Η προπαγάνδα για την απεργία των καθηγητών.

Με προβληματίζει για το πως το κράτος κατάφερε να εκπαιδεύσει ένα μεγάλο αριθμό επαγγελματιών στον χώρο την μετάδοσης των πληροφοριών, ώστε ακούσια τις περισσότερες φορές, να ασκούν βρόμικη προπαγάνδα, εκείνη που διεγείρει τον κοινωνικό αυτοματισμό και υποτάσσει τους πολίτες ως άβουλα όργανα σε ότι υπηρετείται η εξουσία.
Σήμερα, παρακολουθώντας την πρωϊνή εκπομπή της ΕΡΤ, με θέμα την εκπαίδευση και την στάση των καθηγητών και δασκάλων, η εκφωνήτρια με μια βεβαιότητα Καμψή ή Κεδίκογλου επιτέθη στον κ. Κάτσικα, λέγοντας του ότι σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να κλείσουν τα σχολεία.
Προφανώς ορμώμενη από την ανάγκη της, που να αφήσει τα παιδιά της αν τα σχολεία είναι κλειστά.
Οι περισσότεροι που αντιδρούν στο κλείσιμο των σχολείων, ως άμυνα στον σκοταδισμό που καταδικάζει η Κυβέρνηση τα παιδιά του λαού, το κάνουν γιατί το σχολείο αποτελεί διέξοδο φύλαξης των παιδιών τους όταν εκείνοι εργάζονται ή κάποιοι εξ αυτών θα θελαν να πάνε για ψώνια ή για ένα καφέ.
Ας μπούμε λοιπόν στο ζήτημα της εκπαίδευσης ως πολιτικό ζήτημα, δηλαδή ως ζήτημα παιδείας.
Η εκπαίδευση και η παιδεία είναι δύο διαφορετικά πράγματα, που όμως συναντιόνται στο επίπεδο της διοίκησης - διεύθυνσης της πόλης ή του κράτους.
Πολλοί φασίστες καθηγητές, Έλληνες στην καταγωγή, που δραστηριοποιούνται στο εξωτερικό, με το πρόσχημα ότι αντιπολιτεύονται την κακιά κυβέρνηση, επελαύνουν κατά των πολιτών - εργαζομένων όταν αυτοί διεκδικούν την συμμετοχή τους στην διεύθυνση και ελέγχο επιχειρήσεων ή του Κράτους, ισχυριζόμενοι ότι αυτό είναι καθήκον και μέλημα των μορφωμένων.
Το ίδιο διδάσκονται φοιτητές σε ορισμένα νεοφιλελεύθερα Ελληνικά πανεπιστήμια, οι οποίοι και αυτοί υποστηρίζουν πως μόνο οι μορφωμένοι πρέπει να ασκούν διεύθυνση στο Κράτος. Μόνο οι μορφωμένοι πρέπει να εκλέγονται στο κοινοβούλιο. Μόνο αυτοί έχουν το δικαίωμα του εκλέγεσθαι και η μάζα πρέπει να υποκλίνεται στους μορφωμένους και να δουλεύουν.
Πιο παλιά, υπήρχε το δόγμα ότι το δικαίωμα της μόρφωση το είχε η Αστική και μικροαστική πλουτοκρατία. Ακόμα και αν τύχαινε από μια κατώτερη τάξη εργατών ή αγροτών σπούδαζε ένα παιδί, ποτέ αυτό δεν είχε την ίδια επαγγελματική μεταχείριση και αντίστοιχη κοινωνική.
Στις περιπτώσει των δασκάλων, οι δάσκαλοι που προέρχονταν από κατώτερες κοινωνικές-οικονομικές τάξεις, κατέκλυζαν τα δημοτικά σχολεία της υπαίθρου και κυρίως μακρινών χωριών.
Στο επίπεδο της κρατικής γραφειοκρατίας και ειδικά στο επίπεδο διεύθυνσης του κατώτερου προσωπικού, προϊστάμενοι διορίζονταν άτομα που είχαν τελειώσει ένα Λύκειο, ήταν "εθνικόφρονες" και η δουλειά τους ήταν να επιδεικνύουν την πρόσφορη δουλεία απέναντι στην μορφωμένη τάξη εξουσίας στο Δημόσιο.
Η μόρφωση ( πανεπιστημιακή) και παιδεία συναντιόταν στο επίπεδο αυτό ως σχέση δουλείας και υποταγής των κατώτερων μορφωτικά,  και άρα οικονομικά και κοινωνικά.
Στον ιδιωτικό τομέα, η μόρφωση αποτελούσε μια πολυτέλεια την οποία δεν κατείχαν ούτε οι αγρότες, ούτε οι ψαράδες, ούτε οι κτηνοτρόφοι, ούτε οι εργάτες.
Αποτελούσε τεκμήριο κυριαρχίας της Αστικής και μιας μερίδας μικροαστών που κατείχαν το εμπόριο και την μικρή βιοτεχνία.
Ο τρόπος μέσω του οποίου η οικογένεια προσπαθούσε να επιζήσει, δεν επέτρεπε το κόστος εκπαίδευσης των παιδιών της.
Μόνο οι μεγάλοι αγρότες, με τα πολλά στρέμματα, οι "τσιφλικάδες" της τοπική κοινωνίας μπορούσαν να σπουδάσουν ένα από τα παιδιά της. Όχι όλα, αλλά ένα και αυτό αγόρι.  Οι υπόλοιποι απλώς ακολουθούσαν την μοίρα τους.
Η μοίρα των φτωχών ήταν να υπηρετούν τους πλούσιους. Η μοίρα των αμόρφωτων είναι να υπηρετούν τους μορφωμένους. Και αν σήμερα δεν αποτελεί πολυτέλεια η μόρφωση, με την Φασιστική Κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, αν τους το επιτρέψουμε, θα αποτελεί.

Η σημερινή Κυβέρνηση, της οποίας δεν αμφισβητείται η ταξικότητα της συνείδησής της και των πολιτικών της  προφανώς επιθυμεί σε μια οικονομία καθ' υπαγόρευσης που διαμορφώνει, οι δυνάμενοι να έχουν μόρφωση είναι μόνο οι απολύτως αναγκαίοι και εκείνοι που προέρχονται από την νέα τάξη "εθνικοφρόνων" δηλαδή την νέα πλουτοκρατία ή εκείνο το τμήμα των κοινωνιών που μάχεται για την υπεράσπιση των συμφερόντων των αφεντικών της χώρας, ξένων ή ντόπιων κεφαλαιοκρατών.

Έτσι λοιπόν, και με το επιχείρημα "τι θα κάνουμε με τόσους πολλούς ανέργους ανωτέρας μόρφωσης" και με το άλλο επιχείρημα " τι θα κάνουν οι πολλοί μορφωμένοι στην παραγωγή, όταν αυτό που χρειαζόμαστε είναι φθηνά εργατικά χέρια που θα αδυνατούν λόγω έλλειψης γνωστικών αντικειμένων να αναλάβουν πρωτοβουλίες ή να διεκδικήσουν περισσότερα δικαιώματα", έχει θέσει σε εφαρμογή πολιτικές σκοταδισμού και άρνηση δικαιωμάτων στην εκπαίδευση και την μόρφωση των παιδιών των μη προνομιούχων τάξεων.

Όσο περισσότεροι στοιβάζονται στις "δεξαμενές" αμορφωσιάς, τόσο πιο πολλές δυνατότητες αχρέωτης εκμετάλλευσης δημιουργούνται για τους κλεπτοκράτες επιχειρηματίες, αλλά και τόσο λιγότερο κινδυνεύει η εξουσία τους.

Το ερώτημα είναι πως απαντάμε στις επιδιώξεις σκοταδισμού αυτής της φασιστικής κυβέρνησης.
Στην απόφαση των καθηγητών και των δασκάλων να μην ανοίξουν τα σχολεία με απεργίες διαρκείας, οφείλουμε να ταυτιστούμε και να ενδυναμώσουμε αυτόν τον αγώνα, επειδή δεν είναι μόνο η απειλή στον βιοπορισμό των ιδίων αλλά κυρίως στον πόλεμο κατά του δικαιώματος μόρφωσης των παιδιών του λαού, μιας και το σύστημα που έχει επεξεργαστεί αυτή η φασιστική κυβέρνηση οδηγεί την οικογένεια να καταδικάσει στην αμορφωσιά τα παιδιά της, για να μπορεί να ζήσει και να πληρώσει τους φόρους της.

Στην απόφαση αυτή των καθηγητών και των δασκάλων με την απειλή του Φασίστα υπουργού παιδείας περί επιστράτευσης, οφείλουμε να υπερασπιστούμε το δικαίωμα των καθηγητών, κάνοντας εμείς οι γονείς καταλήψεις των σχολείων, Δημοτικών, Γυμνασίων, Λυκείων και Πανεπιστημιακών σχολών.
Στην απόφαση αυτή των καθηγητών και δασκάλων δεν μπορούν δημοσιογράφοι να υιοθετούν μυαλά σκοταδισμού και κατινισμού, είτε με την "πένα" τους, είτε με το μικρόφωνο, είτε από το γυαλί της τηλεόρασης.
Αν κάποιοι από αυτούς ή και το σύνολό τους θεωρεί όπως παλιά, ότι αποτελούν θεσμικό τμήμα της εξουσίας και επομένως τα δικά τους παιδιά δεν θα στερηθούν της μορφώσεως, κάνουν μεγάλο λάθος.
Τέτοιους δημοσιογράφους ούτε τους χρειαζόμαστε, ούτε τους υποστηρίζουμε σε όποιο "αγώνα" και αν επιδίδονται, ούτε μπορούν να μας χρησιμοποιήσουν για να φανούν χρήσιμοι στην εξουσία.

Δεν πλήρωσες εισιτήριο, πρέπει να πεθάνεις.

Είναι αρκετές οι φορές που κάποια γεγονότα φέρνουν στην επιφάνεια σημαντικά προβλήματα, που ποτέ δεν λύθηκαν αλλά παραμερίστηκαν ή κουκουλώθηκαν.

Το γεγονός που έχει συνταράξει την κοινή γνώμη, το σύνολο σχεδόν των πολιτών και που έχει τροφοδοτήσει αλυσιδωτές αντιδράσεις και πράξεις «βίας», είναι ο θάνατος ( φόνος)  ενός πιτσιρικά 19 ετών για ένα κωλοεισιτήριο.

Το ζήτημα αυτό καθ’ εαυτό δεν είναι το κωλοεισιτήριο. Επίσης το ζήτημα δεν είναι οι τζαπαντζήδες όπως ισχυρίζεται ο κ. Υπουργός, αυτός ο άεργος Ονεδίτης, που μόλις τελείωσε τις σπουδές τους εξελέγη αμέσως Ευρωβουλευτής και στην  συνέχεια Βουλευτής του Ελληνικού Κοινοβουλίου. Ο  παριστάνων  τον Υπουργό που δεν δούλεψε ποτέ στην ζωή του και δεν γνωρίζει τι θα πει μεροκάματο και τι ανεργία.

Μέσα από αυτό το θλιβερό και αποτρόπαιο γεγονός, όπου αφαιρείται η ζωή ενός ανθρώπου για οποιοδήποτε ευτελές λόγο, όπως το εισιτήριο στα μέσα μαζικής μεταφοράς, αναδύονται δύο βασικά ζητήματα. Το Κράτος ιδιώτης και ο τύπος του ανθρώπου που επιλέγεται να κάνει την δουλειά του εκλεκτή- εισπράκτορα.

Ανάμεσα στο Κράτος και τις Κοινωνίες των πολιτών υπήρξε από την γέννηση του μια συνθήκη συνύπαρξης. Το Κράτος αναλαμβάνει την υποχρέωση και την ευθύνη ασφάλειας και ευημερίας των πολιτών και οι Πολίτες για την ασφάλεια του και την ευημερία τους πληρώνουν στο Κράτος ένα μικρό μέρος από τα εισοδήματα τους.     

Όσο αυξάνονταν ο πληθυσμός  τόσο ανάλογα αυξάνονταν και οι υποχρεώσει του Κράτους προς τους Πολίτες, αλλά και οι υποχρεώσεις των Πολιτών έναντι των οφειλόμενων στο Κράτος.

Το Κράτος υπό την πίεση της ευημερίας των Πολιτών, ήταν αδύνατο να καλύψει το σύνολο όχι μόνο των παροχών προς τους Πολίτες αλλά και τα αιτήματα που καθιστούσαν ευήμερους τους Πολίτες. Οι αυξήσεις των φόρων και η εκμετάλλευση των ιδίων, των οικογενειών τους και της δουλειάς τους δεν καθιστούσαν ούτε το Κράτος ικανό να διασφαλίσει την συνθήκη που το δημιούργησε, ούτε στους Πολίτες του δημιουργούνταν οι προϋποθέσεις ευημερίας.

Καθ’ όσον γνωρίζουμε, από την περίοδο που τα κοινωνικά αγαθά έχασαν την δουλεία τους και ελευθερώθηκαν, οι κοινωνίες των πολιτών και το Κράτος βρέθηκαν σε πλεονεκτική θέση. Το Κράτος αναπτύσσεται και οι Πολίτες αισιοδοξούν βάσιμα πλέον ότι μπορούν να ζήσουν καλλίτερες μέρες, μέρες και χρόνια ευημερίας.

Είναι η περίοδος που ξεκινούν οι μεγάλες κρατικοποιήσεις των κοινωνικών αγαθών, που είχαν πάψει πλέον να είναι εμπορεύματα.

Αλλά αυτή η εξέλιξη του Κράτους, εξέλιξη που έχει τα πόδια της σε ότι ερχόταν ως «πολιτισμός» απ’ έξω και καθ’ όσον το «καθεστώς» της Ευρώπης του Μακαθρισμού ή αλλιώς το καθεστώς του «ψυχρού πολέμου», κάτω από την ανάπτυξη πολιτικών – κοινωνικών αγώνων και φόβου πολιτειακών ανατροπών, εκχώρησε εαυτό σε μια υποσοσιαλίζουσα συνθήκη ανάμεσα στους Πολίτες και τα Κράτη. Το κοινωνικό Κράτος, μια διαθλασμένη διάσταση του Λαϊκού Καπιταλισμού, όπου μεν η εκμετάλλευση παραμένει ως το πιο δυναμικό στοιχείο στην ανοικοδόμηση της κεφαλαιοκρατικής πλουτοκρατίας της μεταπολεμικής Ευρώπης, παράλληλα όμως και υπο πίεση παρέχονται δικαιώματα, ελευθερίες και κοινωνικά αγαθά, που είχαν απελευθερωθεί ως εργαλεία πλουτισμού και κυριαρχίας από τα ιδιωτικά κεφάλαια.

Μέσα σε αυτό το πλέγμα σχέσεων, σχεδιασμών , πιέσεων, εξεγέρσεων, κοινωνικών αγώνων και του φόβου του Σοβιετικού κινδύνου που καλλιεργούσε η Αμερικάνικη Ιμπεριαλιστική πολιτική πάνω στα Κράτη και στις ντόπιες κεφαλαιοκρατικές δυνάμεις, μια σειρά από Κρατικοποιήσεις και παροχές κοινωνικών αγαθών, όπως το ρεύμα, το νερό, οι συγκοινωνίες, τα ταχυδρομεία κλπ., δημιουργούσαν συνθήκες στοιχειώδους ευημερίας στους πολίτες, αφού πλέον οι βασικές τους ανάγκες είχαν τεθεί υπό την «προστασία» του Κράτους.

Έναντι αυτής της «προστασίας» το Κράτος είχε επιβάλει μια σειρά φόρων, άμεσων και έμμεσων.

Πρέπει να διευκρινιστεί εδώ, ότι οι έμμεσοι  φόροι, κατά κύριο λόγο χρηματοδοτούσαν το εξωτερικό χρέος της χώρας και αυξάνονταν, όπως και αυξάνονται, αναλόγως της ανοδικής εξέλιξης του εξωτερικού χρέους και των υποχρεώσεων ( νταβατζηλίκι) που πληρώνει το Κράτος για την συμμετοχή του στην «ασφάλεια» που δήθεν παρέχουν, μεγάλα κεφαλαιοκρατικά πολυεθνικά συγκροτήματα, όπως η Παγκόσμια Τράπεζα, το ΔΝΤ, η Ε.Ε., το ΝΑΤΟ.

Είπα προηγουμένως ότι το Κράτος διαμόρφωσε ένας πλέγμα «προστασίας» στους πολίτες με την μετατροπή των εμπορευμάτων της ιδιωτικής πλουτοκρατίας, σε κοινωνικά αγαθά και έναντι αυτών οι πολίτες και αισθάνονταν πιο ασφαλείς και βεβαίως «κατανοούσαν» την ανάγκη των φόρων προς το Κράτος.

Αυτήν την ανάγκη των φόρων προς το Κράτος, η μόνη τάξη που ποτέ δεν την ενστερνίστηκε είναι κατά κύριο λόγο η Μεγαλοαστική και η Αστική τάξη. 

Η συνθήκη λοιπόν ανάμεσα στο Κράτος ως πάροχο ασφάλειας και ευημερίας των πολιτών, εξελίχθηκε κατά τρόπο που δημιούργησε στους πολίτες το Δικαίωμα επί των φόρων. Δηλαδή την υποχρεωτική ανταποδοτικότητα των φόρων ή στην αθέτηση των υποχρεώσεων του Κράτους, την αποφυγή των φόρων.

Αυτή η συνθήκη υφίσταται και η Πολιτική τάξη που έχει ιδιοποιηθεί το Κράτος πρέπει να το καταλάβει.

Δεν είναι οι Πολίτες φοροφυγάδες που αρνούνται να πληρώσουν τους φόρους τους, αφού το Κράτος πρώτο έσπασε αυτήν την συνθήκη.

Είναι όμως άλλο πράγμα οι πολίτες και άλλο η Αστική και Μεγαλοαστική τάξη, που πάντοτε αρνιόταν τις υποχρεώσεις της προς το Κράτος, βάζοντας το μάλιστα να νομοθετεί  την νομιμότητα της άρνησης τους να εισφέρουν αναλόγως της δύναμης και του πλούτου τους σε Αυτό. 

Πάμε τώρα στον τύπο ανθρώπου που το Κράτος επιλέγει για να κάνει αυτή την συγκεκριμένη δουλειά. Του ελεγκτή – εισπράκτορα.

Αυτός ο τύπος ανθρώπου δεν συναντιέται μόνο σε αναλφάβητες και κατά τεκμήριο κοινωνίες.  Διαπερνά όλη την ραχοκοκαλιά μιας εθνικής κοινωνίας. Από τα πιο φτωχά και αναλφάβητα στρώματα της, μέχρι τα πιο μορφωμένα.

Να λοιπόν μια χαρακτηριστική και κωμικοτραγική ιστορία.

Κάποτε, σύνηθες φαινόμενο στον στρατό και στη χωροφυλακή, ένας γιδοβοσκός κατά κύριο επάγγελμα, από κάποιο ορεινό χωριό της Ελλάδας, κατατάσσεται στον στρατό για να «υπηρετήσει» την Πατρίδα.

Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, παίρνει τηλέφωνο στο καφενείο του χωριού του και ζητά να του φωνάξουν για να μιλήσει με την μάνα του.

Πράγματι, έρχεται η μάνα του στο τηλέφωνο και ακολουθεί η παρακάτω στιχομυθία.

-Έλα μάνα! Ξέρς τι μι κάναν στου στρατού; Ει;

Λουχία.

-         Πως; Τι είναι ου Λουχίας πιδίμ; του αντιφωνεί η μάνα του.

-         Λουχίας είναι να. Ιγώ έχουν στιν ιυθινι ‘μ εικουσι νομετέις. Τους κάνου ούτι θελ. Τους σκουτώνου αμα λα΄χι.

-         ΟΥουουχι πιδάκιμ, μην τους σκουτώσ’ τους αμοιρς, φέρτους να σκάψ τα’ αμπέλι γιατί ου πατέρας ειν ανήμπουρους και του πνάει του πουδάρ.  

Αυτός ο τύπος ανθρώπου δεν είναι τόσο μακρινός. Δεν βρίσκετε εν εξαφανίσει, δεν επιτελεί υπο προστασία μην και χαθεί το είδος.

Υπάρχει σε αφθονία και ανεκμετάλλευση, αν και η Χρυσή Αυγή τίποτε δεν αφήνει ανεκμετάλλευτο. Ίσα-ίσα εκεί ποντάρει. Σε αυτό το είδος.

Αυτό το είδος ανθρώπου είναι το είδος που πάνω του βασίστηκε και γιγαντώθηκε ο Εθνικισμός και ο φασισμός.

Αυτό το είδος αποτέλεσε το «πλήρωμα» του τρίκυκλου που σκότωσε τον Λαμπράκη.

Αυτό το είδος χρησιμοποιήθηκε από την Χούντα των Συνταγματαρχών για βασανιστές.  

Αυτό το είδος ανθρώπων κυριαρχούσε ως έμπιστοι του κομματάρχη ή του τσιφλικά.

Αυτό το είδος χρησιμοποιείτε για έμπιστους ρουφιάνους της αστυνομίας, αλλά και μέσα στην αστυνομία ως «φύλακες» του Νόμου και της Τάξης.

Αυτό το είδος χρησιμοποιούν για εκβιασμό οι εισπρακτικές εταιρίες των Τραπεζών.

Αυτό το είδος ενίοτε χρησιμοποιείται και σε Υπουργικές θέσεις, όπως Γεωργιάδης, Κυριάκος Μητσοτάκης, Δένδιας, Χρυσοχοίδης κλπ.

 Αυτό το είδος λοιπόν χρησιμοποιεί κατά κύριο λόγο και ο  ΟΣΥ.

Αυτός ο τύπος ανθρώπου, είναι ο τύπος που λειτούργησε ως φονικό εργαλείο και αφαίρεσε την ζωή του δεκαεννιάχρονου νεαρού, ο οποίος δεν είχε προμηθευτεί ένα κωλοεισιτήριο.

Αυτός ο τύπος, με το όνομα Χαντζηδάκης, υπουργεύει στην Κυβέρνηση ενός άλλου, ιδίου τύπου και  Πρωθυπουργού, ονόματι Α. Σαμαράς.

Η ΤΥΧΗ ΤΗΣ ΕΡΤ ΠΡΟΔΙΑΓΕΓΡΑΜΜΕΝΟ «ΕΓΚΛΗΜΑ»

Όταν, οι νοσηροί επικοινωνιολόγοι του Μαξίμου, συνέδεσαν την καταστροφή των δίδυμων πύργων της Ν. Υόρκης με την καταστροφή, ως άλλοι τρομοκράτες, της ΕΡΤ στην συνείδηση της πραγματικότητας, υποθέσαμε οι περισσότεροι ότι αποτελούσε το κύκνειο άσμα ενός Πρωθυπουργού, που επιθυμούσε να επιβεβαιώσει τον εαυτόν του, όπως τότε, την περίοδο Μητσοτάκη, επαναλαμβάνοντας την ιστορία και την σχέση μαζί της, πιστεύοντας πως θα επανερχόταν θριαμβευτικά στον θρόνο της εξουσίας, αφού θα είχε κατασπαράξει τους συνεταίρους του στην Κυβέρνηση

Η συνέχεια, που αποτελεί την αντίδραση του λαού πανελλαδικά και όπως συγκροτούνταν έξω από το ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής, έδινε μια άλλη διάσταση σύγκρουσης, στην οποία πρωταγωνιστούσε μιας φασιστική κυβέρνηση που είχε απολέσει τα ιμάτια της και ενός λαϊκού κινήματος που διαμορφωνόταν.

Ένα λαϊκό κίνημα που όμως δεν είχε πυξίδα, δεν είχε πολιτικό όραμα, δεν είχε ιδεολογική θέση, που μάλλον συγκυριακά και θυμωμένα εκτονωνόταν στις πλάτες των εργαζομένων της ΕΡΤ αλλά και της ίδιας της ΕΡΤ. Ένα λαϊκό κίνημα που αποτελούσε συνέχεια αυτού του τραγέλαφου, γνωστού ως "κίνημα της Πλ. Συντάγματος".

Ένα κίνημα, που δεν αγκαλιάστηκε ούτε από την διανόηση, η οποία όπως ξανά ‘χω πει δραστηριοποιείται από την ανάγκη της να θυμίζει στο Κράτος τις υπηρεσίες της και επομένως δεν πρέπει να μένει στην "αφάνεια", να μην αξιοποιείται ή να διώκεται, ούτε από την Πολιτική και την Κοινωνική Αντιπολίτευση, οι οποίες συνδέουν τα γεγονότα με την ανάγκη επιβεβαίωσης της ύπαρξής τους και του λόγου τους στο μέλλον που διαγράφεται. 

Αν στις πρώτες μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις υπήρχε ως ευκαιρία ακόμη - ακόμη ένας σχεδιασμός που θα κατεύθυνε την παλλαϊκή αντίδραση σε άμεση πτώση της Κυβέρνησης και σε νέες εκλογές, ακόμα και αν δεν υλοποιούταν ο στόχος των άμεσων εκλογών, θα είχε καταγραφεί ως κινηματική συνείδηση της πραγματικότητας η σπουδή του Ελληνικού λαού, να θέσει εκτός "νυμφώνος" τους εραστές και τις ερωμένες της καταστροφής της χώρας που επιχειρούν στο όνομα της πατρίδας.

Θα είχε καταγραφή στο συνειδητό του Ελληνικού λαού ότι υφίσταται η λυτρωτική δύναμης εμπιστοσύνης και που την αποτελούσαν, ο ίδιο ο λαός και τα κόμματα, αλλά και οι κοινωνικές οργανώσεις, που αντιπολιτεύονταν τα μιάσματα του Δ' Ράιχ.

Αλλά και στους κόλπους των εργαζόμενων στην ΕΡΤ, ανάλογα εξελίχθηκαν τα γεγονότα.

Μιας, όπως έχει αποδειχθεί πλέον ανίκανη να διαχειριστεί το "καράβι" που εγκατέλειψε την ασφάλειας της "πισίνας" και βγήκε στα ανοικτά, συνδικαλιστικής ηγεσίας, παρέμεινε στο συναισθηματικό πεδίο αντίδρασης και με την συναισθηματική φόρτιση καθοδήγησε τις αντιδράσεις και τις εξελίξεις.

      Μια σύντομη αλλά αναγκαία παρένθεση. Το σ.κ. που αναπτύχθηκε στις επιχειρήσεις του δημοσίου, αλλά και στο ίδιο το Δημόσιο, δεν έχει καμιά σχέση με το πραγματικό, εκείνο του ιδιωτικού τομέα. Ότι ζητήματα ανέκυπταν και ζητούσαν την λύση τους, ήταν τα "μπικικίνια". Έπεφτε το παραδάκι ό,τι και να συνέβαινε, όλα καλά. Ακόμα και στις συγκρούσεις τους με την κρατική εργοδοσία, το πρόβλημα ήταν τα μπικικίνια. Αυτοί υπηρετούσαν το Κράτος και τις πολιτικές του, ακόμα και "διαφωνώντας", αλλά ποτέ κανείς απο αυτούς δεν διακινδύνευσε   την δουλειά του, την προαγωγή του, τον μισθό του. Όσο για τον υπόλοιπο λαό που βολόδερνε στα κέφια του αφεντικού του, αυτού η μοίρα ήταν να δοξάζει τον Δημόσιο Τομέα και τις επιχειρήσεις "Κοινής Ωφέλειας". 

Αυτό το σ.κ. επιζητούσε το Κράτος, πάνω σε αυτό πολιτεύονταν οι Κυβερνήσεις, πάνω σε αυτό επιχειρηματολογούσε ο ιδιώτης κεφαλαιοκράτης, πάνω σε αυτό επένδυε η Κομματοκρατία. 

Για τον λόγο αυτό, ενώ οι επιχειρήσεις του δημοσίου ανήκουν στο Δημόσιο ως Κράτος, οι εργαζόμενοι σε αυτές, για να υπηρετήσουν τους σκοτεινούς σχεδιασμούς Κράτους και Κομματοκρατίας και να αλλοτριώσουν την συνείδηση των συνδικαλιστικών οργανώσεων των εργαζομένων στο ιδιωτικό κεφάλαιο, εντάχθηκαν στην ΓΣΕΕ και την κατέλαβαν.  

Έκτοτε, μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά, μαύρη και στους εργαζομένους. 

Ενώ, στη αρχή η Κυβέρνηση τα 'χασε και εξεπλάγη από το αποτέλεσμα των πράξεων της, τόσο πολύ που υπήρξε μια μη αναστρέψιμη κρίση συνέχειας, η συνδικαλιστική ηγεσίας της ΠΟΣΠΕΡΤ αλλά και των Δημοσιογράφων, η αποστεωμένες από την πραγματικότητα συνδικαλιστικές ηγεσίες, δεν μπόρεσαν να "αρπάξουν" την ευκαιρία και να επιβάλλουν, και με την συνδρομή του κόσμου, την προτέρα κατάσταση της πράξης της Κυβέρνησης, του κλεισίματος της ΕΡΤ.

Αλλά ας μην μείνουμε μόνο εκεί. Η ίδια η συνδικαλιστική ηγεσία, και ως γνωστόν όλες οι συνδικαλιστικές ηγεσίες είναι το μακρύ χέρι των κομμάτων μέσα στο εργατικό κίνημα, χωρίς έξωθεν ικανής καθοδήγησης, δεν κατάφερε να οργανώσει μια συζήτηση και να καθοδηγήσει ένα αποτέλεσμα που θα υλοποιούσε το αίτημα για μια Δημόσια, Ακηδεμόνευτης και Λαϊκή Τηλεόρασης, στην οποία δεν θα μπορούσε να επέμβει καμιά "Ανεξάρτητη" Αρχή, κανένα Κοινοβούλιο, καμιά Κυβέρνηση κανένα Κόμμα.

Το Δημόσιο συμφέρον, είναι το Λαϊκό συμφέρον. Είναι η ηθική των πραγμάτων και ο λόγος ανάμεσα στον λαό και τα πράγματα. Ο λόγος ανάμεσα στον λαό και τις ανάγκες του. Ο λόγος ανάμεσα στον λαό και τις εξουσίες. Ο λόγος ανάμεσα στον λαό και το κεφάλαιο. ο Λόγος ανάμεσα στον λαό και την πολιτική ελίτ ή την κομματική καμαρίλα που κυβερνά τον τόπο.  Αυτό είναι το Δημόσιο Συμφέρον.       

Σε σχέση λοιπόν με το Δημόσιο συμφέρον και στη επιθεμελίωση του ως Λαϊκό, η συνδικαλιστική ηγεσία και των εργαζομένων στην ΕΡΤ και η συνδικαλιστική ηγεσία των δημοσιογράφων και η συνδικαλιστική ηγεσία όλων των εργαζομένων στον ιδιωτικό Τομέα αλλά και στο δημόσιο, δεν κατάφεραν να σπάσουν τις αλυσίδες τις ανυπαρξίας τους. Να βγουν απο το ανερμάτιστο που τους είχαν χρόνια τώρα γαλουχήσει οι κομματικές καμαρίλες, που χρόνια τώρα υπηρετούσαν τις ανάγκες της κομματοκρατίας, που χρόνια τώρα η προσωπικές τους φιλοδοξίες και οι προσωπικές τους ματαιοδοξίες τροφοδοτούνταν απο την υποταγή της σκέψης και του Είναι τους στην κομματική καμαρίλα.

Ουδέν ασφαλέστερο της υποταγής στον Κύριο. Και κύριος της ζωής τους και της αναπαραγωγής τους ήταν και είναι το κόμμα και η καμαρίλα γύρω από το Αρχηγό του Κόμματος.

Τι θα έπρεπε να είχαν εξ' αρχής συζητήσει και εξ' αρχής να είχαν αποζητήσει απο την ίδια την κοινωνία, αυτήν την ασχημάτιστη αλλά υπαρκτή ως Πολιτική Δύναμη;

Περισσότερο απο το Κράτος, περισσότερο απο το Κοινοβούλιο που υπηρετεί τον εαυτόν του δια του Κράτους, αποτελεί ασφαλέστερο της υποταγής η πρόσκληση της ίδια της Κοινωνίας να αναλάβει την λειτουργία της Δημόσιας Τηλεόρασης.

Πως όμως μπορεί να γίνει αυτό; Η κοινωνία δεν έχει θεσμικό ρόλο και δεν έχει και θεσμική συγκρότηση.

Ναι, αλλά η Κοινωνία, εκφράζεται μέσω των Δήμων, των Κοινοτήτων, των Κοινωνικών οργανώσεων. Σε κάθε πόλη, σε κάθε κοινωνική συγκροτούμενη υπόσταση , ο πολίτης έχει το δικαίωμα διαβούλευσης και απόφασης.

Γιατί λοιπόν μέχρι σήμερα η συνδικαλιστική νομενκλατούρα δεν επέτρεψε ή δεν καθοδήγησε μια "Διοίκηση" της ΕΡΤ που να την συγκροτούν μια σύνθεση εκπροσώπων απο την Τοπική Αυτοδιοίκηση, τις τρεις συνδικαλιστικές ηγεσίες ( Ιδιωτικός τομέας, δημόσιος, Δημοσιογράφοι), τον χώρο της διανόηση ο οποίος πρέπει να προκληθεί, τον χώρο της επιστήμης και της πανεπιστημιακής Κοινότητας, τον χώρο της δικαιοσύνης;

Ποιος διοικεί την ΕΡΤ και υπό ποια σχέση ( λόγο) η ΕΡΤ "αυτοδιαχειρίζεται" ως "Δημόσια";

Ποιο είναι το νομικό σχήμα που δημιούργησαν οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ που λειτουργεί την ΕΡΤ αλλά και που διασφαλίζει την λειτουργία της ως Κοινωνικό-Λαϊκό μέσο πληροφόρησης, βήματος διαλόγου και πολιτισμού; 

Γιατί μέχρι σήμερα δεν κλήθηκαν να αναλάβουν τις ευθύνες τους απέναντι στο λαό, οι Τοπικές Αυτοδιοικητικές Αρχές και γιατί στα αιτήματα της συνδικαλιστικής ηγεσίας δεν υπήρξε η πρόταση, η ΚΕΔ μαζί με μια Κοινωνική και επιστημονική αντιπροσώπευση απο τις υπαρκτές θεσμικές δυνάμεις της Κοινωνίας, να αναλάβουν απέναντι στο Κράτος την διεκδίκηση της ύπαρξης και Λειτουργίας της ΕΡΤ, ως Δημόσιο - Λαϊκό Αγαθό και όχι ως Κομματικό-Κρατικό λάφυρο;

Σήμερα λοιπόν, κατά τα ειωθότα, το "κίνημα" της ελεύθερης ΕΡΤ, στο οποίο η Κυβέρνηση έδωσε όλο τον χρόνο και πρόσφερε όλες τις προϋποθέσεις, βρίσκεται σε πορεία κατάρρευσης.

Δυστυχώς, ανίκανες συνδικαλιστικές ηγεσίες, ανίκανες Τοπικές Αυτοδιοικήσεις, ανίκανες επιστημονικές κοινότητες, ανίκανη διανόησης, οδηγούν αυτόν τον λαό στην μοιρολατρία, την απόγνωση, την ήττα, την υποταγή, την Εξαθλίωση. Αλλά οι ίδιοι είναι ικανότατοι στο να εμπεδωθεί στον λαό, ως πεποίθηση, ως απτή πραγματικότητα, ως συνείδηση πραγματικότητας και θέσης του κάθε πολίτη εντός της επικράτειας,  πως είναι καταδικασμένος στην μοίρα του. Πως όλα είναι μάταια και το Κράτος είναι τόσο κραταιό  αλλά και τόσο αναγκαίο, που αποτελεί χαμένος χρόνος για το λαό να θελήσει την δύναμη του να την κάνει ενεργητική πράξη και να αλλάξει τα πράγματα.  

Δυστυχώς ζούμε την περίοδο των μεγάλων και παρατεταμένων Μουσώνων.

Ο καθένας και η καθεμιά έμαθε, προσηλυτίστηκε, εκπαιδεύτηκε σε περιόδους κρίσης αλλά και ευημερίας, να κοιτά το τομάρι του, να περισωθεί όπως-όπως, να συνθηκολογήσει, να εναρμονιστεί, να υποταχθεί στην ασφάλεια του εύχρηστου και υπάκουου δούλου του αφεντικού του.

Η Ελευθερία θέλει προσόντα για να υπάρξει ως τέτοια. Αυτός ο λαός δεν διαθέτει τέτοια προσόντα. Γι' αυτό η Ελευθερία για τον λαό μας αποτελεί περισσότερη σκλαβιά από την θέση του δούλου σε σχέση με το αφεντικό του.

Οι "αποκαλύψεις" του κ. Σταϊκούρα.

Τον προβληματισμό μου αυτό που τον καταθέτω ως εργαλείο συζήτησης και σκέψης, τον ερέθισε ο εκφωνητής – δημοσιογράφος του Real FM  Δ. Μάρκος.

Είπε λοιπόν ο κύριος αυτός, ο οποίος  σου δημιουργεί την εντύπωση αμετανόητου δεξιού, πως , και το υιοθέτησε, ο Υπουργός κος Σταϊκούρας, ανακοίνωσε για 350 χιλιάδες που έχουν αποδημήσει και για τους οποίους καταβάλλονταν συντάξεις και τώρα «βρέθηκαν» τα λεφτά που …..λείπουν και τα έχει ανάγκη η Ελληνική οικονομία.

Σκέφτηκα όμως, όταν πέθανε η μητέρα μου και μετά από δέκα ημέρες θα έπαιρνε την σύνταξη της, το ΙΚΑ δεν εξέδωσε Σύνταξη.  

Πως λοιπόν είχαν βάση ή έχουν βάση τα λεγόμενα του κου Σταϊκούρα τα οποία άκριτα υιοθέτησε το παπαγαλάκι της Κυβέρνησης, κος Μάρκος;

Σκέπτομαι λοιπόν, όπως πολύ καλά γνωρίζω και από την θητεία μου στο Δ.Σ. του ΙΚΑ και στην Επιτροπή Αναστολών επί διετίας του ΙΚΑ, πως το υπουργείο οικονομικών ποτέ δεν συνεργαζόταν με τα ασφαλιστικά ταμεία, ποτέ δεν έδινε πληροφορίες, πάντα έκρυβε τις επιχειρήσεις που δραστηριοποιούταν και πως , το κυριότερο, ΠΟΤΕ δεν έκανε εκκαθάριση Φορολογικών Μητρώων.

Αλήθεια, δεν έχετε ακούσει για τα περίφημα «μυστικά» κονδύλια διαφόρων Υπουργείων;

Υποψιάζεστε από πού προέρχονται τα «Βρώμικα» κεφάλαια για να χρηματίζουν διάφορους εθελοντές, από δημοσιογράφους μέχρι και διπλωμάτες, για να κάνουν την επίσης βρώμικη δουλειά της προπαγάνδας;

Υποψιάζεστε τον τρόπο πλουτισμού του Πολιτικού Προσωπικού της Κυβέρνησης, της κάθε Κυβέρνησης , ο οποίος είναι αδιαφανής, νομοθετημένα αδιαφανής;

Ξανασκέπτομαι λοιπόν πως, πάνω στα μη εκκαθαρισμένα φορολογικά μητρώα του Υπουργείου των Οικονομικών, κτίζονται όλα αυτά τα παράνομα κεφάλαια που χρησιμοποιούνται για την χρηματοδότηση του Κυβερνητικού παρακράτους, μιας και κανείς δεν μπορεί να τα ελέγξει.

Σήμερα όμως, επειδή ψάχνουν τρόπους ενοχοποίησης των πολιτών και της κοινωνίας τους, χρησιμοποιούν την βρώμικη δουλειά τους, κατ’ επιταγή των αφεντάδων τους.

Αν όμως υποθέσουμε ότι αληθεύει πως πχ στο ΙΚΑ, το οποίο γνωρίζω πολύ καλά, ανακοινωνόταν πενήντα, εκατό ή διακόσιες χιλιάδες συντάξεις προς αποθαμένους ασφαλισμένους, τις οποίες επικαρπώνονταν παράνομα οι συγγενείς τους, αυτό αποτελεί μομφή κατά του Διοικητή του ΙΚΑ, των Υποδιοικητών, των Διευθυντών των τοπικών καταστημάτων.

Γιατί κάποιος για να επωφεληθεί της σύνταξης του θανόντος, χρειάζεται  από τα ενδότερα του ΙΚΑ συνεργός. Ο οποίος θα εξαφανίσει τον φάκελο του θανόντος και θα εξακολουθεί να τον εμφανίζει ζωντανό.

Μην βγει κάποιο ξεφτέρι από το ΙΚΑ και μου πει ότι δεν ισχύει !!!

Επομένως και στο υπουργείο των οικονομικών αντιστοίχως τα ίδια συμβαίνουν και μάλιστα  κατά πάγια πρακτική της κάθε Κυβέρνησης.

Μπορεί ας πούμε να μην έχουν συνέχεια ως κοινή στρατηγική στα θέματα εξωτερικής πολιτικής τα κόμματα που συναλλάσσονται στην εξουσία, στο άθλημα αυτό όμως υπάρχει και σύμπνοια και αδέκαστη συνέχεια.   

Πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας.

Δεν χρειάζονται περίπλοκες αναλύσεις, αλλά και δεν χρειάζεται να πνίγεται κανείς μέσα σε ποσοστά και φόρους.

Το Ελληνικό κοινωνικό πολιτιστικό πρότυπο, που διαφέρει με ότι γέννησε την "ανθρωποκεντρική" οικονομία, δηλαδή τον καπιταλισμό της Δύσης, και από την καταγωγή του και από την Μικρασιατική καταστροφή και το κύμα του ενός εκατομμυρίου προσφύγων και από την δομή της οικονομίας, για να έχει κάποιος κοινωνική υπόσταση και αναγνώριση, έπρεπε να έχει ένα ριμαδοκεραμίδι να βάλει μέσα το κεφάλι του. 

Από το κεραμίδι κατηγοριοποιούταν σε οικονομική και κοινωνική Τάξη. Αλλά αυτό αποτελούσε , και αποτελεί, ίδιον του Ελληνοκεντρικού οικονομικού συστήματος.

Σε ότι αφορά της Δεξιά, ολόκληρο το οπλοστάσιο εναντίον του κομμουνισμού, ολόκληρο το οπλοστάσιο υπέρ του Μακαρθισμού, είχε ως συστημικό στοιχείο την προπαγάνδα του την "ατομική ιδιοκτησία", του χωραφιού και του σπιτιού του Έλληνα, που θα του τό περναν οι κομμουνιστές.   

Δεν μπορεί η Ευρώπη σήμερα, να επιθυμεί την εξαφάνιση της Ελληνικής ιδιαιτερότητας και να υπάρχουν εθελόδουλοι για να την υπηρετήσουν. 

Στο ζήτημα των πλειστηριασμών, το ευφυολόγημα της ξενοκρατούμενης Δεξιάς, είναι "...να προστατευθεί η πρώτη κατοικία του φτωχού, και όχι εκείνου που έχει αλλά δεν πληρώνει".  

Σε αυτή την αήθη ευφυολογηματική πρόταση, η απάντηση είναι: Οι Τράπεζες στο όνομα των "κόκκινων" δανείων χρηματοδοτήθηκαν με δάνεια ανακεφαλαιοποίησης δύο φορές. Εάν τα δάνεια αυτά τα πλήρωνα οι Τράπεζες τότε δικαίως να ζητούσαν από τους δανειολήπτες την επιστροφή των δανείων. 

Γνωρίζουμε όμως πως τα δάνεια αυτά συμπεριλαμβάνονται ή διαμορφώνουν το νέο εξωτερικό δάνειο της χώρας. Άρα αυτοί που θα τα πληρώσουν είναι οι ίδιοι οι Πολίτες και μεταξύ αυτών και οι δανειολήπτες.

Η Κυβέρνηση όφειλε να περάσει νόμο στην Βουλή, διαγραφής όλων των δανείων προς τις Τράπεζες.

Αλλά, η Κυβέρνηση, τα δύο κόμματα που κυβερνούν, είναι καταχρεωμένη στις Τράπεζες δια των δανείων των κομμάτων τους. 

Είναι επόμενο, να είναι υποχείρια των απαιτήσεων των Τραπεζών. 

Έλεος! 

Για μια φορά μπορείτε να αποδείξετε ότι διαθέτετε νοήμον νου και δεν είστε "μηχανάκια"

Απορώ με την Αντιπολίτευση, η οποία αναλώνεται σε αντιπαραθέσεις "εκτός τειχών". Έξω από την Κοινωνία, αλλά μέσα στις "ανάγκες" της. 

Τα διαρθρωτικά μέτρα Στουρνάρα

Μίλησε λοιπόν ο κ. Στουρνάρας, πως στα επόμενα βήματα της οικονομίας, δεν έχουν θέση οι περικοπές μισθών και συντάξεων και πως ό,τι είχε να δώσει ο μισθός το έδωσε.

Μίλησε πως τα διορθωτικά μέτρα πρέπει να είναι διαρθρωτικά. Εμείς ξέρουμε τι σημαίνουν στην ελληνική πολιτική «διαρθρωτικά» μέτρα.

Τα έχουμε ζήσει μέσα από την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, την απελευθέρωση των απολύσεων, την δραστική μείωση των κοινωνικών ασφαλιστικών παροχών, την υπέρμετρη φορολόγηση των ακινήτων, τον φορολογικό παράδεισο για τα μεγάλα βιομηχανικά και εφοπλιστικά συγκροτήματα, την πλήρη ιδιωτικοποίηση του Κράτους το οποίο έχει μεταλλαχθεί σε τσιφλίκι των Τραπεζών, την διάλυση των μηχανισμών ασφάλειας και προστατευτισμού των πολιτών από την απογύμνωση των Αστυνομικών τμημάτων και την κατάργηση του θεσμού της Δημοτικής Αστυνομίας, το κλείσιμο Νοσοκομειακών μονάδων, την κατάργηση των Δημοτικών σχολείων, των Γυμνασίων και Λυκείων, των Πανεπιστημίων, την διάβρωση των Δικαστηρίων και την μετατροπή τους σε μηχανισμούς υποσκέλισης νόμων και συντάγματος και ουκ εστί τέλος.

Οι εργαζόμενοι, θύματα του προσηλυτισμού τους  στον ατομικισμό και την φαυλότητα της κομματοκρατίας, που τους είχαν πείσει ότι κατά μόνας και μέσα από την υποταγή τους στους κομματικούς μηχανισμούς, την εξυπηρέτηση των αναγκών των βουλευτών και των στελεχών του κόμματος, θα έλυναν τα προβλήματα τους και θα είχαν ευνοϊκή προτεραιότητα έναντι των άλλων σε κάθε σχέση επαφής με το Δημόσιο, ευνόησαν κατά την συντριπτική τους συμμετοχή στην επικράτηση των πιο αντιδραστικών και αντιλαϊκών μέτρων   ενός αυταρχικού κράτους και μιας φασιστικής πολιτειοκρατίας που διαχειρίζεται και το Κράτος και την ζωή τους.

Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, που πείστηκαν της «ευημερίας» που τους έταζαν κόμματα και πολιτικοί, όχι μόνο απείχαν από όλες τις μορφές συνδικαλισμού και οργάνωσης, αλλά στην συντριπτική τους  πλειοψηφία αποτελούσαν τον μόνιμο εχθρό, τον σίγουρο υπονομευτή της ύπαρξης και της δράσης των συνδικάτων, προς δόξα του ατομικισμού και της κομματοκρατούμενης αντίληψης που τους είχαν καλλιεργήσει χρόνια τώρα.  

Ενώ τα μέσα μαζική συσκότισης και βρόμικης προπαγάνδας, που είχαν ( και έχουν) αναλάβει εργολαβικά να εκπαιδεύουν τον λαό στις ανάγκες υποταγής στην κομματική πολιτειοκρατία  και στο κοινό συμφέρον, όπως αυτό το αντιλαμβανόταν κάθε φορά το Κράτος και ο κυβερνητικός του διαχειριστής,  στηλίτευαν την τακτική του «κοινωνικού αυτοματισμού», την ίδια ώρα «κρέμαγαν» στα μανταλάκια τις συνδικαλιστικές ηγεσίες προσάπτοντας τους συντεχνιακά, και άρα βρώμικα, συμφέροντα που εξυπηρετούσαν οι αντιδράσεις των.

Μέχρι και σήμερα, κάθε βρώμικο μυαλό ή κάθε ψυχοπαίδι οικονομικών συμφερόντων που πολιτεύεται είτε ως απλός βουλευτής είτε ως Υπουργός, οχυρώνεται για κάθε πράξη τους, για κάθε επιλογή του πίσω από το σλόγκαν, « δεν θα γίνουμε όμηροι των Συνδικαλιστών». 

Αυτό που εννοούν, είναι πως δεν θέλουν να μοιράζονται την δική τους εξουσία με θεσμούς της κοινωνίας που δεν ελέγχονται από τους ίδιους, αλλά και δεν επιθυμούν για το συμφέρον των οικονομικών τους αφεντάδων, να ευελπιστεί η Κοινωνία ότι μέσα από συλλογικές συγκροτήσεις και συλλογικές διεκδικήσεις μπορεί να επιφέρει αυτές τις πολιτικές και οικονομικές αλλαγές που ξεπερνούν Κράτος, Κόμματα, πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις συμφερόντων.

Χρειάζονται έναν λαό εξαρτημένο και εξαθλιωμένο, διανοητικά και οικονομικά.

Χρειάζονται ένα λαό χωρίς ανομοιομορφίες, χωρίς προσωπικότητα, χωρίς θέληση, χωρίς σκέψη, χωρίς δράση, χωρίς αντίσταση, χωρίς αυτοπεποίθηση. Χρειάζονται απλές μάζες, εύπλαστες και αδρανείς.

Δίπλα στο σλόγκαν « η πολύ Δημοκρατία βλάφτει» τοποθέτησαν και το καινούργιο.  « Η πολύ μόρφωση  δεν συμβάλει στις ανάγκες της οικονομίας».

Σήμερα γνωρίζουμε πως η οικονομία δεν αντέχει πολλά σχολεία αλλά έχουμε πολλούς ανεκμετάλλευτους χώρους για καινούργιες φυλακές.

Σήμερα ξέρουμε πως η υγεία και το δικαίωμα στην υγεία, το Κράτος και η ρουσφετολογία των κομμάτων   έμαθε κακώς στους πολίτες ότι είναι Δημόσια. Ότι είναι υποχρέωση του Κράτους. Η Υγεία είναι ιδιωτική και δικαίωμα σε αυτήν έχουν όσοι έχουν τα λεφτά για να την διεκδικήσουν.

Σήμερα ξέρουμε πως ο εργαζόμενος πρέπει να εργάζεται όσο τον έχει ανάγκη ο εργοδότης και να πληρώνεται όσο αντέχει  ο εργοδότης του.

Σήμερα ξέρουμε ότι η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας δεν σκοντάφτει στην έλλειψη παραγωγικότητας όπως μας προπαγάνδιζαν κάποτε, αλλά στους μισθούς που είναι πάνω από την Βουλγαρία, την Ρουμανία ή τις Ινδίες, καθώς και στα πολλά δικαιώματα που είχαν οι εργαζόμενοι.

Σήμερα ξέρουμε πως ασφαλής δεν είναι αυτός που έχει ένα δικό του σπίτι, ένα δικό του κομμάτι γης, γι’ αυτό δεν το χρειάζεται.

Σήμερα ξέρουμε – αυτό το ξέραμε και πριν- πως δεν μπορούμε να «ενοχλούμε» ή να ζητάμε η δίκαιη φορολόγηση να συμπεριλαμβάνει και τους πλουσίους και τους Τραπεζίτες και τους Βιομηχάνους ή τους Εφοπλιστές με τις τεράστιες εγκαταστάσεις και οικοπεδικές ιδιοκτησίες, που με θρασύτητα και χλεύη δηλώνουν ετήσια ατομικά και οικογενειακά εισοδήματα, λιγότερα και από τον φύλακα στις επιχειρήσεις τους. 

Σήμερα ξέρουμε, πως όταν η «επάρατη» που έλεγε ο Α. Παπανδρέου Δεξιά, προπαγάνδιζε την ατομική ιδιοκτησία, το «κεραμίδι»   πάνω από το κεφάλι κάθε Έλληνα,  που οι κομμουνιστές θα τους το πάρουν, το έκαναν για να τους το πάρουν σήμερα  οι ίδιοι και  να το παραδώσουν σε ευκατάστατους Γερμανούς, Άγγλους, Αυστριακούς, Ρώσους και λοιπούς Φιλέλληνες.

Μιλούν πως οι διαρθρωτικές «μεταρρυθμίσεις», δηλαδή οι ανατροπές, μεταφράζονται στον ανθελληνισμό της γης, των επιχειρήσεων, του Δημοσίου, της δουλοπαροικίας των τοπικών κοινωνιών, της εκχώρησης του Κράτους στις Πολυεθνικές και τις Τράπεζες, στην άγρια φορολόγηση, στις ατέλειωτες «δεξαμενές» άνεργων και εξαθλιωμένων εργατών, στην αφαίρεση του δικαιώματος ο γιος ή η κόρη του εργάτη να σπουδάζει,  στο ξερίζωμα των κοινωνικών – εργασιακών και οικονομικών  σχέσεων που αποτελεί προαπαιτούμενο προσέλκυσης ξένων κεφαλαίων που θα «βοηθήσουν» στην ανάπτυξη της χώρας ασελγώντας ποικιλοτρόπως πάνω στον λαό της.

Ξεχνούν όμως οι Έλληνες, πως μια μεγάλη διαρθρωτική μεταρρύθμιση τους έφαγε τις περιουσίες του και βύθισε την Ελληνική οικονομία την ύφεση. Είναι το χρηματιστήριο της ισχυρής Ελλάδας του Σημίτη. Είναι η προπαγάνδα πως το χρήμα και η ευημερία δεν παράγονται με την δουλειά, αλλά με τον τζόγο.  

Ξεχνούν όμως οι Έλληνες πως άλλη μια διαρθρωτική μεταρρύθμιση ήταν το «κούρεμα» των ομολόγων που κατέστρεψε  τα Ασφαλιστικά Ταμεία, τα Πανεπιστήμια, τα Νοσοκομεία και τους μικρό-ομολογιούχους.

Όπως δεν θυμούνται οι Έλληνες πως ότι κρατικοποίησε ο Εθνάρχης της Δεξιάς, ήταν χρεοκοπημένες ιδιωτικές επιχειρήσεις που ο λαός μέσα από την φορολόγηση θα πλήρωνε τα υπόλοιπα χρόνια τα ελλείμματα και θα «ανακήρυσσε» Εθνικούς Ευεργέτες όλα τα αποβράσματα του εμφυλίου πού είχαν καταχραστεί για να φτιάξουν τις τεράστιες περιουσίες τους, την φτώχεια, την ανέχεια, τον ξεριζωμό των Ελλήνων.

Οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που μας υπόσχετε ο κ. Στουρνάρας, είναι όλα αυτά πολλαπλασιαζόμενα με τον εαυτόν τους.

Είναι η αθώωση της πλουτοκρατίας που έμαθε να υπάρχει και να πλουτίζει υπερχρεώνοντας το Κράτος με δυσβάστακτα δάνεια  τα οποία πληρώνουν οι εργαζόμενοι.

Είναι η αθώωση του πολιτικού Προσωπικού για τις τυχοδιωκτικές υποκύψεις του στο αχαλίνωτο πάθος της πλουτοκρατίας να απομυζά τον Ελληνικό λαό και αυτοί να χαίρουν της εμπιστοσύνη και της συντήρησής τους στην εξουσία.

Είναι η αθώωση των Τραπεζών που χάιδευαν τα αυτιά των πολιτών για δάνεια, για κάθε λογοίς δάνεια,   χρήματα που λίμναζαν στα θησαυροφυλάκια τους . Για δωρεάν χρήμα που θα τους έκανε ευτυχισμένους και θα εκπλήρωναν τα όνειρά τους.

Που σήμερα όλα αυτά έχουν καταστεί κόκκινα και απειλούνται με κατασχέσεις, ενώ οι ίδιες με πρόσχημα τα κόκκινα δάνεια, ανακεφαλαιοποιούν την χασούρα τους, όμως την ανακεφαλαιοποίηση θα την πληρώσει ο Ελληνικός Λαός.

Είναι η αθώωση των τεχνοκρατών και των δανειστών που ανέξοδα όλα αυτά τα χρόνια πότιζαν με ιδέες, προτροπές, υποδείξεις και δάνεια ένα Κράτος και ένα τυχάρπαστο τυχοδιωκτικό και ανερμάτιστο πολιτικό Προσωπικό, που ακολουθούσε πιστά ή με ψεύτικα τσαλιμάκια τις επιδιώξεις τους, καταντώντας την χώρα μας «σκουπίδια».

Είναι η αθώωση της λιτότητας και του τούνελ που από το 85 που μας έβαλε ο Α. Παπανδρέου μέχρι σήμερα δεν είδαμε ποτέ ήλιο αλλά το φανάρι που κάθε φορά αναγγέλλονταν από τον κάθε απατεώνα Πρωθυπουργό για να ξεγελά έναν ευκολόπιστο και το ίδιο με αυτούς, λαό.

Δεν είναι μόνο το Πολιτικό προσωπικό τυχοδιώκτες  απατεώνες, λωποδύτες, γιουσουφάκια, μειοδότες. Το ίδιο με αυτούς είμαστε και εμείς. Είναι οι δικές μας επιλογές γιατί είμαστε ούνα φάτσα, ούνα ράτσα.

Το μικρό παιδί αν δεν το έχει μέσα του, όσο και να το εκπαιδεύσεις να γίνει κλέφτη, μεγαλώνοντας θα γίνει το αντίθετο από αυτό που επιδίωξες.

Ό Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ, είχε πει: Κανείς δε μπορεί να ανέβει στους ώμους σου, αν εσύ δεν σκύψεις. 

ο ψυχογιός της Μέρκελ περιπλανώμενος στις ΗΠΑ

Με αφορμή την επίσκεψη του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ Στην Ουάσιγκτον, ΔΕΝ μπορούν να λάβουν σοβαρά υπόψη τον κ. Α. Σαμαρά Σεβαστή η προσπάθεια που κάνει ο πρωθυπουργός, αλλά δεν μπορεί να πείσει ότι το τωρινό πολιτικό σύστημα της Ελλάδας και ειδικά η συγκυβέρνηση-όμηρος της ''τρόϊκα'', μπορούν να βγάλουν την χώρα από την κρίση, οικονομική και μη, την οποία (τα κόμματα εξουσίας)... δημιούργησαν. 'Ετσι, ο κ. Σαμαράς, ''χάνει το παιχνίδι''. Παρά τα μνημόνια και την εξαθλίωση του ελληνικού λαού, η ελληνική κυβέρνηση δεν κάνει τίποτα ουσιαστικό γιά να καταπολεμήσει την διαφθορά, την διαπλοκή, την φοροδιαφυγή ''ημετέρων'', το κομματικό Δημόσιο, την ασυλία και ατιμωρησία, που οδήγησαν την Ελλάδα στην καταστροφή. Στις ΗΠΑ, τον πρωθυπουργό τον θεωρούν συμμέτοχο στην διαπλεκόμενη κομματοκρατία και στην πολιτική-κρατική διαφθορά. 'Αρα, αδύναμο. Oι ΗΠΑ γνωρίζουν άριστα τι γίνεται στην Ελλάδα. Γνωρίζουν σε λεπτομέρειες την ''ποιότητα''' του πολιτικού- κομματικού συστήματος και πιστεύουν ότι δεν υπάρχει σήμερα ένας αξιόπιστος πολιτικός ηγέτης ή ένας αξιόπιστος πολιτικός-κομματικός σχηματισμός γιά να βγάλει την χώρα από την κρίση, τσακίζοντας την αιτία της κρίσης: Διαπλοκή, διαφθορά, κομματοκρατία κ.ά. Μην ξεχνάμε ότι, η κυβέρνηση των ΗΠΑ στάθηκε με αξιοπρέπεια δίπλα στην Ελλάδα και στον λαό της στην περίοδο της κρίσης των τελευταίων χρόνων. Αν αυτό οι 'Ελληνες πολιτικοί το αγνόησαν, δικό τους πρόβλημα.Καλές οι φωτογραφίες στον Λευκό Οίκο γιά εσωτερική κατανάλωση, αλλά δυστυχώς, η ωμή πραγματικότητα λέει ότι η Ελλάδα είναι πολύ αδύναμη τώρα, γιά να πετύχει οτιδήποτε ή να διεκδικήσει οτιδήποτε. Ούτε, έστω, το μόνο ''χαρτί'' που διαθέτει, αυτό με υδρογονάνθρακες-ενέργεια, μπορεί να χρησιμοποιήσει αποτελεσματικά. Και με ''δηλώσεις'' κατανόησης και συμπάθειας από την κυβέρνηση των ΗΠΑ (που έχουν κι αυτές τα μεγάλα οικονομικά τους προβλήματα), δεν λύνεται το τεράστιο οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας, που θα την ταλαιπωρεί γιά μία-δύο ακόμα δεκετίες. Nα μιλάμε τώρα ότι... ανακαλύψαμε τις ΗΠΑ -με την επίσκεψη Σαμαρά- ως αντίβαρο έναντι της γερμανικής ''ηγεμονίας'', δείχνει το... μεγαλείο της ελληνικής ανευθυνότητας και κουτοπονηριάς. Κατά συνέπεια, οι ΗΠΑ θα δώσουν στον κ. Σαμαρά ''ωραία λόγια'', ενώ θα πάρουν ότι ζητήσουν. Και με ''ωραία λόγια'' ή ''δηλώσεις στήριξης'' από τον πρόεδρο Ομπάμα στον πρωθυπουργό, ΔΕΝ λύνεται το πρόβλημα. Δυστυχώς, η (κυβερνητική-πολιτική) Ελλάδα, με τις εντυπωσιακά ανεύθυνες, τυχοδιωκτικές πολιτικές της, κατάφερε να... διαλύσει και τον Ελληνισμό στις ΗΠΑ, φυσικό της σύμμαχο γιά παρεμβάσεις στην Ουάσιγκτον. Σημ.: Δεν ''αναβαθμίστηκε'' ούτε ''διευρύνθηκε'' η συνάντηση Ομπάμα-Σαμαρά, εξαιτίας της παρουσίας στελεχών του Λευκού Οίκου και του υπουργού Οικονομικών των ΗΠΑ. Αυτή είναι πάγια πολιτική-τακτική σε συναντήσεις του πρόεδρου των ΗΠΑ με ξένους ηγέτες. Απεναντίας, υποβαθμίστηκε η ελληνική πλευρά, χωρίς την παρουσία -μαζί με τον πρωθυπουργό- των υπουργών Εξωτερικών και Οικονομικών. Θα ήταν αστείο να περιμένει κανείς (εκτός από... ευχολόγια) πρακτικό όφελος ή κάτι ουσιαστικό γιά την Ελλάδα, μετά την συνάντηση Ομπάμα - Σαμαρά, στoν Λευκό Οίκο, 8 Αυγούστου. 'Οσο γιά τις περίφημες ''επενδύσεις'' από ΗΠΑ ή Ελληνοαμερικανούς, αυτές είναι ένας μύθος, που συντηρείται, γιά την παραπλάνηση του λαού της Ελλάδας. Διαφθορά, γραφειοκρατία, φορολογία και διαπλεκόμενο πολιτικό-κομματικό σύστημα, αποτρέπουν επενδύσεις στην Ελλάδα (από klami.net)

Θα επαναπροσληφθούν οι Δημόσιοι υπάλληλοι που απολύονται.

Ας καταπιαστούμε με ένα θέμα, που και από την πλευρά της πολιτικής ηγεσίας που το υπεραμύνεται δεν το υποστηρίζει με έναν κατανοητό τρόπο, όχι ορθολογικό αλλά επιστημονικά ορθό.

Μια παρένθεση. Η επιστήμη και η φιλοσοφία δεν ταυτίζονται, όπως δεν ταυτίζεται η οικονομολογία με την φιλοσοφία. Απεναντίας και σύμφωνα με την Ελληνική φιλοσοφική παράδοση, οι επιστήμες εμπεριέχονται στην φιλοσοφία.

Μια άλλη παραδοχή, εκείνη της Μαρξιστικής «φιλοσοφίας» δέχεται πως ενώ η φιλοσοφία περιγράφει τον κόσμο, ο επιστημονικός σοσιαλισμός θέλει να τον αλλάξει.

Το ζήτημα που προκύπτει ως ανάγκη περισσότερο των εκφραστών της οικονομικής δεξιάς ή της Αστικής Τάξης, δημοσιογράφων και έντυπων και ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης, περισσότερο και από την πολιτικίζουσα Δεξιά, είναι πως με ορθολογικούς όρους μπορεί το μέγιστο πρόβλημα της ανεργίας σε συνδυασμό με το εξωτερικό χρέος και τον πλήρη μαρασμό της ελληνικής επιχειρηματικότητας, μπορεί να αλλάξει σύμφωνα με όσα υποστηρίζονται από τον ΣΥΡΙΖΑ, «ανακαλύπτοντας» πως δεν υπάρχει ενιαία άποψη γι’ αυτό το Θέμα. 

Κατ’ αρχήν οι ορθολογικοί όροι δεν είναι κατ’ ανάγκη και επιστημονικοί. Βασίζονται σε ταμπού της οικονομοτεχνίας που προβάλλονται από διάφορες σχολές οικονομικής σκέψης, στις οποίες κυριαρχούν οι τεχνοκρατικές τάσεις και κυρίως αυτό που έχουμε συνηθίσει ως Νεοφιλελεύθερος Ιμπεριαλισμός.

Μπορεί κανείς να απαντήσει με τον απλουστευτικό τρόπο, πως το κεφάλαιο ως ουδέτερη ύλη γονιμοποιείται μέσω της εργασίας. Η εργασία ως ενέργεια που ενεργοποιεί τον άνθρωπο και δίνει διέξοδο στις ανάγκες του, επιβάλει την συνέργειά του με κινητήριες δυνάμεις, όπως τα εργαλεία και το κεφάλαιο, στην αναζήτηση πέραν της φύσης, της ικανοποίησης των αναγκών του.

Αν επομένως στρεβλώσουν οι  όροι αυτής της συνθήκης, τότε και ο άνθρωπος και το κεφάλαιο και οι ανάγκες του μπαίνουν σε καθεστώς περιδίνησης. 

Οι θιασώτες του Νεοφιλελεύθερου Ιμπεριαλισμού, υποστηρίζουν, πως το κεφάλαιο δεν έχει ανάγκη τους εργαζόμενους ή τουλάχιστον έχει ανάγκη από τόσους εργαζόμενους όσο χρειάζεται για αν αναπτύσσεται κερδοφόρα χωρίς βαρίδια.

Οι υπόλοιποι ας επιλέξουν τον τρόπο που θα ζήσουν ή θα πεθάνουν.

Στην χώρα μας προσφάτως και ανερυθρίαστα, οι εξωτερικοί πάτρωνες αποικιοκράτες ( εμείς τους κάναμε από την στιγμή που διαλέξαμε την πολιτική ηγεσία να διαχειριστεί το Κράτος), υποστηρίζουν πως η Ελλάδα δεν μπορεί να ζήσει περισσότερους από 450.000 δημοσίους υπαλλήλους και περισσότερους από 2.000.000 εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα. Οι υπόλοιποι ας βρουν τους τρόπους να επιζήσουν μιας και το Κράτος και ανήμπορο είναι να τους θρέψει και δεν του επιτρέπεται να το κάνει, αν θέλει να παραμείνει στο ευρώ και την ευρωπαϊκή Ένωση.

Η απάντηση από την Αξιωματική Αντιπολίτευση, είναι πως δεν αναγνωρίζει αυτές τις παραδοχές και ότι θα επαναπροσληφθούν όσοι από το Δημόσιο απολύονται σήμερα.

Ναι, λένε οι οι σχολιάζοντες εκφραστές της Αστική Τάξης, αλλά δεν το λέει ο Αρχηγός ( εκεί έχουν μείνει) ούτε η πλειοψηφία, αλλά η έκφραση της μειοψηφίας, προεξέχοντος του κου Λαφαζάνη.       

Οι ιδεολογικοί εκφραστές της ανθρωποκεντρικής οικονομίας, δηλαδή του Καπιταλισμού, γνωστοί και ως συγκροτούντες την Αστική Τάξη ( μηχανικοί, Δικηγόροι, Δικαστές, Οικονομολόγοι, Δημοσιογράφοι, ιδιοκτήτες ραδιοφώνου, τηλεόρασης, έντυπων μέσων κλπ.) μαζί με την πολιτικίζουσα Δεξιά που ιδιοποιείται το Κράτος, βρίσκονται σε μια κατάσταση  επαμφοτερίζουσα  που προσπαθεί να διαμορφώσει νέους ρόλους συναλλαγής και συνύπαρξης.

Βλέπουμε δηλαδή από την μια την Κυβέρνηση να απαιτεί ή να εκλιπαρεί την υποστήριξη των ενεργειών της ως νόμιμες και συνταγματικές και από την άλλη να θέλει να «προλεταριοποιήσει» , να εκθρονίσει δηλαδή ότι μέχρι σήμερα αποτελούσε τους βαστάζοντες της πολιτικής της ύπαρξης.

Ειδικά σήμερα που η κυβέρνηση έχει συνεταιριστικά χαρακτηριστικά. Δηλαδή οι δύο πηγές εξουσίας και ιδιοποίησης του Κράτους εκφράζονται και εκπροσωπούνται δια ενός Κυβερνητικού σχήματος, το οποίο, καιρός ήταν, αποκαλύπτει και την ταξική του καταγωγή.

Έτσι λοιπόν ένα μέρος των πολιτικών και ιδεολογικών εκφραστών της ανθρωποκεντρικής οικονομίας, δηλαδή του καπιταλισμού, οι οποίοι και αυτοί βρίσκονται στον αντίποδα του νεοφιλελεύθερου Ιμπεριαλισμού, όσο αυτός αμφισβητεί πλέον την αναγκαιότητα συνύπαρξης τους,   προπαγανδίζουν τις παλιές καλές μέρες, σαν και αυτές που κυβέρνηση στην Χώρα ήταν ο Σημίτης, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν συμφωνούν και στις «παράλογες» απαιτήσεις της κοινωνίας, των εργαζομένων και των συνδικαλιστικών ηγεσιών τους, αλλά και της Αριστεράς, να έχουν περισσότερα προνόμια από όσα τους επιτρέπονται.

Ποιοι λοιπόν καθορίζουν τι επιτρέπεται και τι όχι;

Εκείνοι που καθορίζουν τι, πότε και αν επιτρέπεται δεν είναι οι εργαζόμενοι, δεν είναι οι ανάγκες τους αλλά η σχέση μεταξύ των ιδίων, της Πολιτικίζουσας Δεξιάς και του Ντόπιου και, άντε και λίγο παραέξω, ξένου κεφαλαίου.

Από την πλευρά τους, τόσο οι εργαζόμενοι όσο και η Αριστερά, δεν θέτουν στην πραγματική τους βάση τα ζητήματα που έχουν προκύψει, αλλά εντός του πλαισίου που άλλοι όρισαν επιθυμούν να έρθουν σε μια «ορθολογίζουσα» διαχείριση Κράτους και  Κοινωνίας.

Ακούμε δηλαδή από την μια τον Λαφαζάνη να λέει, πως οι απολυθέντες από το Δημόσιο θα επαναπροσληφθούν, και από την άλλη ο Παπαδημούλης να ισχυρίζεται ότι «Δεν τάζουμε λαγούς με πετραχήλια». 

Αυτό λοιπόν είναι «αντίφαση»; Αυτό δεν αναγορεύεται ως αντίφαση από τους ιδεολογικούς υπερασπιστές του καπιταλισμού και της πολιτικίζουσας Δεξιάς;

Η απάντηση στο ερώτημα αυτό δεν απαντιέται ούτε με τα επιχειρήματα Λαφαζάνη ούτε με τις παρεκκλίσεις Παπαδημούλη.

Η αριστερά, στο επίπεδο ας πούμε του ΚΚΕ, μιλά για έναν διαφορετικό προσανατολισμό, δηλαδή στρατηγική οικονομίας. Μέσα σε αυτήν την στρατηγική η εργασία προεξέχει του κέρδους και της επιχειρηματικότητας.

Στο επίπεδο δράσης της άλλης Αριστεράς, στην οποία ηγεμονεύει ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι καθαρό ποια η στρατηγική Ανάπτυξης.

Η περίοδος, από Πρωθυπουργό Σημίτη μέχρι σήμερα χαρακτηρίζεται ως περίοδο προσανατολισμού της οικονομίας στις υπηρεσίες και το εμπόριο.

Κάτω από αυτήν την στρατηγική, ο Δημόσιος τομέας φέρεται ως υπερτροφικός. Εξ αντικειμένου δηλαδή, με βάση την συγκεκριμένη στρατηγική οικονομίας, ο Δημόσιος τομέας είναι όντως υπερφορτωμένος με άχρηστο εργατικό δυναμικό, το οποίο θα έπρεπε να είχε απορροφηθεί από τον ιδιωτικό παραγωγικό τομέα υπηρεσιών. 

Αλλά, όπως καλά γνώριζε και προπαγάνδιζε ο πατερούλης αυτής της στρατηγικής οικονομίας, κος Σημίτης, το πλεονάζον προσωπικό του Δημόσιου αλλά και ιδιωτικού τομέα μπορούσε μέσα στα πλαίσια της κινητικότητας κεφαλαίου να «αποδράσει» σε άλλες χώρες της ΕΕ, αφού πλέον δεν υπάρχουν σύνορα και οι αντίστοιχες επιχειρήσεις Υπηρεσιών αδυνατούν να απορροφήσουν μεγάλα τμήματα εργαζομένων.  

Η επιλογή είναι, ή πας όπου βρεις δουλειά, Γερμανία, Αγγλία, Γαλλία, Σκανδιναβικές Χώρες κλπ. ή μένεις στην Ελλάδα, άνεργος και χωρίς εισοδήματα, αφού το κράτος δεν μπορεί να μας θρέψει όλους. 

Για να εμπεδωθεί αυτή η συνθήκη ανάμεσα στους εργαζόμενους και το Κράτος, επιδεινώνονται οι όροι συγκατοίκησης Κράτους και πολιτών δια μέσου των φορολογικών νόμων και την κατάργηση των κοινωνικών -  εργασιακών σχέσεων, οι οποίες είναι και οικονομικές σχέσεις.

Το μοντέλο αυτό επιθυμεί την δημιουργία μιας φθηνής, επιστημονικά καταρτισμένης τάξης προλεταριοποιημένων    κυρίως επιστημόνων και εν δυνάμει ιδεολογικών υποστηρικτών της Αστικής Ελληνικής Τάξης, που θα χρησιμοποιηθεί στις ανάγκες της βορειοδυτικής οικονομίας.

Πρέπει να αποσχισθεί από αυτό που τον «δίδαξε» η παλιά άρχουσα τάξη ότι τα επιστημονικά ελέυθερα επαγγέλματα αλλά και το ίδιο το επιστημονικό προσωπικό ανήκουν την λεγόμενη Ελληνική Αστική Τάξη. Άλλωστε και οι Ινδοί επιστήμονες δεν ανήκουν στην Ινδική Αστική Τάξη αλλά αποτελούν μια προλεταριακή εξειδικευμένη ομάδα ανθρώπων που χρησιμοποιούνται σε όλη την Ευρώπη και την Ασία, αλλά και στην Αμερική, για να λειτουργούν τις σύγχρονες αυτοματοποιημένες μεθόδους κέρδους των πολυεθνικών γιγάντων.    

Στην Ελλάδα θα μείνουν λίγες χιλιάδες επιστημόνων και εκατομμύρια ανειδίκευτοι εργάτες.

Για τον λόγο αυτό, και όχι λόγω οικονομικής κρίσης, κλείνουν σχολεία και Πανεπιστήμια και υποβαθμίζονται τα επαγγέλματα.

Η ιδιωτικοποίηση της παιδείας και της υγείας επιδεινώνουν την απόκτηση εργαλείων που έχει ανάγκη ο σημερινός άνθρωπος στην Ελλάδα, που θα τον διευκόλυναν να ζήσει μια πιο άνετη και χρήσιμη ζωή.

Η ευτυχία του έλληνα, προπαγανδίζεται έστω και με παρελκυστικό τρόπο από τους δημοσιογραφούντες δήθεν επικριτές της Κυβερνητικής Πολιτικής, δεν βρίσκεται στην Ελλάδα, αλλά στην μετανάστευσή του στις άλλες χώρες της ΕΕ μέχρι την Κίνα.

Στο αντίθετο μοντέλο, στην αντίθετη στρατηγική οικονομίας, την οποία ευαγγελίζεται όχι όμως με καθαρά λόγια ο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί τότε πρέπει να απαλείψει από το καταστατικό του την αγκύλωσή του στο ευρώ και την ΕΕ., η Ελλάδα χρειάζεται και τους Έλληνες επιστήμονες και τους μορφωμένους εργάτες.

Επομένως και έναν δημόσιο τομέα που θα υπηρετήσει την ανάκτηση της δυναμικής της Ελληνικής Οικονομίας, η οποία απωλέσθη από το δόγμα «ανήκομεν στις Υπηρεσίες» του κου Σημίτη και του κονκλαβίου της ΕΕ και της ΕΚΤ.

Εκεί λοιπόν θα έπρεπε να εστιάζεται η αντιπαράθεση Αριστεράς και Δεξιάς. Στην Στρατηγική της Οικονομίας.

Η Ελληνική επιχειρηματικότητα έχει και εκείνη δύο δυνατότητες να επιζήσει μέσα στο Περιβάλλον ΣΥΡΙΖΑ.

Η μία, να αποκτήσει εθνική και πατριωτική συνείδηση και η άλλη, να πάρει των ομματίων της και να μεταναστεύσει, χωρίς την απαίτηση να πάρει και τα κεφάλαια μαζί της.

Άλλωστε δεν έχει κεφάλαια. Ότι έχει είναι δανεικά που αύξησαν το εξωτερικό χρέος και που το χρέος αυτό το πληρώνει ο Ελληνικός Λαός. Σε αυτόν ανήκουν τα κεφάλαια. Όποιος πληρώνει το χρέος σε αυτόν ανήκουν και τα κεφάλαια, κύριε Βενιζέλο, κύριε Σαμαρά, κύριοι Βιομήχανοι, κύριοι Τραπεζίτες, κύριοι Εφοπλιστές.  

Αυτό πρέπει να υιοθετηθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί αυτό επιθυμεί και ο Λαός.

Μην ψάχνουμε ανάμεσα σε τρομαγμένους να βρούμε τον αριστερό λαό. Ο λαός είναι αριστερός, ακόμα και αυτός ο βλάκας ο Χρυσαβγίτης. Απλά δεν το ξέρει.

Εμείς πρέπει να ξεθάψουμε την Αριστερή συνείδηση του λαού μας και να την ενθρονίσουμε στον θρόνο που της πρέπει.

Το φιλότιμο είναι μια σχισμάδα αυτής της Αριστερής συνείδησης που έχει τούτος ο Λαός, αγαπητοί μου σύντροφοι.