάξει με τα παραδοσιακά κόμματα να συρρικνώνονται ή και να εξαφανίζονται από το κοινοβούλιο.

Τα απόνερα των μέτρων και της πολιτικής - κοινωνικής και οικονομικής εξαθλίωσης θα προκαλέσουν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και θα δοκιμάσουν την αντοχή του εναπομείναντος, μετά τις εκλογές, κόμματος της Αριστεράς.

Το σχέδιο θέλει να ξεκαθαριστεί το τοπίο από όποια Αριστερά μπορεί να ευδοκιμήσει κατά τα Ελληνικά ειωθότα καθώς και η όποια πιθανή διέξοδο, ακόμη και σαν απειλή απο τον Ελληνικό λαό.

Για τον λόγο αυτό ο σχεδιασμός που "καταδεικνύει" άνοδο της επιρροής της Χρυσής Αυγής, θέλει κατά την στιγμή της κρίσης εξέγερσης του λαού με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, την κρίση να την οδηγήσει ο Μιχαλολιάκος και οι τραμπουκικές ενέργειες των φασιστοειδών του, που ακουμπάν πάνω στην οργή και στην αδυναμία εξωτερίκευσης των πολιτών, της οργής αυτής. 

Μνημόνιο καταστροφής

Είναι γεγονός πως όταν στερηθείς μια πηγή εσόδων, τότε καταφεύγεις σε μια άλλη πηγή.

Όταν ιδιωτικοποιείς   την κρατική περιουσία τότε αυξάνεις τους φόρους. 

Φόροι πληρώνουν μόνο οι εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, και μικροί ελεύθεροι επαγγελματίες. 

Τραπεζίτες, Βιομήχανοι, Γερμανικές πολυεθνικές, Εφοπλιστές ΔΕΝ πληρώνουν φόρους. 

Κανείς δεν μπορεί να λέει ότι άμα ιδιωτικοποιηθεί το νερό θα πληρώνουμε λιγότερα; 

Άντε και πληρώνουμε στον ιδιώτη ( το αντίθετο θα γίνει) λιγότερα. Το Κράτος όμως θα έχει χάσει μια σημαντική πηγή εσόδων. Από που θα χρηματοδοτηθεί ο Κρατικός Προϋπολογισμός; 

ΑΠΟ τους ΦΟΡΟΥΣ. 

Θα έχουμε αύξηση φόρων.

Όποιος συμφωνεί κοντόφθαλμα με την τσέπη του στρέφετε κατά του Κράτους και κατά του Λαού.

Να πέσει η Κυβέρνηση;

Μπορεί; Πρέπει να πέσει η Κυβέρνηση;

Παράδειγμα: Ένας βοσκός κατασκευάζει μια μάντρα και κλείνει τα αιγοπρόβατα του μέσα σε αυτήν. Αγοράζει και τρία σκυλιά ποιμενική ράτσα, για να τα προστατεύει από μια αγέλη λύκων.

Μετά από κάποιο διάστημα, ο βοσκός ανακαλύπτει ότι οι λύκοι είναι νηστικοί και τα σκυλιά του χορτάτα. Όμως του λείπουν πρόβατα.

Ερώτημα: Τι πρέπει να κάνει ο βοσκός;

Τώρα, η Κυβέρνηση και πρέπει να πέσει και να γίνουν νέες εκλογές.

Όμως αυτή την φορά η Κυβέρνηση πρέπει να πέσει από τον λαό, για να γνωρίζει η νέα κυβέρνηση ότι πλέον ο λαός ανεβοκατεβάζει Κυβερνήσεις.

Ξένες επενδύσεις

Η Κυβέρνηση υποστηρίζει πως τα νέα μέτρα , συνέχεια των προηγούμενων μέτρων, θα κάνουν ανταγωνιστική την οικονομία ( ως προς το Μπαγκλαντές) και θα φέρουν καινούργιες ξένες επενδύσεις.

Κάποτε υπήρχε ένας βοσκός με καμιά δεκαριά πρόβατα και ένα σκύλο.

Μια μέρα ένα πρόβατο διαμαρτυρήθηκε γιατί ο σκύλος ήθελε να του φάει το ένα πόδι.

Τότε ο βοσκός του είπε: «για να σωθεί το μαντρί, δώσε το ένα σου πόδι»

Την άλλη μέρα ένα άλλο πρόβατο πήγε στον βοσκό και του είπε πως ο σκύλος θέλει να του φάει το ένα πόδι.

Και πάλι ο βοσκός είπε στα πρόβατα, πως για να σωθεί το μαντρί, πρέπει να δώσουν στο σκύλο το ένα  τους πόδι.

Στο τέλος ο βοσκός είχε πρόβατα χωρίς πόδια.

Όταν ήρθε ο καιρός να τα πουλήσει στον χασάπη ( νέες επενδύσεις), ο χασάπης του είπε.

Κοίτα, τα πρόβατα σου δεν έχουν πόδια οπότε τι να τα κάνω. Πως θα τα κρεμάσω στο τσιγκέλι; Δυστυχώς δεν μου κάνουν.

Ο Βοσκός πτώχευσε και ο χασάπης του τα πήρε για ένα κιλό μόνο.

Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.

Μεταξύ μας υπάρχουν πρόβατα, σκύλοι, βοσκοί και χασάπηδες.

Ο κάθε ένας από εμάς ας επιλέξει ποιον ρόλο του αρμόζει και αναλόγως ας πράξει.

Η Κυβέρνηση έχει δικαιωματικά το ρόλο του βοσκού.

Η Πλουτοκρατία, Βιομήχανοι, Τραπεζίτες, Εφοπλιστές έχουν το ρόλο του σκύλου.

Η Τροικα έχει τον ρόλο του Χασάπη.

Ο λαός ας επιλέξει «ελεύθερα» όποιον άλλο ρόλο θέλει να έχει!!!

Χρώσταγε στο Δημόσιο και τον συνέλαβαν.

Κατά διαστήματα και κάθε φορά που η Κυβέρνηση παίρνει το μαχαίρι και κόβει, αφαιρεί ένα κομμάτι από την ζωή μας, μας πατούν και ένα κόκαλο να το γλείψουμε. Να ασχοληθούμε με αυτό, να στοχοποιήσουμε εκείνον που μόνο αυτός φταίει για το κακό που μας βρήκε.

Ο φασισμός δεν είναι κόμμα αλλά μέσο επικοινωνίας, διαβούλευσης και υποταγή των αδύναμων ( γιατί έτσι, οι ίδιοι επέλεξαν να είναι αδύναμοι) και εκείνων που κατέχουν τον πλούτο και την εξουσία.

Φασιστικός πολιτικός λόγος είναι ο λόγος των δημοσιολογούντων δήθεν επιστημόνων και δημοσιογράφων, ο λόγος Στουρνάρα, ο λόγος Βενιζέλου, ο λόγος Κουβέλη, ο λόγος Σαμαρά , ο λόγος κάθε Υπουργού, Πρωθυπουργού, Προέδρου Δημοκρατίας, που υποτάσσεται στα πάθη του και για να τα υπηρετήσει πουλάει την πατρίδα του, πουλάει τον λαό της Πατρίδας του.

Αποφάσισαν, μια ομάδα ανθρωποειδών, πως το μέλλον δεν είναι ικανό να θρέψει το παρόν γι’ αυτό το παρόν πρέπει να θρέψει το μέλλον.

Άρα λοιπόν, το παρόν ενοχοποιεί εκείνο το κομμάτι της κοινωνίας, την πλειοψηφία της, ότι καταχράστηκε ως μέλλον του παρελθόντος της το παρόν και τώρα πρέπει να πληρώσει.

Κατηγορούμε με ευκολία και χωρίς ιστορική μνήμη το παρελθόν μας, τις περιόδους ευδαιμονίας, τότε που η ευδαιμονία της πλουτοκρατίας συνδυαζόταν με την ευδαιμονία του λαού, τότε που ο λαός μπορούσε να αποταμιεύει, μπορούσε να αποκτά ατομική ιδιοκτησία, μπορούσε να αισιοδοξεί για το μέλλον, μπορούσε να απαιτεί Δημοκρατία και θεσμούς χρηστού κράτους.

Κατηγορούμε το παρελθόν μας, επειδή όπως μας διέταξαν τα πολιτικά σκύβαλα της πλουτοκρατίας, καταναλώναμε περισσότερα από όσα παράγαμε. 

Η ανάπτυξη μας είπαν, μας προπαγάνδισαν, περνάει μέσα απο την κατανάλωση. 

Δεν σκεφτήκαμε όμως ποτέ, και δεν σκεφτόμαστε, πως παραιτηθήκαμε υπέρ των κομμάτων που μας κυβερνούσαν, υπέρ των βουλευτών που μας εκπροσωπούσαν, με το σκεπτικό ότι είναι δικοί μας άνθρωποι και που ό,τι έκαναν τα έκαναν για μας.

Αυτοί έφτιαξαν τζάκια νέων επιχειρηματιών δήθεν, για να έχουμε δουλειές, ανάπτυξη και ευημερία.

Εκείνοι όμως αυξάνανε το εξωτερικό χρέος της χώρας για τους δικούς ιδιώτες επιχειρηματίες. Οι δικοί τους νέοι επιχειρηματίες πλούτιζαν, οι δικοί τους νέοι επιχειρηματίες τους προστάτευαν, τους διατηρούσαν στις καρέκλες πολιτικής εξουσίας και εμείς στο χαβά μας. Να κλείνουμε τα αυτιά του εγκεφάλου μας, σαν ζόμπι να τους ψηφίζουμε και σήμερα που θα έπρεπε να πάρουμε τα ινία της χώρας μας εξακολουθούμε να ζούμε στρουθοκαμηλίζοντας.

Σήμερα προπαγανδίζουν ότι χρειαζόμαστε τις Τράπεζες και πως πριν τον άνθρωπο και για το μέλλον του πρέπει πρώτα απ' όλα και πάνω απ' όλα να προστατεύουμε τις Τράπεζες και τους Τραπεζίτες.

Μας λένε, "ποια χώρας άφησε να πτωχεύσουν οι τράπεζες της"; Αν πτωχεύσουν οι τράπεζες δεν θα έχουμε να φάμε. 

Και η Ισλανδία δεν είναι ένα παράδειγμα που εμείς ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΠΟΤΕ να το ξεχνάμε; 

Μας χρεώνουν την οικονομική αποτυχία, μας χρεώνουν που κατασπάραξαν το Δημόσιο, όχι με τη ηλίθια δικαιολογία των πολλών προσλήψεων αλλά, επειδή χρησιμοποίησαν το Δημόσιο για ιδία χρήση.

Καταστρέφουν την κοινωνική διάσταση του Κράτους επειδή είναι άχρηστο, γιατί με αυτό τον τρόπο οι άχρηστοι που τους ψηφίζουν θα εξακολουθούν να τους ψηφίζουν.

Καταστρέφουν την Δημόσια επιχειρηματικότητα προς δόξα της ιδιωτικής, την ίδια στιγμή που η ιδιωτική επιχειρηματικότητα με περισσή  αυθάδεια ζητά οι εργαζόμενοι να πληρώνονται τα ελάχιστα χωρίς κανένα δικαίωμα και εκείνοι να μετακινούν τα κεφάλαια τους όπου θα έχουν μεγαλύτερο κέρδος.

Τι μεγαλύτερη απόδειξη έχουμε ως παράδειγμα από την σημερινή κατάσταση, όπου ο λαός αγκομαχά,  πληρώνοντας τα χρέη της ιδιωτική επιχειρηματικότητας, και η ιδιωτική επιχειρηματικότητα να βγάζει τα κεφάλαιά της στο εξωτερικό, να μετακινεί τις επιχειρήσεις της στο εξωτερικό και να επιμένει να μην πληρώνει συμμετοχή στο χρέος.

Πως λοιπόν πρέπει να συμφωνήσουμε να πουληθούν στην ιδιωτική επιχειρηματικότητα οι Δημόσιες Επιχειρήσεις;

Πόσο ανεγκέφαλοι πρέπει να είμαστε και πόσο ατομικούληδες ώστε να συμφωνούμε επειδή εμείς δεν δουλεύουμε στην ΔΕΗ, στην ΕΥΔΑΠ, στην κάθε Δημόσια Επιχείρηση, να πουληθούν οι δημόσιες επιχειρήσεις; 

Πόσο ανεγκέφαλοι πρέπει να είμαστε  και πόσο εκτός πραγματικότητας ζούμε, όταν κατακρίνουμε και εναντιωνόμαστε με την ιδιωτική επιχειρηματικότητα και την αυθάδεια που την διακρίνει και να συμφωνούμε ταυτόχρονα να προσεταιρίσει στην ιδιοκτησία της Δημόσιες επιχειρήσεις;  

Πόσο ανεγκέφαλοι και πόσο σκυψοκεφαλάκηδες είμαστε, όταν το Κράτος με την υπέρογκη φορολόγηση μας, αντί να ενισχύει τα δημόσια νοσοκομεία, τα σχολεία και τα πανεπιστήμια, να χρηματοδοτεί του Δήμους , να χρηματοδοτεί την εσωτερική παραγωγή εναντίον των εισαγωγών, εκείνο καταστρέφει την Δημόσια Υγεία, την Δημόσια Παιδεία, αυξάνει την ανεργία, μειώνει τους μισθούς μας, απαξιώνει την ατομική ιδιοκτησία, πληρώνει τους τοκογλύφους, διατηρούν το δικαίωμα να ενθυλακώνουν παροχές και υψηλούς μισθούς για τους ίδιους και τους "συμβούλους" τους,  και εμείς τρέχουμε να πληρώσουμε φόρους επί φόρων;

Τους χρηματοδοτούμε για να αυξήσουν τα όπλα εναντίον μας; Να αγοράζουν τόνους χημικών εναντίων μας όταν διαδηλώνουμε; Να προστατεύουν την επαίσχυντη ιδιωτική επιχειρηματικότητα που καταστρέφει το περιβάλλον και απογυμνώνει το πλούτος της χώρας μας;

Πάμε και πληρώνουμε φόρους; Πάμε και τους χρηματοδοτούμε εναντίον μας; Γιατί λοιπόν να μην αποθρασύνονται; Γιατί να μην σκληραίνουν τα μέτρα εναντίον μας.

Εμείς είμαστε οι ένοχοι; Εμείς καταχραστήκαμε κεφάλαια , εμείς δημιουργήσαμε χρέη, εμείς βγάλαμε τα κέρδη μας στο εξωτερικό;

Τι περιμένουμε λοιπόν;

Για πόσο ακόμα θα τους επιτρέπουμε να μας κρεμούν στην σφαγιομηχανή σαν τα κοτόπουλα;

Πότε θα πούμε όχι στους φόρους, όχι στην κατάχρηση εξουσίας, όχι στην εμπορευματοποίηση της υγείας και της γνώσης, όχι στους δοσίλογους πολιτικούς, όχι στο χλευασμό της δουλειάς μας και την εξαθλίωση των μισθών και των δικαιωμάτων μας,
ΟΧΙ στον εαυτό μας να συνεχίζει στο ίδιο λάθος;

ΚΥΝΟΒΟΥΛΙΟ: Γιατί αυξάνεται η ανεργία στους νέους επιστήμονες

ΚΥΝΟΒΟΥΛΙΟ: Γιατί αυξάνεται η ανεργία στους νέους επιστήμονες: Σκεφτήκατε γιατί αυξάνεται η ανεργία στο πανεπιστημιακό μορφωτικό επίπεδο της νεολαίας στην Χώρα μας;  Αλλά το ίδιο δεν παρατηρείται και ...

Γιατί αυξάνεται η ανεργία στους νέους επιστήμονες

Σκεφτήκατε γιατί αυξάνεται η ανεργία στο πανεπιστημιακό μορφωτικό επίπεδο της νεολαίας στην Χώρα μας; 

Αλλά το ίδιο δεν παρατηρείται και στις υπόλοιπες χώρες του "Νότου";

Όταν ξεκίνησε η κρίση, πολλοί βιαστικά να την προσδιορίσουν ως κρίση συσσώρευσης, κρίση οικονομίας. 

Στην συνέχεια, προσδιόρισαν την κρίση ως κρίση πολιτικού συστήματος.

Η παγιοποιημένη αντίληψη του ΚΚΕ ότι οι κρίσεις είναι σύμφυτο φαινόμενο του καπιταλιστικού συστήματος, είναι η μια πλευρά της πραγματικότητας. 

Ο καπιταλισμός σε κάθε φάση ωρίμανσης του, δημιουργεί το καινούριο μέσα από την καταστροφή του προηγούμενου. 

Κεκτημένο στον καπιταλισμό είναι μόνο οι κρίσεις των οικονομικών σχέσεων ως προϋπόθεση εξέλιξής του.

Κάθε όμως οικονομική σχέση ορίζεται από την κάθε φορά οικονομική στρατηγική ανάπτυξης που υπερβαίνει την ανάπτυξη. 

Κάθε στρατηγική ανάπτυξης διαμορφώνει και το αντίστοιχο σύστημα κοινωνικής συγκρότησης που καλείται να υποστηρίξει και να υπηρετήσει την τάξη πραγμάτων.

Αυτήν την περίοδο, της ωρίμανση της παγκοσμιοποίησης - στο πρώιμο στάδιο η παγκοσμιοποίηση προκάλεσε ευφορία στις εσωτερικές οικονομίες-  η στρατηγική της ανάπτυξης επιφέρει αναδιαρθρώσεις στις εσωτερικές οικονομίες, αλλά και επιβεβλημένες ανασυγκροτήσεις στο επίπεδο των κοινωνικών συγκροτήσεων.

Στις ανασυγκροτήσεις αυτές συγκρούεται το παλιό μοντέλο κοινωνιών και η ιδεολογία τους, με το καινούργιο και αναγκαίο να υπηρετήσει τις νέες στρατηγικές.

Πρωτίστως μια οικονομική εξέλιξη των στρατηγικών επιδρά καταλυτικά στα ιδεολογικά θεμελιώματα, πάνω στα οποία συγκροτήθηκαν οι κοινωνίες της προηγούμενης καπιταλιστικής συγκρότησης.

Πολλοί σπεύδουν να προτείνουν συστήματα αντίστασης ή να ασκήσουν κριτική χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους ότι το κάθε φορά οικονομικό μοντέλο ανάπτυξης, προσδιορίζει και την αντίστοιχη κοινωνική συγκρότηση των ατόμων, σε κοινωνία ή κοινωνίες που υπάρχουν ως υποστηρικτικά εργαλεία του οικονομικού μοντέλου.

Σε μια τέτοια διαδικασία σύγκρουσης του καινούργιου με το παλιό, ο κίνδυνος ανατροπών και εξεγέρσεων είναι το πιο σίγουρο ενδεχόμενο και όχι ο αστάθμητος παράγοντας.

Εκείνο το τμήμα μια κοινωνίας που θα μπορούσε να ηγηθεί μιας τέτοιας εξέλιξης, δηλαδή μια εξέγερσης, είναι εκείνο  το τμήμα, που εκ των πραγμάτων μπορεί να να αντικαταστήσει το υπάρχων πολιτικό σύστημα κυβέρνησης. 

Όσο όμως η διαδικασία ωρίμανση της σύγκρουσης του καινούργιου με το παλιό βρίσκεται στην τροχιά ολοκλήρωσης του, τόσο ταυτόχρονα στοχοποιούνται οι εν δυνάμει κίνδυνοι. 

Όπως αποδείχτηκε από την πρόσφατη βίαιη ανατροπή της παλιάς-παραδοσιακής συγκρότησης κράτους και κοινωνίας, στις Αφρικανικές χώρες της Μεσογείου, τα όπλα που χρησιμοποίησε η παγκοσμιοποίηση ήταν τα πιο μορφωμένα στρώματα του πληθυσμού και μάλιστα εκείνα που απόκτησαν πανεπιστημιακή γνώση και εμπειρία εργασίας στην μητρόπολη του ιμπεριαλισμού, Ευρωπαϊκή Ένωση και ΗΠΑ. 

Αλλά, αν τα όπλα αυτά δεν είναι σε θέση να αξιοποιηθούν από μια εσωτερική οικονομία σε μια διαδικασίας βίαιης καταστροφής της αντίστοιχή της κοινωνική συγκρότηση, τότε η ανάγκη προστασίας του συστήματος πατάει πάνω στην καταστροφή ή την αδρανοποίηση αυτών των όπλων. 

Έτσι λοιπόν, η ανεργία στην νεολαία και ειδικότερα στο πιο μορφωμένο τμήμα της, επιδιώκει όχι μόνο την αδρανοποίηση του δυναμικότερου όπλου της κοινωνίας, αλλά την πλήρη καταστροφή της με προεκτάσεις την απογοήτευση τόσο των νέων επιστημόνων όσο και κυρίως της οικογένειας που επιδιώκει την ανώτερη μόρφωση των παιδιών της. 

Άλλωστε, οι επιδιωκόμενες προσκλήσεις ξένων επενδύσεων προϋποθέτουν προλεταριοποίηση της γνώσης και των κατεχόντων αυτής.

Οι εισαγόμενες επενδύσεις δεν θα είναι επενδύσεις μεγάλου εργατικού δυναμικού, αλλά επενδύσεις υπέρ-σύγχρονης  τεχνολογίας, που όμως θα απασχολούν ένα πολύ μικρό αριθμών εξειδικευμένων εργατών  - κατά κύριο λόγο αποφοίτων ΤΕΙ - και ένα ακόμη λιγότερο διοικητικό προσωπικό ΑΕΙ. 

Σε μια τέτοια διαδικασία αναπαραγωγής και συσσώρευσης κεφαλαίων ένας τεράστιος πληθυσμός άνεργων επιστημόνων, είναι ο πιο σίγουρος εχθρός του συστήματος που μπορεί να καθοδηγήσει μια σίγουρης έκβαση εξέγερση. 

Είναι γεγονός, χωρίς να εμβαθύνουν ιδιαίτερα, οι ίδιοι οι θιγόμενοι νεολαίοι, διαπιστώνουν πως είναι πολύ πιο ανταγωνιστικός ο συνομήλικος τους όταν οι σπουδές τους υπολείπεται κατά πολύ από αυτές των άλλων. 

Η στροφή σε μια λιγότερο μορφωμένη νέα γενιά, από την μια θα εμβαθύνει την υπανάπτυξη της οικονομίας αλλά από την άλλη, βάση και της ηθικής του πολιτικού συστήματος και του πολιτικού προσωπικού, θα διατηρήσει εν ζωή και μακροημέρευση αυτό καθ' εαυτό το σύστημα και το υπηρετικό του προσωπικό. 

Βλέπουμε άλλωστε τα ευφυολογήματα του πολιτικού προσωπικού που υπηρετεί την κατεδάφιση του Κράτους και της Κοινωνίας, στο να υπηρετεί τα συμφέροντα των οικονομικών ελίτ, της ντόπιας πλουτοκρατίας αλλά κυρίως της ξένης. 

Αδιαφορεί τελείως για την καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων της κοινωνίας  και του μέλλοντος της οικονομίας και της χώρας, αγκιστρωμένο στην εξουσία εκείνη που τους διασφαλίζει πλούτο και ευτυχία σε εκείνους και τα παιδιά τους. 
Η παγκοσμιοποίηση ως νέα οικονομία πρόβαλε την επικυριαρχία των Τραπεζών πάνω σε ότι ορίζει ή ορίζεται ως οικονομία.
Από την άλλη, η Αριστερά παραμένει δέσμια της ιστορική της εξέλιξη.
Παραμένει ο τελευταίος τροχός την καπιταλιστικής ανάπτυξης προσπαθώντας να φρενάρει κάθε διαδικασία ανατροπών παγιωμένων οικονομικών αντιλήψεων και αντίστοιχων κοινωνικών συγκροτήσεων.  
Ενώ η επαναπροσδιόριση του Ιμπεριαλισμού από την οικονομική σχολή του πανεπιστημίου του Σικάγου υπέταξε Κυβερνήσεις και οικονομικά καθεστώτα, η Αριστερά επένδυσε τον πολιτικό της λόγο στην υπεράσπιση του παλιού μοντέλου ιμπεριαλιστικής ανάπτυξης ως όπλο άμυνας στο νέο μοντέλο, της παγκοσμιοποίησης. 
Όσο όμως δεν προβάλλεται το καινούργιο από την Αριστερά, τόσο η ίδια θα σέρνεται με τεντωμένα τα πόδια, ακολουθώντας τις εξελίξεις και απογοητεύοντας μεγάλες πληθυσμιακές κοινωνίες εργαζομένων. 

ΚΥΝΟΒΟΥΛΙΟ: Ο πολιτισμός της βαρβαρότητας

ΚΥΝΟΒΟΥΛΙΟ: Ο πολιτισμός της βαρβαρότητας: Εχθές παρακολουθούσας παλιά Ελληνική ταινία με τον Αυλωνίτη. Μια ιστορία που επαναλαμβάνεται και σήμερα, με ένα άνεργο που κλέβει ένα κ...

Ο πολιτισμός της βαρβαρότητας

Εχθές παρακολουθούσας παλιά Ελληνική ταινία με τον Αυλωνίτη. Μια ιστορία που επαναλαμβάνεται και σήμερα, με ένα άνεργο που κλέβει ένα κομμάτι μπακαλιάρο. Στο τέλος ο αστυφύλακας, γνωρίζοντας από πρώτο χέρι την τραγική κατάσταση της οικογένειας με πεινασμένα τα δύο τους παιδιά, δεν τον συλλαμβάνει αλλά, προθυμοποιείται να τον βοηθήσει να βρεί μια δουλειά και ο ίδιος πληρώνει στον μπακάλη τις 10 δρχ. βρίσκοντας μια δικαιολογία για τον «κλέφτη» άνεργο πατέρα.

Σε μια άλλη ιστορία, ενός άλλου πολιτισμού, ο Γιάννης Αγιάννης  κλέβει μια φρατζόλα ψωμί για να χορτάσει την πείνα του, συλλαμβάνεται και καταδικάζετε σε καταναγκαστικά έργα. Ο Ιαβέρης που τον κυνηγά, εκπρόσωπος ενός άκαμπτου Κράτους- Νόμου της Αριστοκρατικής πλουτοκρατίας, αντιλαμβάνεται στο τέλος το έγκλημα του Κράτους πάνω στους ανθρώπους και δίνοντας τέλος στην ζωή του αφήνει ένα περιστέρι ελεύθερο.   

Σήμερα, σε έναν άλλον πολιτισμό, τον πολιτισμό της καθυποταγμένης Ελλάδας στην Δύση και τους τοκογλύφους, της καθυποταγμένης σε βάρβαρους και ανήθικους πολιτικούς, καθυποταγμένης σε διαφθαρμένους και δοσίλογους, ο εργάτης, ο άνεργος, ο συνταξιούχος απειλείται να χάσει το σπίτι του, το αυτοκίνητό του,  ότι μισθό του επέτρεψαν να αμείβεται επειδή το ληστρικό ιδιωτικό κράτος των τραπεζιτών, των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των τοκογλύφων, αρνείται  να εισπράξει  φόρους από τους ιδιοκτήτες του και ασελγεί ασύστολα πάνω στην κοινωνία των εργαζομένων. Εγκληματεί πάνω στην κοινωνία των εργαζομένων.

Σήμερα όμως όλοι αυτοί οι εγκληματούντες κατά των εργαζομένων, των αγροτών, των ελ. Επαγγελματιών, έχουν την σύμπραξη, την συμπαράσταση, την αποδοχή όλων εκείνων που σε κάθε Γενική απεργία κρύβονται, λουφάζουν, τρέχουν μην χάσουν μεροκάματο και αφήνουν όλους τους άλλου ως πονηρούληδες να βγάλουν το φίδι από την τρύπα.

Φταίμε και εμείς, όταν με απεργίες αποκτούσαμε δικαιώματα, επιτρέπαμε να τα απολαμβάνουν και οι δοσίλογοι απεργοσπάστες.

Έτσι τους μάθαμε να έχουν το ελεύθερο «δικαίωμα» να καρπώνονται τον κόπο μας, τον αγώνα μας, την απόλυση μας λόγω συνδικαλιστικής δράσης και να φαίνονται μάγκες και άνθρωποι του εργοδότη.

Σήμερα λοιπόν τι κέρδος απέκτησαν όλοι αυτοί οι απεργοσπάστες; Όλοι αυτοί οι εργοδοτικοί;

Ποια προνόμια τους παρέχουν οι εργοδότες τους ή το σύστημα για τις καλές τους υπηρεσίες εναντίον των εργαζομένων και του λαού;

Αύριο είναι μια μεγάλη μέρα. Αύριο είναι μια μέρα της μεγαλύτερης μάχης εναντίον της Κυβέρνησης, εναντίον των μέτρων ξεκληρίσματος της ζωής μας και είναι μια μέρα που οι δοσίλογοι εργαζόμενοι πρέπει να μείνουν πολύ λίγοι.

Όχι στην Απεργοσπασία.

Όλοι στην Απεργία και μεγάλη, πολύ μεγάλη συμμετοχή. Δυνατή φωνή και απαίτηση παραίτησης της Κυβέρνησης. Παραίτηση από το μνημόνιο και τα μέτρα καταναγκασμού στην πλήρη εξαθλίωση.  

Δεν καταγγέλλουμε το Μνημόνιο. ΠΑΡΑΙΤΟΥΜΑΣΤΕ από αυτό. Και με μαζί με αυτό απαιτούμαι την παραίτηση της Κυβέρνησης.  

«Μέλημά μας, να δημιουργήσουμε θέσεις εργασίας»

Η μόνιμη επιχειρηματολογία των Κυβερνητικών στελεχών είναι, «μέλημα μας είναι να δημιουργήσουμε θέσεις εργασίας».

Αλήθεια, με την περιοριστική και βάρβαρη πολιτική μειώσεων των μισθών και των δικαιωμάτων των εργαζομένων, πόσες θέσεις εργασίας δημιουργήθηκαν, πόσο μειώθηκε η ανεργία και πόσο αυξήθηκε το μπαούλιασμα στις τράπεζες του εξωτερικού από τους ευεργετηθέντες;

Από την άλλη μεριά έχουν «κηρύξει» πόλεμο κατά της φοροδιαφυγής στοχοποιώντας μισθωτούς και συνταξιούχους. Έχουν στοχοποιήσει την ατομική περιουσία καθώς και την μισθολογική εξέλιξη κάθε εργαζόμενου, ο οποίος πρέπει να αποδείξει πως ζει σήμερα όντας άνεργος με ιδιόκτητο διαμέρισμα, εξοχικό, αυτοκίνητο.

Όμως όλο ή σχεδόν όλο το πολιτικό προσωπικό έχουν εξάγει τις αποταμιεύσεις τους στις τράπεζες του εξωτερικού.

Αυτή την στιγμή κυκλοφορεί λίστα της Τ.τ.Ε. με πλήθος πολιτικών προσώπων που έβγαλαν τα λεφτά τους στο εξωτερικό, την ίδια στιγμή που εξοντώνουν σε φόρους, χαράτσια, μειώσεις μισθών και συντάξεων, αυξήσεις σε όλα τα προϊόντα τον Ελληνικό λαό.

Αυτήν την περίοδο των σικέ διαπραγματεύσεων, με τις απαιτήσεις των Ελλήνων και ξένων ( πολυεθνικών) επιχειρηματιών να αποτελούν το θανατηφόρο βέλος των τροικανών και της κυβέρνησης , κτυπούν λυσσαλέα τα εργατικά δικαιώματα, τις εργασιακέ σχέσεις.

Θα πρέπει όμως να γνωρίζουμε ότι οι εργασιακές σχέσεις είναι κοινωνικές σχέσεις. Είναι σχέσεις καθορισμού και προσδιορισμού των ατόμων στον περίγυρο του αλλά και στο σύνολο της κοινωνίας.

Είναι σχέσεις που είτε ξεθωριάζουν τις ταξικές αντιθέσεις και γκετοποιήσεις είτε τις ενθαρρύνουν και τις ενισχύουν.

Οι εργαζόμενοι οδηγούνται στην πλήρη προλεταριοποίηση της κλασικής εποχής. Της εποχής εκείνης που ο μισθωτός δούλος δεν κατείχε ιδιοκτησία.  Μετατρέπεται από άτομο σχετικής ελευθερίας σε μάζα κλασικής περιόδου. Γιατί ο μισθωτός δεν εργάζεται αλλά δουλεύει ή αλλιώς εργάζεται σε καθεστώς σχετικής ελευθερίας ή σχετικής ανελευθερίας.

Η αυτοδιάθεση του ατόμου από την σχετική ελευθερία στο πέρασμα του στην απόλυτη ελευθερία , άρα και στην εργασία εν ελευθερία, ενώ την προηγούμενη περίοδο χρυσωνόταν με  την αύξηση των εισοδημάτων του, την δημιουργία ατομικής περιουσίας, καταναλωτικής δεινότητας, σήμερα ενοχοποιείται, διώκεται και εκχωρείται στην «ανταγωνιστικότητα» της οικονομίας και στην «σωτηρία» της πατρίδας.

Σε αυτήν την φάση δεν συγχωρείται η αμάθεια, η ψευδαίσθηση, η ανεκτικότητα, ο φόβος, το ρίσκο, η ευλύγιστη μέση, ο ατομισμός, η παραίτηση.

Σε αυτήν την φάση το πολιτικό αίτημα, ο πολιτικός στόχος , η πολιτική στρατηγική, είναι η ήττα τη Κυβέρνησης και των πατρώνων της, με κάθε τίμημα.

Ή τώρα ή ποτέ!

Η απεργία της Πέμπτης πρέπει να είναι πρωτοφανής σε συμμετοχή, σε όγκο, σε παλμό.

Τα μέτρα που πρόκειται να περάσουν στην βουλή θα καταστρέψουν ότι είμαστε, ότι δημιουργήσαμε, ότι ονειρευτήκαμε και θα αποδείξουν ότι είμαστε ανάξιοι σε ότι μας κληρονόμησαν. Για ότι και αν πάλεψαν, σκοτώθηκαν, πολέμησαν, εξορίστηκαν.  

…. Και στις 18/10 ξανά στους δρόμους

Βρισκόμαστε στην αναμονή του θαλάμου αερίων περιμένοντας να αντιδράσουμε, να εξεγερθούμε αφού μας βάλουν μέσα και κλείσουν τις πόρτες.

Έχουν βέβαια πραγματοποιηθεί κάποιες απεργίες και συλλαλητήρια, με μικρομέγαλη συμμετοχή, ως δοκιμαστικές βολές.

Έχουμε όμως συνηθίσει να δοκιμάζουμε τις δυνάμεις μας πυροβολώντας με άσφαιρα και μας διαφεύγει ότι είναι καιρός να αναμετρηθούμε με πραγματικά πυρά.

Παράλληλα οι ηγεσίες των οργανωμένων εργατών έχουν πιαστεί κουρασμένες, αποσταμένες, με ενοχική συνείδηση  να λεονταρίζουν φραστικά αλλά να μην έχουν την δυνατότητα ούτε να πεισθούν μεταξύ τους, ούτε να  εμψυχώσουν τους εργαζόμενους  για μια πραγματική σύγκρουση με του τροχονόμους της Άντζελας – Δωροθέας Μέρκελ.

Άλλωστε για να αποκτήσεις «στρατό» πριν την μάχη πρέπει να έχεις στρατηγική όχι μόνο σύγκρουσης αλλά και οικοδόμησης εναλλακτικής οικονομίας.

Από το 1984 που η ΓΣΕΕ έκανε ένα συνέδριο οικονομικών προτάσεων και συγκρότησης  κοινωνικών σχημάτων που θα οδηγούσαν την οικονομία και την κοινωνία στον σοσιαλισμό ( δηλαδή ένα συνέδριο επικύρωσης του προγράμματος της πρώτης Κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ), μέχρι σήμερα δεν έχει  συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι χωρίς στρατηγική δεν μπορείς ούτε να ανατρέψεις πολιτικές ούτε να αναλάβεις την  ευθύνη της πρόταση μιας εναλλακτικής οικονομίας, που θα στρατευόντουσαν οι εργαζόμενοι διεκδικώντας να καταστεί η πρόταση οικονομίας τους ισχυρή και  ηγεμονεύουσα στις αποφάσεις των κομματικών συνεδρίων.

Χωρίς λοιπόν λόγο πώς να διαπραγματευτείς με μια Κυβέρνηση, πώς να διαπραγματευτείς  με ένα Κράτος, πως θα διαπραγματευτείς  με ένα κόμμα, πως θα δημιουργήσεις συμμαχίες, πως θα συνεγείρεις τους εργαζόμενους, πως θα δώσεις την μάχη;

Γιατί άντε και την έδωσες, άντε και κέρδισες, προς τα πού θα κτήσεις την νέα Ιερουσαλήμ;

Η άποψη που κυριαρχεί στην ηγεσία της ΓΣΕΕ, είναι πως οι άλλοι Κυβερνούν και εμείς απλά διαμαρτυρόμαστε. Άντε και να πετύχουμε κάποια πράγματα, αλλά όχι και να κυβερνήσουμε !!!

Ως λαός όμως μέχρι σήμερα, από την έναρξη της κρίσης , έχουμε καταγγείλει την κομματοκρατία και το πολιτικό – οικονομικό σύστημα που δημιούργησε και δεσπόζει πάνω στην ζωή μας και στην προοπτική, όποια της έχει απομείνει, της χώρας μας.

Αυτό πρακτικά σημαίνει πως δικαιούμαστε να αναλάβουμε τις ευθύνες διακυβέρνησης της χώρας. Και διακυβέρνηση δεν είναι μόνο η συγκρότηση μια κυβέρνησης, αλλά η συγκρότηση ενός λόγου εξουσίας του λαού. Ενός συντεταγμένου λόγου εξουσίας. Ενός άλλου συντάγματος, μια άλλης οικονομικής στρατηγικής ανάπτυξης που θα την αποφασίσει ο λαός με καινούργιες μορφές συμμετοχής στις αποφάσεις και ίσως με καινούργια κοινωνικά σχήματα.

Αν λοιπόν οι ανώτερες συνδικαλιστικές συγκροτήσεις αρέσκονται στον ρόλο που τους επέλεξε το σύστημα της κομματοκρατίας, τότε δεν έχει καμιά αξία η απεργία, το συλλαλητήριο, η διαβούλευση. Δεν έχει καμιά αξία η συμμετοχή των εργαζομένων ( Ενεργών ή ανέργων) και είναι απολύτως δικαιολογημένη η μικρή συμμετοχή σε αυτές τις ενέργειες.

Στις 18/10 προχωράμε σε μια καινούργια εικοσιτετράωρη απεργιακή κινητοποίηση.

Το σύνθημα είναι να μην ψηφιστούν τα μέτρα. Να αλλάξει η πολιτική, αλλά κατ’ ουσία να παραμείνουν τα ίδια ένοχα σχήματα που συγκροτούν την Κυβέρνηση, στην εξουσία τους.

Το ερώτημα λοιπόν που  μπαίνει σε όλους μας, είναι πότε θα αποφασίσουμε να ορίσουμε εμείς την ζωή μας, να ορίσουμε εμείς την προοπτική της χώρας και να αναλάβουμε εμείς τις ευθύνες διακυβέρνησης της χώρας.

Δεν παρείχαμε αρκετά χρόνια τώρα το δικαίωμα αυτό στα κόμματα;

Δεν μας δίδαξε τίποτε μέχρι σήμερα η διαπλοκή και η ταξική συνείδηση των κομμάτων;

Δεν βαρεθήκαμε άλλοι να μιλούν για μας, άλλοι να ασκούν εξουσία για μας, άλλοι να αποφασίζουν για την Ελλάδα,  για την οικονομία, για τις ανάγκες των πολιτών;

Δεν βαρεθήκαμε να ψηφίζουμε κόμματα που την άλλη μέρα να κάνουν τα ακριβώς αντίθετα από όσα έταζαν προεκλογικά;

Δεν βαρεθήκαμε να τους επιτρέπουμε να μας εμπαίζουν χωρίς καμιά τιμωρία;

Δεν βαρεθήκαμε να μην φορολογούνται οι πλούσιοι και να πληρώνουν μόνο οι φτωχοί ;

Δεν βαρεθήκαμε να έχουμε τις ίδιες ηγεσίες στα συνδικάτα και να επιτρέπουμε στα κόμματα  να κατευθύνουν την ψήφο μας στους δικούς τους ανθρώπους για δήθεν συνδικαλιστικά στελέχη;

Ναι λοιπόν στην απεργία. Ναι λοιπόν στην μεγάλη συμμετοχή, όχι για τους συνδικαλιστές αλλά για τον εαυτό μας. 

Πληρωμένες προβοκάτσιες

Δεν ήταν τυχαία η εργολαβική χυδαιότητα του EXTRA εναντίον της ΓΣΕΕ και των συνδικαλιστικών οργανώσεων παραμονές της μεγάλης απεργίας και των ογκωδέστατων συλλαλητηρίων.

Σήμερα, στον απόηχο των μεγάλων συγκεντρώσεων και της καθολικής απεργίας,  στην πρωινή ζώνη της ΕΡΑ –ΝΕΤ ο παρουσιαστής – Δημοσιογράφος (;) προσπαθούσε να δημιουργήσει κλίμα ηττοπάθειας σε σχέση με την απεργία και τα ογκώδη συλλαλητήρια. Ως επιχείρημα πρόβαλε ότι πολλοί εργαζόμενοι με συνθήκες πλήρους καταπίεσης δεν απεργούσαν αλλά εργάζονταν δώδεκα και δεκατέσσερις ώρες.  

Οι … απόψεις του, μου έδωσαν το κίνητρο να γράψω σχετικά με το φαινόμενο της απαξίας στην διεκδίκηση δικαιωμάτων μιας μερίδας, αρκετά μεγάλης, εργαζομένων οι οποίοι δεν συμμετέχουν ποτέ σε καμιά συλλογική προσπάθεια, όμως δρέπονται των καρπών εις υγεία των «κορόιδων».

Δηλαδή παραμένουν ιδιοτελώς και κουτοπόνηρα αντικοινωνικά πολέμιοι στην συλλογικότητα και ατομικιστές στην …ατομικότητα.

Ενώ δηλαδή, η ατομικότητα αποτελεί την βάση της συλλογικής κοινωνίας, ο ατομικισμός είναι το ναρκοπέδιο πάνω στο οποίο βαδίζει το άτομο.

Ένα ερώτημα που ανεμπόδιστα τίθεται στην πλευρά των ατομικιστών  είναι, τι έχουν καταφέρει στην ζωή τους επενδύοντας στον ατομικισμό, δηλαδή στην τσέπη τους πάντα σε σχέση με την συλλογικότητα απέναντι στους εργοδότες και το Κράτος.

Αλλά το φαινόμενο της αρνησικυρίας στην συλλογική απαίτηση, διεκδίκηση, συμμετοχή, δράση, συγκρότηση επενδύεται από του υποστηρικτές του ιμπεριαλισμούς ως δικαίωμα στην «Ελευθερία του ατόμου». Ως δικαίωμα «ελεύθερης βούλησης». Ως δικαίωμα στην «εργασία».

Τα οικονομικά καθεστώτα που έχει δομήσει η ολιγαρχία προπαγανδίζουν τον ατομικισμό, στην ανάδειξη του ατόμου, στην ευρηματικότητα, στις «δεξιότητες», στην «ελευθερία» της αυτοδιάθεσης, στην αντιπαράθεση «τεμπέλη» και «συνειδητού» εργαζόμενου που κάνει «καλά την δουλειά» του, στην οικοδόμηση των φιλοδοξιών του, κλπ.

Αντίθετα προβάλλουν ως επιχείρημα κατά της συλλογικότητας, ότι στις πλάτες εκείνων που εργάζονται πραγματικά και  προσφέρουν κερδίζουν και οι υπόλοιποι χωρίς να κοπιάζουν.

Στις πλάτες εκείνων που εργάζονται συνειδητά και προσφέρουν, αποκτούν δικαιώματα και εκείνοι που ζουν σε βάρος της κοινωνίας.

Δεν μπορεί «αυτοί που αξίζουν» να παίρνουν τα ίδια λεφτά και να έχουν τα «ίδια» δικαιώματα με τους κηφήνες.

Έτσι ως αντίδοτο των συλλογικών συμβάσεων που καταπιέζουν το άτομο και τις φιλοδοξίες του, που φρενάρουν της εξέλιξη και την ανάδειξή του, προβάλλονται οι ατομικές συμβάσεις και θεσπίζεται η αρχή της «ατομικής ελευθερίας» ως δικαίωμα «αυτοπροσδιορισμού» και «αυτοδιάθεσης».

Ενώ η αρχή του δικαιώματος στην ατομική ελευθερία προβάλλει την αγάπη προς το άτομο , το οικονομικό –πολιτικό σύστημα και οι διαχειριστές του προβάλλουν την ερμηνεία του ιδιωτικού συμφέροντος που συγκρούεται σχεδόν πάντα με το συλλογικό συμφέρον. Ακόμα και στις περιπτώσεις που επικαλούνται το συλλογικό συμφέρον προβάλλεται ο ατομικισμός , είτε του Κράτους απέναντι στου πολίτες, είτε του επιχειρηματία απέναντι στους εν μισθωτή δουλεία εργαζόμενους στην επιχείρησή του, είτε της έννομης τάξης απέναντι στους εργάτες ενός ορυχείου, ενός εργοστασίου, ενός πλοιοκτήτη κλπ. είτε ως «θυσία» υπέρ της σωτηρίας των  δανειστών και της πατρίδας ή υπέρ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του νομίσματος  των Τραπεζιτών , το ευρώ.   

Τα επιχειρήματα αυτά όμως αποτελούν και μπούμερανγκ στους θιασώτες του ατομικισμού, όπως ο κ. Καραντζαφέρης, δημοσιογράφος και αδελφός του Αρχηγού του ΛΑΟΣ , ο οποίος ισχυρίζεται δημόσια πως έχουν δικαίωμα οι εργαζόμενοι να αρνούνται τις εισφορές  προς την εργατική εστία, η οποία χρηματοδοτεί τα λειτουργικά έξοδα των συνδικαλιστικών οργανώσεων, αφού αρνούνται την αναγνώριση των συνδικάτων και της ΓΣΕΕ. Ταυτόχρονα όμως υπερασπίζεται το δικαίωμα του βασικού μισθού και της ωρίμανσης των μισθών που όμως αποτελούν παραγωγικό έργο της δράσης της συλλογικότητας των εργαζομένων, όπως αυτή συγκροτείται και εκφράζεται μέσα από τα συνδικάτα και την ΓΣΕΕ.  

Οι οπαδοί του ατομικισμού επιθυμούν από την μια να μην δεσμεύονται με αποφάσεις συλλογικών οργάνων και από την άλλη να ληστεύουν το αποτέλεσμα των συλλογικών δράσεων, των συλλογικών διεκδικήσεων.

Οι οπαδοί του ατομικισμού και οι υποστηρικτές τους αποτελούν την εκτροπή από την Δημοκρατία, την φαυλότητα του συστήματος, την ναρκοθέτηση των δικαιωμάτων του ατόμου, την αποσάθρωση της κοινωνίας, τον πολιορκητικό κριό της διάλυσης του κοινωνικού κράτους και του Κράτους – συλλογική δύναμη της Κοινωνίας. 

Επαναδραστηριοποίηση

Πραγματικά δεν έχω κέφι πλέον να γράφω σε καμιά σελίδα.
Δεν έχω τι να πω αλλά κυρίως γιατί να πω. Ποιος θα με ακούσει;
Γιατί "ακούω" σημαίνει ότι σκέφτομαι, σημαίνει ότι ενεργώ, σημαίνει ότι οργανώνομαι,  σημαίνει ότι διαλέγομαι.
Σε ποιο λαό θα γίνονταν αυτά και ο λαός θα κρυβόταν στο καβούκι του για να μην ακούει, να μην βλέπει, να μην του ζητήσουν ευθύνες. Να περάσει απαρατήρητος.
Οι Έλληνες, κουβεντιάζουμε πολύ, κατεβάζουμε ιδέες, προτάσσουμε λύσεις, βρίζουμε ασύστολα αλλά όλα αυτά τα κάνουμε για τους άλλους. Επιθυμούμε άλλοι να κάνουν ότι εμείς πρέπει να κάνουμε.
Δεν είναι τυχαίο που πάντα λέμε: "Να βρεθεί κάποιος να...."
Όχι εμείς, αλλά κάποιος Άλλος.
Εμείς έχουμε άλλες ασχολίες, όπως να δουλεύουμε επειδή κανείς δεν μας έμαθε την αξία της εργασίας και του εργάζομαι, να πληρώνουμε ότι θέλουν και όποιος θέλει να μας επιβάλει αυτό που θέλει, να βρίσκουμε δικαιολογίες γιατί είμαστε κότες, γιατί ψηφίζουμε τους ίδιους αφού πριν τους βρίζουμε για να τους εκλέξουμε ώστε και πάλι να τους βρίζουμε.
Οπότε ένας Άλλος πρέπει να έρθει να μας σώσει.
Αυτό που μέχρι σήμερα δεν έχουμε αναγγείλει είναι να γράψουμε στις "Μικρές Αγγελίες" : Ζητείται ΑΛΛΟΣ να μας σώσει, αλλά να μην μας ζητήσει τίποτα.  

ΑΝ ΥΠΗΡΧΑΝ ΑΛΛΟΙ ΔΕΚΑ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΙ…!!!

ΤHOUREIOS     


1.       Δεν θα είχε πουληθεί ο Ο.Τ.Ε
2.       Δεν θα είχε εκχωρηθεί  η  ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ.
3.       Δεν θα είχε εκχωρηθεί  ο  Ο.Λ.Π.
4.       Δεν θα παίρναμε υποβρύχια που να γέρνουν.
5.       Δεν θα διαπραγματευόταν η Ε.ΥΔ.ΑΠ.
6.       Δεν θα διαπραγματευόταν η ΕΡΓ.Ο.Σ.Ε.
7.       Δεν θα διαπραγματευόταν η Ε.Θ.Ε.Λ.
8.       Δεν θα διαπραγματευόταν ο Ο.Π.Α.Π.
9.       Δεν θα διαπραγματευόταν το Τ.Π.κ,Δ. 

10.   Δεν θα είχαμε τοξικά ομόλογα στο Ι.Κ.Α.
........................................................................

Ο κ. ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ με τους συνδικαλιστές της Δ.Ε.Η. παλεύει για να κρατήσει τη Δ.Ε.Η στα χέρια των ΕΛΛΗΝΩΝ, με χαμηλότερο κόστος για τα νοικοκυριά, δηλαδή με απλά λόγια στερεί το φαγοπότι από τους «ΚΟΠΕΛΟΥΖΟΥΣ».

Το μείζον ζήτημα σήμερα στη χώρα μας είναι το ενεργειακό, και δόξα να έχει ο ύψιστος την έχει προικίσει με πολλές πηγές, πλούσια σε ήλιο, σε αέρα, και σε κοιτάσματα.

Με την απελευθέρωση της ενέργειας ,η μεν Δ.Ε.Η δεν λέει ΟΧΙ στην παραγωγή   από ιδιώτες, αλλά όχι εκεί που αυτή έχει επενδύσει με χρήματα του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ.

Τόσο απλά είναι τα πράγματα, δηλαδή ας εκμεταλλευτούν επενδύοντας στον ήλιο και στον αέρα οι «επενδυτές», και ας αφήσουν στη Δ.Ε.Η το δικό της χώρο.

Ποτέ δεν είπε η Δ.Ε.Η να μην τους επιτρέψει την χρήση του δικτύου διατηρώντας τον εθνικό του χαρακτήρα….

Αλλά έλα που τα θέλουν όλα, απληστία.

Και ο κ. ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ τους κόβει την ΟΡΕΞΗ…!!!

Είναι μέγα λάθος η εικόνα που προσπαθούν εσκεμμένα κάποιοι  να περάσουν για το κ. ΦΩΤΟΠΟΥΛΟ,  ότι είναι σαν όλους τους χαραμοφάηδες της εξουσίας και ότι καλύπτει λαμόγια…

ΕΛΛΗΝΕΣ…!!!

 ΘΕΛΕΙ ΣΤΗΡΙΞΗ Ο ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ… ΓΙΑΤΙ ΠΑΛΕΥΕΙ ΣΑΝ ΜΙΑ ΓΡΟΘΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΕΣ ΤΗΣ  Δ.Ε.Η.

ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΡΟΠΥΡΓΙΟ ΤΟΥ ΕΝΤΙΜΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΥ…

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΕΝΤΕΡΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΘΑΝΟΥ…ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΑ ΣΥΜΒΑΝΤΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ 2004!!!

Γράφει ο Περικλής Αθανασόπουλος:

Σε κάθε Ολυμπιακούς Αγώνες ψηφίζονται δύο αθλητές για να εκπροσωπούν τους αθλητές στη ΔΙΕΘΝΗ ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ…!!!

Οι εκλεγμένοι αυτοί αθλητές συνήθως αντικαθιστούν με κάποιες διαδικασίες που προβλέπονται από την Δ.Ο.Ε , τυχόν απώλειες "ΑΘΑΝΑΤΩΝ" λόγω θανάτου…!!!

Στους αγώνες του ΣΥΔΝΕΫ της Αυστραλίας εκλέχτηκαν οι ΣΕΡΓKΕΫ ΜΠΟΥΜΚΑ  και Ο ΚΑΡΛ ΛΟΥΙΣ, ενώ εκ μέρους της Ελλάδας είχε βάλει υποψηφιότητα ο ολυμπιονίκης μας στην ενόργανη γυμναστική ΜΕΛΙΣΑΝΙΔΗΣ…

Τι συνέβη όμως στους Ολυμπιακούς αγώνες  της ΑΘΗΝΑΣ που πρέπει  κάποια στιγμή να μάθει ο Ελληνικός λαός και να σταματήσει η κοροϊδία;

Ο ΚΩΣΤΑΣ ΚΕΝΤΕΡΗΣ ήταν υποψήφιος για εκπρόσωπος των αθλητών για την Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή και μάλιστα είχαν ετοιμαστεί και αφίσσες που κυκλοφορούσαν σε όλο το ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ ΧΩΡΙΟ με την φωτογραφία του σαν υποψήφιο…!!!

Στους ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ της ΑΘΗΝΑΣ εργαζόμουν σαν υπεύθυνος λειτουργίας των εγκαταστάσεων του Ολυμπιακού Χωριού, και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να συνοδεύω τις αποστολές των αθλητών και συνοδών στο χώρο διαμονής τους…!!!

Εδώ θέλω να καταθέσω μια προσωπική μου εμπειρία.

 Όταν παρέλαβα την αποστολή του ΜΑΡΟΚΟ με επικεφαλής της αποστολής τον ΒΑΣΙΛΙΑ  και επίσημο τιμούμενο πρόσωπο τον διάσημο πολυολυμπιονίκη ΕΛ ΚΕΡΟΥΖ, την στιγμή που φτάσαμε στο σαλόνι του διαμερίσματος που θα έμενε ο διάσημος αθλητής, οι συνοδοί της αποστολής, μας προσέγγισαν για να προπαγανδίζουμε υπέρ της υποψηφιότητας του αθλητή τους ΕΛ ΚΕΡΟΥΖ με αντάλλαγμα την στήριξη του δικού μας ΚΩΣΤΑ ΚΕΝΤΕΡΗ.

Μάλιστα μας είπαν ότι, σε αυτούς τους ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ είναι η μοναδική ευκαιρία να εκλέξουμε και δικό μας Έλληνα αθλητή για εκπρόσωπο των αθλητών στη Δ.Ο.Ε. γιατί Ελλάδα είχε περίπου 800 αθλητές και ήταν μέσα στις 5 μεγαλύτερες αθλητικές αποστολές των Αγώνων…!!!

Ποιο  ήταν όμως το πρόβλημα;

Ο ΚΕΝΤΕΡΗΣ δεν έπρεπε να εκλεγεί γιατί κινδύνευε κάποια στιγμή σε περίπτωση εκλογής του να διεκδικήσει την θέση του ΦΙΛΑΡΕΤΟΥ που είναι πάνω από 90 χρονών…!!!

Για να μην εκλεγεί όμως έπρεπε να αποσύρει την υποψηφιότητα του, αλλά αυτό ήταν αδύνατον γιατί θα έμπαινε κάποιος άλλος στη θέση του, άρα έπρεπε με κάποιο τρόπο να ακυρωθεί η υποψηφιότητα του χωρίς την δυνατότητα αντικατάστασης απο άλλο υποψήφιο…!!!

Ο μόνος τρόπος για να γίνει αυτό ήταν να του στερηθεί η δυνατότητα  συμμετοχής στους Ολυμπιακούς Αγώνες , δηλαδή έπρεπε να του αφαιρεθεί η διαπίστευση (βλεπε φώτο) οπώτε δεν θα συμμετείχε στούς αγώνες …!!!

Στην όλη ιστορία έμπλεξαν  και την ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΘΑΝΟΥ γιατί θα αντικαθιστούσε πιθανά τον ΚΕΝΤΕΡΗ στην υποψηφιότητα!!!

Σημείωση: Θα μπορούσε να συμμετάσχει στους αγώνες και μετά να γίνει ο έλεγχος για αναβολικά, οπώτε θα του αφαιρούσαν το μετάλλιο και θα τον τιμωρούσαν χειρώτερα,αυτό το δικαίωμα το είχε, αλλά δεν θέλησε να το ασκήσει γιατί έπρεπε να φύγει τελείως απο τους αγώνες

Ποιο είναι όμως το τραγελαφικό της υπόθεσης;

Ότι σε περίπτωση θανάτου του κ. ΦΙΛΑΡΕΤΟΥ, από φήμες λέγεται ότι ο αντικαταστάτης του θα είναι ο κ. ΚΟΥΒΕΛΟΣ (Σύζυγος της Κ. Μπακογιάννη)…!!!

Να θυμίσω οτι τελικά εκπρόσωποι των αθλητών στην Δ.Ο.Ε  στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας εκλεχτηκαν οι, ΕΛ ΚΕΡΟΥΖ απο το ΜΑΡΟΚΟ και ο ακοντιστής ΖΕΛΕΣΝΙΕ απο την ΣΛΟΒΑΚΙΑ...!!!

ΟΧΙ, στην Δημοκρατία που μας σερβίρουν

Μετά το πέρασμα από τον προεκλογικό σαλτιμπαγκισμό των Σαμαρά – Βενιζέλου – Κουβέλη στον «υπεύθυνο» λόγο μιας «σοβαρής» Κυβέρνησης, αυτό που μας έμεινε είναι η ίδια πολιτική, η πλήρη υποταγή στα μνημόνια, τα εκτρωματικά μέτρα φτωχοποίησης του λαού, η απώλεια Κρατικών εσόδων από το επιδιωκόμενο σχέδιο αποκρατικοποίησης των κρατικών και δημόσιων επιχειρήσεων που η εκάστοτε κυβέρνηση τις αντιλαμβάνεται ως ιδιοκτησία κομματική και προσωπική του εκάστοτε Πρωθυπουργού και του εκάστοτε υπουργού οικονομικών, η εκποίηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας, η έκπτωση του πολιτισμού και η πλήρη κατάργηση των δομών που συνθέτουν το "Κοινωνικό" Κράτος. 

Από τις 60 προς κατάργηση "επιχειρήσεις" του Δημοσίου, το 80% αποτελούν την εικόνα ενός πολιτισμένου και ανθρωπιστικού κράτους.

Επιπλέον εκείνο που μας έμεινε, είναι ένα τσούρμο παραδοσιακών ευεπίφορων  στον λαϊκισμό και στην τρομολαγνία  των πολιτικών σαλτιμπάγκων, πολιτών , που μας φέσωσαν για μια ακόμα φορά με μια άκρως μνημονιακή και εθελόδουλη κυβέρνηση.

Τα ραβασάκια της ….εφορίας, η «ιδιοκτησία» του μνημονίου, το κλείσιμο «άχρηστων» οργανισμών που μια σειρά άχρηστων κυβερνήσεων τους  δημιούργησαν χωρίς να μπορούν να τους χρησιμοποιήσουν, αν και είναι απολύτως χρήσιμοι, το ξεφόρτωμα κρατικών κερδοφόρων επιχειρήσεων για να κάνουν τον τσάμπα επιχειρηματία αποτυχημένοι επιχειρηματικοί όμιλοι του εξωτερικού, η επαναϊδιωτικοποίηση  του Κράτους από την Νέα δημοκρατία και την συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, ομολογούν για πολλοστή φορά ότι ο λαός βρίσκεται στο έλεος τους και στο έλεος της Τρόικα, καθώς ο Δήμος – Κράτος εξακολουθεί να είναι φυλακισμένος και μόνο τα σύμβολά του οι σφετεριστές τα προβάλλουν για να κατάσχουν την κυριαρχία και να παράγουν εξουσία στο όνομα του Δήμου –Κράτους εναντίον του Δήμου –Κράτους.

Δήμος –Κράτος είναι ο λαός ως Κραταιός Δήμος, ως λόγος που διαλέγεται και αποφασίζει, ως ασκών δικαίωμα δημοκρατίας, διότι η Δημοκρατία δεν είναι απλώς ένα πολιτικό σύστημα, αλλά πρωτίστως οικονομικό σύστημα που αντιστοιχίζεται σε συγκεκριμένου τύπου κοινωνική συγκρότηση των ατόμων που συνθέτουν και το Κράτος και την Κοινωνία.   

Η κυβέρνηση εξακολουθεί να πορεύεται πάνω στην παρακαταθήκη που την προηγούμενη περίοδο, πριν τις εκλογές είχε δημιουργήσει, με τα μνημόνια Α΄ και Β΄ καθώς και των προσαρμοστικών νόμων που υποβιβάζουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και εξαθλιώνουν το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων διατηρώντας ένα πεδίο ασφάλειας και απομόνωσης εκ των βαρών υπέρ του κράτους, των πλουσίων, των Τραπεζιτών και των Τραπεζών, των βιομηχάνων και των εφοπλιστών καθώς και των κάθε λογής εισοδηματιών και της πολιτικής νομενκλατούρας, Κυβέρνησης και αντιπολίτευσης.  

Το υπουργείο οικονομικών κάθε λίγο ανακοινώνει καινούργια μέτρα φτωχοποίησης, απειλών εκποίησης μισθών και ατομικής ιδιοκτησίας, τρομοκρατία εναντίον των «φοροφυγάδων» τους οποίους επικεντρώνει ή στοχοποιεί στα συνήθη υποζύγια , μισθωτούς και συνταξιούχους.

Οι άλλοι , επειδή κατέχουν τα κεφάλαια, επειδή τα κεφάλαια είναι αναγκαία για την οικονομία, για το λόγο αυτό ούτε φορολογούνται ούτε τους επιβάλλεται η συμμετοχή τους στην κρίση της οικονομίας. Απεναντίας διευκολύνονται να βγάζουν τα κεφάλαια τους στο εξωτερικό. 

Ο μισθωτός ξοδεύει για τον εαυτό του και την οικογένειά του ένα σημαντικό μέρος των εσόδων εκ της εργασίας του. Αυτό το κόστος, από την ανάγκης στέγασης έως και την ανάγκη αναψυχής, δεν αποτελούν έξοδα που αφαιρούνται, ώστε να φορολογείται το καθαρό εισόδημα του, αλλά αποτελούν πλασματικά έσοδα  ( τεκμήρια), για τα οποία πρέπει να πληρώσει επιπλέον φόρους.

Για τον Βιομήχανο, ο οποίος χρεώνει όλες τις δαπάνες διαβίωσης, τις ατομικές τους αλλά και της   οικογένειάς τους και του υπηρετικού τους προσωπικού, και της συντήρησης των κατοικιών και των αυτοκινήτων τους στην επιχείρησης, αποτελούν έξοδα της επιχείρησης, αποτελούν «κύκλο εργασιών» που μειώνουν τα καθαρά κέρδη πάνω στα οποία υπολογίζεται ο φόρος.

Πότε όμως διαπιστώθηκε η Δημοκρατία στην Ελλάδα, για να την υπερασπιζόμαστε και να μιλούμε στο όνομά της;

Με άλλα λόγια, πότε το φορολογικό σύστημα ετέθη στην έγκριση του Λαού με δημοψήφισμα, ώστε η ηθική και το δίκαιο που πρέπει να συμβαδίζει με το σύνταγμα διαπιστώθηκε με θετική ψήφο;

Ποιος Νόμος της Βουλής εκτέθηκε στην ετυμηγορία του λαού, ώστε να διαπιστώσει ο λαός ότι υφίσταται και λειτουργεί η Δημοκρατία;

Ποιο μνημόνιο ή Διεθνή Σύμβαση ή στρατηγική της οικονομίας τέθηκε στην έγκριση του λαού με δημοψήφισμα, ώστε να επιβεβαιώνεται σε τακτά διαστήματα και το Σύνταγμα και η Δημοκρατία;

Η εκλογή Κυβερνήσεων σε καμιά περίπτωση δεν αποδεικνύει ούτε πιστοποιεί την Δημοκρατία. Γιατί στην Δημοκρατία τον Νόμο το αποφασίζει ο λαός και όχι μια νομενκλατούρα.  

Όπως σε μια Δημοκρατία, μια Βουλή Αντιπροσώπων συντίθεται από εκπροσώπους των οικονομικών τάξεων που συνθέτουν την Εθνική Κοινωνία  και όχι από κόμματα ή μια συγκεκριμένη οικονομική τάξη .

Για τους παραπάνω λόγους, όποιος διαβάσει αυτήν την  προβληματική, να μην επιτρέψει στον εαυτό του την υποταγή του στους φορολογικούς νόμους και την κατάθεση φορολογικών δηλώσεων,

Αλλά και να μην επιτρέψει χωρίς δημοψήφισμα την αποκρατικοποίηση καμιάς Δημόσιας ή Κρατικής επιχείρησης.

Η διεκδίκηση της Δημοκρατίας αποτελεί υποχρέωση και δικαίωμα των πολιτών και σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί μέσο εξουσίας των ανώτερων τάξεων για να καταδυναστεύουν τις φτωχότερες.    

Πρέπει να συγκροτήσουμε τις κοινωνίες των πόλεων  για μια οικονομία της Δημοκρατίας ως οικονομία Πόλης, ως οικονομία συναπόφασης,  με σεβασμό στο άτομο και αντίθετο στον ατομικισμό, ως διεκδίκηση της Δημοκρατίας ως εργαλείο, δικαίωμα και εξουσία του λαού που επιβεβαιώνεται κάθε φορά που ο λαός το επιδιώκει και το απαιτεί, αλλά και υποχρεώνεται να το κάνει. 

Κανένας Νόμος δεν νομιμοποιείται ως αυτοδιοίκητο δικαίωμα της Βουλής, για την οικονομία, την Παιδεία, την Υγεία, την Εργασία,  αλλά ως δικαίωμα Λαϊκής Κυριαρχίας που ασκείται από τον λαό με Δημοψηφίσματα. 

Η άρνηση υποταγής στους Νόμους, αποτελεί πρόκληση συγκρότησης θεσμικής Κοινωνίας ανά Πόλη και Κοινότητα, καθώς και σύγκρουση με το Κράτος, ώστε να υποχρεωθεί να διαβουλεύεται με την Κοινωνία.

Η εκλογή Κυβερνήσεων ξαναλέω, δεν επιβεβαιώνουν την ύπαρξη Δημοκρατίας και Λαϊκής Κυριαρχίας.

Τα σύμβολα που η ολιγαρχική τάξη  που δυναστεύει την κοινωνία έχει καταχραστεί, σε καμιά περίπτωση δεν επιβεβαιώνουν την ύπαρξη της Δημοκρατίας, αλλά απεναντίας πιστοποιούν την καθυπόταξη της στην Τάξη των Ολιγαρχικών και των υποστατικών της, πολιτικούς και Κόμματα.

Από τον … Αλαβάνο στον Τσίπρα

Με ξάφνιασε εχθές το πρωί στον ΣΚΑΪ, ο κ. Τσίπρας, με την συνέντευξη του προς τον κ. Αυτιά.

Αισθάνθηκα, αν δεν τον έβλεπα ή δεν γνώριζα την φωνή του, ότι μιλούσε κάποιος συντηρητικός μιας κάποιας πολιτική ηλικίας πολιτικός, σαν και αυτούς που ξέχασαν τι δουλειά έκανα κάποτε και σήμερα απλώς επαγγέλλονται για το καθημερινό τους ψωμί, τον Βουλευτή.

Μία ερώτηση του κου Αυτιά, όπως σε όλους μας γνωστός είναι ο τρόπο που ρωτάει ο συγκεκριμένος Παρουσιαστής – Δημοσιογράφος: «Ξεκαθαρίζουμε κύριε Πρόεδρε, κύριε Τσίπρα, πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι εναντίον του ευρώ, δεν είναι υπέρ της δραχμής»

Η απάντηση του Τσίπρα ήταν σαφέστατη και πολλαπλή. Ήταν το σαφής που δεν σου άφηνε περιθώριο να την παρερμηνεύσεις.

Η απάντηση ήταν διαιρεμένη σε υποαπαντήσεις:

α)  «κοιτάξτε ο ΣΥΡΙΖΑ ποτέ δεν τάχθηκε εναντίον του ευρώ και εναντίον της αποχώρησης από την Ευρωπαϊκή Ένωση….»

β)  « αν σήμερα θα μπορούσε κάποιος να πει το φεύγουμε από το ευρώ τι θα σήμαινε αυτό;  Από την στιγμή που το εξωτερικό χρέος της χώρας πέρασε στο Αγγλικό Δίκαιο, τότε θα είχαμε από την μια, μια φτωχή δραχμή και από την άλλη ένα χρέος σε ακριβό νόμισμα το ευρώ»

γ) «εμείς για τους παραπάνω λόγους λέμε πως δεν θα φύγουμε από το ευρώ, αλλά δεν θέλουμε έναν λαό Μπαγκλαντές»

δ) « κρυφή απάντηση για τους σκεπτόμενους»: δεν πρόκειται, αφήστε τι λέμε, να αμφισβητήσουμε το προϊόν της δανειακής σύμβασης και του μνημονίου. Κατά τα άλλα είμαστε αντι-μνημονιακοί.

Αυτή η κρυφή απάντηση που διαφοροποιεί τον ΣΥΡΙΖΑ και που ενισχύει την θέση για μη συνεργασία με την Παπαρήγα, λες και η Παπαρήγα διαφέρει από τον Τσίπρα. 

Μάλιστα όταν, για να κάνεις πιο ισχυρό το επιχείρημα σου, διατείνεσαι ως να είσαι αδαής, ότι το ευρώ είναι εθνικό νόμισμα και επομένως πως θα φύγεις από το εθνικό σου νόμισμα, τότε απλά προσθέτεις επιχειρήματα στον πολυπράγμων, λαλίστατο κύριο «μιλάω γρήγορα χωρίς να λέω τίποτα», Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ αλλά και στο «πουλάω και την μάνα μου για να γίνω Πρωθυπουργός» Πρόεδρο  της Νέας Δημοκρατίας.

Προφανώς ο κ. Τσίπρας δεν γνωρίζει ότι η ένταξη της χώρας μας στην ΟΝΕ και το Ευρώ, προϋπόθεταν την άρνηση στα κυρίαρχα σύμβολα της οικονομίας που διαθέτει και προβάλει κάθε χώρα, το εθνικός μας νόμισμα. Την Δραχμή.

Προφανώς ο κ. Τσίπρας δεν γνωρίζει πως το ευρώ είναι ιδιωτικό νόμισμα και πως ο ιδιοκτήτης του δεν είναι τα Κράτη Μέλη της Ε.Ε., αλλά την Ευρωπαϊκή Τράπεζα, που ανήκει στους μετόχους της. Μέτοχοι δεν είναι μόνα η κυρίαρχη οικονομική τάξη των χωρών του «Ευρώ» αλλά και άλλες χώρες και άλλες οικονομικές δυνάμεις, γνωστές ως « οι αγορές».

Προφανώς ο κ. Τσίπρας δεν γνωρίζει, ότι ο ιδιοκτήτης του ευρώ, ορίζει εκείνος τους κανόνες πώλησης και αγοράς του νομίσματος του και επομένως εκείνος καθορίζει και την στρατηγική οικονομία κάθε χώρας, που υφίσταται την κατοχή της Ευρωπαϊκής Τράπεζας, τους όρους αγοράς νομισμάτων, το καθαρό του κέρδος και άλλα πολλά και κρυφά.

Προφανώς ο κ. Τσίπρας συμφωνεί με την Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ ότι δεν φταίει η Ε.Ε. ούτε το ευρώ για την δίνη που έχει περιέλθει η χώρα, ούτε φταίει η Ευρωπαϊκή Τράπεζα, παρ’ ότι την κατηγορεί, ότι αντί  να δώσει με το επιτόκιο ( κέρδος λόγω πώλησης) που «δανείζει» τις ιδιωτικές εγχώριες Τράπεζες απ’ ευθείας το Κράτος, εκείνο το αγοράζει ( το ευρώ) ακριβότερα με επιτόκιο από 4,5%  έως 7,5%.

Προφανώς ο κ. Τσίπρας είναι φαρισαϊκά υπέρ του Λογιστικού Ελέγχου του Εξωτερικού Χρέους, όπως φαρισαϊσμός ήταν τελικά η επιστολή προς τους ηγέτες των κρατών της Ε.Ε. ότι όλες οι αποφάσεις , οι δανειακές συμβάσεις, τα μέτρα που στρέφονται εναντίον του Λαού και τα μνημόνια, δεν είναι νόμιμα γιατί οι Βουλευτές τα αποδέχτηκαν επειδή βρίσκονταν υπό εκβιασμό.

Το ομολόγησε από την στιγμή που θεώρησε ότι, αφού η πλειοψηφία της βουλής δέχθηκε το εξωτερικό χρέος της χώρας, μέσα από την γνωστή διαδικασία του «κουρέματος», της εξαπάτησης του λαού για δήθεν μείωσης του εξωτερικού χρέους, να υπαχθεί στο Αγγλικό Δίκαιο, τότε, αν ο ΣΥΡΙΖΑ κατά κάποιον τρόπο γινόταν κυβέρνηση,  ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΑΜΦΙΣΒΗΤΟΥΣΕ.

Παράλληλα, και επειδή φαίνεται, καθώς κατηγορεί την Παπαρήγα ότι εξορκίζει τον εναγκαλισμό της με την κυβερνητική εξουσία, και εκείνος φοβάται αυτόν το εναγκαλισμό και σπεύδει να μας επιβεβαιώσει πως όποτε και να γίνουν οι εκλογές, κυβέρνηση θα είναι η συμμαχία ΠΑΣΟΚ – Ν.Δ. οπότε εκείνος ετοιμάζεται για την …επόμενη μέρα.

Φαίνεται, πως η δαιμονοποίηση της ευθύνης για την κυβερνητική εξουσία, αποτελεί προπατορικό αμάρτημα για το σύνολο της λεγόμενης Αριστεράς, μιας και ως Αριστερά γεννήθηκε από τα σπλάγχνα την «μητέρας πατρίδας», το ΚΚΕ.

Αυτή η δαιμονοποίηση , οι αυλικοί σύμβουλοι, οι ιδεολογικές αντιθέσεις των ρευμάτων και η περίπτωση να μην σχηματιστεί κυβέρνηση μνημονιακή για να υπηρετήσει την προδοσία και τον εκφυλισμό της χώρας και του λαού και να κλιθεί η Αριστερά να συμμαχήσει με τον εαυτό της στον σχηματισμό κυβέρνησης …μνημονιακής, αποτελούν τις βασικές αιτίες μιας καινούργιας Αλαβάνιας οπισθοχώρησης και ήττας.

Στις επόμενες μέρες, η τακτική ΣΥΡΙΖΑ και Τσίπρα, θα στείλει με λεπτούς χειρουργικούς χειρισμούς τους προσφάτως νέο-εισερχόμενους ψηφοφόρους στον ΣΥΡΙΖΑ από το ΠΑΣΟΚ….ξανά πίσω στον Βαγγέλη ή την ημέρα των εκλογών σε διακοπές αποχής. 

Δικαίως, αλλά για άλλους λόγους ιδιαίτερους, η κα Νταλάρα στο MEGA, είπε πως η Αριστερά δεν θέλει να βγει από την γωνιά της.  Υπάρχουν πολλοί που σούρνονται από εδώ και από εκεί και ρεζιλεύονται και εκτίθενται και «ανομούν», με αριστερές καταβολές, επειδή η Αριστερά δεν έχει τα κότσια να αντιπαρατεθεί με τον εαυτό της και την βεβαιότητα του λόγου της και εκείνου που προπαγανδίζει. Δηλαδή τον αυθεντικό υποστηρικτή του λαού και αυθεντικό υπερασπιστή της πατρίδας.

Δυστυχώς η Αριστερά είναι παιδί του ίδιου του συστήματος. Δεν αποτέλεσε δημιούργημα του λαού για να σπάσει τις αλυσίδες του ούτε τους τείχους της φυλακής του. Η Αριστερά γεννήθηκε για να εκτονώνει τις μάζες όταν αυτές αρχίζουν να αποκτούν υπόσταση ανθρώπινης οντότητας, από το ίδιο σύστημα που γέννησε και τους δυνάστες του λαού. Αυτούς δηλαδή που παίζουν τον πρώτο ρόλο, στο ίδιο έργο, στην ίδια θεατρική σκηνή.  

Θα μπορούσα να χαρακτηρίσω την Αριστερά σαν ραπανάκι για την όρεξη, κατά την στιγμή που στο τραπέζι δεν υπάρχει φαγητό, παρά φωτογραφίες με πλούσια εδέσματα. Και δεν υπάρχει φαγητό γιατί δεν περισσεύει για τον λαό.

Το σύστημα, το πολιτικό και το οικονομικό, κοιμάται ήσυχο όταν ακούει τον νέο πολιτικό ή το κόμμα της Αριστεράς να λέει: «…για να μιλήσουμε σοβαρά…», «….αν θέλετε να μιλήσουμε σοβαρά…», «….πιστεύεται σοβαρά…». Τότε γνωρίζει, και το Πολιτικό και το Οικονομικό σύστημα, ότι δεν κινδυνεύει. Ότι ο λαός δεν βρήκε την πόρτα που θα τον οδηγήσει στην λευτεριά του και θα συνεχίζει σκλάβος όπως ο πατέρας και η μάνα του.

Αυτός ο λαός, αυτή η πατρίδα, θα ζήσει εποχές ελευθερίας όταν κανένα κόμμα από τα κατασκευασμένα από το σύστημα σκλαβιάς δεν εκλέξει ούτε έναν για δείγμα βουλευτή στο κοινοβούλιο.

Αλλά αυτή η μέρα για να έρθει χρειάζεται έναν άλλο λαό.

Αυτός ο λαός, θέλει έναν Βενιζέλο, έναν Σαμαρά, έναν Τσίπρα, έναν Κουβέλη, έναν Καρατζαφέρη, μια Παπαρήγα, μια Ντόρα, άντε και καμιά Χρυσή Αυγή. Έχει μάθει να ζει με ασφάλεια στην σκλαβιά του και στην δουλεία του. Που καιρός για ελευθερία.