ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

ΣΆΒΒΑΤΟ, 23 ΦΕΒΡΟΥΑΡΊΟΥ 2013

Ο.ΒΟΥΔΟΥΡΗΣ-Π.ΜΟΥΤΣΙΝΑΣ-Ν.ΚΑΖΑΚΗΣ-Α.ΝΕΦΕΛΟΥΔΗΣ-Μ.ΤΡΕΜΟΠΟΥΛΟΣ-Ν.ΠΑΠΠΑΣ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΝΙΑΙΑ ΕΝΩΜΕΝΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΜΕ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ.

ΤΟ PANEL ΤΩΝ ΟΜΙΛΙΤΩΝ

Σχόλια απο Αθανασόπουλο Περικλή

Μήπως ήρθε η ώρα να κινηθεί ο Ελληνικός λαός σε μία ενιαία αριστερή συσπείρωση με κυβερνητική πρόταση και απλά απαιτείται ένα αλλακτήριο λάκτισμα προς αυτή την κατεύθυνση;

Σε μια τέτοια κατεύθυνση κινήθηκε χθες ο ανεξάρτητος βουλευτής ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΒΟΥΔΟΥΡΗΣ καλώντας όλους τους παραπάνω για μια αρχική συζήτηση.

Τέρμα ως εδώ τα διαχρονικά παιγνιδάκια της ΠΑΠΑΡΗΓΑ και του ΚΟΥΒΕΛΗ  που η μία από την μια θέλει ένα κόμμα της Αριστεράς δηλαδή το ΚΚΕ συνεχώς στο περιθώριο και από την άλλη ο άλλος ένα κόμμα της Αριστεράς δεκανίκι του οικονομικού πολιτικού συστήματος της Ελλάδας.

ΓΕΜΑΤΗ ΑΙΘΟΥΣΑ

«Είδα φως και μπήκα» θα χαρακτήριζε κάποιος την χθεσινή εκδήλωση που έγινε στην οδό ΠΕΣΜΑΖΟΓΛΟΥ και που θα πρέπει να αποδειχθεί ιστορική για τον τόπο.

Σαν μια τελευταία ευκαιρία,, θα την έλεγα εγώ, της δυνατότητας των κομμάτων της Ελληνικής Αριστεράς.

Αριστεροί όλης της χώρας ενωθείτε…!!! Θα κραύγαζε κάποιος λαϊκά  αφού στην Ελλάδα οι δυνάμεις της αγγίζουν το 70% και για πολλά χρόνια εξαπατώνται και καθιστούν τον Έλληνα υπόδουλο και συνεχώς εκβιασμένο.

Ηρθε η ώρα και το ΠΑ.ΣΟ.Κ να δώσει την απάντηση στο προκείμενο συνέδριο  αν πραγματικά είναι αριστερό κόμμα και να σταματήσει να στηρίζει το οικονομικό-πολιτικό κατεστημένο.

Για αυτά τα ερωτήματα και γι άλλα,  κλήθηκαν στην κατάμεστη αίθουσα του «POLIS CAFÉ» χθες το βράδυ  όλοι οι παραπάνω σε μια πολιτική συζήτηση που παρουσίασε ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΒΟΥΔΟΥΡΗΣ και συντόνισε ο γνωστός δημοσιογράφος ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΟΥΛΟΓΛΟΥ.

To  panel των ομιλητών είχε τα χαρακτηριστικά της σύνθεσης  όλων των αριστερών αποχρώσεων με:

1. Τον ΑΝΔΡΕΑ ΝΕΦΕΛΟΥΔΗ, γόνο παλιάς αριστερής ιστορικής καταβολής με σπουδαία δράση στην Ελλάδα.
2. Τον ΟΔΥΣΣΕΑ ΒΟΥΔΟΥΡΗ, με βαθειά βιώματα στην Ευρωπαϊκή αριστερά και συγκεκριμένα με την συμμετοχή του στο ΓΑΛΛΙΚΟ ΚΟΥΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ  ΚΟΜΜΑ.
3. Τον ΠΑΡΗ ΜΟΥΤΣΙΝΑ, δήμαρχο και βουλευτή από την σημερινή μάχιμη αριστερά στην Ελλάδα.
4. Τον ΝΙΚΟ ΚΑΖΑΚΗ, καθηγητή της ιδεολογικής αριστεράς στην Ευρώπη και στην Ελλάδα .
5. Τον ΝΙΚΟ ΠΑΠΠΑ ,από τα κεντρικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που εκφράζει την εν δυνάμει κυβερνητική αριστερά.
6. Τον ΜΙΧΑΛΗ ΤΡΕΜΟΠΟΥΛΟ, από την πράσινη –οικολογική αριστερά.

Από την φύση τους οι ομιλητές εξ αρχής έβαλλαν την συζήτηση σε υψηλό επίπεδο εστιάζοντας την προσοχή στην αναγκαιότητα αλλαγής βασικών αρχών λειτουργίας του κράτους και στην κατάρτιση κυβερνητικής πρότασης με χρονικά όρια και σε ένα πλαίσιο συμφωνίας όλων των Αριστερών δυνάμεων της Ελλάδας.

Δεν παρέλειψαν να αναφερθούν και στους σημερινούς ηγέτες των κομμάτων της Αριστεράς κ. ΠΑΠΑΡΗΓΑ και ΚΟΥΒΕΛΗ λέγοντας ότι δεν είναι πλέον στο χέρι τους να διαιρούν και να σέρνουν τον Ελληνικό όλα αυτά τα χρόνια χωρίς να προτείνουν κυβερνητική πρόταση.

Σε κάποιο σημείο της συζήτησης ο κ. ΒΟΥΔΟΥΡΗΣ μετέφερε ένα ερώτημα των Ευρωπαίων στο «γιατί ενώ στην Ελλάδα η Αριστερά είναι η μεγάλη πληοψηφία του Ελληνικού λαού  δεν μπορεί να κυβερνήσει», μη μπορώντας να τους δώσει καμία απάντηση.

Η συνείδηση της οικονομικής κρίσης σε μια Ελλάδα πειραματόζωο

Όσο θα εντείνονται οι συγκρούσεις στην οικονομία  και όσο το εξιλαστήριο θύμα θα είναι η κοινωνία, τόσο θα γίνεται πιο αποκαλυπτικό πως  η σημερινή συγκρότηση των ατόμων σε κοινωνικές τάξεις, αλλά και το πολιτικό σύστημα που επιλέχτηκε για να υπηρετεί το κράτος  θα αποσαθρώνεται.

Αντίθετα με όσους ισχυρίζονται πως η κρίση είναι κρίση χρέους ή κρίση υπέρογκων δαπανών, από όσα συμβαίνουν στο Νότο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αυτός ο ισχυρισμός είναι αδύναμος.

Βεβαίως έχουν οξυνθεί όλα τα οικονομικά μεγέθη, αλλά αυτό είναι συνέπεια μιας μη οικονομικής κρίσης.

Τα ΜΜΕ αλλά και οι κυβερνητικές πολιτικές, καθώς και ο αντιπολιτευτικός λόγος επισκιάζουν εντέχνως το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα του σχεδιασμού που δεν καθιστά την Ελλάδα απλά πειραματόζωο, αλλά που ναι, μπορεί να στοχεύει και σε καταστροφή των κεφαλαίων που συγκροτούν την βάση της καπιταλιστικής ανάπτυξης στην Ελλάδα και που είναι οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις και το εμπόριο αλλά κυρίως ότι σχεδιάσθηκε, σχεδιάσθηκε για την καταστροφή των πολιτιστικών προτύπων και του συστήματος των παραδοσιακών κοινωνικών σχέσεων που δημιούργησαν το νεοελληνικό κράτος  και με βάση αυτό , που συγκρότησαν την ελληνική κοινωνία, επειδή αυτά αποτελούν εμπόδιο στην ενθρόνιση του νεοφιλελεύθερου ιμπεριαλισμού, κυρίως σε μικρές και φτωχές οικονομίες  όπου υφίστανται έντονα τα στοιχεία παραδοσιακότητας στις οικονομικές σχέσεις και στην διαμόρφωση των δεικτών οικονομίας.

Οι βασικοί συντελεστές της Ελληνικής εκδοχής καπιταλιστικής ανάπτυξης, έχουν απόλυτη συνάφεια με το πολιτιστικό πρότυπο της συγκρότησης του Κράτους ως ανάγκη μιας κοινωνίας ατόμων που έμαθε να πολεμά για την ελευθερία της και που η ιστορία της βασίζεται όχι σε μεγάλες οικονομικές επαναστάσεις αλλά σε απελευθερωτικούς αγώνες, σε έναν εμφύλιο και σε πολλές δικτατορίες.

Για να κατανοήσουμε περισσότερο την κρίση, θα πρέπει να πάρουμε υπόψη τις παραδόσεις και τα εθιμικά, αν μπορούμε να τα πούμε έτσι, στοιχεία , πάνω στα οποία και με τα οποία οδήγησαν τον Ελληνικό λαό σε μια συγκεκριμένη μορφή συγκρότησης της Κοινωνίας και σε ένα αντίστοιχο της, Κράτος.

Ο Ελληνικός λαός, είναι από εκείνους τους λαούς που έχουν ενσωματώσει στο dna του, την διαρκή πάλη για ελευθερία και ανεξαρτησία, κάτι που καθόρισε και την θέση του απέναντι στην οικονομία και στην δημιουργία οικονομικών μεγεθών που στόχευαν από την μια στην εμπέδωση της ανεξαρτησία και της οικονομικής ελεύθερης δημιουργίας, ως κυρίαρχοι συντελεστές στον εθνικό καταμερισμό εργασίας και από την άλλη στην αναγνώριση του Ελληνικού Κράτους ως ισότιμο πολιτισμένο και οικονομικά αυτοδύναμο, ισάξιο να συγκριθεί με κάθε άλλο στον Ευρωπαϊκό χώρο.

Ο Ελληνικός πολιτισμός παρά τις έξωθεν πιέσεις και παρά την εθελοδουλεία  του Πολιτικού Προσωπικού του Κράτους, το οποίο βιαζόταν να αναγνωρισθεί  ως εκπρόσωπος μιας αναπτυγμένης οικονομίας και ως εκ τούτου  ναρκοθετούσε κάθε προσπάθεια χειραφέτησης της Κοινωνίας και της οικονομίας υπηρετώντας με ανήθικους τρόπους και πολιτικές τα ξένα συμφέροντα που τους καθιστούσαν ιδιοκτήτες της εξουσίας , δεν μπόρεσε να θυσιάσει την συνείδηση των Ελλήνων ως προς την καταγωγή, το Έθνος και την Πατρίδα.

Παρ’ ότι το Πολιτικό Προσωπικό που διαχειριζόταν και διεύθυνε το Κράτος ήταν έντονα εθελόδουλο και διεφθαρμένο, εντούτοις ουδέποτε αποσκίρτησε από την Ελληνική του συνείδηση, την Ελληνική γλώσσα, τα έθιμά, τα ήθη και την Ελληνική του καταγωγή.

Φτάνω σήμερα να ισχυριστώ πως χωρίς να το θέλει, χωρίς να το έχει συνειδητοποιήσει, χωρίς να το επεδίωξε ποτέ, ο εθνικισμός της Ελληνικής καταγωγής των νεοελλήνων, ως συνέχεια της ιστορίας και του πολιτισμού των αρχαίων ελλήνων, δημιούργησε κατά έναν αντίθετο ως προς τον καπιταλισμό, καπιταλιστικό σύστημα ανάπτυξης που βασιζόταν σε δύο σταθερές. Στην οικονομία της αλληλεγγύης, της ελεύθερης δημιουργίας και στην παραγωγής ανθρωπιστικών κοινωνικών σχέσεων που βρίσκονταν σε σύγκρουση με τις κοινωνικές – οικονομικές σχέσεις ενός συστήματος οικονομίας που είχε επιβληθεί απ’ έξω και που καθόριζε ένα πλήθος ταξικών αντιθέσεων, συγκρούσεων και συγκροτήσεων , κάτι που δεν αποτελούσε την κυριαρχική οικονομία των επαρχιακών πόλεων και τα χωριών και στην εισαγωγή οικονομικών προτύπων καπιταλιστική ανάπτυξης στο οποίο κυριαρχούν συγκρουσιακά στοιχεία που διαιρούν την κοινωνία σε υποτελείς δούλους και αφέντες κεφαλαιοκράτες σε αντίθεση με εκείνο που ορίζεται ως δημιουργία  οικονομίας της προόδου και της ανάπτυξης ανθρωπιστικών σχέσεων.

Οι βασικές αντιθέσεις στην παραδοσιακή οικονομία, ενώ μπορούν σε κάποιο βαθμό να μοιάζουν με τις κυριαρχικές αντιθέσεις μιας καπιταλιστικής ή ιμπεριαλιστικής ανάπτυξης, εντούτοις από οποιανδήποτε πλευρά τις προσεγγίσεις, θα διαπιστώσεις πως είναι δύο διαφορετικά πράγματα.

Άλλη είναι η αντίθεση μεταξύ πλούσιου και φτωχού και άλλη η αντίθεση μεταξύ καπιταλιστή και εργάτη.

    

Τα πολιτιστικά στοιχεία που ενέπνευσαν τον Ελληνικό λαό από γένος σε Έθνος, από Κοινωνία σε Κράτος, δεν συναντιόνται σε άλλους λαούς και Κράτη, σαν και αυτά της Ευρωπαϊκής Δύσης ή της πέραν του Ατλαντικού.

Ενώ το κυρίαρχο δόγμα που συγκρότησε τις Δυτικές Κοινωνίες και τις ταύτισε με το Κράτος, ήταν ότι, τα άτομα συγκροτούνται σε Κράτος - Κοινωνία,   για να υπηρετούν την οικονομία και το κέρδος, ώστε να  αιτιολογείται από αυτό  η υπόσταση του Κράτους και των πολιτιστικών του προτύπων όπου το άτομο υποβιβάζεται σε οικονομική μονάδα αναζητούσα την ανθρώπινη διάσταση της μέσα από το χρήμα, το αντίστοιχο  κυριαρχικό δόγμα της Ελληνικής ιδιαιτερότητας ήταν πως η οικονομία υπηρετεί το άτομο και την κοινωνία  για να υπηρετηθεί από αυτήν ως εργαλείο ευημερίας της ίδια της κοινωνίας και το Κράτος. Και αυτό έχει να κάνει με την Αρχαία Ελληνική φιλοσοφία και επιστήμη που ποτέ οι σημερινοί Έλληνες δεν τα απαρνήθηκαν ως ιστορική τους καταγωγή, απλά αμφισβητείται η καταγωγή τους αυτή από τους Δυτικούς.

Αυτό άλλωστε το δόγμα αποτέλεσε το κυρίαρχο και δεσποτικό αίτιο στις σχέσεις που αναπτύχθηκαν τόσο στην διαμόρφωση μιας αμυντικής – συντηρητικής  οικονομίας των επαρχιακών πόλεων  σε αντίθεση με την Αθήνα και άλλα μεγαλοαστικά κέντρα όσο και στις συγκρούσεις μεταξύ μισθωτών εργαζομένων και  Καπιταλιστικού τρόπου δημιουργίας Κεφαλαίων και ανάπτυξης.

Και σήμερα ακόμα, μπορούμε να παρατηρήσουμε στις κοινότητες όπου εξακολουθούν να βιώνονται παραδοσιακές κοινωνικές σχέσεις, η οικονομία ανταλλαγής με βάση την χρηστική τους αξία αγαθών αντιτάσσεται στην καπιταλιστική οικονομία. στην οποία δεν υφίστανται αγαθά, παρά μόνο εμπορεύματα.  

Για να γίνω ακόμη πιο κατανοητός,. όταν δεν έχεις ένα αβγό να τηγανίσεις, πηγαίνει στο πλησιέστερο μίνι μάρκετ για να το αγοράσεις. Από αυτήν την σχέση με το ιδιοκτήτη του μίνι μάρκετ προκύπτει μια  οικονομική και κοινωνική σχέση, στην οποία εμπεριέχεται μια αξία χρηστική, το κέρδος για τον πωλητή και η διατροφική για τον καταναλωτή, μια δεύτερη αξία, το νταβατζιλίκι στο Κράτος, που λέγεται ΦΠΑ. και μια τρίτη, η κοινωνική. Η θέση δηλαδή του ατόμου σε σχέση με τα πράγματα, τις βιοποριστικές του ανάγκες και με την ανθρώπινη του υπόσταση.

Ανάλογα με τον τρόπο που το άτομο προμηθεύεται προϊόντα κατατάσσεται σε μια κλίμακα που ο ίδιος επινόησε, και κατηγοριοποιείται ως προς αυτήν. Αν ο εργαζόμενος αγοράζει τα αναγκαία είδη βιοπορισμού του με πραγματικό χρήμα ή με πιστωτική κάρτα ή με πίστωση ( βερεσέ) , ο τρόπος αυτός τον κατατάσσει σε διαφορετικές βαθμίδες της κλίμακας.  Επομένως κάθε οικονομική συναλλαγή κατηγοριοποιεί το άτομο στην κοινότητα, από το μείον ως το απόλυτο θετικό.   

 Στο χωριό, όπου κυριαρχούν οι ανθρωπιστικές κοινωνικές σχέσεις πιο έντονα από τις οικονομικές, δηλαδή ανταγωνιστικές προς την Καπιταλιστική οικονομία, πηγαίνεις στην γειτόνισσα σου και παίρνεις ένα αβγό. Την επομένη που γεννούν οι κότες σου της το επιστρέφεις χωρίς να πληρώσεις τόκο. Χωρίς να πληρώσεις φόρο.

Αυτή η οικονομία συγκρούεται με την καπιταλιστική.

Είναι η σχέση ανάμεσα στις ανάγκες σου, στην ικανοποίηση των αναγκών, του τρόπου και τον μεσολαβητή που στον καπιταλισμό αποτελεί μια κατ’ εξοχήν εμπορευματική οικονομική σχέση, ενώ στο παράδειγμα με το χωριό, οι σχέσεις βιοπορισμού είναι κατ’ εξοχήν ανθρωπιστικές και όχι αναγκαστικά οικονομικές που υποκρύπτουν εκμετάλλευση , κέρδος και υπεραξία. 

Μπορούμε επίσης να διαπιστώσουμε πως η οικονομία που αναπτύσσεται στις επαρχιακές πόλεις και τις μικρές ή μεγάλες κοινότητες διατηρεί ως βασικό στοιχείο ύπαρξης την ελευθερία σχέσεων με την παραγωγή και την ικανοποίηση των βασικών αναγκών μέσα από αυτή. Αυτή καθορίζει μέχρι έναν βαθμό και την διαμόρφωση κοινωνικών-οικονομικών σχέσεων πέραν των παραδοσιακών μεταξύ των ατόμων, ενώ στα μεγάλα αστικά κέντρα που ανθίζουν οι εκμεταλλευτικές κοινωνικές σχέσεις,  το εμπόριο, η βιομηχανική παραγωγή, οι υπηρεσίες και  οι σχέσεις οικονομικής ανάπτυξης, οι συγκροτήσεις κοινωνικών στρωμάτων και η ικανοποίηση των βασικών βιοποριστικών αναγκών χαρακτηρίζονται από την ανελευθερία, την υποταγή, την διαφθορά, το εξαναγκασμό και έναν ανταγωνιστικό ταξικό εκτοπισμό των ατόμων ως προς τις ανάγκες του σε σχέση με την  παραγωγή και την ιδιοποίηση του πλούτου που η παραγωγή δημιουργεί.

Η διαφθορά του πολιτικού προσωπικού, το οποίο διέφθειρε και ολόκληρο το πολιτικό σύστημα , αλλά και τον ίδιο τον λαό, δεν αποτελεί συγκυριακό φαινόμενο που συναντιέται στον παρόντα χρόνο.

Από την εποχή  των προεστών, πριν την απελευθέρωση από τους Τούρκους, οι φόροι που η κοινότητα πλήρωνε στην Πύλη, χρηματοδοτούσαν τα πλούτη των προεστών αφού οι ίδιοι έβαζαν καπέλο στους φόρους για κάθε μέλος της κοινότητας. Άλλωστε μετά την απελευθέρωση οι ίδιοι προνομιούχοι από τους Τούρκους που είχαν χριστεί και ήρωες της επανάστασης, όταν ο Καποδίστριας τους αφαίρεσε το προνόμιο της συλλογής των φόρων για λογαριασμό τώρα του νεοσύστατου Ελληνικού Κράτους, τον δολοφόνησαν.

Το ελληνικό κράτος καθ’ όλη την διαδρομή εξέλιξης του, δεν αποτελεί παρά συνέχεια της νεοσύστατης συνείδησης του, από τον Καποδίστρια μέχρι σήμερα.

Μια συνείδηση που διαμορφώνεται τόσο από κατάλοιπα προνομίων που παραχωρήθηκα από κατοχικές δυνάμεις,  όσο και μετά,  από νέα προνόμια που ανταλλάσσονται μεταξύ των οικονομικά εύρωστων φατριών  και της  δυτικοευρωπαϊκής οικονομικής δυναστείας και μήλον της έριδος την διαφέντευση της χώρας από δυνάμεις – κράτη που βρίσκονται μεταξύ τους σε διαμάχες υπεροχής, με δυσβάστακτα  δάνεια και χρέη και ως αντιπαροχή στο πολιτικό προσωπικό να εκμεταλλεύεται προνομιακά αυτό την εξουσία πάνω στο Κράτος και τον λαό.

Από αυτή την σχέση γεννήθηκε μια συγκεκριμένη τύπου ηθική της εξουσίας,  που στο όνομα της οι πολιτικοί δεν διστάζουν να υπονομεύσουν όχι μόνο την ευημερία του λαού αλλά και του κράτους. Φαίνεται να αποτελεί αξίωμα στην εξέλιξη του Κράτους, της οικονομίας και του Πολιτικού Προσωπικού, που έχει δηλητηριάσει και το σύνολο της Κοινωνίας , μέχρι και το νεογέννητο μέλος της που εκπαιδεύεται ως τέτοιο.

Αυτή λοιπόν η συνείδηση εξουσίας και ηθικής της εξουσίας και των εραστών της, διαμόρφωσε ένα περιβάλλον συγκρούσεων,  δυνάμεων οικονομικών με πολιτικές διασυνδέσεις, καθώς και σχέσεις αμοιβαίας εξάρτησης οικονομικών δυνάμεων και πολιτικού προσωπικού. Στο επίπεδο της Κοινωνίας οι συγκρούσεις αυτές και η ηθική που τις περιέβαλε συγκροτούσαν «στρατόπεδα επιρροής» και εξαναγκασμού ή εξαγοράς κοινωνικών τμημάτων τα οποία κυρίως,  τα καθοδηγούσε στις επιλογές τους αυτές  η ανάγκη βιοπορισμού, η αμάθεια και η ιδιοτέλεια που το ίδιο το κράτος προπαγάνδιζε. Δηλαδή ο ατομικισμός.  

Παρ’ όλα αυτά όμως, στις προηγούμενες γενιές λαού και πολιτικού προσωπικού, τίποτε δεν μπορούσε να μπει εμπόδιο σε εκείνο που τους όριζε ως γένος των Ελλήνων με την αδιάσπαστη στον χρόνο ιστορική συνέχεια με τους Αρχαίους Έλληνες, ως πολιτισμό και ως έθνος, αν και το «έθνος» ξεπερνά τα στενά όρια του «γένους».

Γιατί το «έθνος» δεν ήταν μόνο οι άνθρωποι , με τα κοινά ήθη , τα κοινά έθιμά τους, η κοινή αιματολογική καταγωγή ή ιστορία των  προγόνων ή η κοινή τους θρησκεία  αλλά και εκείνα τα φύλλα ανθρώπων, που κατοικούσαν στα ίδια εδάφη και που μαζί τους πολέμησαν, ενώθηκαν , πέθαναν και απελευθέρωσαν τούτον τον δύστυχο τόπο.

Στο πέρασμα των χρόνων μέχρι σήμερα, παρ’ ότι το Πολιτικό Προσωπικό και οι κρατικοί θεσμοί αποτελούσαν εργαλεία ξένων δυνάμεων, εντούτοις ποτέ δεν επιχείρησαν να ξεριζώσουν τον Έλληνα από τις ρίζες του.

Αυτόν που σήμερα συμβαίνει, είναι πως κάποια ανδρείκελα,  εκπαιδευμένοι πρακτορίσκοι ξένων δυνάμεων, μαζί με μια προδοτική κάστα δικαστών  χωρίς Ελληνική συνείδηση και χωρίς Ελληνική παιδεία., απόγονοι των «νικητών» του εμφυλίου, εκμαυλισμένοι των ίδιων δυνάμεων που υπηρέτησαν τις κατοχικές δυνάμεις του Γ΄ Ράιχ ή ως συνεργάτες αργότερα των Άγγλο-αμερικάνικων συμφερόντων εναντίον των Ελλήνων που πρόβαλλαν πραγματική αντίσταση κατά των κατακτητών και οδήγησαν έναν λαό στον εμφύλιο πόλεμο για λογαριασμό των ξένων συμφερόντων που μετέπειτα τους έχρησαν οικοδεσπότες-εξουσιαστές,   αφού ιδιοποιήθηκαν  το κράτος και τον μόχθο του λαού, αφού τον υπερχρέωσαν, πλούτισαν, λήστεψαν και εξακολουθούν να τον ληστεύουν,  τώρα διαμοιράζουν τα ιμάτιά του για να διατηρήσουν τα προνόμια εξουσία τους , για  μια θέση Πρωθυπουργού, Υπουργού, Βουλευτή, Δικαστή , Δημάρχου, Συνδικαλιστή .

Εκείνο στο οποίο εγκληματούν, εκείνο όμως που ξεριζώνουν από τον λαό, δεν είναι μόνο η γη , το νερό, οι Δημόσιες επιχειρήσεις, ο ορυκτός πλούτος, εκείνο που κάνουν είναι ξεριζώνουν τον λαό από τις ρίζες του.

Να ξεριζώσουν την συνείδηση από αυτό που τους γέννησε. Από αυτό για το οποίο πολέμησαν για την απελευθέρωση το 1821, για την απελευθέρωση καταπατημένων εδαφών μέχρι που και πάλι οι ξένες δυνάμεις καθοδήγησαν την Μικρασιατική καταστροφή. Από αυτό για το οποίο πολέμησαν το 1940, από αυτό για το οποίο δεν χαρίστηκαν στην ζωή τους αλλά οργάνωσαν την αντίσταση και σκοτώθηκα, με χιλιάδες νεκρούς και καμένα χωριά από του Ναζί..

Μας υποχρεώνουν μέσα από ανήθικους φόρους να χάσουμε την ατομική μας ιδιοκτησία και την γη μας, τα σπίτια μας, τον τόπο μας  για να τα αγοράσουν ξένοι έποικοι. 

Μας βιάζουν την αρχή της Ελληνικής οικογένειας , της ασφάλειας της οικογένειας, την αλληλεγγύη της οικογένειας, υποχρεώνοντας τα παιδιά μας, επειδή έτσι κάνουν στις χώρες τους, να καταθέτουν φορολογικές δηλώσεις μόλις γίνονται 18 χρονών.

Υποχρεώνουν τα παιδιά μας να μένουν άνεργα και να φεύγουν μετανάστες στο εξωτερικό.

Μας υβρίζουν και χυδαιολογούν εναντίον της δημιουργίας της οικογένειας, επειδή αναπαράγεται. Μεταχειρίζονται τα παιδιά μας ως κρυμμένο πλούτο που δεν το δηλώσαμε. Λένε, πως για να έχεις παιδιά πρέπει να κρύβεις εισοδήματα από το Κράτος. Γιατί, με τα μέτρα και τους φόρους που έχουμε πάρει πως μπορεί να γεννήσεις παιδιά και να τα ζήσεις.

Χρησιμοποιούν τα παιδιά μας σαν αντικείμενα, σαν οικονομικούς δείκτες, σαν αυτοκίνητα πολυτελείας, που πρέπει για αυτά να πληρώσουμε φόρο πολυτελείας.  

Μας λοιδορούν που φτωχύναμε επειδή αυτοί που μας έκαναν άνεργους, διατείνονται πως μαζί τα φάγαμε. Μας βάζουν φόρους για να  χάσουμε τις οικονομίες και τα σπίτια μας και έρχονται στην συνέχεια και μας λένε πως θα σας δώσουμε ένα επίδομα αλληλεγγύης μόνο αν δεν έχετε τίποτα δικό σας.

Δημιουργούν το δήθεν κοινωνικό τιμολόγιο στο ηλεκτρικό ρεύμα και η ΔΕΗ μας βάζει καπέλο επειδή το Κράτος έμαθε να κάνει μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα. 

Ξεδιάντροπα αυθαδιάζουν απέναντι στην δυστυχία που μας προκάλεσαν λέγοντας πως παίρνουν ή θα πάρουν μέτρα  βοήθεια μόνο για εκείνους που έμειναν χωρίς δουλειά και χωρίς εισόδημα, αλλά με την προϋπόθεση να έχουν απολέσει την ατομική τους περιουσία, διαφορετικά θα τους επιβληθούν  φόροι κατοχής, που αν δεν τους πληρώσουν θα κατάσχουν όσα και ότι εκείνοι επιθυμούν.

Κάθε οικογένεια από το σύνολο όσων είχαν και εξακολουθούν να έχουν την «ευτυχία» να εργάζονται, μαζί με την άγρια φορολόγηση έχουν και κάποιο μέλος στην οικογένεια τους άνεργο. Όμως όσοι , και είναι οι περισσότεροι, δεν εργάζονται πως ζουν; Αυτό τους απασχολεί μόνο ως φόβητρο εναντίον μας.

Για την Ελληνική οικογένεια αποτελεί ιερό πατροπαράδοτο καθήκον και ηθικό πολιτιστικό αξίωμα να βοηθά τα μέλη της που βρίσκονται σε δυσκολία, πόσο μάλλον όταν είναι άνεργα.

Τότε το κράτος των διατεταγμένων πρακτορίσκων, σε κατηγορεί ότι για να βοηθάς την οικογένειά σου ή την οικογένεια του παιδιού σους από την πενιχρή σου σύνταξη ή τον πενιχρό σου μισθό, κλέβεις το κράτος, κλέβεις  φόρους και είσαι φοροφυγάς.

Τότε σου βάζουν περισσότερους φόρους, σου κόβουν περισσότερο τον μισθό ή την σύνταξη, σου στέλνουν ραβασάκια πως αν δεν πληρώσεις τους φόρους θα σου κατασχέσουν το σπίτι, το αυτοκίνητο το μισθό.

Σου λένε πως δεν μπορεί με έναν μισθό, με ένα μικρό χωράφι, με ένα μικρομάγαζο να έχεις ατομική ιδιοκτησία. Να έχεις σπίτι και αυτοκίνητο. Ακόμα χειρότερα να έχεις και εξοχικό ή ατομική επιχείρηση.

Για δες στην αναπτυγμένη και πολιτισμένη Ευρώπη; Μόνο το 10% έχει τέτοια προνόμια και μόνο το 3% έχουν ατομική επιχείρηση. Πως είναι δυνατό οι έλληνες μισθοσυντήρητοι να έχουν ιδιοκτησία;

Πρέπει να την χάσουν. Γι’ αυτό από την μια θα τους μειώνουμε τον μισθό και από την άλλη θα αυξάνουμε τους φόρους, θα βάζουμε φόρους πάνω στους φόρους, θα αυξάνουμε τις τιμές στα είδη καθημερινής ανάγκης, για να τους αναγκάσουμε να γίνουν ευάλωτοι και εύχρηστοι. Χωρίς δικαιώματα, χωρίς ασφάλεια, χωρίς ιδιοκτησία και μόνο με την υποχρέωση να δουλεύουν φοβισμένοι, τρομοκρατημένοι, απελπισμένοι για όσο θέλουμε για μας. Έτσι  δεν θα αποτελούν κίνδυνο, έτσι θα τους αφαιρέσουμε την συνείδηση, θα τους υποβάλλουμε σε μια εξαθλιωμένη ζωώδη ύπαρξη.   

Σχεδιάζουν να χάσουν την γη τους οι μικροί γεωργοί, να χάσουν τα κοπάδια τους οι μικροί κτηνοτρόφοι, να τα πουλήσουν σε ξένες εκμεταλλευτικές εταιρίες που θα παράγουν για τα κέρδη τους ότι γεωργικά προϊόντα επιθυμούν. Ενώ ο λαός θα πεινάει αυτοί θα παράγουν βιοκαύσιμα ή άλλα γεωργικά προϊόντα ή μεταλλαγμένα, τα οποία μόνο θα εξάγουν.

Δες τε τι προπαγανδίζει η τηλεόραση για νέες καλλιέργειες και νέους καλλιεργητές. Παραδοσιακά γεωργικά  ή καινούργια προϊόντα γης, συσκευασμένα σε πολυτελείς συσκευασίες που εξάγονται μόνο σε πλούσιους.

Δες τε πως εκμεταλλεύονται τις Τρίτες αναδυόμενες οικονομίες, όπως την Ινδία.

Οι πολυεθνικές έχουν αγοράσει τεράστιες εδαφικές εκτάσεις και παράγουν μεταλλαγμένα και βιοκαύσιμα. Όμως οι γεωργοί πεθαίνουν από την πείνα.

Δες τε τι προπαγανδίζουν για επιδοτήσεις σε νέους αγρότες. Να παράγουν βιοκαύσιμα που δεν έχουν μεγάλο κόστος παραγωγής αλλά αποφέρουν μεγάλα κέρδη ή να παράγουν νέα προϊόντα που θα τα εξάγουν, μιας και η αγοραστική αδύναμη των καταναλωτών έχει σχεδόν εκμηδενισθεί. Την έχουν ενσυνείδητα εκμηδενίσει.

Όμως η χώρα μας για να θρέψει τον πληθυσμό της εισάγει γεωργικά και κτηνοτροφικά προϊόντα.  

Η Κυβέρνηση δημιουργεί συνθήκες απολίτιστων τριτοκοσμικών λαών στην χώρα μας για να έρθουν νέες επενδύσεις, με έναν λαό εξαθλιωμένο από τους φόρους, την ανεργία, την φτώχεια, τα αδιέξοδα και την έλλειψη αυτοσεβασμού.

Η Κυβέρνηση αφού έκλεισε πολλά νοσοκομεία και κατάργησε πολλές κλίνες, αφού σχεδίασε την έλλειψη φαρμάκων και υποχρέωσε σε οικονομική αδυναμία τα ασφαλιστικά ταμεία για να αυξήσει την βιολογική θνησιμότητα του λαού, σήμερα κλείνει Πανεπιστήμια και Τεχνολογικά ιδρύματα για να διευκολύνει την θνησιμότητα της γνώσης. Δεν χρειάζονται οι πλουτοκράτες επενδυτές μορφωμένους εργαζόμενους, παρά μόνο αγράμματους δούλους.  

Σε αυτήν την χώρα με αυτό τον εξαθλιωμένο λαό θα κερδοσκοπήσουν μεγάλες ή μικρές τυχοδιωκτικές πολυεθνικές επιχειρήσεις, που θα έρθουν  για ένα κομμάτι ψωμί να κερδίσουν δισεκατομμύρια καθιστώντας τον λαό μας υπόδουλο και ληστεύοντας τον εθνικό μας πλούτο.

  

Αλήθεια ποιος άνεργος ακόμα και για διακόσια ευρώ, δεν θα πάει να εργαστεί για δέκα και δώδεκα ώρες την ημέρα, όταν θα τον κοιτούν τα μάτια των αδυνατισμένων παιδιών του, τα οποία καταλαβαίνουν πολύ περισσότερα από όσα νομίζουμε πως μπορούμε να τα ξεγελάσουμε;

Τι μας λένε τα γελοία πρακτοράκια των ξένων κεφαλαιοκρατών;

Η κακή κρίση, οι κακές κυβερνήσεις του ….παρελθόντος, οι κακές συνήθειες να ζητάμε όλο και περισσότερα, να ζητάμε λιγότερα πλούτη για τους λίγους και περισσότερα πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά δικαιώματα για τους πολλούς, δημιούργησαν την ανεργία και εξαθλιώνουν τον λαό και η μόνη διέξοδος είναι η ανάπτυξη, όπως οι προστάτες και φίλοι μας, ξένες δυνάμεις και τρωκτικά μας καθοδηγούν.

Με την είσοδο ξένων κεφαλαίων, νέων επενδύσεων, θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας. Θα βρουν δουλειά οι άνεργοι.

Αλλά για να έρθουν οι νέες επενδύσεις οι εργαζόμενοι δεν θα έχουν κανένα δικαίωμα. Πρώτα απ’ όλα ο μισθός τους θα τον καθορίζει ο Υπουργός.

Αφεντικό των αναγκών του κάθε εργαζόμενου θα είναι ο κύριος Υπουργός.

Οι εργαζόμενοι θα δουλεύουν όσο τους έχει ανάγκη η εταιρία και για όσο χρόνο μέσα στην ημέρα τους χρειάζεται.

Δεν θα παίρνουν επιδόματα και θα ζουν με όσα ο κ. Υπουργός θα αποφασίζει αφού πρέπει να ικανοποιεί τις απαιτήσεις των νέων επενδύσεων.

Ο μισθός τους θα ανταποκρίνεται στο δικαίωμα του εργοδότη τους να κρίνει μόνο εκείνος και τον εργαζόμενο και την δουλειά του και τις ανάγκες του.

Ο μισθωτός δεν θα μπορεί να αντιδράσει αφού οι άνεργοι θα απειλούν την θέση εργασίας τους και το μεροκάματό του.

Έτσι με αυτόν τον τρόπο κάποιοι θα δρουν δουλειά. Κάποιοι θα νιώθουν ευτυχισμένοι επειδή θα εργάζονται έστω και με 250 ευρώ ασχέτως αν ο κ. Υπουργός θα έχει θεσπίσει βασικό μισθό 586 ευρώ.

Η μεγάλη ανεργία και η ύφεση είναι εκείνοι οι παράγοντες που διαμορφώνουν τους μισθούς, όταν δεν υπάρχουν συλλογικές συμβάσεις, δημοκρατικά δικαιώματα και έντιμοι δικαστές.

Ποιο ευτυχισμένοι θα νιώθουν εκείνοι που δεν θα έχουν παιδιά και ατομική ιδιοκτησία. Γιατί θα πληρώνουν πολύ λίγους φόρους και θα ζουν «καλλίτερα». 

Άλλωστε σημασία έχει το ταξίδι.

Δεν έχει σημασία πόσα λεφτά θα παίρνεις, σημασία έχει να εργάζεσαι.

Και αν δεν έχεις καμιά ιδιοκτησία, τόσο το καλλίτερο για σένα.

Άλλωστε ποιος είναι πιο ευτυχισμένος; Το ρολόι ή ο άνεργος;

Αυτή είναι η πολιτική της κυβέρνησης και δυστυχώς δεν υπάρχει λαός για να την ανατρέψει. 

ΕΙΜΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ ΚΑΙ.....

ΕΙΜΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ ΚΑΙ ΣΑΣ ΒΑΡΕΘΗΚΑ, ΔΩΣΤΕ ΜΟΥ ΤΗΝ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗ ΜΟΥ ΝΑ ΦΥΓΩ….!!!

Γράφει ο Αθανασόπουλος Περικλής

Ο τσάμπα πολύς λόγος για τον Δημοσίο Υπαλλήλο  που βρίσκεται συνεχώς στο επίκεντρο και μόνιμα εκβιαζόμενος δεν αντέχεται, δεν μπορώ να αποδώσω στη δουλειά μου όσο πρέπει και όπως πρέπει.

Διώξτε με, θέλω να φύγω, αλλά χωρίς σύνταξη, γιατί είμαι 50αρης και θέλω να συνεχίζω να δουλεύω.

Βαρέθηκα να με εμπαίζετε σαν ανίκανο και τεμπέλη, και από την άλλη να προσπαθείτε να με βγάλετε στην απραξία του τύπου εφεδρεία, και σύνταξη, και διάφορες άλλες μαλακίες.

Τόσο απλά είναι τα πράγματα γιατί δεν βγάζετε  μια ανακοίνωση για εθελουσία έξοδο από το δημόσιο να γίνει χαμός, να φύγουμε πάνω από τους μισούς και μάλιστα με χαμηλές αποζημιώσεις της τάξης των 30.000- 40.000 ευρώ , όχι όπως στις ΔΕΚΟ με ποσά πάνω από 150.000 ευρώ ενω πολλές φορές αγγίζουν και τα 300.000 ευρώ.

Θα τα "τσεπώσω" θα πάω στο χωριό μου και θα ασχοληθώ με κοττούλες,και με τα χωραφάκια μου μόνο για πάρτη μου…

Τώρα μάλιστα που μας γεμίσατε «μαύρους» θα αρπάξω καμιά 20αριά και θα κάνω τα κτήματα μου παράδεισο αφού καταργήσατε και την εργατική νομοθεσία θα τους έχω με αμοιβή μόνο το ημερήσιο φαγητό τους, άντε και κανα 2ευρω την ημέρα..

Και όταν κάποιος δεν μπορεί, θα έχω και μια καραμπίνα και θα βάζω άλλον που θα θέλει την θέση του να «τον τακτοποιεί».!!!

Και μάλιστα θα οργανώσω την περιφέρεια έτσι ώστε  αν θα σκάτε μύτη θα έχουμε έτοιμα άφθονα κλούβια αυγά και ντομάτες για να σας υποδεχόμαστε.

Από την άλλη θα απολαμβάνω την πρόσμιξη σας με τους λαθρομετανάστες οι οποίοι, πλησιάζει η ώρα για να  μπουν και στην Εκκάλη στο Ψυχικό κλπ.

Θα σας περιορίσουμε στο κεντρικό λαθρομεταναστευτικό ΑΘΗΝΑΪΚΟ ΚΡΑΤΟΣ έτσι να βράζετε στο ζουμί αυτού που φτιάξατε.

Δεν τολμάτε όμως να μας διώξετε γιατί θέλετε μαλάκες να στηρίζουν το σύστημα…!!!

Απλά μόνο η απειλή σας βολεύει για να εκβιάζετε τον κόσμο…παλιοκαθήκια του κερατά….!!!

Δεν πειράζει και εγώ σήμερα αγόρασα μεγάλη ποσότητα καφέ, ζάχαρη, ξηρούς καρπούς, και μερικά μπουκαλάκια «σκατς», και με το υστέρημα μου καινούργιο laptop που με 12 ευρώ έκανα απεριόριστη μηνιαία σύνδεση στο internet, και από αύριο θα «υποδέχομαι» τον Έλληνα μαμάκα πολίτη για να τον εξυπηρετήσω…!!!

Ας έρθει και ο, η προϊστάμενός μου να με ελέγξει, ..με ένα ποτηράκι έγινε και αυτός «κολλητός μου»…

Με 960 ευρώ 28 χρόνια μηχανικός τι περιμένετε να σας εξυπηρετήσω; όταν η καθαρίστρια παίρνει 800 με προϋπηρεσία μηδενική;

Για την συμπαθή τάξη των Απεργοσπαστών

Αυτή η επικοινωνία μαζί σας, έχει συγκεκριμένους αποδέκτες.

Είναι μια επιστολή σε όλους εκείνους τους προνομιούχους που ποτέ τους δεν απείργησαν, που πάντοτε  ήταν συνεπείς στην δουλειά τους, που ποτέ δεν στέρησαν τις υπηρεσίες τους από τον εργοδότη τους., που ήταν συνεπείς στην ιδεολογία του Απεργοσπάστη.

Σε όλους εκείνους που ενώ βρίζουν τα συνδικάτα και τους συνδικαλιστές, εντούτοις ποτέ δεν αρνήθηκαν να πάρουν τις αυξήσεις στους μισθούς τους από συμβάσεις που διεκδίκησαν όσοι απεργούσαν, όσοι έχαναν το μεροκάματο.

Αλήθεια, Εσύ που δεν απεργείς, που ψάχνεις κάθε μέσον για αν πας την ημέρα απεργίας στην δουλειά σου, για να μην στεναχωρήσεις τον εργοδότη σου, αλήθεια Πες μου σε τι ωφελήθηκες περισσότερα από εμένα;

Μήπως εσύ που δεν απεργείς, πληρώνεις λιγότερο την kwh στην ΔΕΗ;

Εσύ που δεν απεργείς, παίρνεις μεγαλύτερο μισθό από εμένα;

Εσύ που δεν απεργείς πηγαίνει στο Σούπερ Μάρκετ και δείχνει την ταυτότητα του απεργοσπάστη και σου κάνουν έκπτωση στα προϊόντα που αγοράζεις;

Εσύ που δεν απεργείς, είδες να καλυτερεύει η ζωή σου ; Δεν σε απέλυσε ο εργοδότης σου; Δεν φοβάσαι μην σε απολύσει;  Νιώθεις πως είσαι ο άνθρωπος του εργοδότη σου και εσύ πάντα θα δουλεύεις;

Εσύ που δεν απεργείς  μήπως το Κράτος σου χάρισε φόρους;

Μήπως εσύ δεν πληρώνεις χαράτσια;

Μήπως εσύ πληρώνεις λιγότερους φόρους;

Μήπως εσύ που δεν απεργείς πληρώνεις πιο φθηνά το πετρέλαιο;

Μήπως εσύ που δεν απεργείς έχει προνόμιο να παρκάρεις το αυτοκίνητό σου χωρίς να πληρώνεις;

Μήπως εσύ που δεν απεργείς  το κράτος βοηθά τα παιδιά σου να βρουν δουλειά;

Μήπως εσύ που δεν απεργείς το Κράτος σου δίνει δωρεάν τα φάρμακα; Μήπως δεν πληρώνεις στα Νοσοκομεία; Μήπως δεν πληρώνεις τις εξετάσεις και τα διαγνωστικά εργαστήρια;

Μήπως εσύ που δεν απεργείς έμαθες να βολεύεσαι πίσω από εμένα πείθοντας τον εαυτό σου ότι είσαι ποιο έξυπνος;

Μήπως είσαι ένας άχρηστος κηφήνας που κατά τεκμήριο ψηφίζει άχρηστους και λαμόγια ;

Μήπως εσύ που δεν απεργείς είσαι ένα μίασμα,  ένας ανύπαρκτος, ένα καρκίνωμα για την κοινωνία;  

Τι ακριβώς είσαι εσύ που δεν απεργείς;

Ποιο είναι το όφελος σου ; Δεν μας το λες και σε μας να μην απεργούμε;

Σε σένα θρασύτητο σκύβαλο απευθύνομαι.

Σε σένα όνειδος της Κοινωνίας μας σου απευθύνω το λόγο.

Κάτσε μπροστά στον καθρέπτη του σπιτιού σου, και απάντησε στον εαυτό σου !!! 

Το παρόν και το μέλλον ανήκει σε όσους προσπαθούν και όχι σε όσους παραιτούνται.

Αν λάβουμε υπόψη πως η περίοδος μιας άνθισης εισοδημάτων και διευκολύνσεων οδήγησε αρκετούς ανθρώπους, ανεξάρτητα του τρόπου απόκτησης εισοδημάτων, στην αγορά γης στην περιοχή Δήλεσι, αυτό αποτέλεσε κατά κύριο λόγο σε μια άναρχη δόμηση, χωρίς υποδομές και χωρίς την συνείδηση μιας νέας κοινωνίας που ενώ από μόνη της βρισκόταν σε συγκρότηση, αυτή δεν απαντούσε στο ερώτημα αν αποτελούσε συνείδηση Κοινωνίας για κάθε νέο παραθεριστή και εν δυνάμει μόνιμο κάτοικο.

Η εξέλιξη στο Δήλεσι ανταγωνιζόταν στα αρνητικά της στοιχεία την εξέλιξη των τοπικών κοινωνιών των Οινοφύτων και του Σχηματαρίου, από την μαζική μετανάστευσης στις δύο αυτές κοινότητες, εξαιτίας της Βιομηχανικής ανάπτυξης και της εύκολης πλέον απόκτησης εισοδημάτων που οδηγούσε στην γρήγορη ευημερία της μεταναστευόμενης οικογένειας.

Οι νέοι κάτοικοι όλων αυτών των περιοχών ενώ μετακινήθηκαν από τις πατρογονικές τους εστίες σε περιοχές που δεν είχαν υποδομές οργανωμένης Αστικής Πόλης, παρέμεναν ξένοι προς τον νέο τόπο, επιτρέποντας στους "ντόπιους" να ορίζουν τα πράγματα.

Η ενσωμάτωση δημιουργούσε επαγωγικές απαιτήσεις απο την τοπική εξουσία αφού δεν τις όριζε εξ υπαρχής απαιτητές ως εργαλεία εξυπηρέτησης, συλλογικής ευταξίας, ατομικής ευτυχίας, συνεισφορά στην ανάπτυξη και του πλουτισμού των τοπικών παραδοσιακών κοινωνιών.

Η αγορά γης, πραγματοποιήθηκε με τον ίδιο άναρχο τρόπο που διόγκωσε τον τοπικό πληθυσμό από την εσωτερική μετανάστευση, που έδωσε οικονομική διέξοδο στους ντόπιους κατοίκους που διατηρούσαν ιδιοκτησία στα παράλια του Ευβοϊκού απο την πλευρά της Βοιωτίας.

Οι ίδιες οι κοινότητες, ανίκανες να αντιληφθούν πως η οικονομική ανάπτυξη της περιοχής τους, που συνδύαζε και την οικολογική καταστροφή της, έπρεπε να αποτελέσει μια πρόταση συνειδητής συμβίωσης με τα νέα στοιχεία (άνθρωποι και νέες ιδιοκτησίες), λειτούργησαν ως εκμεταλλευτές και εκβιαστές σε βάρος των ίδιων συμφερόντων τους.

Ενώ θα μπορούσαν να επιστρατεύσουν τους ίδιους νέους κατοίκους στην αξιοποίηση των περιοχών, στην ένταξη αναμόρφωσης και οικονομικής ανάπτυξης από κοινοτικούς πόρους, στην δημιουργία υποδομών και διαμόρφωσης όρων δυναμικής οικονομίας, απλώς εκμεταλλεύτηκαν τους νέους κατοίκους και τις ανάγκες τους, ώστε αντί πενιχρών διευκολύνσεων να αυξήσουν οι μεν ( κατ' επάγγελμα τοπικοί παράγοντες)  την εκλογική τους πελατεία οι δε  ( έμποροι νέοι και παλιοί) στην επιφανειακή αύξηση του πληθυσμού που καταγραφόταν από την μετακίνηση των εκλογικών δικαιωμάτων.

Όμως , ούτε υποδομές δημιουργήθηκαν, ούτε υπεραξία απόκτησε η γη από την ανταλλαγή μεταξύ παλιών και νέων ιδιοκτητών, ούτε προστασία του περιβάλλοντος επετεύχθη, ούτε τον χαρακτηρισμό της ως αμιγώς οικιστική περιοχή ανακηρύχθηκε το Δήλεσι, ούτε αποτέλεσε μόνιμος προορισμός κατ' επιλογή, αλλά εξ ανάγκης. 

Μάλιστα, η δυσχέρεια των κοινωνικών και οικονομικών σχέσεων και η οικονομική κρίση είναι εκείνη που τα τελευταία, πολύ τελευταία χρόνια δημιούργησε μια κοινότητα μόνιμων κατοίκων , που όμως δεν αναγνωρίζεται ώς τέτοια. 

Το δυστύχημα είναι πως η συμπεριφορά   τόσο των νέων κατοίκων, ως νέα κοινότητα, όσο και των ιθαγενών που συγκροτούσαν τις παλιές Κοινότητες, και ελέω Δήλεσι, μετεξελίχθηκαν σε Δήμους, οδήγησε στην ανάπτυξη μιας ανταγωνιστικής σύγκρουσης που ουσιαστικά αποτελεί την τιμωρία των νέων κατοίκων από τους παραδοσιακούς, αφού πλέον δεν τους έχουν " ανάγκη".

Από την πλευρά των οικονομικών εκμεταλλευτών της περιοχής, κυρίως εμπόρων και εργολάβων - κατασκευαστών δεν επιδιώχθηκε η αναγνώριση συμβολής στην οικονομική ανάπτυξη των περιοχών Οινοφύτων και Σχηματαρίου των νέων κατοίκων, αλλά διαπραγματεύτηκαν για όφελός τους και προβολής τους την συμβολή αυτή, είτε εκβιάζοντας είτε προσφέροντας την επιρροή τους προς τις κάθε είδους πολιτικές ομάδες που συγκροτούσαν την Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Τόσο οι εργολάβοι - κατασκευαστές όσο και οι έμποροι διευκολύνονται από την μη συνοχή του πληθυσμού, διευκολύνονται από την κατά γειτονιά συγκρότηση τοπικών οργανωμένων συμφερόντων, αφού αυτοί εμφανίζονται είτε δια μέσου των κατασκευών, είτε δια μέσου του εμπορίου, να ασκούν επιρροή και τοπικής εξουσία την οποία επιθυμούν να τους την αναγνωρίσει  το γκουβέρνο  που ορίζει την Αρχή ως Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Το γκουβέρνο από την δική του πλευρά, επιθυμεί να υφίσταται αυτό το καθεστώς, γιατί δεν τους κοστίζει τίποτα. Οι υποσχέσεις υλοποίησης των επιθυμιών των κατοίκων του Δηλεσίου, δεν έχουν κόστος όταν δεν υλοποιούνται, άσε που αποτελούν αποδεδειγμένα ένα σοβαρό εργαλείο που ικανοποιεί ατομικές φιλοδοξίες σε δημαρχιακά και βουλευτικά αξιώματα.  

Όσο το Δήλεσι θα παραμένει μια διαιρεμένη περιοχή οικονομικών και διοικητικών συμφερόντων των Οινοφύτων και του Σχηματαρίου και, όσο η τοπική κοινωνία δεν αναλαμβάνει η ίδια τις ευθύνες της αλλά, επιτρέπει σε κάποιους κατασκευαστές- εργολάβους και σε κάποιους εμπόρους να διαπραγματεύονται την ζωής τους, την περιουσίας τους, το παρόν και το μέλλον τους, τόσο θα παραμένει υπανάπτυκτη, χωρίς δικαιώματα και χωρίς αναγνώριση.

Η Λύση είναι αφού γίνει κατανοητά τα προβλήματα, ποιοι ωφελήθηκαν και ποιοι ωφελούνται από αυτά, αφού συμφωνήσουμε όλοι σε τι συμφωνούμε, και τι διεκδικούμε, τότε να πραγματοποιήσουμε τοπικό Δημοψήφισμα και για την ενοποίηση των δύο Κοινοτήτων του Δηλεσίου, και για την ονομασία της περιοχής ( Δήλεσι είναι η γεωγραφική περιοχή, ενώ Δήλιον είναι η παλιά κοινότητα) και για την ανακήρυξη της πόλης μας σε ισότιμο και ισόκυρο  Δημοτικό Διαμέρισμα με τα Οινόφυτα, με το Σχηματάρι στον Δήμο Τανάγρας. 

Το παρόν και το μέλλον ανήκει σε όσους προσπαθούν και όχι σε όσους παραιτούνται. 

Όλοι μαζί πρέπει να συμφωνήσουμε, όλοι μαζί θα διεκδικήσουμε, όλοι μαζί θα αποφασίσουμε πως διοικείται η πόλη μας και ποιοι θα την εκπροσωπούν στο Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Τανάγρας.  

Το τι επάγγελμα επαγγέλλεται κάποιος ή τι είδους επάγγελμα είναι αυτό που έχει προνόμια περισσότερα από τον κάθε κάτοικο της πόλης μας, δεν αποτελεί την ηθική των σχέσεων που πρέπει να διέπει ούτε την πόλη ως κοινωνία ούτε την κοινωνία μας ως πόλη. 

ΤΑ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ ΣΤΗΝ ΝΟΜΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

Αποτελεί ομολογία ήττας και ομολογία φασιστικής συνείδησης και φασιστικού λόγου, η παρέμβαση στο δικαίωμα των εργαζομένων να συνεδριάζουν, να οργανώνονται και να αποφασίζουν.

Αφού η ΔΑΚΕ δεν μεταβλήθηκε σε απεργοσπαστικό μηχανισμό της Κυβέρνησης, όπως είναι για το ΠΑΣΟΚ η ΠΑΣΚΕ όταν ήταν Κυβέρνηση, ο Σαμαράς προστρέχει στην γενναιοδωρία του αυταρχισμού, του φασισμού και της υπεροχής του Κράτους δυνάστη και του Κράτους υπερασπιστή των κερδών και των δικαιωμάτων της οικονομικής ελίτ και των πολυεθνικών.

Να θυμίζω επίσης σε όσους έχουν την "κακή" συνήθεια να διαβάζουν, ότι  πριν ανέβει στην εξουσία ο Μεταξάς, η ΓΣΕΕ ήταν διασπασμένη σε τρεις ΓΣΕΕ με το ΚΚΕ να οχυρώνεται πίσω από τους ταξικούς αγωνιστές και την καθαρότητα.

Σήμερα, που ο φασισμός αποτελεί υπαρκτή κυβερνητική συνιστώσα της πολιτικής-κοινωνικής και οικονομικής κρίσης, ανταγωνίζεται την ΓΣΕΕ το ΚΚΕ με σύνθημα την καθαρότητα και τους ταξικούς αγώνες.

Θα πρέπει επίσης να θυμίσω ότι επί κυβερνήσεως Μητσοτάκη, την περίοδο των φοιτητικών και μαθητικών συγκρούσεων το 1990, στο κέντρο της Αθήνας οι συγκρούσεις με τους Φασίστες είχαν σαν αποτέλεσμα να προκληθεί πυρκαγιά με την ρίψη οβίδων ασφυξιογόνων αερίων από τα ένστολα δίποδα, στο κατάστημα ενδυμάτων του Κ. Μαρούση.  Όταν οι πυροσβεστικές δυνάμεις πήγαν στο σημείο αυτό δέχτηκαν την επίθεση των ΜΑΤ ώστε να αποτεφρωθεί πλήρως το κατάστημα. Όμως μετά τα μεσάνυχτα από τις στάχτες ανασύρθηκαν τέσσερις  σωροί πολιτών.

Τα ίδια γεγονότα έλαβαν χώρα πάλι, με τρεις νεκρούς εργαζόμενους στο κλειδωμένο κτίριο της ΜΑΡΦΙΝ  με φασιστική κυβέρνηση, την Κυβέρνηση ΓΑΠ.

Μια ομάδα 50 ατόμων, περίπου, περικύκλωσε την τράπεζα, πέταξε μολότοφ, το κτίριο τυλίχθηκε στις φλόγες. Οι περισσότεροι κατάφεραν να βγουν, με διάφορους τρόπους από αυτό, εκτός από την Αγγελική, τον Επαμεινώνδα και την Παρασκευή .

Θα πρέπει επίσης να είμαστε υποψιασμένοι,  πως ότι μέχρι σήμερα έχει κατηγορηθεί ως «αναρχικό» που καταστρέφει κτήρια και ατομικές επιχειρήσεις στις διαδηλώσεις, χωρίς να αποκλείεται το αντίθετο, αποτελούν οργανωμένα τμήματα στρατευμένων από κομματικές παρακρατικές οργανώσεις, που σε άλλες περιπτώσεις εμφανίζονται ως διαμαρτυρόμενοι πολίτες εναντίων απεργών, άλλοτε ως κατεστραμμένοι οικονομικά έμποροι και αυτοαπασχολούμενοι λόγω των απεργιών και των διαδηλώσεων και άλλοτε ως «τρομοκράτες» που καίνε, καταστρέφουν, ακόμα και δολοφονούν.

Μεταξύ των συμβούλων που «προσλαμβάνονται» από τα Πρωθυπουργικά γραφεία, προσλαμβάνονται και ειδικοί από το εξωτερικό με εμπειρία στην κατασκευή γεγονότων και με ικανότητα να στρατολογούν ανεγκέφαλους μπαχαλάκιδες δημιουργώντας δυνάμεις κρούσης και καταστροφής, που συνεργάζονται τόσο με ακροδεξιές και ναζιστικές οργανώσεις όσο και με την επίσημη αστυνομία.

Στόχος να τρομοκρατηθεί και να αποτεφρωθεί η συνείδηση αντίστασης των πολιτών κατά των ληστρικών και φασιστικών στρατηγικών στις οποίες, και με τις οποίες, οι Κυβερνήσεις παράγουν πολιτικές υπέρ συγκεκριμένων οικονομικών συμφερόντων.

Με τα παραπάνω θέλω να σας υποβάλλω στον προβληματισμό που ερωτά γιατί η Κοινωνία σε κάθε φάση εξέλιξής της αδυνατεί να οργανώσει σχήματα και θεσμούς που να παράγουν εκείνες τις δυνάμεις αντί-εξουσίας προς την εξουσία του Κράτους και των θεσμικών οργάνων του Κράτους;

Προφανώς, και επειδή, η διανόηση μέχρι σήμερα δεν μας έχει συνηθίσει να παράγει εκείνο τον αναγκαίο καθαρό πολιτικό λόγο, που θα μπορούσαμε να τον αδράξουμε σε κάθε φάση της εξελικτικής διαδικασία και μέσα από αυτόν να δημιουργούμε τους κάθε φορά αναγκαίους θεσμούς που να υπηρετούν στόχους και στρατηγικές ολοκλήρωσης των κοινωνικών σε οικονομικά υποκείμενα.

Επειδή προφανώς μας δίδαξαν πως οι αναγκαίες γνώσεις, οι χρήσιμες γνώσεις είναι οι γνώσεις που έχει ανάγκη το αφεντικό για να μας προσλάβει στην δουλειά του, για να ζήσουμε με "αξιοπρέπεια" δημιουργώντας την ίδια οικογένεια, που θα διδαχθεί τις ίδιες γνώσεις για τα ίδια ή και για καινούργια αφεντικά, που μας χρειάζονται στην δούλεψή τους.

Επειδή ίσως μας δίδαξαν την ελευθερία όπως αυτοί την ερμηνεύουν, κάθε άτομο ελεύθερο και δυνατό, κόντρα σε ότι οι παλιοί δάσκαλοι μας, με παραμύθια αφηγώντας τα , μας μάθαιναν πως μια βέργα σπάει εύκολα, ένα δεμάτι από βέργες δεν μπορεί κανείς να το σπάσει.

Αυτό, ενώ αποτελεί δυστύχημα  για την διανόηση, αποτελεί ομοίως δυστύχημα και για την κοινωνία μας, η οποία τα έχει άλλοτε εντελώς συγκεχυμένα και άλλοτε εντελώς χαμένα.

Ενώ από την μεριά της Κρατικής κυβερνητικής εξουσίας, δεν κρύβεται ούτε η ταξική καταγωγή του κράτους ούτε κρύβονται οι πολιτικές προστατευτισμού της κραταιάς ολιγαρχίας επί της κοινωνίας, από την άλλη η Κοινωνία δεν μπορεί να κατανοήσει ότι δεν είναι ούτε Κράτος ούτε έστω το αδύναμο μέρος του Κράτους.

Έτσι, στο αιτιολογικό επιχείρημα ότι οι πολιτικές που έχουν συμφωνηθεί με τους πιστωτές και τις εξουσιαστικές οικονομικές ελίτ, αποσκοπούν στην σωτηρία της χώρας, την σωτηρία της πατρίδος, η Κοινωνία παρακολουθεί αμήχανη και συνένοχη γιατί όπως της λένε, είχε συμμετοχή, και σε κάποιες περιπτώσεις αυθάδεια,  στην διαμόρφωση όλων αυτών των «συντεχνιακών» καταστάσεων που ενέπλεξαν την χώρα σε αυτήν την κρίση.

Η Κοινωνία ταυτίζει το εαυτόν της με το Κράτος, οι δε πολίτες αποπροσανατολισμένοι και αμόρφωτοι καθώς είναι, ταυτίζουν τον εαυτό τους με το Κράτος. Λένε, « μια ποιος είναι το Κράτος; Εμείς δεν είμαστε;».

  

Από την μια μεριά λοιπόν έχουμε την διανόηση, που κατά τεκμήριο, πλην εξαιρέσεων, ισχυρίζεται πως η ύπαρξή της οφείλεται είτε στην ανεκτικότητα του Κράτους είτε στην αναγκαιότητα της ύπαρξής του και επομένως έχουν χρέος να υπηρετούν την επιστήμη και την έρευνα δια μέσου των προσφερόμενων στο Κράτος υπηρεσίες και από την άλλη, κάθε πράξη αυτοδιοίκησης της κοινωνίας, όταν συγκροτεί θεσμικούς μηχανισμούς που υπηρετούν τα συμφέροντά της, τόσο η έλλειψη της διανόησης ως αρωγός όσο και ο φόβος που προκαλεί στην Κρατική Κυβερνητικής εξουσία, αποτελούν τα μέσα που το ίδιο το Κράτος αφού πρώτα τα διαβρώσει τα χρησιμοποιεί εναντίον της.

Ενώ θεωρητικά τα κόμματα, ανάλογα της καταγωγής τους, αποτελούν θεσμικά οχυρά της κοινωνίας απέναντι στο κράτος, τουλάχιστον αυτά που δηλώνουν την αναφορά τους ως προέκταση των κοινωνικών αναγκών, εντούτοις τα κόμματα αποτελούν οχυρά  φύλαξης, προφύλαξης επικυριαρχίας και χειραγώγησης του Κράτους. Παρεμβαίνουν δηλαδή ως ενδιάμεσοι νταβατζήδες , μεταξύ Κράτους και Κοινωνίας, αλλά υπέρ του Κράτους χρησιμοποιώντας την Κοινωνία.

Ένα από τα βασικά εργαλεία, που στα πρώιμα στάδια ολοκλήρωσης της, η κοινωνία στην ανθρωποκεντρική οικονομία χρησιμοποίησε, ήταν οι συνεργατικές οργανώσεις, οι γνωστές ως συντεχνίες, οι οποίες στην εξέλιξή τους  διασπάστηκαν αντίστοιχα κατά την καταγωγή των μελών τους.

Οι εργάτες συγκρότησαν τις κοινωνικοοικονομικές οργανώσεις τους, γνωστές ως συνδικαλιστικές και   αντίστοιχα οι εργοδότες τους τις δικές τους ανταγωνιστικές  οργανώσεις.

Το πολιτικό στοιχείο που καθιστούσε τις οργανώσεις και πολιτικά υποκείμενα κυριαρχικού λόγου στην διεύθυνση του Κράτους, πολύ αργότερα αποτέλεσαν μέρος της ταυτότητας των οργανώσεων, αλλά και αυτό δεν βάστηξε επίσης πολύ. Γρήγορα αποτέλεσαν προνομιακό χώρο μόνο για τα κόμματα, είτε αποτελούσαν αναγνωρισμένα  υποκείμενα από το Κράτος είτε βρισκόντουσαν στην παρανομία.

Οι εργατικές οργανώσεις  χρησιμοποιήθηκαν από το κράτος με κάθε μέσο, παράνομο ή ανήθικο πρώτα για να διαβάλουν και ενοχοποιήσουν της ηγεσίες των εργαζομένων και αμέσως μετά ή και παράλληλα, να υποτάξουν τους εργαζόμενους στην ηθική και την νομιμότητα όπως την αντιλαμβανόταν η κυβερνητική εξουσία, των εσωτερικών και εξωτερικών οικονομικών δυνάμεων.

Ο όρος εργατοπατερισμός πρώτο-αναφέρεται στην περίοδο Βενιζέλου, όταν εξαγοράστηκαν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες το 1920 καθώς και από τότε οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, αν δεν διορίζονταν από το Καθεστώς επινοούσαν ταχυδακτυλουργίες για να παραμένουν ισόβια ηγεσίες των συνδικάτων, επηρεάζονται την κάθε εξουσία, κομματική, κυβερνητική ή και εργοδοτική προς ατομικό όφελος.

Από τότε μέχρι σήμερα ο εργατοπατερισμός αποτελεί μαζί με τον εθνοπατερισμό το δίπολο πόδι της εξουσίας πάνω στην κοινωνία και το κράτος, ενώ το άλλο πόδι  το αποτελεί η κεφαλαιοκρατία.

Η «μεταπολίτευση», η αλλαγή φρουράς στην εκμετάλλευση Κράτους και Κοινωνίας, βρίσκει τις ανάγκες των κομμάτων να υπερτερούν των αναγκών της Κοινωνίας.

Τα κόμματα, στην προσπάθειά τους να προσεταιρισθούν τις αφελείς μάζες των εργατών και των αγροτών, που η πτώση της Χούντας τους είχε εμπνεύσει με ένα ακατέργαστο ριζοσπαστισμό, περιχαράκωσαν τον ιδεολογικός τους λόγο προβάλλοντας ένα ανταγωνιστικό σε συνθήματα και προσδοκίες πολιτικό λόγο, στον οποίο κυριαρχούσαν νοήματα και λέξεις εύηχες αλλά και ύποπτες για ένα λαό που είχε εκπαιδευτεί στην αμορφωσιά και την ημιμάθεια.

Είναι μια περίοδος που το επαναστατημένο φοιτητικό κίνημα χρησιμοποιείται ως καθοδηγητικό μέσο «συνειδητοποίησης» της «ταξικής» καταγωγής των εργαζομένων και των καταπιεσμένων μαζών, αλλά παράλληλα το επαναστατικό τραγούδι και οι πολιτιστικές μουσικές και θεατρικές συναθροίσεις φορτίζουν ασυνήθιστα το συναισθηματικό χώρο σκέψης των ανθρώπων.

Αυτή η περίοδος σημαδεύεται από μεγάλους εργατικούς αγώνες και μια επιταχυνόμενη ενηλικίωση μιας επαναστατικής σκέψης που βρίσκεται σε πρώιμο στάδιο και που θέλει να συντρίψει όλα τα σύμβολα της Δεξιάς και της καταπίεσης που αποκορύφωσε η χούντα και τώρα διαχειριζόταν η Νέα Δεξιά του Κ. Καραμανλή. Μια επιτάχυνση μέσα σε ένα περιβάλλον συγχύσεων, ιδεολογικών αναζητήσεων, πολιτικαντισμού , ανάπτυξης προσδοκιών, αριστερών ανταγωνισμών, παλινόρθωσης του παλιού αυταρχικού κράτους της δεξιάς με όλο το παρακρατικό μηχανισμό της χούντας που παρέμενε σε θέσεις κλειδιά από την Κυβέρνηση Καραμανλή.

Οι εργατικοί αγώνες αυτής της περιόδου ξεπερνούν τόσο τα συνθήματα της παραδοσιακής Αριστεράς όσο και το νέο πολιτικό χώρο του ΠΑΣΟΚ που ανταγωνίζεται την Αριστερά και την παλιά μεσοαστική πολιτική τάξη των κεντρώων και φιλελεύθερων πολιτικών δυνάμεων.

Η ωρίμανση που θα έφερναν αυτές οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων και η άρθρωση ενός πολιτικού λόγου που αποσκοπούσε να υποχρεώσει την κραταιά αντίληψη της διαχείρισης του Κράτους  σε υποχώρηση και σε μια αναγκαστική αναγνώριση της τάξης των εργαζομένων σε θεσμικό οικονομικό και κοινωνικό παράγοντα συνδιεύθυνσης τρόμαζε και το ΚΚΕ και το ΠΑΣΟΚ, όχι όμως την Δεξιά, που ζούσε μέσα στην αφέλεια της.

Η άποψη και η αναθεώρηση της πολιτικής στρατηγικής της παραδοσιακής δεξιάς απέναντι στα συνδικάτα και τους εργατικούς αγώνες, ακόμα και στον τρόπο που οργανώθηκαν  πολιτικός λόγος και σχήματα , πραγματοποιήθηκε πολύ αργότερα όταν κατανόησαν το μέγεθος της δύναμης που είχε δημιουργήσει  η νέα τάξη πραγμάτων που σχετιζόταν με το εργατικό κίνημα. Μετά δηλαδή από την εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ το 1981.

Το πρώτο πράγμα που έκαναν οι κομματικοί χώροι, οι  εκτός των τειχών της παραδοσιακής αντίληψης για την θέση που κατέχουν οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα τους, ήταν να σχεδιαστεί μια μέθοδος προσεταιρισμού και κομματικής υποδούλωσης των εργατικών αγώνων και των ηγεσιών τους.

Τα θεσμικά εργαλεία που επιστρατεύτηκαν προς αυτή τη κατεύθυνση ήταν οι συνδικαλιστικές παρατάξεις των κομμάτων, μηχανισμοί προσηλυτισμού και στρατολόγησης εργαζομένων και συνδικαλιστικών ηγεσιών. 

Ο ανταγωνισμός και η ανάγκη υπεροχής μεταξύ παραδοσιακής Αριστεράς ( ΚΚΕ, ΚΚΕ ες.)και ΠΑΣΟΚ αγίασε και τα μέσα και τους σκοπούς.

Οι παρατάξεις χρησιμοποιήθηκαν όχι μόνο για την δημιουργία ενός κομματικού στρατού αλλά και για στράτευση των εργαζομένων και σε συγκεκριμένες κατευθύνσεις, εξυπηρέτηση πολιτικών φιλοδοξιών, αποπροσανατολισμού και εφησυχασμού του λαού σε πράξεις πολιτικής και οικονομικής διαφθοράς, σε πράξεις αναξιοκρατίας και διάσπαση της συνοχής  των ίδιων των εργαζομένων.

Μέσα από τις κομματικές συνδικαλιστικές παρατάξεις, αναδείχτηκαν συνδικαλιστικά στελέχη πουνομιμοποιούνταν από το κόμμα ως εκφραστές και πρωτοπορία της κυρίαρχης ιδεολογίαςόπως αυτή εκφραζόταν από τον αρχηγό του κόμματος και το στενό του κονκλάβιο. 

Τα συνδικαλιστικά στελέχη κατέλαβαν ανώτατα κομματικά αξιώματα και κατ’ επιταγή του κόμματος ή και της ηγεσίας του κόμματος επενέβαιναν και επεμβαίνουν στην εκλογική διαδικασία των συνδικάτων.

Αυτή καθ’ εαυτή η διαδικασία, όχι μόνο στο επίπεδο στων συνδικαλιστικών οργανώσεων αλλά και σε κάθε θεσμικό όργανο της Κοινωνίας ή του Κράτους στο οποίο η ηγεσία του εκλέγεται, η εκλογή οργάνων είναι απλώς νομιμοφανής.  

 Επί της ουσίας κανείς δεν εκλέγεται. Όλοι διορίζονται από το κόμμα. Ανάλογα της ιεραρχικής θέσης της οργάνωσης, οι διοικήσεις και οι αντιπρόσωποι στα συνέδρια επιλέγονται από το κόμμα ή από τον ίδιο τον Αρχηγό κάθε κόμματος.

Ο κομματικός στρατός , που πιο παλιά ήταν πλήρως εμφανής, αφού στους εργασιακούς χώρους λειτουργούσαν κομματικές οργανώσεις, επικυρώνει απλώς με την ψήφο του τις επιλογές του κόμματος.

Όποιος δεν είναι στην «Κομματική Γραμμή» δεν εκλέγεται ασχέτως αν είναι στο παραταξιακό ψηφοδέλτιο ή ακόμη πιο χειρότερα, να τον έχουν ψηφίσει εναντίον της απόφασης του κόμματος και η κάλπη να μην τον αναδείξει εκλεγμένο.

Στο επίπεδο των τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων, καθώς και στο επίπεδο των επιμελητηρίων, το ποιοι εκλέγονται- επικυρώνονται από τον κομματικό στρατό, αποτελεί απόφαση του ίδιου του Αρχηγού του Κόμματος με το στενό του επιτελείο. Βέβαια σε αυτό το επίπεδο λαμβάνονται υπόψη και η ανάγκη εσωτερικών ισορροπιών.     

Παρακολουθήσαμε πως το εντεταλμένο κονδυλοφόρο παπαγαλάκι της εφημερίδας του Βήματος, έκανε την διαρροή της σκέψης του Υπουργού Εργασίας για τα συνδικάτα και των διαδικασιών λειτουργίας των .

Όποιοι παρακολουθούν συζητήσεις στις πρωινές ζώνες του Σαββατοκύριακου, θα γνώριζαν ότι πριν τον Υπουργό το θέμα της λειτουργίας των συνδικαλιστικών οργανώσεων και του τρόπου που λαμβάνονται οι αποφάσεις είχε διατυπωθεί από άλλο στέλεχος της Κυβέρνησης, όπως ο Υπ. Ναυτιλίας. 

Το τι θα γίνει και ποια θέση θα έχει ο νυν Υπουργός στον επερχόμενο ανασχηματισμό, έχει να κάνει με το Συνέδριο της ΓΣΕΕ και την τύχη της ΔΑΚΕ, σε σχέση με την κόντρα ανάμεσα στον πρόεδρο της ΔΑΚΕ και Γενικό Γραμματέα της ΓΣΕΕ και τον κ. Σαμαρά.

Μια κοινή κάθοδο των δύο κυριαρχικών τάσεων μέσα στην ΔΑΚΕ, που θα εκτοπίζει τον Κιουτσούκη από την θέση του Προέδρου της ΔΑΚΕ και Γεν. Γραμματέα της ΓΣΕΕ και μια αντίστοιχη με Φωτόπουλο και ΠΑΣΚΕ, ασφαλώς θα έχει θύμα της τον αποκεφαλισμό του κ. Βρούτση.

Η προσπάθεια του Σαμαρά και των παρατρεχάμενων του είναι να υποτάξει την ΔΑΚΕ σε απεργοσπαστικό μηχανισμό νομιμοποίησης των πολιτικών των μνημονίων και του ξεπουλήματος της χώρας. Αλώστε στην ηγεσία της Ομοσπονδίας της ΕΥΔΑΠ, βρίσκεται η ΔΑΚΕ που συντάσσεται με τον Γεν. Γραμματέα της ΓΣΕΕ.

Επομένως δεν είναι εύκολο να πουληθεί η ΕΥΔΑΠ, πριν η ΔΑΚΕ μπει στο σώβρακο του Σαμαρά.

Η δύναμη πάλι στον ΟΣΕ συγκροτείται από την ΠΑΣΚΕ που έχει αποδράσει από το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου και την ΔΑΚΕ που έχει συνταυτιστεί με τον Γεν. Γραμματέα της ΓΣΕΕ.

Ομοίως στην ΔΕΗ η ΠΑΣΚΕ του Βενιζέλου και η ΔΑΚΕ του Σαμαρά αποτελούν μειοψηφία .Εκεί   «στρατοπεδεύει» το φόβητρο για τον Βενιζέλο, τον Σαμαρά και της κομματική καμαρίλα στα  συνδικάτα, ο Ν. Φωτόπουλος.

Την ΔΕΗ θέλουν να την πουλήσουν όσο πιο γρήγορα μπορούν με ασθενείς αντιστάσεις και αντιδράσεις.

Το που θα πάει η κατάσταση αυτή, δηλαδή που θα κάτσει η μπίλια, θα εξαρτηθεί από τι είδους συμμαχίες θα πραγματοποιηθούν ανάμεσα στο Βενιζελικό μπλοκ της ΠΑΣΚΕ και τον Φωτόπουλο, αλλά και τι αντίστοιχες συμφωνίες θα επέλθουν ανάμεσα στην ΔΑΚΕ του Κιουτσούκη και την ΔΑΚΕ του Σαμαρά.

Το ζήτημα είναι αν θα τσιμπήσουν στο δόλωμα Σαμαρά οι Δακίτες του Κιουτσούκη ή αν θα τσιμπήσουν στο δόλωμα Βενιζέλου - Παναγόπουλου οι Πασκίτες του Φωτόπουλου.  

Όπου νάναι το συνέδριο της ΓΣΕΕ ξεκινά  εντός του Μαρτίου στην Αλεξανδρούπολη.

Όμως οι εργαζόμενοι της χώρας μας, αν δεν αντιδράσουν οργανωμένα και δεν συγκροτήσουν ανταγωνιστικές προς τις υπάρχουσες συνδικαλιστικές κομματοκρατούμενες οργανώσεις , της ΠΑΣΚΕ, της ΔΑΚΕ και του ΠΑΜΕ, θα είναι άξιοι να τους κλαίνε οι ρέγκες.    

Οι σημερινή δομή και η φιλοσοφία του ρεφορμισμού που διακατέχει τις εργατικές οργανώσεις αποτελούν παλαιολιθικά εργαλεία, μουσειακής αξίας.

Όμως η εμμονή σε αυτήν την φιλοσοφία και σε αυτή την δομή υπηρετεί και το Κράτος στο να ελέγχει την κοινωνία και τους υπηρέτες αυτής της εξουσίας, τους συνδικαλιστές

Αυτή η χώρα είναι ένα απέραντο φρενοκομείο.

Αγαπητοί μου συμπολίτες, εχθές με έπιασε μια κρίση συνείδησης.

Ανήκω και εγώ στους Τρομοκράτες και στους αχάριστους Έλληνες, που δεν νιώθουν την αμέριστη εμπιστοσύνη και  την αμέριστη ευγνωμοσύνη προς τον κύριο Ταβανάτο Πρωθυπουργό γιατί με πολύ κόπο και συμπόνια προς τον Ελληνικό λαό πασχίζει για το καλό μας. Είκοσι χρόνια κοίταζε τα ταβάνια ξαπλωτός και σκεφτόταν πότε θα έρθει η ώρα που θα σώσει την Πατρίδα. Που θα σώσει τους Έλληνες .

Πριν καιρό, ακούγαμε από το ραδιόφωνο, βλέπαμε στην τηλεόραση, διαβάζαμε στις εφημερίδες, πόσο βασανίζονταν και δολοφονούνταν οι συνταξιούχοι μας από τους ληστές που έμπαιναν στα σπίτια τους για να τους κλέψουν την σύνταξη.

Σήμερα οι συνταξιούχοι ζουν μέρες ευτυχίας και ασφάλειας. Γι’ αυτό και ψηφίζουν ΣΑΜΑΡΑ. Ψηφίζουν ΤΑΒΑΝΑΤΟ.

Έχουμε παρακολουθήσει χιλιάδες εκπομπές και επιστημονικά ενημερωτικά δελτία για την υγεία μας, για τις κακές συνήθειες στην διατροφή μας, για τις υπερβολικές καταναλώσεις οινοπνευματωδών ποτών και τσιγάρων, υπερβολικές καταναλώσεις κρεατικών  που επιβαρύνουν την υγεία μας, που δημιουργούν αρτηριοσκλήρωση , δημιουργούν χοληστερίνη, βουλώνουν τις αρτηρίες, πεθαίνουν κόσμος και κοσμάκης από καρδιακά επεισόδια.

Σήμερα η Κυβέρνηση μας προστατεύει.. Μείωσε τα επικίνδυνα εργαλεία που καταστρέφουν την υγεία μας. Μείωσε τους μισθούς και έτσι μείωσε και τους κινδύνους.

Εμείς οι αχάριστοι βρίζουμε τον σωτήρα μας, τον σωτήρα της υγείας μας;

Δεν βλέπετε πως διαδηλώνουν στον Πειραιά οι ναυτεργάτες ΥΠΕΡ της κυβέρνησης που θέλει να τους προστατεύσει από την άγρια εκμετάλλευση των εφοπλιστών; Να τους προστατεύσει από την δουλειά  την θάλασσα;

Γιατί άμα δουλεύεις στο καράβι, έχεις να αντιμετωπίσεις φουρτούνες, κίνδυνο να βουλιάξει, να σε φάνε οι καρχαρίες.

Γι’ αυτό οι ναυτεργάτες διαδηλώνουν υπέρ της Κυβέρνησης και υπέρ του νόμου να μην δουλεύουν Έλληνες ναυτικοί στα καράβια.

Δεν βλέπετε τους Αγρότες πως διαδηλώνουν στις Εθνικές οδούς με τα τρακτέρ τους ΥΠΕΡ της Κυβέρνησης ;

Η Κυβέρνηση κάνει τα πάντα να μην δουλεύουν σκληρά κάτω από βροχή, κάτω από χιόνια και κρύο, κάτω από τον καυτό ήλιο το καλοκαίρι οι αγρότες μας. Αφού μπορούμε όλα να τα εισάγουμε, γιατί να κουράζονται και να γερνάνε πριν την ώρα τους;  

Οι Αγρότες προς ένδειξη ευγνωμοσύνης ψηφίζουν κατά συντριπτική πλειοψηφία τον ΣΑΜΑΡΑ.

Δεν ξέρετε πως μόνο τα ζώα και τα ρολόγια δουλεύουν; Ξέρετε την ευγνωμοσύνη και τι ευτυχία νιώθουν ενάμιση εκατομμύριο συνέλληνες που η Πατριωτική και φιλάνθρωπη Κυβέρνηση τους απάλλαξε από τα βασανιστήρια της δουλειάς και τώρα απολαμβάνουν τον Ελληνικό ήλιο χωρίς να κουράζονται; Γιατί νομίζετε πως ψηφίζουν ΣΑΜΑΡΑ ;

Δεν βλέπετε πως επιβαρύνετε η ευτυχία μας από τους πολλούς φόρους; Τι κάνει αυτή η φιλάνθρωπη Κυβέρνηση;

Μας απαλλάσσει από τα βάρη της ατομικής ιδιοκτησίας. Αν δεν έχεις σπίτι δεν πληρώνει Φόρο ακίνητης περιουσίας. Αν δεν έχεις αυτοκίνητο δεν πληρώνει τεκμήρια ούτε τέλη κυκλοφορίας, Άσε που δεν μολύνεις και την ατμόσφαιρα και προστατεύεις το περιβάλλον.

Και υπάρχουν υβριστές και τρομοκράτες, αχάριστοι που καταφέρονται κατά του φιλεύσπλαχνου, πατριώτη Πρωθυπουργού μας, του ΑΝΤΩΝΗ μας;

Τρομοκράτες, αχάριστοι που ψηφίζετε ΣΥΡΙΖΑ;

Αχάριστοι βρίζετε τους άγιους αυτούς ανθρώπους όπως την Τρέμη, τον Πρετεντέρη, τον Παπαδάκη, τον Τράγκα, το Παυλόπουλο, την Χούκλη; Δεν τρέπεστε; Ευτυχώς που έχουμε τόσο αντικειμενική ενημέρωση και εσείς συκοφαντείτε την οικειοθελή προσφορά αυτών των ανθρώπων; Τι κέρδος έχουν αυτοί για αν κάθονται τόση ώρα , να χύνουν ιδρώτα, να συμπονούν μαζί μας ;  Να μας ενημερώσουν για το θεάρεστο, το φιλεύσπλαχνο έργο που συντελείται από την Κυβέρνηση, από τον ΑΝΤΩΝΗ ΜΑΣ.

Αυτά τα συναισθήματα ενοχής με πλημμύρισαν εχθές το βράδυ παρακολουθώντας  τις δύο Δημοσκοπήσεις στο MEGA και στο EXTRA,

Θυμήθηκα το συγχωρεμένο Εθνάρχη της Δεξιάς, τον Καραμανλή, «Αυτή η χώρα είναι ένα απέραντο φρενοκομείο».