Η οικονομική Κρίση, είναι και κρίση συγκρότησης Κοινωνιών, Κράτους και Οικονομίας

Πολλές φορές με βασανίζει η σκέψη γιατί οι Έλληνες, γιατί η Ελλάδα βρίσκεται συνεχώς στον αστερισμό της διχόνοιας, του απολιτίκ Πολιτισμού της, του ετεροκαθορισμού και της δουλοπρεπής συμπεριφοράς προς ξένες δυνάμεις φίλων ή εχθρών της.

Αν γυρίσουμε το βλέμμα πίσω στον χρόνο, όταν η Ελλάδα ορκιζόταν στην απελευθέρωση του γένους, δεν είχε προλάβει να ξημερώσει και τους Έλληνες τους έβρισκε η ανατολή του ήλιου στα χαρακώματα, οι Έλληνες να πολεμούν τους Έλληνες.

Άμα μικρύνουμε το χρόνο των γεγονότων, όταν και πάλι οι Έλληνες ορκίζονταν να πολεμήσουν τις δυνάμεις του άξονα, το Γ’ Ράιχ, το ξημέρωμα τους έβρισκε και πάλι στα ίδια χαρακώματα, οι Έλληνες εναντίων των Ελλήνων, για την εξουσία των Ελλήνων πάνω στους Έλληνες ή για την εξουσία των ξένων που χρησιμοποιούσαν τους μισούς Έλληνες εναντίον των άλλων μισών.

Όσοι νομίζουμε πως είμαστε Έλληνες ή μπορούμε να το αποδείξουμε επιστημονικά και αδιαμφισβήτητα πως έχουμε κοινή αιματοσυγγενική καταγωγή με τους αρχαίους προγόνους μας, ξεχνάμε ότι ποτέ οι Έλληνες δεν ήταν μία φυλή. Δεν ήμασταν ποτέ η φυλή η Ελληνική, αλλά οι φυλές των Ελλήνων.

Η σοφία των αρχαίων προγόνων μας τους υπόδειξε πως όσες φυλές και όσοι συγγενικοί πρόσφυλοι των φυλών συγκροτούσαν πόλεις και οργανωμένες κοινωνίες, θα ζούσαν αρμονικά ως κάθε φυλή – κράτος ή κάθε Πόλης – Κράτος.

Αυτό ποτέ δεν αμφισβήτησε την αιματοσυγγενική του καταγωγή ως Έλληνες και ποτέ δεν τους εμπόδισε να συστρατευτούν ενάντια σε κάθε εξωτερικό κίνδυνο ή σε κάθε κατακτητικό πόλεμο.

Βεβαίως δεν απέκλεισε και ποτέ τις μεταξύ τους έριδες και εμπόλεμες συγκρούσεις κατ την περίοδο ωρίμανσης του ή σε περιόδους άσκησης οικονομοκρατίας της μιας πόλης – κράτος στην άλλη την ποιο αδύναμη ή και ποιο ή εξ’ ίσου ισοδύναμη.

Σήμερα, ή Ελλάδα, κόρη εμφυλιακών συγκρούσεων, μαιτρέσα ξένων κατοχικών δυνάμεων, μόνο να μας ντροπιάζει μπορεί και πολύ σπάνια ή σχεδόν ποτέ , να μας κάνει υπερήφανους. Γιατί κάθε φορά που πάμε να ανασάνουμε, να φουσκώσουν τα στήθη μας από υπερηφάνεια θυμόμαστε πως πατροπαράδοτα ήμαστε παιδιά καταραμένου τόπου και οι Έλληνες χωριζόμαστε σε υποτακτικούς ξένων δυνάμεων και πατριώτες … άλλων ξένων δυνάμεων.

Βλέποντας όμως πως κατάφεραν λαοί της Κεντρική και Δυτικής Ευρώπης, χωρίς την δική μας ιστορία, χωρίς τον δικό μας πολιτισμό, αλλά μελετώντας τον δικό  μας πολιτισμό να συγκροτήσουν ένα ενιαίο κράτος ως ομοσπονδιακό αυτόνομων κρατών, παράδειγμα η Ομοσπονδιακή Γερμανία, η Ομοσπονδιακή Ελβετία, μου δημιουργεί τον θετικό προβληματισμό για μια ομόφωνη συναπόφαση αυτόνομων πολιτειών και ομοσπονδιακή Κυβέρνηση, πριν και με δικούς τους όρους οι ξένες κατοχικές δυνάμεις το επιβάλλουν ως διέξοδο μια παρατεταμένης οικονομικής, πολιτικής και πολιτισμικής κρίσης.  .

Η Γιουγκοσλαβία που αποτελούσε ένα ομόσπονδο κράτος φυλών,  διαλύθηκε όταν οι ξένες δυνάμεις κατάφεραν να «γιγαντώσουν» τις ενδό-φυλετικές αντιθέσεις που είχαν αποκοιμηθεί με την ηγεσία του Τίτο, κάτι που αριστοτεχνικά επιχειρείται και στην Ελλάδα σήμερα ως αποτέλεσμα της δουλικότητας των Κυβερνήσεων είτε στον φόβο της Τουρκικής δύναμης είτε στον φόβο που προκαλεί ο Γερμανικός Ιμπεριαλισμός. 

Αποτελεί σχεδιασμό του ΝΑΤΟ η διάλυση της Βαλκανικής σε αντιμαχόμενα οικονομικά – πολιτικά προτεκτοράτα των ξένων δυνάμεων με αναβίωση και ενίσχυση παλαιών ενδό-φυλετικών ή ετερό-φυλετικών αντιθέσεων, αμφισβητήσεων και επεκτατικών διεκδικήσεων.

Αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά όλες οι Ελληνικές Κυβερνήσεις, το έχουν αποδεχθεί, το έχουν ψηφίσει και ποτέ δεν αντιστάθηκαν προς αυτόν το σχεδιασμό. Τι πιο αποδεικτικό η παραχώρηση της Ελληνικής γης στους Γερμανό-αμερικάνους εναντίων της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας.

Μην βιαστούν  κάποιοι να το διαψεύσουν γιατί υπάρχουν ατράνταχτες αποδείξεις επ’ αυτού.

Η αποχώρηση από το ΝΑΤΟ και η διάλυση του ΝΑΤΟ, αποτελεί την υπέρτατη πράξη πατριωτισμού και Εθνικής Άμυνας.

Κλείνοντας, επανέρχομαι στην διατύπωση του θετικού κατ’ εμε, προβληματισμού, της ανάγκης δηλαδή για οικονομία πόλης και αυτονομία των πόλεων ή των Περιφερειών και ενός ομοσπονδιακού Κράτους με τοπικές Κυβερνήσεις και ομοσπονδιακή Κυβέρνηση.  Με μικρούς Δήμους και Κοινότητες όπου οι τοπικές κοινωνίες θα έχουν και την ευθύνη και το δικαίωμα των αποφάσεων.

Σήμερα την ευθύνη οι κυβερνήσεις την μετακυλούν στον λαό και τις αποφάσεις τις παίρνουν εκείνες.

Συνήθως ισχυρίζονται πως αν ο λαός διαφωνεί με τις αποφάσεις τους, έχει την ευθύνη όταν του το επιτρέψουν, δηλαδή σε κάθε εκλογική διαδικασία, να ψηφίσει άλλους χωρίς όμως να εκχωρούν το δικαίωμα, του ποιος παίρνει τις αποφάσεις, στον λαό.

Αν όμως προσέξουμε αυτό που διαδραματίζεται, είτε στην Βόρεια Ελλάδα με τον Φούχτελ είτε το αντίστοιχο που επιδιώκει ο Περιφερειάρχης Πελοποννήσου, ο κ. Τατούλης, την δημιουργία αυτόνομων περιοχών οικονομικής εκμετάλλευσης ειδικών ζωνών, είναι επι της ουσίας ένα εκπεσμένο  καντόνι, που θα λειτουργούν οι ζώνες αυτές ως αυτόνομα προκεχωρημένα Δοβλέτια του Ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου της Γερμανίας.

Άλλωστε η πρεμούρα της υιοθέτησης από την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, του ΓΑΠ, της εφαρμογής της συμφωνίας της Λισσαβόνας, την οποία χλευαστικά ονόμασαν «Καλλικράτης» στοχεύει στην δημιουργία Οικονομικών Καντονιών με την εκχώρηση της οικονομικής τους υπόστασης σε κεφάλαια – εγγυητές.

Το αντίθετο όμως δεν θα αποτελούσε την επανάσταση των τοπικών Κοινωνιών προς μια Οικονομία Δημοκρατίας ή αλλιώς,  Οικονομία Πόλης;  

Αλλά για την Οικονομία Δημοκρατίας ή Οικονομία Πόλης, το υποκείμενο είναι οι μικρές κοινωνικές συγκροτήσεις ως Δήμοι και ως Κοινότητες μέσα σε μια αυτοδιοικούμενη αυτόνομη Επαρχία.

Μέχρι σήμερα έχουμε παραγνωρίσει, ότι το κόστος διαβίωσης δεν είναι κοινό για όλες τις τοπικές κοινωνίες συγκριτικά είτε με τα μεγάλα Αστικά Κέντρα είτε και με τα Επαρχιακά.

Επομένως δεν μπορούν να συντρέχουν οι ίδιοι κανόνες, οι ίδιες συνθήκες, τα ίδια εμπόδια, οι ίδιες πολιτικές. Είναι επόμενο λοιπόν, μια ισόρροπη ανάπτυξη να αφήνει στην μιζέρια ότι βρίσκεται έξω από το κύκλο ενός Αστικού ή μεγαλοαστικού κέντρου. 

Άλλωστε οι μέχρι σήμερα πολιτικές σχεδιάστηκαν πάνω σε ότι προκαλούσε ένταση των εμποδίων και των ανισορροπιών.

Η μεγέθυνση των Αστικών κέντρων με δραστηριότητες και διόγκωση του πληθυσμού είχε και στόχο το μαρασμό της επαρχίας, που θα αποτελούσε μια διαρκή δεξαμενή φτηνού εργατικού δυναμικού, αναγκαίου για να λειτουργήσουν οι «μηχανές», δηλαδή τα Αστικά Κέντρα.

Δεν θα συνεχίσω στο άρθρο αυτό περισσότερο από την πρώτη γνωριμία με μια διαφορετική τέτοια θεώρηση, αλλά θα το εκτιμούσα αν άρχιζε ένας διάλογος που θα αντιπαραθετόταν στον σχεδιασμό του Νεοφιλελευθερισμού και του Γερμανικού επεκτατισμού.   

Η Δημοκρατία, οι Απεργίες και ο Φασισμός

Το δικαίωμα της απεργίας είναι δικαίωμα συμμετοχής στην Δημοκρατία και στην λειτουργία του κράτους και της κοινωνίας.

Ποτέ μα ποτέ δεν πρέπει να ταυτίζουμε την κοινωνία με το κράτος, αλλά ούτε και την απεργία ως εκτροπή της δημοκρατίας.

Βέβαια μιλάμε πάντα για αυτό το σύστημα που κάποιοι τρίτοι ονόμασαν «Δημοκρατία» και όχι για την Δημοκρατία.

Στην Δημοκρατία, όταν ο κυρίαρχος λόγος ενσαρκώνεται σε λόγο που καθιστά τον Δήμο, δηλαδή το λαό ως συγκροτημένη κοινωνία, κυριαρχική δύναμη της ύπαρξης και της λειτουργίας του κράτους, οι απεργίες και οι οργανώσεις συμφερόντων εκτρέπουν το πολίτευμα.

Αλλά αυτό δεν υφίσταται σήμερα και επομένως δεν μπορούμε να το εκλάβουμε, δηλαδή τις οργανώσεις και τις απεργίες, ως δυνάμεις εκτροπής από την Δημοκρατική νομιμότητα της συμμετοχής των ατόμων – απεργών στην διακυβέρνησης της χώρας.

Με αυτό τον τρόπο επιθυμεί το πολιτικό σύστημα να διαλέγεται με τους εργαζόμενους. Κανένα δικαστήριο δεν έχει αρμοδιότητα ή την υπεροχή να ορίζει τον τρόπο, το επίπεδο, την διαδικασία διαβούλευσης της Κοινωνίας με το Κράτος ή τους εξουσιαστές του Κράτους.

Η άρνηση των απεργών στο αυθαίρετο, και κατά σφετερισμό, δικαίωμα της Κυβέρνησης να ορίζει, ότι οι ανάγκες των ατόμων και τα μέσα κάλυψης των αναγκών αποτελούν αιτίες που δημιούργησαν την οικονομική κρίση και καθίστανται παράγοντες που δεν επιτρέπουν την έξοδο της χώρας από την κρίση, δεν αποτελεί εκτροπή ούτε της νομιμότητας ούτε του Δημοκρατικού Πολιτεύματος. Ίσα – ίσα εκείνοι που εκτρέπουν την χώρα από την Δημοκρατία και την νομιμότητα είναι οι Δικαστικές αποφάσεις που βάζουν συνεχώς στον γύψο τα δικαιώματα των εργαζομένων και οι νομοθετικές παρεμβάσεις της Κυβέρνησης, κατ' εντολή της συμφωνίας της με την Τρόικα. 

Πάρα πολλοί ισχυρίζονται ότι όσο αποτελεί δικαίωμα στην απεργία να μην εργάζονται οι απεργοί άλλο τόσο αποτελεί δικαίωμα σε εκείνους που διαφωνούν με την απεργία να θέλουν να εργαστούν και επομένως δεν πρέπει να παρεμποδίζονται.  Αν συνυπογράψω αυτόν τον καινοφανή ισχυρισμό, τότε οδηγούμαι στην συμπέρασμα πως όταν στην Βουλή ψηφίζει η πλειοψηφία ένα φορολογικό νόμο, όσοι αντιτάσσονται με την ψήφο τους, και με την προσχώρηση, στην καταψήφιση αυτού του νόμου, έχουν το ίδιο δικαίωμα με την πλειοψηφία να μην εφαρμόσουν τον νόμο. Με άλλα λόγια, το δικαίωμα της αρχής της πλειοψηφίας δημιουργεί ισοδύναμο δικαίωμα ως αρχή της μειοψηφίας.

Όμως οι κρατούντες την εξουσία που ορίζουν την νομιμότητα, καταλύουν την Δημοκρατία και τους θεσμούς που την υπηρετούν. Το σύστημα δεν είναι δημοκρατικό αλλά απολυταρχικό.

Το ίδιο το κόμμα της Δεξιάς, ισχυριζόταν κατά των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, πως οι συλλογικές αυξήσεις στους μισθούς και τα επιδόματα, στερούν από το άτομο την ελευθερία να αμειφθεί με τα ιδιαίτερα προσόντα τις ιδιαίτερες γνώσεις του, την προσήλωση του στην παραγωγή και πως όλοι, έντιμα εργαζόμενοι και κηφήνες έπαιρνα τα ίδια λεφτά τις ίδιες αυξήσεις.

Σήμερα το ίδιο κόμμα της Δεξιάς, στο οποίο ως συνιστώσα έχει προσχωρήσει και το ΠΑΣΟΚ, ισχυρίζονται ότι όλοι πρέπει να τσουβαλιαστούν στο ενιαίο μισθολόγιο, στον ενιαίο μισθό με κοινά τυπικά κριτήρια και όχι με τι δουλειά κάνουν, σε τι συνθήκες εργάζονται, τις ιδιαιτερότητες που υπάρχουν και χωρίς το δικαίωμα της συλλογικής σύμβασης και της συλλογικής διεκδίκησης.

Ένα δεύτερο, εξίσου  σημαντικό ζήτημα, είναι η αποκρυπτογράφηση του όρκου που δίνουν οι Βουλευτές και η Κυβέρνηση κατά την ορκωμοσία τους.

«Να υπερασπίζομαι και να εφαρμόζω τους Νόμους του Κράτους που συμφωνούν με το Σύνταγμα» Αυτό το τελευταίο δεν το εφαρμόζουν ούτε η Κυβέρνηση ούτε οι Βουλευτές ούτε οι Δικαστές.

Ως κρατούντες την εξουσία να ερμηνεύουν τον Νόμο, να ψηφίζουν το Νόμο, να εφαρμόζουν τον Νόμο, ερμηνεύουν και το Σύνταγμα αλλά και καθιστούν το Σύνταγμα σε αδράνεια ή το εκπίπτουν από την θέση που κατέχει.

Ενώ το Σύνταγμα υπερέχει της Κυβέρνησης, των Βουλευτών, το Δικαστών και των Εισαγγελέων, ΔΕΝ υπερέχει του Λαού, διότι αποτελεί την  υπέρτατη δύναμη του Λαού. Είναι στην περίπτωση της Κυβέρνησης και των δικαστών, σαν να λέμε ο άνθρωπος υπερέχει του Θεού διότι, αφού ο άνθρωπος είναι κατ’ ομοίωση του Θεού επομένως είναι Θεός ή κατέχει το δικαίωμα να ορίσει τον Θεό και τον άνθρωπο. Αφού λοιπόν οι Ιερείς αυτοκλήτως και με την εξουσία του παγανισμού όρισαν εαυτό εκπρόσωπο του Θεού, μέχρι ο άνθρωπος να πεθάνει ή μέχρι να έρθει ο ίδιος ο Θεός αυτοπροσώπως στον άνθρωπο οι ιερείς ορίζουν και τον Θεό και την βούληση του.

Η θεοκρατούμενη και ωφελιμιστικη αντίληψη που διαπερνά το Πολιτικό Σύστημα, επιτρέπει την ιδιοποίηση του Κράτους, του Συντάγματος και της Κοινωνίας καθιστώντας ενίοτε  (αναλόγως  του προσδοκώμενου οφέλους)  την Κοινωνία, τα δικαιώματά της ή τμημάτων της σε εχθρούς του Κράτους και της Νομιμότητας.

Έναντι αυτής της αυθαιρεσίας των κατεχόντων ή των σφετεριστών της εξουσίας, θα έπρεπε να υπήρχε και να λειτουργούσε ένα Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο του οποίου η σύνθεση θα οριζόταν από το ίσο δικαίωμα του Πολιτικού Συστήματος να ορίσει το 50% και του ίδιου ίσου δικαιώματος στον λαό να εκλέξει το άλλο 50%.

Στην προκείμενη περίπτωση της επιστράτευσης των απεργών στο «Μετρό» η πράξη της Κυβέρνησης είναι αντισυνταγματική και παράνομη, όπως παράνομες είναι οι αποφάσεις του ΣτΕ και των Δικαστών μιας κατ΄ ευφημισμό, δίκαιας δίκης.

Όφειλαν τόσο τα Ανώτατα Δικαστήρια αυτεπαγγέλτως να θέσουν εκτός νόμου την απόφαση – εκτροπή του Συντάγματος και να ασκούσαν ποινική δίωξη κατά των Κυβερνητικών στελεχών που έλαβαν αυτήν την απόφαση, όσο και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, όφειλαν να μην υπακούσουν στο δικαίωμα της Κυβέρνησης να παρερμηνεύσει και να καταργήσει το Σύνταγμα.

Αλλά δυστυχώς οι εργαζόμενοι και οι ηγεσίες τους εξακολουθούν να παραιτούνται υπέρ των κομμάτων του δικαιώματος και της ευθύνης στην διακυβέρνηση της χώρας. Κανείς δεν επιθυμεί την σύγκρουση με την κυβέρνηση και με την οικονομική στρατηγική της εξαθλίωσης της εργασίας , της Δημοκρατίας και των μέσων διαβίωσης. Η κάθε συνδικαλιστική ηγεσία κρίνει τις αποφάσεις υπεράσπισης των δικαιωμάτων των εργαζομένων με τον βαθμό κινδύνου της εξουσίας που κατέχουν.

Έπρεπε ο ίδιος ο λαός και το τμήμα των διαμαρτυρομένων που η απεργία τους εμπόδιζε να χρησιμοποιήσουν το «Μετρό», να εναντιωθούν με την ποινικά διωκόμενη ενέργεια της Κυβέρνησης να εκτροχιάσει τον Νόμο, να εκτροχιάσει το Σύνταγμα και να τα προσαρμόσει στον αυταρχισμό και στην φασιστική αντίληψη περί Δημοκρατίας, Συντάγματος και δικαιωμάτων του Λαού.

Η αυθαιρεσία της Κυβέρνησης νομιμοποιήθηκε από τους ίδιους τους διαμαρτυρόμενους, χωρίς να καταλάβουν οι ηλίθιοι ότι η αυθαιρεσία της Κυβέρνησης θα εφαρμοστεί και σε αυτούς όταν έρθει η ώρα να αντιδράσουν ή να απεργήσουν. 

Οι ίδιοι οι άνεργοι θα πρέπει πρώτοι από όλους να αντισταθούν στις μειώσεις των μισθών και στο δικαίωμα Κράτους και ιδιωτών να αυξάνουν την ανεργία ή να τσουβαλιάζουν στην εξαθλίωση, στο όνομά τους, τους εργαζόμενους πριν καταστούν και αυτοί άνεργοι.

Όταν για μια θέση εργασίας προστρέχουν ένα εκατομμύριο άνεργοι και η πολιτική της Κυβέρνησης και των εργοδοτών αυξάνει τις δυσκολίες, με περισσότερους ανέργους, τότε για την ίδια θέση αύριο θα προστρέχουν 1,5 εκατομμύρια άνεργοι.

Μια Κοινωνία όμως που έχει παραιτηθεί της ευθύνης στα δημόσια πράγματα, που έχει παραιτηθεί του δικαιώματος στην διακυβέρνηση της χώρας, είναι επόμενο να έχει παραιτηθεί από την κατακρεούργηση του Συντάγματος και του άνομου και χυδαίου τρόπου που η Κυβέρνηση κυβερνά και εξουσιάζει και την χώρα και το λαό και το Σύνταγμα και τα δικαιώματα των πολιτών.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: 

Ὁ/ἡ fucker γράφει:

Δυστυχως κοινες διαπιστωσεις ολων οσων αντικειμενικα εξετασουν την κατασταση της κοινωνιας μας.Το προβλημα και το ζητουμενο ειναι ο τροπος διεξοδου.Και οσο βασιλευουν οι εξυπνακηδες και η στειρα κριτικη ,λυση δεν φαινεται.Οσο αντι στηριξης των οποιων πρωτοβουλιων στην πολιτικη ζωη της ελλαδας με κριτηριο την ειλικρινεια και το ποσο νοιωθει καθενας οτι δεν τον κοροιδευει ο εκπροσωπος του,γινονται επιλογες με βαση την πλυση εγκεφαλου και την παραπληροφορηση των ΜΜΕ των καναλαρχων και της κλεπτοκρατιας.Ε αφου ο μισοι εχουν λογους απο οτι φαινεται να στηριζουν αυτο το διεφθαρμενο συστημα .τι περιμενεις ?να παρει ευθυνη?να πει τι?εγω φταιω που ειμαστε στην κατασταση αυτη?να πει οτι δεν θα ξαναζητησει προμηθεια,μιζα,οτι δεν θα φοροκλεψει δεν θα λαδωσει για να παρει κρατικο συμβολαιο και δεν θα κανει τα παντα για να κερδισει λιγα ευρουδακια παραπανω?αφου τετοιος λαος ειμαστε.λιγουρια.

ΑΝΤΑΠΑΝΤΗΣΗ :

Έχω τονίσει σε διάφορες συζητήσεις ή συσκέψεις φορέων, πως αν δεν συμφωνήσουμε στις διαπιστώσεις δεν μπορούμε να χαράξουμε μια στρατηγική που από το Α θα μας πάει στο Β.
Συνήθως προσπαθούμε να συμφωνήσουμε σε στρατηγικές που απο το Α μας πάνε στο Ω ξεχνώντας το μεσοδιάστημα. Κάνοντας πάντα ένα τεράστιο βήμα που ξεπερνά ακόμα και τον ίσκιο μας.
Βέβαια είναι γεγονός ότι αυτό που μας διακρίνει είναι ο φόβος της πρότασης, αφού οι πρώτοι απ’ όλους που δεν είμαστε σίγουροι ποιοι θα διακινδυνεύσουν την εφαρμογή της, είμαστε εμείς οι ίδιοι που την προτείναμε.

Θα σου φέρω ένα παράδειγμα. Αν θέλαμε να διεκδικούσαμε μια συμφωνία με την Κυβέρνηση, με την υποχρέωση της να καταγγείλει τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις, προτείνοντας ότι για όσο χρόνο χρειαστεί για την ανάκαμψη της οικονομίας, ο μισθός μας δεν θα αναλογούσε ούτε τι θέση κατέχουμε στην παραγωγή, ούτε τι ιδιοκτησία διαθέτουμε και τι συμμετοχή έχουμε στην δημιουργία οικονομίας και ΑΕΠ, ότι ανεξάρτητα αν είμαστε εργοδότες ή είμαστε μισθωτοί, θα μας αναλογούσε ένας μισθός διαβίωσης ανάλογος των οικογενειακών μας βαρών, με βάση την σύνθεση της οικογένειάς μας, πόσο σίγουροι είμαστε πως θα τηρούσαμε αυτή την συμφωνία;
Αυτό αποτελεί πρόταση αλλά,
Ποιο Πολιτικό Κόμμα της Αντιπολίτευσης ή Ποια Κοινωνική Οργάνωση μπορεί να κάνει μια τέτοια πρόταση;
Κανείς! Ίσως μόνο αν αποφάσιζε μια Τοπική Κοινωνία να οργανώσει την οικονομία της πόλης της με δημοψηφισματική απόφαση. Αλλά τότε μιλάμε για άλλου τύπου οικονομία και σε καθεστώς αυτόνομης Επαρχίας.
Αυτό ήδη προετοιμάζεται απο τους δανειστές με όρους ειδικών ζωνών, υπέρ των συμφερόντων του και όχι επιβεβαιώνοντας αυτό που υποστηρίζω.

Οι Τρομοκράτες και ο καθρέπτης τους

Ας θυμηθούμε λοιπόν μια προσφιλή διακήρυξη – σύνθημα του αναρχικού χώρου. « Τρομοκρατήστε τους Τρομοκράτες».

Σήμερα, και μετά την έκθεση του ΔΝΤ, οι τρομοκράτες βρίσκονται υπό το καθεστώς τρόμου.

Όχι μόνο νιώθουν πως ακόμα υπάρχει ήλιος, υπάρχει φως, υπάρχουν δυνάμεις αντίστασης και αμφισβήτησης της παντοδυναμίας τους, αλλά επειδή ο σχεδιασμό της λήστευσης των λαών και των κρατών, όσο και αν εκβιάζεται ή τον απειλούν με διάφορα τεχνάσματα και πρόθυμους φίλαρχους να υπηρετούν και τον σχεδιασμό και του σχεδιαστές του, ο τρόμο που έχουν εξαπολύσει τους έχει οδηγήσει σε αδιέξοδο και τώρα τους εκδικείται.

Η έκθεση του ΔΝΤ, αποκαλύπτει τον πανικό στον οποίο βρίσκεται η παγκόσμια κλεπτοκρατία και οι πρόθυμοι υποτακτικοί τους στην χώρα μας, ώστε ομολογούν πως αν σε πολύ σύντομο χρονικό περιθώριο δεν εντάξουν στην  ιδιοκτησία τους τον δημόσιο πλούτο της χώρας, τον ενδεχόμενο ή αναμενόμενο πλούτο υδρογονανθράκων, τις δημόσιες επιχειρήσεις και την ιδιοκτησία των τοπικών κοινωνιών αλλά και την ατομική ιδιοκτησία των πολιτών, με ορατό τον κίνδυνο της συντριβής του κυβερνητικού συνασπισμού των προθύμων υπαλληλίσκων και την ανάληψη της διακυβέρνησης του κράτους από την Αριστερά , όλος ο σχεδιασμός υφαρπαγής της δημόσιας, κρατικής και ιδιωτικής περιουσίας  και εξαθλίωσης της Ελλάδας και ως Κρατική οντότητα και ως Κοινωνία πολιτών, θα εξανεμιστεί.

Γνωρίζουν ότι σε κανένα διεθνές δικαστήριο δεν μπορούν να νομιμοποιήσουν τις αποφάσεις τους, τις ενέργειές τους, τον επαχθή και ταπεινών ελατηρίων δανεισμό της χώρας μας.

Από την στιγμή που ο Ελληνικός λαός, μέσα στον φόβο και την αφέλεια του, επέτρεψε το δικαίωμα στην ντόπια κλεπτοκρατία των πολιτικών ελίτ που ηδονίζονται να προσφέρονται μετά επικλήσεως της δωσιλογικής τους καταγωγής, στην εύνοια των παγκόσμιων αφεντικών, επιζητώντας τους να επέμβουν στην επιλογή, στην βούληση ελευθερίας ψήφου των πολιτών, όπως στις πρόσφατες δύο εκλογικές αναμετρήσεις,  ανερυθρίαστα το ΔΝΤ παρεμβαίνει σήμερα απειλητικά και προεξαγγελτικά στην συνείδηση και το δικαίωμα ελεύθερης βούλησης και αυτοπροσδιορισμού  του Ελληνικού λαού.

Το ΔΝΤ, στην προσπάθειά του να καταστήσει με κατηγορηματικό και σαφή τρόπο,  την αμέριστη αποδοχή που έχει η συμμορία των δωσιλογικών κομμάτων που σχηματίζουν την ντόπια κλεπτοκρατική κυβέρνηση, ανακοίνωσε δια της εκθέσεως του, ότι αν τυχόν οι Έλληνες στραφούν προς τον ΣΥΡΙΖΑ, θα τιμωρηθούν παραδειγματικά, με την χρεοκοπία της χώρας τους.

Επίσης ο επιστάτης της διεθνούς κλεπτοκρατίας στην Ελλάδα, κ. Ράϊχενμπαχ απαίτησε να προσαρμοστεί η συμμορία που κυβερνά την Ελλάδα στην εξυπηρέτηση του σχεδιασμού και των στόχων που εκείνος βάζει, εξαιρώντας ή μην επιτρέποντας την Βουλή να συνέρχεται, να διαβουλεύεται, να ελέγχει και να νομοθετεί επί του σχεδιασμού και των αποφάσεων που λαμβάνονται προς την εξυπηρέτηση των στόχων.

Η ίδια η έκθεση επανέρχεται στην παγιωμένη θέση, ότι το νέο μοντέλο οικονομίας χρειάζεται πολύ μικρό αριθμό δημοσίων υπαλλήλων, ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών του κράτους, εκτός εργασίας το ένα τρίτο του ενεργού πληθυσμού, μείωση μισθών στο επίπεδο ανταγωνιστικού εργατικού κόστους προς την Κίνα, άμεση και ταχύτατη εκποίηση κάθε δημόσιας ή κρατικής επιχειρηματικής δραστηριότητας.

Εκείνο που δεν λέει η έκθεση του ΔΝΤ αλλά και οι εκθέσεις της Ε.Ε. και της Γερμανίας είναι, πως η προσπάθεια να παραμείνει το ίδιο πρότυπο οικονομικής ανάπτυξη που αποτυπώνει την ευημερία του κεφαλαίου σε σχέση με την το αντίστοιχο και ανταγωνιστικό της Κίνας, επιβάλεται να ανασταλούν όποια δημοκρατικά - κοινωνικά δικαιώματα στήριξαν και βοήθησαν στην συγκρότηση των κοινωνιών του Νότου της Ευρώπης, αφού ο σχεδιασμός περιλαμβάνει ως βασικό του εργαλείο την Κινεζοποίηση, με διαβαθμίσεις, όλων των κοινωνιών αυτών.

Επομένως ούτε το εξωτερικό χρέος της χώρας μας, ούτε το δημοσιονομικό έλλειμμα, ούτε οι αστοχίες των προηγούμενων κυβερνήσεων ευθύνονται για την σημερινή κατάσταση κρίσης, αλλά όλα αυτά αποτελούν επιχειρήματα με δύο στόχους. Ο ένας, να συσκοτηθεί ο σχεδιασμός ώστε να μην είναι ευκόλως ορατός, άρα και ευάλωτος και ο άλλος μέσα από τον αποπροσανατολισμό και τα εμπόδια που δημιουργούνται να χειραγωγηθεί το σύνολο της κοινωνίας και να ασκηθούν πάνω της, με κάθε εύκαιρο  τρόπο, πολιτικές τρομοκρατίας και αφαίρεση δικαιωμάτων.

Ο εσωτερικός σχεδιασμός εκτός των άλλων, περιλαμβάνει την ενοχοποίηση των συμβόλων, όπως το δικαίωμα στην συντεχνία και στην οργάνωση των κοινωνικών στρωμάτων που δεν εξουσιάζουν οικονομικά το κράτος, όπως η ελευθερία των συλλογικών συμβάσεων, η ελευθερία λόγου, και άρα βούλησης, να εκφραστεί ως δημοκρατικό δικαίωμα από κάθε πολίτη η υποστήριξη του πολιτικού χώρου που εκείνος πιστεύει πως μέσα από αυτόν θα νιώσει μεγαλύτερη ασφάλεια και πως η έξοδος από την κρίση δεν θα έχει θύματα την υπόσταση και την ζωή των εργαζομένων ή των αγροτών ή των χαμηλών εισοδηματικών στρωμάτων.

Δεν είναι αξιοπερίεργη η ενορχηστρωμένη εμφάνιση «τρομοκρατικών» οργανώσεων και η σύνδεσή τους με τις κόντρες ανάμεσα σε αναρχικές ομάδες και Δένδια.

Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Το μέσο τρομοκρατία, στοχοποίηση κτιρίων-στόχων με βομβιστικές ενέργειες, στόχων με συμβολική σημασία και στον αντίποδα εκκαθαρίσεις κατειλημμένων κτηρίων  υπηρετούν το στόχο, δηλαδή της ενοχοποίησης της αντιπολίτευση και ειδικά εκείνου του χώρου, που καθ’ ομολογία τους τρέμει το ΔΝΤ και η Γερμανία, του ΣΥΡΙΖΑ.

Στα ίδια πλαίσια που καθοδηγούν πράξεις τρομοκρατίας και νεκρανάστασης του παλαιού παρακράτους, η συσχέτιση των πράξεων αυτών με τα κόμματα που μάχονται την μνημονιακή υποταγή της χώρας μας και ειδικά με το ΣΥΡΙΖΑ, αποσκοπούν στο να διαβρωθεί το σύνολο της Αντιπολίτευσης στο βαθμό εκείνο, ώστε να συμφωνήσουν άπαντες στην ενοχοποίηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων, στην ενοχοποίηση της αντίστασης και της διεκδίκησης  και να συνδράμουν στο καθεστώς τρομοκρατίας που θα πρέπει να βιώνει ο λαός καθημερινά, για να διευκολυνθούν οι επιδιώξεις των ξένων και ντόπιων οργανωμένων οικονομικών συμφερόντων και με πρόσχημα την σωτηρία της Πατρίδας στην σωτηρία του χρεοκοπημένου ΔΝΤ και στην επιβεβαίωση της ανωτερότητας της Γερμανικής οικονομίας.

Οι ίδιοι πιστεύουν πως μια χώρα αδύναμη στρατιωτικά και οικονομικά, θα είναι προστατευμένη μόνο σε καθεστώς προσάρτησης  από ισχυρά οικονομικά και στρατιωτικά μπλοκ δυνάμεων.   

Είναι αξιοπερίεργο, ότι σε δύο νομοσχέδια, το ένα που αφορούσε την νέα φορο-επιδρομή στην ζωή και την ατομική ιδιοκτησία των εργαζομένων και το άλλο, που αφορούσε την άρση ασυλίας του Κράτους και την παροχή δυνατότητας της κατάσχεση των περιουσιακών στοιχείων του Κράτους από του δανειστές, η ΓΣΕΕ δεν είδε, δεν άκουσε, δεν έμαθε, δεν αντέδρασε, ΔΕΝ προκήρυξε ούτε ένα συλλαλητήριο.

 Το παρακράτος δεν κινείται όπως το παρελθόν στο σκοτάδι, αλλά την ημέρα. Έχει αποθρασυνθεί σε τέτοιο βαθμό, που έχει εντάξει στις τάξεις του θεσμούς και του Κράτους και της Κοινωνίας. Ανώτερα και Ανώτατα Δικαστήρια, Επιμελητήρια, Κρατικοδίαιτη διανόηση οσφυοκαμπτών, Δημάρχους και Περιφερειάρχες, Δημοτικά και Περιφερειακά Συμβούλια, Συνδικαλιστικές ηγεσίες και οργανώσεις, Δημοσιογράφους, έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο και τηλεοπτικά κανάλια.

Μέσα σε αυτό το ζοφερό τοπίο, ο λαός μας είτε από φόβο, είτε από απώλεια μνήμης, είτε από έλλειψη αυτοπεποίθησης, είτε από άρνηση ευθύνης, είτε κινούμενος από ταπεινά ελατήρια, σαν και αυτό του ατομικισμού, ενδίδει στην τρομοκρατία που του ασκείται είτε από την συμμορία της ντόπιας κλεπτοκρατίας είτε από την συμμορία των δανειστών.

Ένα επιπλέον οδυνηρό και αποτελεσματικό εργαλείο άσκησης τρομοκρατίας και χειραγώγησης αποτελούν οι δημοσκοπικές εταιρίες που δεν αποτυπώνουν την στιγμιαία αίσθηση της κοινής γνώμης, αλλά κατασκευάζουν ευρήματα, κατ’ εντολή συγκεκριμένων συμφερόντων, για να χειραγωγήσουν και να ασκήσουν αυτοτελή τρομοκρατία στους πολίτες.

Ο εσωτερικός σχεδιασμός, επιδιώκει με κάθε τρόπο να εμπεδωθεί στους Έλληνες Πολίτες ότι δεν υπάρχει καμιά διέξοδος όπου και αν κοιτάξουν, όπου και αν ακουμπήσουν τις ελπίδες τους, ακόμη και στην περίπτωση που θα εξεγερθούν ή που θα προστρέξουν μαζικά σε έναν αντίθετο προς τον σχεδιασμό πολιτικό – κομματικό χώρο, το αποτέλεσμα είτε έτσι είτε αλλιώς θα είναι το ίδιο. Γι’ αυτό το μόνο που τους επιτρέπεται είναι να υποταχθούν χωρίς αντίρρηση και χωρίς αντίσταση.

Μέσα στον ίδιο σχεδιασμό εντάσσεται και η κοινοβουλευτική επένδυση του οργανωμένου εγκλήματος, που είχε ως αποτέλεσμα την κοινοβουλευτοποίηση του νεοναζιστικού κόμματος της Χρυσής Αυγής.

Η βοήθεια της Χρυσής Αυγής στην αποτελεσματικότητα του σχεδιασμού αποτελεί ένα από τα πιο δυναμικά μέσα που χρησιμοποιεί το παρακράτος και η επίσημη κλεπτοκρατία.

Η μόνιμη αναφορά της Χρ. Α. στην έτσι και αλλιώς καταδικαστέα πολυτελή διαβίωση των βουλευτών, επιχειρείται από τον Σαμαρά να αποτελέσει εφαλτήριο για την δημιουργία ενός νέου πολιτικού συστήματος της ολιγαρχίας με πολύ λιγότερους βουλευτές και λιγότερα κόμματα στην βουλή. Ο φόβος και η ομηρία του τρόμου στην οποία βρίσκεται η συγκυβέρνηση των κλεπτοκρατών δωσιλόγων, τους καθοδηγεί να επιστρατεύσουν κάθε μέσο, κάθε εργαλείο, κάθε κατάσταση που δεν θα επιτρέψει στον ΣΥΡΙΖΑ να σχηματίσει κυβέρνηση και να απομυθοποιηθούν  οι μπαμπούλες της χρεοκοπίας.

Για τον λόγο αυτό χαιρέτησαν με την στάση τους τον εκβιασμό προς τους Έλληνες και τις Ελληνίδες του ΔΝΤ, όταν στην έκθεσή του τονίζει απερίφραστα πως κάθε επιλογή των πολιτών που θα βοηθούσε τον ΣΥΡΙΖΑ να σχηματίσει Κυβέρνηση αποτελεί πράξη τιμωρητική, που θα επιφέρει την ποινή της χρεοκοπίας και της εξόδου από το ευρώ.  

Την ίδια στιγμή το επίσημο καθοδηγητικό κέντρο των παρακρατικών οργανώσεων, η συγκυβέρνηση της κλεπτοκρατίας, υπόσχεται ότι σε όλο το υπόλοιπο διάστημα θα βομβαρδίζει την καθημερινότητα με ζητήματα αποπροσανατολισμού του Ελληνικού λαού. Σαν τέτοιο και μόνο τέτοιο μπορεί να ερμηνευθεί η βομβιστική ενέργεια στο αυθαίρετο του Λάτση, γνωστό ως «mall». 

Οι μη Προνομιούχοι

Ας θυμηθούμε μια από το παρελθόν προσφιλή έκφραση Πασοκ, «Οι μη προνομιούχοι» και μην βιαστούν κάποιοι να προβάλλουν τον θυμό τους ως επιχείρημα.

Ο Ιμπεριαλισμός, γνήσιο παιδί του Προτεσταντισμού,  υιοθετημένο παιδί της τρικολόρε κυβέρνησης που νέμεται την χώρα μας, διδάσκει πως εκείνος που είναι προνομιούχος πρέπει και να το αποδεικνύει και να φαίνεται..

Σύμφωνα με το Προτεσταντισμό, οι εκ δεξιών του πατρός καταδεικνύονται στην ζώσα πραγματικότητα ως οι ξεχωριστοί από τον θεό και εσωσμένοι .

Το αντίθετο προβάλλεται τόσο από την ορθοδοξία όσο και από τους  Καθολικούς. Δηλαδή εις την Δευτέρα παρουσία και ως ενάρετοι μπορεί να καθίσουν Δεξιά του Πατρός.

Πως λοιπόν φαίνεται ο προνομιούχος;  Πρέπει να ξεχωρίζει ώστε να αποτελεί εν τοις πράγμασοι εσωσμένος και επί της ζώσας πραγματικότητας  ο εκ Δεξιών του πατρός;

Ο προνομιούχος, πρέπει να έχει βίλα με πισίνα και να μην πληρώνει φόρους, να έχει κότερο και πολυτελή αυτοκίνητα και να μην πληρώνει φόρους, να έχει υπηρετικό προσωπικό, σκυλάκια ράτσας και όλα τα έξοδα την καθημερινότητας του, του ιδίου, της οικογένειάς του, υπηρετικού του προσωπικού, να εγγράφονται ως έξοδα της επιχείρησής του. Εκείνος να δηλώνει εισόδημα μικρότερο από έναν απλό προϊστάμενο στην επιχείρηση του, να κατέχει πλήθος μετοχών και μεγάλα αποθηκευμένα εισοδήματα σε επιφανείς τράπεζες του εξωτερικού, να κοσμεί τις στήλες κουτσομπολιού  της Αριστοκρατίας, να γίνεται πρώτη είδηση ως καλλιτεχνική δραστηριότητα , να ηγείται εκείνος ή η σύζυγος, ή η κόρη σε οργανώσεις φιλανθρωπίας και διεθνούς κοινωνικής δραστηριότητας οργανισμών υπό τη αιγίδα κάποιου διεθνούς οργανισμού, αλλά ποτέ να μην πληρώνει και ποτέ να μην συμμετέχει σε εκδηλώσεις οικονομικής συνδρομής, παρά να συμβάλει ώστε οι τρίτοι να προβάλλουν τα «ανθρωπιστικά» τους ιδεώδη.  

Ο προνομιούχος πρέπει να κατέχει προβεβλημένη θέση στα Δημόσια πράγματα, να συναγελάζεται με την εκάστοτε πολιτική ηγεσία, να χρηματοδοτεί πολιτικούς και πολιτικές, να έχει αποφασιστικό ρόλο και λόγο στην διαμόρφωση πολιτικών στρατηγικών στην οικονομία και στην «παραχώρηση» δημοκρατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων.

Αλλά και στους προνομιούχους υπάρχουν διαβαθμίσεις και προβάλλονται κατά τρόπο τέτοιο που να προσελκύει πλήθος «υπηρετικού»  προσωπικού που να υπηρετεί το αξίωμα του Προνομιούχου.

Έτσι παρακολουθούμε δίπλα σε αυτούς να συνωστίζονται «ευγενή» επαγγέλματα, Πολιτικοί, Συνδικαλιστές, Άρχοντες Τοπικής Αυτοδιοίκησης, Μάνατζερ επιχειρήσεων και Τραπεζών.

Είναι εκείνοι που «Θυσιάζονται» για την «από-ενοχοποίηση» της τάξης των Προνομιούχων.

Στον αντίποδα   βρίσκονται οι Μη Προνομιούχοι. Οι Μη εσωσμένοι, εκείνοι που δεν επελέγησαν από τον Θεό να κατέχουν επιφανή θέση ως γνήσιοι αντιπρόσωποί του στην διάρκεια της ζωής τους. Σε εκείνους διδάσκεται η ενάρετη ζωή, οι Δέκα ή  είκοσι ή όσοι οι νόμοι ενός Κράτους, εντολές που θα πρέπει να υπηρετήσουν ώστε μετά θάνατο και αν ποτέ γίνει η Δεύτερη Παρουσία, να επιλεγούν για την προνομιούχου θέση των εκ Δεξιών του Πατρός.

Ο Μη Προνομιούχος, ξεχωρίζει επειδή δουλεύει και Δεν εργάζεται.

Ένα παράδειγμα πριν συνεχίσω: Ένας μισθωτός εργάζεται κατά την διάρκεια ενός Σαββάτου ή Κυριακής ή χρόνου εκτός δουλειάς, όταν ας πούμε περιποιείται το κήπο του σπιτιού του, αν επισκευάζει κάποιο εργαλείο στο σπίτι του, αν δηλαδή ό,τι κάνει δεν συγκαταλέγεται στην ανάγκη να καλύψει τις βιοποριστικές του ανάγκες.

Ακόμα και όταν η κάλυψη των βιοποριστικών αναγκών δεν εξαρτάτε από τρίτο, από έναν εργοδότη.

Συνεχίζουμε λοιπόν. Ο Μη Προνομιούχος κατ’ αρχή πληρώνει φόρους, δουλεύει στην ιδιοκτησία κάποιου, αμείβεται με όρους και προϋποθέσεις που ο κάποιος ορίζει, από τον κάποιο ζει εκείνος και η οικογένειά του, από τον κάποιο μπορεί να σπουδάσει τα παιδιά του, από τον κάποιο μπορεί να αγοράσει ένα αυτοκίνητο, ένα ψυγείο, μια κουζίνα, από τον κάποιο μπορεί να αγοράσει τρόφιμα, ενδύματα , θέρμανση, ψύξη. Από το Κάποιον θα αποκτήσει την δυνατότητα να πληρώσει φόρους, να διασκεδάσει, να κάνει διακοπές, να έχει ατομική δραστηριότητα, να χαρεί την οικογένειά του.

Στον Μη Προνομιούχο, παρέχονται ελευθερίες και δικαιώματα την ίδια στιγμή και  παράλληλα επιβάλλονται αυξήσεις στα προϊόντα, επιπλέον φόροι, μειώνονται οι αποδοχές του,  ευελικτοποιούνται οι σχέσεις που ορίζουν την δουλειά και τον μισθό, την υγεία και την πρόσβαση στα νοσοκομεία, την εκπαίδευση και την εύρεση εργασίας.

Ο Μη προνομιούχος, έχει κάθε Δικαίωμα και κάθε Ελευθερία  να έχει ελεύθερο χρόνο, να οργανώνεται, να διεκδικεί, να απεργεί, να καταναλώνει, να εκλέγει ή και να εκλέγεται.

Αλλά εφ’ όσον έχει αυτά τα δικαιώματα και αυτές τις ελευθερίες, παράλληλα οι φόροι, οι απολύσεις, η ανεργία, οι αυξήσεις των προϊόντων καθημερινότητας, οι διαφημίσεις αναγκών, οι έκτακτες καταστάσεις, οι οικονομικές κρίσεις, οι ανάγκες της οικογένειας, οι ανάγκες των παιδιών του, η ανάγκη να δημιουργήσει οικογένεια,  δεν του επιτρέπουν ούτε να έχει ελεύθερο χρόνο, ούτε να σκέφτεται, ούτε να οργανώνεται, ούτε να διεκδικεί, ούτε να απεργεί, παρά να υποτάσσεται στις ανάγκες του και στα δικαιώματα του άλλου. Του εργοδότη του. Του Κράτους. Των Κυβερνήσεων.

Αν λοιπόν, την προηγούμενη περίοδο υπήρξε εκείνο το οικονομικό χρονικό διάστημα κατά το οποίο οι Προνομιούχοι έδιναν μικρή σημασία αν τα σύμβολα που τους καθιστούσαν "επιφανείς" κατρακυλούσαν στο επίπεδο των Μη Προνομιούχων, αν δηλαδή επετράπη στους Μη Προνομιούχους να αποκτήσουν μόνιμη κατοικία, ακριβό αυτοκίνητο, ευκολία στην κατανάλωση, άνετες διακοπές σε ακριβά ξενοδοχεία, ταξίδια αναψυχής στο εξωτερικό, πρώτη και δεύτερη εξοχική κατοικία, αυτό ήταν μια παρένθεση που χρεώνεται ως ενοχική για του Προνομιούχους και καταδικαστέα σύμπραξη και αυθάδεια σε  μια ευημερία με δανεικά, για τους Μη Προνομιούχους.

Τις τελευταίες μέρες που πέρασαν, ας αναρωτηθεί καθένας από εμάς, πόσο χρόνο αφιέρωσε  για να παρακολουθήσει τα τεκταινόμενα στο Κοινοβούλιο σε σχέση με ένα Τούρκικο σίριαλ ή μια άλλη σαπουνόπερα ή βλέπονται ποδόσφαιρο ή μπάσκετ.

Ας αναρωτηθεί ο καθένας μας, πόσο χρόνο αφιέρωσε για να προβάλει την αντίθεσή του εναντίων των φοροεισπρακτικών μέτρων που ψήφισαν οι σερβιέτες της Μέρκελ, γιατί δεν υπήρξε οργανωμένη και μεγαλειώδη συγκέντρωση στο Σύνταγμα, γιατί αν συνδικαλίζεται θα ψηφίσει και πάλι τα ίδια συνδικαλιστικά στελέχη των κομμάτων, αν γίνουν εκλογές γιατί θα ψηφίσει και πάλι τους ίδιους βουλευτές  ή θα εγκλωβιστεί στα ίδια κλεπτολαϊκά σύμβολα και κόμματα που του καταστρέφουν την ζωή και το μέλλον του;  

Ας αναρωτηθεί ο καθένας μας, γιατί εγκλωβίζεται σε προπαγανδιστικές φιέστες "Τρομοκρατίας", γιατί δέχεται ότι πρέπει να τον χρησιμοποιούν είτε ως μέσον είτε ως εργαλείο είτε ως αιτιολόγηση υποτέλειας, εξαναγκασμού, προβολή των προνομιούχων, ανθελληνισμού της Ελληνικότητα του Κράτους, υποτακτικών σε φόρους και πατριωτικού καθήκοντος υπεράσπισης ξένων οικονομιών και ξένων επικυρίαρχων κρατών και καθεστώτων, υποτακτικών και δούλων εκφυλιστικών προτύπων παραίτησης από την Κυριαρχία, ή την Ανεξαρτησία, την  Δημοκρατία, την Ελευθερία, την Αξιοπρέπεια, τον Αυτοπροσδιορισμό. 

Σημεία των καιρών

Το Σεπτέμβρη του 89, παραμονές βουλευτικών εκλογών, το παρακράτος δολοφόνησε τον Π. Μπακογιάννη.

Εκτός του χώρου της Δεξιάς και του τότε συνεταίρου της, Συνασπισμός, στον Ελληνικό λαό, η πράξη δολοφονίας ωφέλησε μονομερώς την επιδίωξη Μητσοτάκη να γίνει Κυβέρνηση η Ν.Δ. και αυτός επιτέλους Πρωθυπουργός.

Πριν την άνοδο του Χίτλερ στην Καγκελαρία, το ίδιο, αντίστοιχο την Γερμανία παρακράτος σκηνοθέτησε το κάψιμο της καγκελαρίας χρεώνοντας την πράξη αυτή στην Γερμανική Αριστερά.

Σήμερα, το ίδιο παρακράτος που ωμά καθοδηγείται από την Κυβέρνηση των δωσίλογων, και με την εποπτεία Δένδια, οργανώνουν σειρά προβοκατόρικων ενεργειών «ένοπλης τρομοκρατίας» , ως συνέχεια της οικονομικής και πολιτικής τρομοκρατίας που υποβάλουν τον λαό με μνημόνια, φόρους, χαράτσια και δημιουργία συνείδησης ενοχικής σύμπραξης στην αποεθνικοποίηση του Κράτους και την παγίωση του σε κράτος προτεκτοράτο των Γερμανών.

Σήμερα, ολοκληρώνεται στην Βουλή της Ντροπής, στην Βουλή της προδοσίας και του ευτελισμού του Συντάγματος, η εσχάτη των προδοσιών, η έκπτωση της οντότητας του Κράτους και η μετατροπή του σε κοινό πελάτη των δανειστών.

Ό,τι δίκαιο υφίστανται οι οικονομικές σχέσεις μιας Τράπεζας και ενός Πολίτη, με όλα τα δικαιώματα να κατοχυρώνουν την Τράπεζα σε βάρος του Πολίτη- Πελάτη, όπως αυτό της αναγκαστικής κατάσχεσης, θα εφαρμόζεται και στο Κράτος, από τους δανειστές, ιδιώτες οι Κράτη.

Για να μην υπάρξει αντίδραση από τον Λαό, για να μην υπάρξει ο κίνδυνος έστω ναι σαν υπόθεση, να εξεγερθεί ο λαός, για να μην εποικοδομηθούν σχέσεις εμπιστοσύνης και αποδοχής της ανάγκης άμεσων εκλογών και Κυβέρνηση της Αριστεράς, το παρακράτος επιδεικνύεται σε πράξεις ένοπλης τρομοκρατίας , με αποκορύφωμα την ένοπλη «άσφαιρη» επίθεση στην Συγγρού, στα γραφεία της προδοτικής παράταξης της Νέας Δημοκρατίας, που ηγείται της Κυβέρνησης των δωσίλογων.

Αν πράγματι θα ήθελε έναν νεκρό η Παρακρατική τρομοκρατία, θα «κτυπούσε» με «κανονική» οβίδα το γραφείο στο οποίο θα ήταν πράγματι μέσα ο Πρωθυπουργός, και το γραφείο αυτό δεν βρίσκεται στην Συγγρού.

Στην Ελλάδα, δεν είμαστε όλοι χαϊβάνια ή όλοι μαλάκες!!!!
ΝΑΙ καταδικάζουμε τις τρομοκρατικές ενέργειες του επίσημου και μη παρακράτους, ΑΛΛΑ δεν είμαστε και μαλάκες.