Χρώσταγε στο Δημόσιο και τον συνέλαβαν.

Κατά διαστήματα και κάθε φορά που η Κυβέρνηση παίρνει το μαχαίρι και κόβει, αφαιρεί ένα κομμάτι από την ζωή μας, μας πατούν και ένα κόκαλο να το γλείψουμε. Να ασχοληθούμε με αυτό, να στοχοποιήσουμε εκείνον που μόνο αυτός φταίει για το κακό που μας βρήκε.

Ο φασισμός δεν είναι κόμμα αλλά μέσο επικοινωνίας, διαβούλευσης και υποταγή των αδύναμων ( γιατί έτσι, οι ίδιοι επέλεξαν να είναι αδύναμοι) και εκείνων που κατέχουν τον πλούτο και την εξουσία.

Φασιστικός πολιτικός λόγος είναι ο λόγος των δημοσιολογούντων δήθεν επιστημόνων και δημοσιογράφων, ο λόγος Στουρνάρα, ο λόγος Βενιζέλου, ο λόγος Κουβέλη, ο λόγος Σαμαρά , ο λόγος κάθε Υπουργού, Πρωθυπουργού, Προέδρου Δημοκρατίας, που υποτάσσεται στα πάθη του και για να τα υπηρετήσει πουλάει την πατρίδα του, πουλάει τον λαό της Πατρίδας του.

Αποφάσισαν, μια ομάδα ανθρωποειδών, πως το μέλλον δεν είναι ικανό να θρέψει το παρόν γι’ αυτό το παρόν πρέπει να θρέψει το μέλλον.

Άρα λοιπόν, το παρόν ενοχοποιεί εκείνο το κομμάτι της κοινωνίας, την πλειοψηφία της, ότι καταχράστηκε ως μέλλον του παρελθόντος της το παρόν και τώρα πρέπει να πληρώσει.

Κατηγορούμε με ευκολία και χωρίς ιστορική μνήμη το παρελθόν μας, τις περιόδους ευδαιμονίας, τότε που η ευδαιμονία της πλουτοκρατίας συνδυαζόταν με την ευδαιμονία του λαού, τότε που ο λαός μπορούσε να αποταμιεύει, μπορούσε να αποκτά ατομική ιδιοκτησία, μπορούσε να αισιοδοξεί για το μέλλον, μπορούσε να απαιτεί Δημοκρατία και θεσμούς χρηστού κράτους.

Κατηγορούμε το παρελθόν μας, επειδή όπως μας διέταξαν τα πολιτικά σκύβαλα της πλουτοκρατίας, καταναλώναμε περισσότερα από όσα παράγαμε. 

Η ανάπτυξη μας είπαν, μας προπαγάνδισαν, περνάει μέσα απο την κατανάλωση. 

Δεν σκεφτήκαμε όμως ποτέ, και δεν σκεφτόμαστε, πως παραιτηθήκαμε υπέρ των κομμάτων που μας κυβερνούσαν, υπέρ των βουλευτών που μας εκπροσωπούσαν, με το σκεπτικό ότι είναι δικοί μας άνθρωποι και που ό,τι έκαναν τα έκαναν για μας.

Αυτοί έφτιαξαν τζάκια νέων επιχειρηματιών δήθεν, για να έχουμε δουλειές, ανάπτυξη και ευημερία.

Εκείνοι όμως αυξάνανε το εξωτερικό χρέος της χώρας για τους δικούς ιδιώτες επιχειρηματίες. Οι δικοί τους νέοι επιχειρηματίες πλούτιζαν, οι δικοί τους νέοι επιχειρηματίες τους προστάτευαν, τους διατηρούσαν στις καρέκλες πολιτικής εξουσίας και εμείς στο χαβά μας. Να κλείνουμε τα αυτιά του εγκεφάλου μας, σαν ζόμπι να τους ψηφίζουμε και σήμερα που θα έπρεπε να πάρουμε τα ινία της χώρας μας εξακολουθούμε να ζούμε στρουθοκαμηλίζοντας.

Σήμερα προπαγανδίζουν ότι χρειαζόμαστε τις Τράπεζες και πως πριν τον άνθρωπο και για το μέλλον του πρέπει πρώτα απ' όλα και πάνω απ' όλα να προστατεύουμε τις Τράπεζες και τους Τραπεζίτες.

Μας λένε, "ποια χώρας άφησε να πτωχεύσουν οι τράπεζες της"; Αν πτωχεύσουν οι τράπεζες δεν θα έχουμε να φάμε. 

Και η Ισλανδία δεν είναι ένα παράδειγμα που εμείς ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΠΟΤΕ να το ξεχνάμε; 

Μας χρεώνουν την οικονομική αποτυχία, μας χρεώνουν που κατασπάραξαν το Δημόσιο, όχι με τη ηλίθια δικαιολογία των πολλών προσλήψεων αλλά, επειδή χρησιμοποίησαν το Δημόσιο για ιδία χρήση.

Καταστρέφουν την κοινωνική διάσταση του Κράτους επειδή είναι άχρηστο, γιατί με αυτό τον τρόπο οι άχρηστοι που τους ψηφίζουν θα εξακολουθούν να τους ψηφίζουν.

Καταστρέφουν την Δημόσια επιχειρηματικότητα προς δόξα της ιδιωτικής, την ίδια στιγμή που η ιδιωτική επιχειρηματικότητα με περισσή  αυθάδεια ζητά οι εργαζόμενοι να πληρώνονται τα ελάχιστα χωρίς κανένα δικαίωμα και εκείνοι να μετακινούν τα κεφάλαια τους όπου θα έχουν μεγαλύτερο κέρδος.

Τι μεγαλύτερη απόδειξη έχουμε ως παράδειγμα από την σημερινή κατάσταση, όπου ο λαός αγκομαχά,  πληρώνοντας τα χρέη της ιδιωτική επιχειρηματικότητας, και η ιδιωτική επιχειρηματικότητα να βγάζει τα κεφάλαιά της στο εξωτερικό, να μετακινεί τις επιχειρήσεις της στο εξωτερικό και να επιμένει να μην πληρώνει συμμετοχή στο χρέος.

Πως λοιπόν πρέπει να συμφωνήσουμε να πουληθούν στην ιδιωτική επιχειρηματικότητα οι Δημόσιες Επιχειρήσεις;

Πόσο ανεγκέφαλοι πρέπει να είμαστε και πόσο ατομικούληδες ώστε να συμφωνούμε επειδή εμείς δεν δουλεύουμε στην ΔΕΗ, στην ΕΥΔΑΠ, στην κάθε Δημόσια Επιχείρηση, να πουληθούν οι δημόσιες επιχειρήσεις; 

Πόσο ανεγκέφαλοι πρέπει να είμαστε  και πόσο εκτός πραγματικότητας ζούμε, όταν κατακρίνουμε και εναντιωνόμαστε με την ιδιωτική επιχειρηματικότητα και την αυθάδεια που την διακρίνει και να συμφωνούμε ταυτόχρονα να προσεταιρίσει στην ιδιοκτησία της Δημόσιες επιχειρήσεις;  

Πόσο ανεγκέφαλοι και πόσο σκυψοκεφαλάκηδες είμαστε, όταν το Κράτος με την υπέρογκη φορολόγηση μας, αντί να ενισχύει τα δημόσια νοσοκομεία, τα σχολεία και τα πανεπιστήμια, να χρηματοδοτεί του Δήμους , να χρηματοδοτεί την εσωτερική παραγωγή εναντίον των εισαγωγών, εκείνο καταστρέφει την Δημόσια Υγεία, την Δημόσια Παιδεία, αυξάνει την ανεργία, μειώνει τους μισθούς μας, απαξιώνει την ατομική ιδιοκτησία, πληρώνει τους τοκογλύφους, διατηρούν το δικαίωμα να ενθυλακώνουν παροχές και υψηλούς μισθούς για τους ίδιους και τους "συμβούλους" τους,  και εμείς τρέχουμε να πληρώσουμε φόρους επί φόρων;

Τους χρηματοδοτούμε για να αυξήσουν τα όπλα εναντίον μας; Να αγοράζουν τόνους χημικών εναντίων μας όταν διαδηλώνουμε; Να προστατεύουν την επαίσχυντη ιδιωτική επιχειρηματικότητα που καταστρέφει το περιβάλλον και απογυμνώνει το πλούτος της χώρας μας;

Πάμε και πληρώνουμε φόρους; Πάμε και τους χρηματοδοτούμε εναντίον μας; Γιατί λοιπόν να μην αποθρασύνονται; Γιατί να μην σκληραίνουν τα μέτρα εναντίον μας.

Εμείς είμαστε οι ένοχοι; Εμείς καταχραστήκαμε κεφάλαια , εμείς δημιουργήσαμε χρέη, εμείς βγάλαμε τα κέρδη μας στο εξωτερικό;

Τι περιμένουμε λοιπόν;

Για πόσο ακόμα θα τους επιτρέπουμε να μας κρεμούν στην σφαγιομηχανή σαν τα κοτόπουλα;

Πότε θα πούμε όχι στους φόρους, όχι στην κατάχρηση εξουσίας, όχι στην εμπορευματοποίηση της υγείας και της γνώσης, όχι στους δοσίλογους πολιτικούς, όχι στο χλευασμό της δουλειάς μας και την εξαθλίωση των μισθών και των δικαιωμάτων μας,
ΟΧΙ στον εαυτό μας να συνεχίζει στο ίδιο λάθος;

ΚΥΝΟΒΟΥΛΙΟ: Γιατί αυξάνεται η ανεργία στους νέους επιστήμονες

ΚΥΝΟΒΟΥΛΙΟ: Γιατί αυξάνεται η ανεργία στους νέους επιστήμονες: Σκεφτήκατε γιατί αυξάνεται η ανεργία στο πανεπιστημιακό μορφωτικό επίπεδο της νεολαίας στην Χώρα μας;  Αλλά το ίδιο δεν παρατηρείται και ...

Γιατί αυξάνεται η ανεργία στους νέους επιστήμονες

Σκεφτήκατε γιατί αυξάνεται η ανεργία στο πανεπιστημιακό μορφωτικό επίπεδο της νεολαίας στην Χώρα μας; 

Αλλά το ίδιο δεν παρατηρείται και στις υπόλοιπες χώρες του "Νότου";

Όταν ξεκίνησε η κρίση, πολλοί βιαστικά να την προσδιορίσουν ως κρίση συσσώρευσης, κρίση οικονομίας. 

Στην συνέχεια, προσδιόρισαν την κρίση ως κρίση πολιτικού συστήματος.

Η παγιοποιημένη αντίληψη του ΚΚΕ ότι οι κρίσεις είναι σύμφυτο φαινόμενο του καπιταλιστικού συστήματος, είναι η μια πλευρά της πραγματικότητας. 

Ο καπιταλισμός σε κάθε φάση ωρίμανσης του, δημιουργεί το καινούριο μέσα από την καταστροφή του προηγούμενου. 

Κεκτημένο στον καπιταλισμό είναι μόνο οι κρίσεις των οικονομικών σχέσεων ως προϋπόθεση εξέλιξής του.

Κάθε όμως οικονομική σχέση ορίζεται από την κάθε φορά οικονομική στρατηγική ανάπτυξης που υπερβαίνει την ανάπτυξη. 

Κάθε στρατηγική ανάπτυξης διαμορφώνει και το αντίστοιχο σύστημα κοινωνικής συγκρότησης που καλείται να υποστηρίξει και να υπηρετήσει την τάξη πραγμάτων.

Αυτήν την περίοδο, της ωρίμανση της παγκοσμιοποίησης - στο πρώιμο στάδιο η παγκοσμιοποίηση προκάλεσε ευφορία στις εσωτερικές οικονομίες-  η στρατηγική της ανάπτυξης επιφέρει αναδιαρθρώσεις στις εσωτερικές οικονομίες, αλλά και επιβεβλημένες ανασυγκροτήσεις στο επίπεδο των κοινωνικών συγκροτήσεων.

Στις ανασυγκροτήσεις αυτές συγκρούεται το παλιό μοντέλο κοινωνιών και η ιδεολογία τους, με το καινούργιο και αναγκαίο να υπηρετήσει τις νέες στρατηγικές.

Πρωτίστως μια οικονομική εξέλιξη των στρατηγικών επιδρά καταλυτικά στα ιδεολογικά θεμελιώματα, πάνω στα οποία συγκροτήθηκαν οι κοινωνίες της προηγούμενης καπιταλιστικής συγκρότησης.

Πολλοί σπεύδουν να προτείνουν συστήματα αντίστασης ή να ασκήσουν κριτική χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους ότι το κάθε φορά οικονομικό μοντέλο ανάπτυξης, προσδιορίζει και την αντίστοιχη κοινωνική συγκρότηση των ατόμων, σε κοινωνία ή κοινωνίες που υπάρχουν ως υποστηρικτικά εργαλεία του οικονομικού μοντέλου.

Σε μια τέτοια διαδικασία σύγκρουσης του καινούργιου με το παλιό, ο κίνδυνος ανατροπών και εξεγέρσεων είναι το πιο σίγουρο ενδεχόμενο και όχι ο αστάθμητος παράγοντας.

Εκείνο το τμήμα μια κοινωνίας που θα μπορούσε να ηγηθεί μιας τέτοιας εξέλιξης, δηλαδή μια εξέγερσης, είναι εκείνο  το τμήμα, που εκ των πραγμάτων μπορεί να να αντικαταστήσει το υπάρχων πολιτικό σύστημα κυβέρνησης. 

Όσο όμως η διαδικασία ωρίμανση της σύγκρουσης του καινούργιου με το παλιό βρίσκεται στην τροχιά ολοκλήρωσης του, τόσο ταυτόχρονα στοχοποιούνται οι εν δυνάμει κίνδυνοι. 

Όπως αποδείχτηκε από την πρόσφατη βίαιη ανατροπή της παλιάς-παραδοσιακής συγκρότησης κράτους και κοινωνίας, στις Αφρικανικές χώρες της Μεσογείου, τα όπλα που χρησιμοποίησε η παγκοσμιοποίηση ήταν τα πιο μορφωμένα στρώματα του πληθυσμού και μάλιστα εκείνα που απόκτησαν πανεπιστημιακή γνώση και εμπειρία εργασίας στην μητρόπολη του ιμπεριαλισμού, Ευρωπαϊκή Ένωση και ΗΠΑ. 

Αλλά, αν τα όπλα αυτά δεν είναι σε θέση να αξιοποιηθούν από μια εσωτερική οικονομία σε μια διαδικασίας βίαιης καταστροφής της αντίστοιχή της κοινωνική συγκρότηση, τότε η ανάγκη προστασίας του συστήματος πατάει πάνω στην καταστροφή ή την αδρανοποίηση αυτών των όπλων. 

Έτσι λοιπόν, η ανεργία στην νεολαία και ειδικότερα στο πιο μορφωμένο τμήμα της, επιδιώκει όχι μόνο την αδρανοποίηση του δυναμικότερου όπλου της κοινωνίας, αλλά την πλήρη καταστροφή της με προεκτάσεις την απογοήτευση τόσο των νέων επιστημόνων όσο και κυρίως της οικογένειας που επιδιώκει την ανώτερη μόρφωση των παιδιών της. 

Άλλωστε, οι επιδιωκόμενες προσκλήσεις ξένων επενδύσεων προϋποθέτουν προλεταριοποίηση της γνώσης και των κατεχόντων αυτής.

Οι εισαγόμενες επενδύσεις δεν θα είναι επενδύσεις μεγάλου εργατικού δυναμικού, αλλά επενδύσεις υπέρ-σύγχρονης  τεχνολογίας, που όμως θα απασχολούν ένα πολύ μικρό αριθμών εξειδικευμένων εργατών  - κατά κύριο λόγο αποφοίτων ΤΕΙ - και ένα ακόμη λιγότερο διοικητικό προσωπικό ΑΕΙ. 

Σε μια τέτοια διαδικασία αναπαραγωγής και συσσώρευσης κεφαλαίων ένας τεράστιος πληθυσμός άνεργων επιστημόνων, είναι ο πιο σίγουρος εχθρός του συστήματος που μπορεί να καθοδηγήσει μια σίγουρης έκβαση εξέγερση. 

Είναι γεγονός, χωρίς να εμβαθύνουν ιδιαίτερα, οι ίδιοι οι θιγόμενοι νεολαίοι, διαπιστώνουν πως είναι πολύ πιο ανταγωνιστικός ο συνομήλικος τους όταν οι σπουδές τους υπολείπεται κατά πολύ από αυτές των άλλων. 

Η στροφή σε μια λιγότερο μορφωμένη νέα γενιά, από την μια θα εμβαθύνει την υπανάπτυξη της οικονομίας αλλά από την άλλη, βάση και της ηθικής του πολιτικού συστήματος και του πολιτικού προσωπικού, θα διατηρήσει εν ζωή και μακροημέρευση αυτό καθ' εαυτό το σύστημα και το υπηρετικό του προσωπικό. 

Βλέπουμε άλλωστε τα ευφυολογήματα του πολιτικού προσωπικού που υπηρετεί την κατεδάφιση του Κράτους και της Κοινωνίας, στο να υπηρετεί τα συμφέροντα των οικονομικών ελίτ, της ντόπιας πλουτοκρατίας αλλά κυρίως της ξένης. 

Αδιαφορεί τελείως για την καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων της κοινωνίας  και του μέλλοντος της οικονομίας και της χώρας, αγκιστρωμένο στην εξουσία εκείνη που τους διασφαλίζει πλούτο και ευτυχία σε εκείνους και τα παιδιά τους. 
Η παγκοσμιοποίηση ως νέα οικονομία πρόβαλε την επικυριαρχία των Τραπεζών πάνω σε ότι ορίζει ή ορίζεται ως οικονομία.
Από την άλλη, η Αριστερά παραμένει δέσμια της ιστορική της εξέλιξη.
Παραμένει ο τελευταίος τροχός την καπιταλιστικής ανάπτυξης προσπαθώντας να φρενάρει κάθε διαδικασία ανατροπών παγιωμένων οικονομικών αντιλήψεων και αντίστοιχων κοινωνικών συγκροτήσεων.  
Ενώ η επαναπροσδιόριση του Ιμπεριαλισμού από την οικονομική σχολή του πανεπιστημίου του Σικάγου υπέταξε Κυβερνήσεις και οικονομικά καθεστώτα, η Αριστερά επένδυσε τον πολιτικό της λόγο στην υπεράσπιση του παλιού μοντέλου ιμπεριαλιστικής ανάπτυξης ως όπλο άμυνας στο νέο μοντέλο, της παγκοσμιοποίησης. 
Όσο όμως δεν προβάλλεται το καινούργιο από την Αριστερά, τόσο η ίδια θα σέρνεται με τεντωμένα τα πόδια, ακολουθώντας τις εξελίξεις και απογοητεύοντας μεγάλες πληθυσμιακές κοινωνίες εργαζομένων. 

ΚΥΝΟΒΟΥΛΙΟ: Ο πολιτισμός της βαρβαρότητας

ΚΥΝΟΒΟΥΛΙΟ: Ο πολιτισμός της βαρβαρότητας: Εχθές παρακολουθούσας παλιά Ελληνική ταινία με τον Αυλωνίτη. Μια ιστορία που επαναλαμβάνεται και σήμερα, με ένα άνεργο που κλέβει ένα κ...

Ο πολιτισμός της βαρβαρότητας

Εχθές παρακολουθούσας παλιά Ελληνική ταινία με τον Αυλωνίτη. Μια ιστορία που επαναλαμβάνεται και σήμερα, με ένα άνεργο που κλέβει ένα κομμάτι μπακαλιάρο. Στο τέλος ο αστυφύλακας, γνωρίζοντας από πρώτο χέρι την τραγική κατάσταση της οικογένειας με πεινασμένα τα δύο τους παιδιά, δεν τον συλλαμβάνει αλλά, προθυμοποιείται να τον βοηθήσει να βρεί μια δουλειά και ο ίδιος πληρώνει στον μπακάλη τις 10 δρχ. βρίσκοντας μια δικαιολογία για τον «κλέφτη» άνεργο πατέρα.

Σε μια άλλη ιστορία, ενός άλλου πολιτισμού, ο Γιάννης Αγιάννης  κλέβει μια φρατζόλα ψωμί για να χορτάσει την πείνα του, συλλαμβάνεται και καταδικάζετε σε καταναγκαστικά έργα. Ο Ιαβέρης που τον κυνηγά, εκπρόσωπος ενός άκαμπτου Κράτους- Νόμου της Αριστοκρατικής πλουτοκρατίας, αντιλαμβάνεται στο τέλος το έγκλημα του Κράτους πάνω στους ανθρώπους και δίνοντας τέλος στην ζωή του αφήνει ένα περιστέρι ελεύθερο.   

Σήμερα, σε έναν άλλον πολιτισμό, τον πολιτισμό της καθυποταγμένης Ελλάδας στην Δύση και τους τοκογλύφους, της καθυποταγμένης σε βάρβαρους και ανήθικους πολιτικούς, καθυποταγμένης σε διαφθαρμένους και δοσίλογους, ο εργάτης, ο άνεργος, ο συνταξιούχος απειλείται να χάσει το σπίτι του, το αυτοκίνητό του,  ότι μισθό του επέτρεψαν να αμείβεται επειδή το ληστρικό ιδιωτικό κράτος των τραπεζιτών, των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των τοκογλύφων, αρνείται  να εισπράξει  φόρους από τους ιδιοκτήτες του και ασελγεί ασύστολα πάνω στην κοινωνία των εργαζομένων. Εγκληματεί πάνω στην κοινωνία των εργαζομένων.

Σήμερα όμως όλοι αυτοί οι εγκληματούντες κατά των εργαζομένων, των αγροτών, των ελ. Επαγγελματιών, έχουν την σύμπραξη, την συμπαράσταση, την αποδοχή όλων εκείνων που σε κάθε Γενική απεργία κρύβονται, λουφάζουν, τρέχουν μην χάσουν μεροκάματο και αφήνουν όλους τους άλλου ως πονηρούληδες να βγάλουν το φίδι από την τρύπα.

Φταίμε και εμείς, όταν με απεργίες αποκτούσαμε δικαιώματα, επιτρέπαμε να τα απολαμβάνουν και οι δοσίλογοι απεργοσπάστες.

Έτσι τους μάθαμε να έχουν το ελεύθερο «δικαίωμα» να καρπώνονται τον κόπο μας, τον αγώνα μας, την απόλυση μας λόγω συνδικαλιστικής δράσης και να φαίνονται μάγκες και άνθρωποι του εργοδότη.

Σήμερα λοιπόν τι κέρδος απέκτησαν όλοι αυτοί οι απεργοσπάστες; Όλοι αυτοί οι εργοδοτικοί;

Ποια προνόμια τους παρέχουν οι εργοδότες τους ή το σύστημα για τις καλές τους υπηρεσίες εναντίον των εργαζομένων και του λαού;

Αύριο είναι μια μεγάλη μέρα. Αύριο είναι μια μέρα της μεγαλύτερης μάχης εναντίον της Κυβέρνησης, εναντίον των μέτρων ξεκληρίσματος της ζωής μας και είναι μια μέρα που οι δοσίλογοι εργαζόμενοι πρέπει να μείνουν πολύ λίγοι.

Όχι στην Απεργοσπασία.

Όλοι στην Απεργία και μεγάλη, πολύ μεγάλη συμμετοχή. Δυνατή φωνή και απαίτηση παραίτησης της Κυβέρνησης. Παραίτηση από το μνημόνιο και τα μέτρα καταναγκασμού στην πλήρη εξαθλίωση.  

Δεν καταγγέλλουμε το Μνημόνιο. ΠΑΡΑΙΤΟΥΜΑΣΤΕ από αυτό. Και με μαζί με αυτό απαιτούμαι την παραίτηση της Κυβέρνησης.  

«Μέλημά μας, να δημιουργήσουμε θέσεις εργασίας»

Η μόνιμη επιχειρηματολογία των Κυβερνητικών στελεχών είναι, «μέλημα μας είναι να δημιουργήσουμε θέσεις εργασίας».

Αλήθεια, με την περιοριστική και βάρβαρη πολιτική μειώσεων των μισθών και των δικαιωμάτων των εργαζομένων, πόσες θέσεις εργασίας δημιουργήθηκαν, πόσο μειώθηκε η ανεργία και πόσο αυξήθηκε το μπαούλιασμα στις τράπεζες του εξωτερικού από τους ευεργετηθέντες;

Από την άλλη μεριά έχουν «κηρύξει» πόλεμο κατά της φοροδιαφυγής στοχοποιώντας μισθωτούς και συνταξιούχους. Έχουν στοχοποιήσει την ατομική περιουσία καθώς και την μισθολογική εξέλιξη κάθε εργαζόμενου, ο οποίος πρέπει να αποδείξει πως ζει σήμερα όντας άνεργος με ιδιόκτητο διαμέρισμα, εξοχικό, αυτοκίνητο.

Όμως όλο ή σχεδόν όλο το πολιτικό προσωπικό έχουν εξάγει τις αποταμιεύσεις τους στις τράπεζες του εξωτερικού.

Αυτή την στιγμή κυκλοφορεί λίστα της Τ.τ.Ε. με πλήθος πολιτικών προσώπων που έβγαλαν τα λεφτά τους στο εξωτερικό, την ίδια στιγμή που εξοντώνουν σε φόρους, χαράτσια, μειώσεις μισθών και συντάξεων, αυξήσεις σε όλα τα προϊόντα τον Ελληνικό λαό.

Αυτήν την περίοδο των σικέ διαπραγματεύσεων, με τις απαιτήσεις των Ελλήνων και ξένων ( πολυεθνικών) επιχειρηματιών να αποτελούν το θανατηφόρο βέλος των τροικανών και της κυβέρνησης , κτυπούν λυσσαλέα τα εργατικά δικαιώματα, τις εργασιακέ σχέσεις.

Θα πρέπει όμως να γνωρίζουμε ότι οι εργασιακές σχέσεις είναι κοινωνικές σχέσεις. Είναι σχέσεις καθορισμού και προσδιορισμού των ατόμων στον περίγυρο του αλλά και στο σύνολο της κοινωνίας.

Είναι σχέσεις που είτε ξεθωριάζουν τις ταξικές αντιθέσεις και γκετοποιήσεις είτε τις ενθαρρύνουν και τις ενισχύουν.

Οι εργαζόμενοι οδηγούνται στην πλήρη προλεταριοποίηση της κλασικής εποχής. Της εποχής εκείνης που ο μισθωτός δούλος δεν κατείχε ιδιοκτησία.  Μετατρέπεται από άτομο σχετικής ελευθερίας σε μάζα κλασικής περιόδου. Γιατί ο μισθωτός δεν εργάζεται αλλά δουλεύει ή αλλιώς εργάζεται σε καθεστώς σχετικής ελευθερίας ή σχετικής ανελευθερίας.

Η αυτοδιάθεση του ατόμου από την σχετική ελευθερία στο πέρασμα του στην απόλυτη ελευθερία , άρα και στην εργασία εν ελευθερία, ενώ την προηγούμενη περίοδο χρυσωνόταν με  την αύξηση των εισοδημάτων του, την δημιουργία ατομικής περιουσίας, καταναλωτικής δεινότητας, σήμερα ενοχοποιείται, διώκεται και εκχωρείται στην «ανταγωνιστικότητα» της οικονομίας και στην «σωτηρία» της πατρίδας.

Σε αυτήν την φάση δεν συγχωρείται η αμάθεια, η ψευδαίσθηση, η ανεκτικότητα, ο φόβος, το ρίσκο, η ευλύγιστη μέση, ο ατομισμός, η παραίτηση.

Σε αυτήν την φάση το πολιτικό αίτημα, ο πολιτικός στόχος , η πολιτική στρατηγική, είναι η ήττα τη Κυβέρνησης και των πατρώνων της, με κάθε τίμημα.

Ή τώρα ή ποτέ!

Η απεργία της Πέμπτης πρέπει να είναι πρωτοφανής σε συμμετοχή, σε όγκο, σε παλμό.

Τα μέτρα που πρόκειται να περάσουν στην βουλή θα καταστρέψουν ότι είμαστε, ότι δημιουργήσαμε, ότι ονειρευτήκαμε και θα αποδείξουν ότι είμαστε ανάξιοι σε ότι μας κληρονόμησαν. Για ότι και αν πάλεψαν, σκοτώθηκαν, πολέμησαν, εξορίστηκαν.  

…. Και στις 18/10 ξανά στους δρόμους

Βρισκόμαστε στην αναμονή του θαλάμου αερίων περιμένοντας να αντιδράσουμε, να εξεγερθούμε αφού μας βάλουν μέσα και κλείσουν τις πόρτες.

Έχουν βέβαια πραγματοποιηθεί κάποιες απεργίες και συλλαλητήρια, με μικρομέγαλη συμμετοχή, ως δοκιμαστικές βολές.

Έχουμε όμως συνηθίσει να δοκιμάζουμε τις δυνάμεις μας πυροβολώντας με άσφαιρα και μας διαφεύγει ότι είναι καιρός να αναμετρηθούμε με πραγματικά πυρά.

Παράλληλα οι ηγεσίες των οργανωμένων εργατών έχουν πιαστεί κουρασμένες, αποσταμένες, με ενοχική συνείδηση  να λεονταρίζουν φραστικά αλλά να μην έχουν την δυνατότητα ούτε να πεισθούν μεταξύ τους, ούτε να  εμψυχώσουν τους εργαζόμενους  για μια πραγματική σύγκρουση με του τροχονόμους της Άντζελας – Δωροθέας Μέρκελ.

Άλλωστε για να αποκτήσεις «στρατό» πριν την μάχη πρέπει να έχεις στρατηγική όχι μόνο σύγκρουσης αλλά και οικοδόμησης εναλλακτικής οικονομίας.

Από το 1984 που η ΓΣΕΕ έκανε ένα συνέδριο οικονομικών προτάσεων και συγκρότησης  κοινωνικών σχημάτων που θα οδηγούσαν την οικονομία και την κοινωνία στον σοσιαλισμό ( δηλαδή ένα συνέδριο επικύρωσης του προγράμματος της πρώτης Κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ), μέχρι σήμερα δεν έχει  συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι χωρίς στρατηγική δεν μπορείς ούτε να ανατρέψεις πολιτικές ούτε να αναλάβεις την  ευθύνη της πρόταση μιας εναλλακτικής οικονομίας, που θα στρατευόντουσαν οι εργαζόμενοι διεκδικώντας να καταστεί η πρόταση οικονομίας τους ισχυρή και  ηγεμονεύουσα στις αποφάσεις των κομματικών συνεδρίων.

Χωρίς λοιπόν λόγο πώς να διαπραγματευτείς με μια Κυβέρνηση, πώς να διαπραγματευτείς  με ένα Κράτος, πως θα διαπραγματευτείς  με ένα κόμμα, πως θα δημιουργήσεις συμμαχίες, πως θα συνεγείρεις τους εργαζόμενους, πως θα δώσεις την μάχη;

Γιατί άντε και την έδωσες, άντε και κέρδισες, προς τα πού θα κτήσεις την νέα Ιερουσαλήμ;

Η άποψη που κυριαρχεί στην ηγεσία της ΓΣΕΕ, είναι πως οι άλλοι Κυβερνούν και εμείς απλά διαμαρτυρόμαστε. Άντε και να πετύχουμε κάποια πράγματα, αλλά όχι και να κυβερνήσουμε !!!

Ως λαός όμως μέχρι σήμερα, από την έναρξη της κρίσης , έχουμε καταγγείλει την κομματοκρατία και το πολιτικό – οικονομικό σύστημα που δημιούργησε και δεσπόζει πάνω στην ζωή μας και στην προοπτική, όποια της έχει απομείνει, της χώρας μας.

Αυτό πρακτικά σημαίνει πως δικαιούμαστε να αναλάβουμε τις ευθύνες διακυβέρνησης της χώρας. Και διακυβέρνηση δεν είναι μόνο η συγκρότηση μια κυβέρνησης, αλλά η συγκρότηση ενός λόγου εξουσίας του λαού. Ενός συντεταγμένου λόγου εξουσίας. Ενός άλλου συντάγματος, μια άλλης οικονομικής στρατηγικής ανάπτυξης που θα την αποφασίσει ο λαός με καινούργιες μορφές συμμετοχής στις αποφάσεις και ίσως με καινούργια κοινωνικά σχήματα.

Αν λοιπόν οι ανώτερες συνδικαλιστικές συγκροτήσεις αρέσκονται στον ρόλο που τους επέλεξε το σύστημα της κομματοκρατίας, τότε δεν έχει καμιά αξία η απεργία, το συλλαλητήριο, η διαβούλευση. Δεν έχει καμιά αξία η συμμετοχή των εργαζομένων ( Ενεργών ή ανέργων) και είναι απολύτως δικαιολογημένη η μικρή συμμετοχή σε αυτές τις ενέργειες.

Στις 18/10 προχωράμε σε μια καινούργια εικοσιτετράωρη απεργιακή κινητοποίηση.

Το σύνθημα είναι να μην ψηφιστούν τα μέτρα. Να αλλάξει η πολιτική, αλλά κατ’ ουσία να παραμείνουν τα ίδια ένοχα σχήματα που συγκροτούν την Κυβέρνηση, στην εξουσία τους.

Το ερώτημα λοιπόν που  μπαίνει σε όλους μας, είναι πότε θα αποφασίσουμε να ορίσουμε εμείς την ζωή μας, να ορίσουμε εμείς την προοπτική της χώρας και να αναλάβουμε εμείς τις ευθύνες διακυβέρνησης της χώρας.

Δεν παρείχαμε αρκετά χρόνια τώρα το δικαίωμα αυτό στα κόμματα;

Δεν μας δίδαξε τίποτε μέχρι σήμερα η διαπλοκή και η ταξική συνείδηση των κομμάτων;

Δεν βαρεθήκαμε άλλοι να μιλούν για μας, άλλοι να ασκούν εξουσία για μας, άλλοι να αποφασίζουν για την Ελλάδα,  για την οικονομία, για τις ανάγκες των πολιτών;

Δεν βαρεθήκαμε να ψηφίζουμε κόμματα που την άλλη μέρα να κάνουν τα ακριβώς αντίθετα από όσα έταζαν προεκλογικά;

Δεν βαρεθήκαμε να τους επιτρέπουμε να μας εμπαίζουν χωρίς καμιά τιμωρία;

Δεν βαρεθήκαμε να μην φορολογούνται οι πλούσιοι και να πληρώνουν μόνο οι φτωχοί ;

Δεν βαρεθήκαμε να έχουμε τις ίδιες ηγεσίες στα συνδικάτα και να επιτρέπουμε στα κόμματα  να κατευθύνουν την ψήφο μας στους δικούς τους ανθρώπους για δήθεν συνδικαλιστικά στελέχη;

Ναι λοιπόν στην απεργία. Ναι λοιπόν στην μεγάλη συμμετοχή, όχι για τους συνδικαλιστές αλλά για τον εαυτό μας.