Με αφορμή τον ανασχηματισμό της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.
Στο fagebook έγραψα ένα σχετικό άρθρο , μια μικρή ανάλυση - κριτική καταλήγοντας ως εξής:
Θα ήταν έκπληξη αν βλέπαμε τον ανασχηματισμό των ηγεσιών της Αριστεράς, των κομμάτων της Αριστεράς, οι οποίες προς άγρα ψήφων το μόνο που έκαναν όλο αυτόν τον καιρό, από το δεύτερο εξάμηνο του 2015 μέχρι σήμερα, ήταν να στρώσουν το χαλί στον Κούλη, κ. Μητσοτάκη , να διαδεχθεί τον Τσίπρα καταναλώνοντας τον πολιτικό τους λόγο σε ακτιβισμούς.
Στην συνέχεια δέχθηκα μια ερώτηση από φίλο και παλιό σύντροφο και παλιό συνδικαλιστή εκείνης της περιόδου που είχα συνδικαλιστική ιδιότητα, τι θεωρώ κατά την γνώμη μου Αριστερά, οπότε και προς που πήγαινε, δηλαδή ποια κατεύθυνση είχε η κριτική μου.
Σε ετούτο το άρθρο θα επαναλάβω τι ορίζεται Αριστερά.
Αν ψάχνεις να βρεις Κομμουνιστές, θα τους βρεις στα εργοστάσια, στα ορυχεία, στα Ναυπηγεία, στις οικοδομές. Άν ψάχνεις να βρεις Αριστερούς θα τους βρεις παντού και ανάλογα σε ποιον χώρο δραστηριοποιούνται. Κυρίως είναι εκείνοι που κατέχουν ελεύθερο επάγγελμα αλλά και μισθωτοί του Δημοσίου και των πρώην Επιχειρήσεων υπό Δημόσιο έλεγχο ή Κρατική Ιδιοκτησία.
Είναι εκείνοι που αντιλαμβάνονται τον Μαρξισμό με Αστικούς όρους καθώς και εκείνοι που αντιλαμβάνονται την ύπαρξή τους ως μη παράταιρη μέσα στα όρια που λειτουργεί, εξουσιάζει και αναπαράγεται ο Καπιταλισμός. Τα κόμματα τους διαγκωνίζονται να καταλάβουν θέσεις του Κοινοβουλίου του Πολιτικού Συστήματος που ο Καπιταλισμός έχει δημιουργήσει.
Έτσι δεν μπορεί να υπάρξει διαχωρισμός ανάμεσα στα κόμματα της ειρηνικής συνύπαρξης ή του εξορκισμού της, αφού το επιστέγασμα της πολιτικής τους δράσης είναι τα έδρανα του Κοινοβουλίου σε αντίθεση με την δημιουργία του επαναστατικού υποκειμένου , του οργανωμένου τμήματος του Λαού για μια ένοπλη ανατροπή του Καπιταλισμού και την εγκαθίδρυση Λαϊκής, Κοινωνικής Δημοκρατίας.
Επομένως, δεν θα εξαιρέσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ από τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς
αλλά αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι, να συμφωνήσουμε πως η ειρηνική συνύπαρξη μπορεί να δώσει εκείνα τα κυβερνητικά σχήματα που να υποβάλλουν τον Καπιταλισμό σε μια Πολιτική, οικονομική και κοινωνική συμφωνία που θα δημιουργεί δικαιώματα στον λαό και θα υπερασπίζεται αυτά τα δικαιώματα. Πως, η οικονομική ανάπτυξη δεν θα αξιολογείται για την αποτελεσματικότητά της με το ΑΕΠ αλλά με τους δείκτες υπανάπτυξης. Πως, ο αυτοπεριορισμός της Κρατικής παρέμβασης θα δίνει περισσότερη εξουσία στις τοπικές κοινωνίες των εργαζομένων να δημιουργούν την ζωή τους με όρους και κανόνες που εκείνοι συμφωνούν. Πως, ο παραγόμενος πλούτος από την δουλειά τους δεν θα έχει αποκλειστικό αφέντη - ιδιοκτήτη τον Καπιταλιστή αλλά θα μοιράζεται σύμφωνα με τις ανάγκες της Ασφάλειας και του Κοινωνικού Κράτους, της κάλυψης των βασικών αναγκών των εργαζομένων, την προστασία των συνθηκών ζωής και του περιβάλλοντος.
Ανάλογα λοιπόν της θέσης που κατέχουν ως προς τα πράγματα τα κόμματα της Αριστερά, έχουν αναπτύξει Πολιτικό λόγο και πολιτικές δράσεις που κρίνονται αλλά όχι πάνω σε μια συμφωνημένη βάση. Έτσι ο βερμπαλισμός της κριτικής της Αριστερής Αντιπολίτευσης δεν δίνει κάποια προοπτική παρά μόνο κρύβει την φτώχεια της σε σχέση με εκείνο που αντιπολιτεύεται αλλά που αν βρεθεί στην θέση την κυβερνητική θα συμβιβαστεί το ίδιο με την σημερινή κυβέρνηση στα ίδια και με τους ίδιους όρους συμβιβασμού του ΣΥΡΙΖΑ.
έτσι βλέπουμε το ΚΚΕ να παίρνει τόσο αποστάσεις από το κυβερνητικό έργο όσο την ίδια ώρα και από το σύνθημα της άλλης Αριστερής Αντιπολίτευσης, της εξόδου της χώρας από το Ευρώ και την Ε.Ε. Τσαλαβουτά ανάμεσα στο εξορκισμό από τις ευθύνες μια κυβερνητικής διεκδίκησης όσο και από την οριστική εγκατάλειψη μιας Σοσιαλιστικής Επανάστασης.
Αλλά το ίδιο ακριβώς κάνει και η υπόλοιπη , μη κοινοβουλευτική Αριστερά, που ανταγωνίζεται το ΚΚΕ προσβλέποντας να μοιραστεί μαζί του θέσεις στο Κοινοβούλιο. Θέση στυλοβάτη του Καπιταλιστικού συστήματος με αριστερά λάβαρα και επαναστατικό λόγο συμβιβασμού και αυτοσυντήρησης.
Υπό την έννοια αυτή η πιθανότητα να υπερβεί ο λαός την απογοήτευσή του και να αναλάβει το ρίσκο της ευθύνης και των επιλογών του ακολουθώντας την "άλλη" Αριστερά είναι απογοητευτική.
Πρώτον, δεν υπάρχει τέτοια Αριστερά και δεύτερον,
Ο Λαός σε καμιά περίπτωση δεν θα "προδώσει" τις παρακαταθήκες του. Των επιλογών χωρίς συνείδηση, των επιλογών χωρίς ευθύνη, των επιλογών χωρίς σύγκρουση, των επιλογών της μακαριότητας τους και του "σωτήρα" που θα κάνει εκείνο που ο ίδιος αρνείται για το εαυτόν του.
Με τέτοιον λαό, με τέτοια παιδεία, με τέτοια ιστορία πως να ανατρέψεις τον Καπιταλισμό και από που ορμώμενος κάνεις επαναστατική κριτική στους άλλους;
Στο fagebook έγραψα ένα σχετικό άρθρο , μια μικρή ανάλυση - κριτική καταλήγοντας ως εξής:
Θα ήταν έκπληξη αν βλέπαμε τον ανασχηματισμό των ηγεσιών της Αριστεράς, των κομμάτων της Αριστεράς, οι οποίες προς άγρα ψήφων το μόνο που έκαναν όλο αυτόν τον καιρό, από το δεύτερο εξάμηνο του 2015 μέχρι σήμερα, ήταν να στρώσουν το χαλί στον Κούλη, κ. Μητσοτάκη , να διαδεχθεί τον Τσίπρα καταναλώνοντας τον πολιτικό τους λόγο σε ακτιβισμούς.
Στην συνέχεια δέχθηκα μια ερώτηση από φίλο και παλιό σύντροφο και παλιό συνδικαλιστή εκείνης της περιόδου που είχα συνδικαλιστική ιδιότητα, τι θεωρώ κατά την γνώμη μου Αριστερά, οπότε και προς που πήγαινε, δηλαδή ποια κατεύθυνση είχε η κριτική μου.
Σε ετούτο το άρθρο θα επαναλάβω τι ορίζεται Αριστερά.
Αν ψάχνεις να βρεις Κομμουνιστές, θα τους βρεις στα εργοστάσια, στα ορυχεία, στα Ναυπηγεία, στις οικοδομές. Άν ψάχνεις να βρεις Αριστερούς θα τους βρεις παντού και ανάλογα σε ποιον χώρο δραστηριοποιούνται. Κυρίως είναι εκείνοι που κατέχουν ελεύθερο επάγγελμα αλλά και μισθωτοί του Δημοσίου και των πρώην Επιχειρήσεων υπό Δημόσιο έλεγχο ή Κρατική Ιδιοκτησία.
Είναι εκείνοι που αντιλαμβάνονται τον Μαρξισμό με Αστικούς όρους καθώς και εκείνοι που αντιλαμβάνονται την ύπαρξή τους ως μη παράταιρη μέσα στα όρια που λειτουργεί, εξουσιάζει και αναπαράγεται ο Καπιταλισμός. Τα κόμματα τους διαγκωνίζονται να καταλάβουν θέσεις του Κοινοβουλίου του Πολιτικού Συστήματος που ο Καπιταλισμός έχει δημιουργήσει.
Έτσι δεν μπορεί να υπάρξει διαχωρισμός ανάμεσα στα κόμματα της ειρηνικής συνύπαρξης ή του εξορκισμού της, αφού το επιστέγασμα της πολιτικής τους δράσης είναι τα έδρανα του Κοινοβουλίου σε αντίθεση με την δημιουργία του επαναστατικού υποκειμένου , του οργανωμένου τμήματος του Λαού για μια ένοπλη ανατροπή του Καπιταλισμού και την εγκαθίδρυση Λαϊκής, Κοινωνικής Δημοκρατίας.
Επομένως, δεν θα εξαιρέσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ από τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς
αλλά αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι, να συμφωνήσουμε πως η ειρηνική συνύπαρξη μπορεί να δώσει εκείνα τα κυβερνητικά σχήματα που να υποβάλλουν τον Καπιταλισμό σε μια Πολιτική, οικονομική και κοινωνική συμφωνία που θα δημιουργεί δικαιώματα στον λαό και θα υπερασπίζεται αυτά τα δικαιώματα. Πως, η οικονομική ανάπτυξη δεν θα αξιολογείται για την αποτελεσματικότητά της με το ΑΕΠ αλλά με τους δείκτες υπανάπτυξης. Πως, ο αυτοπεριορισμός της Κρατικής παρέμβασης θα δίνει περισσότερη εξουσία στις τοπικές κοινωνίες των εργαζομένων να δημιουργούν την ζωή τους με όρους και κανόνες που εκείνοι συμφωνούν. Πως, ο παραγόμενος πλούτος από την δουλειά τους δεν θα έχει αποκλειστικό αφέντη - ιδιοκτήτη τον Καπιταλιστή αλλά θα μοιράζεται σύμφωνα με τις ανάγκες της Ασφάλειας και του Κοινωνικού Κράτους, της κάλυψης των βασικών αναγκών των εργαζομένων, την προστασία των συνθηκών ζωής και του περιβάλλοντος.
Ανάλογα λοιπόν της θέσης που κατέχουν ως προς τα πράγματα τα κόμματα της Αριστερά, έχουν αναπτύξει Πολιτικό λόγο και πολιτικές δράσεις που κρίνονται αλλά όχι πάνω σε μια συμφωνημένη βάση. Έτσι ο βερμπαλισμός της κριτικής της Αριστερής Αντιπολίτευσης δεν δίνει κάποια προοπτική παρά μόνο κρύβει την φτώχεια της σε σχέση με εκείνο που αντιπολιτεύεται αλλά που αν βρεθεί στην θέση την κυβερνητική θα συμβιβαστεί το ίδιο με την σημερινή κυβέρνηση στα ίδια και με τους ίδιους όρους συμβιβασμού του ΣΥΡΙΖΑ.
έτσι βλέπουμε το ΚΚΕ να παίρνει τόσο αποστάσεις από το κυβερνητικό έργο όσο την ίδια ώρα και από το σύνθημα της άλλης Αριστερής Αντιπολίτευσης, της εξόδου της χώρας από το Ευρώ και την Ε.Ε. Τσαλαβουτά ανάμεσα στο εξορκισμό από τις ευθύνες μια κυβερνητικής διεκδίκησης όσο και από την οριστική εγκατάλειψη μιας Σοσιαλιστικής Επανάστασης.
Αλλά το ίδιο ακριβώς κάνει και η υπόλοιπη , μη κοινοβουλευτική Αριστερά, που ανταγωνίζεται το ΚΚΕ προσβλέποντας να μοιραστεί μαζί του θέσεις στο Κοινοβούλιο. Θέση στυλοβάτη του Καπιταλιστικού συστήματος με αριστερά λάβαρα και επαναστατικό λόγο συμβιβασμού και αυτοσυντήρησης.
Υπό την έννοια αυτή η πιθανότητα να υπερβεί ο λαός την απογοήτευσή του και να αναλάβει το ρίσκο της ευθύνης και των επιλογών του ακολουθώντας την "άλλη" Αριστερά είναι απογοητευτική.
Πρώτον, δεν υπάρχει τέτοια Αριστερά και δεύτερον,
Ο Λαός σε καμιά περίπτωση δεν θα "προδώσει" τις παρακαταθήκες του. Των επιλογών χωρίς συνείδηση, των επιλογών χωρίς ευθύνη, των επιλογών χωρίς σύγκρουση, των επιλογών της μακαριότητας τους και του "σωτήρα" που θα κάνει εκείνο που ο ίδιος αρνείται για το εαυτόν του.
Με τέτοιον λαό, με τέτοια παιδεία, με τέτοια ιστορία πως να ανατρέψεις τον Καπιταλισμό και από που ορμώμενος κάνεις επαναστατική κριτική στους άλλους;
