Είναι γεγονός ότι οι περισσότεροι στο διαδίκτυο, είμαστε πολυγραφότατοι. Αυτό εξηγείται ως ανάγκη εξωτερίκευσης ανησυχιών, βαθύτερων σκέψεων ή ανάγκη να επικοινωνήσουμε είτε τις ιδέες μας είτε τον ίδιο τον εαυτό μας, στους άλλους.
Μετά απο μια περίοδο σιωπής, σκέφτηκα πως εκείνο που τρομάζει περισσότερο τον αναγνώστη, δεν είναι αυτά που γράφεις, αλλά το ότι συνεχίζεις με πάθος να γράφεις.
Παρακολουθώντας ιστολόγια διαπιστώνω ότι είτε στον ένα είτε στον άλλο βαθμό, όλοι και όλα επαναλαμβάνονται.
Επαναλαμβανόμαστε συνεχώς σε μια αναζήτηση εκείνων που θα ανατρέψουν τις καταστάσεις, τα πρόσωπα, τις πολιτικές.
Επαναλαμβανόμαστε, μέσα από εικόνες βίας, μέσα από περιγραφές γεγονότων και καταστάσεων καθημερινού βίου.
Πολλά απο τα ιστολόγια, όχι τόσο τα ειδησιογραφικά, προβάλλουν την ιδέα της οργανωμένης αντίστασης, ταυτόχρονα όμως οι αρθρογραφίες παραμένουν στάσιμες σε εκείνα τα σημεία που είναι βατά. Δηλαδή στην ανάλυση και στην περιγραφή των γεγονότων.
Όσο πιο ενδελεχής είναι η ανάλυση των γεγονότων ή ο λόγος ενός πολιτικού ή μια ψηφοφορία στο κοινοβούλιο, τόσο περισσότερο συνδράμει στον εγκλεισμό του αναγνώστη, στον εαυτό του και στην συνήθεια να συμφωνεί με την ανάλυση ή και ακόμη διαφωνώντας, να στερείται πρωτοβουλίας ή ενεργητικής συμπεριφοράς.
Υπάρχει, και αυτό προσπαθώ να διατυπώσω, μια πραγματικότητα που περιβάλει τα πράγματα και που ίσως αν δεν ερμηνεύει με σαφήνεια, εντούτοις καθοδηγεί τις σχέσεις των ανθρώπων τόσο στο επίπεδο της αμφίδρομης επικοινωνίας, όσο και στο επίπεδο των σχέσεων του με τα πράγματα.
Να δώσω ένα παράδειγμα.
Ενώ, αποτελεί πεποίθηση πλέον, που δεν χρειάζεται περισσότερη ανάλυση, πως το πολιτικό σύστημα, το γνωστό με τον όρο "κομματοκρατία" διαμόρφωσε τις απαραίτητες και κατάλληλες συνθήκες εμφάνισης και ανάπτυξης διεφθαρμένων πολιτικών, ως ιδέες ή αξιώματα, όπως νόμοι, διατάξεις, δικαστικές αποφάσεις κλπ, και διεφθαρμένων Πολιτικών ως πρόσωπα που συνέδραμαν στην παραγωγή διάφορων μορφών ανήθικης εξουσίας, παρακολουθώ πως είτε εμφανίζονται νέα πολιτικά - ιδεολογικά μορφώματα υπό τύπου κόμματα, είτε αναζητούνται νέα κόμματα, αλλά σε καμιά περίπτωση, παρά την προσπάθεια καταξιωμένων πανεπιστημιακών να συμβάλλουν σε ένα προσανατολισμό αναζήτησης νέων μορφών συγκρότησης Κράτους, Κοινωνίας, διαβούλευσης, συλλογικής απόφασης, συλλογικής συνείδησης κλπ, δεν παρατηρείται αρθρογραφία που να θέτει αυτά τα ζητήματα σε συζήτηση ώστε να προκύψει, ακόμα και σαν ενδεχόμενο, μια πολιτική πρόταση που θα μπορούσε να αντιπαρατεθεί στο υπάρχων πολιτικό σύστημα ή σε ένα σύστημα χωρίς κόμματα.
Κάθε άρθρο που διαβάζω, στερείται κάτι βασικό. Κάτι ουσιώδες. Αυτό δηλαδή που στερείται και ο λόγος των Πολιτικών ως πρόσωπα ή των Πολιτικών ως εκπρόσωποι κομμάτων.
Αν , παρ' όλη την αρθρογραφία ή τις αναλύσεις "ειδικών" και μη ειδικών στο διαδίκτυο ή στα ΜΜΕ ή στα περιοδικά ή σε συνεντεύξεις, δεν έχει δημιουργήσει όλη αυτή πανσπερμία άρθρων, πολιτικό κίνημα των ίδιων των πολιτών, τότε θα πρέπει να αναζητηθούν τα αίτια ή το αίτιο.
Πριν καιρό, κυκλοφόρησε και το γνωρίζεται αυτό καλά, ένα βιβλίο του Μπογιόπουλου, με τίτλο "Είναι ο Καπιταλισμός ...ηλίθιε" . Αναρωτήθηκα, πέρα από τα τόσο γνωστά με τα οποία καταπιάστηκε ο Μπογιόπουλος, γνωστά όχι κατ' ανάγκην σε όλους, και αυτό δικαιολογεί την έκδοση, εκείνο που με σημερινούς όρους, με σημερινές συνθήκες συγκρότησης και κουλτούρας της Ελληνικής κοινωνίας, θα αποτελούσε πρόταση που θα την συζητούσαμε ως ενδεχόμενη πολιτική ρήξη με το υπάρχον καθεστώς οικονομικής - κοινωνικής πραγματικότητας, χωρίς βεβαίως να ξεχνάμε την θέση της χώρας μας στον παγκόσμιο καταμερισμό, ποιο ήταν;
Αλλά και πάλι οι διάφοροι, ειδικοί ή λιγότερο ειδικοί αρθρογραφούντες, δεν καταπιάστηκαν να θέσουν αυτό που περιέγραφε στο βιβλίο του ο Μπογιόπουλος, ως αφορμή έστω μιας συζήτησης.
Σε αυτό το βιβλίο του ο Μπογιόπουλος, ως κομμουνιστής όπως ο ίδιος , και δεν αμφισβητείται, δηλώνει, η διέξοδος είναι ο Σοσιαλισμός.
Και ο ΣΥΡΙΖΑ για τον Σοσιαλισμό μιλάει, αλλά δεν μιλάει ως ΚΚΕ, δεν μιλάει ως Μπογιοπουλος.
Να θυμίσω εδώ, πως ο Ελληνικός λαός, ο οποίος κατά τεκμήριο που δεν μπορεί ν διαψευστεί από κανέναν, είναι Πολιτικά αγράμματος, έμαθε τι είναι "Σοσιαλισμός" από την μετάφραση που του αφηγήθηκε και στην θεωρία και στην πράξη το ΠΑΣΟΚ.
Επίσης , και όχι μόνο ο Ελληνικός λαός, έμαθε τι είναι ο "κομμουνισμός" όπως τον αφηγήθηκε η πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, όπου η ανώτατη κομματική νομενκλατούρα βρέθηκε ιδιοκτήτης του Κράτους και όλης την οικονομικής δραστηριότητας.
Τον καπιταλισμό τον γνωρίσαμε και ως Ελληνική εκδοχή, πολλοί τον νοσταλγούμε, και τον γνωρίζουμε σήμερα με το αυθεντικό του πρόσωπο.
Τον Σοσιαλισμό, τον μάθαμε ως μίζες, ως ανηθικότητα, ως παράνομο πλουτισμό, ως υπερχρέωση του Κράτους, ως εξαπάτηση δια του Χρηματιστηρίου, ως εκσυγχρονισμό, ως Γιωργάκη Παπανδρέου και ένταξη στο ΔΝΤ, ως διεφθαρμένους Πολιτικούς και διεφθαρμένους κομματικούς σχηματισμούς, ως αστυνομικής Τρομοκρατία, ως ρουσφετολογία ως κλπ.
Τον κομμουνισμό μας τον αφηγούνται ως Ουτοπία, αλλά τον γνωρίζουμε με την εικόνα που η πτώση της Σοβιετικής Ένωσης μας πληροφόρησε.
Τον Πατριωτισμό ως εργαλείο υποδούλωσης του λαού, ξεπουλήματος της χώρας, αναζήτηση στέγης σε χαρτόκουτα, αναζήτηση τροφής από κάδους σκουπιδιών, απο αναβίωση ναζιστικών συμβόλων, από πρωταθλητισμό στην ανεργία και στους φόρους χωρίς ανταπόδοση, απο τις χιλιάδες αυτοκτονίες, από την καταστροφή του κοινωνικού κράτους και των εργασιακών προστατευτικών σχέσεων , από...από....από.
Αλήθεια, από το 2009 μέχρι σήμερα , με την τόσο έντονη και συνεχή αρθρογραφία, γιατί ο λαός μας στράφηκε κατά μεγάλο ποσοστό στους θιασώτες του πιο ανελέητου, βάρβαρου και εγκληματικού εκτρώματος ως πολιτική - ιδεολογική πρόταση κατασκεύασε ο Φασισμός και ο Ναζισμός;
Γιατί αναζητά δικαίωση μέσα απο την εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής;
Κάτι λείπει και αυτό το κάτι, αναπαράγεται ως βασικό θεμελιώδη ζητούμενο τόσο στην αρθρογραφία όσο και στον Πολιτικό Λόγο των κομμάτων της Αντιπολίτευσης.
Είμαστε ...εδώ. Στο ίδιο σημείο από όπου ξεκίνησε ως ανάγκη έκφρασης γνώμης, ως ανάγκη αποφόρτισης, ως ανάγκη επικοινωνίας, ως ανάγκη συγκρότησης ενός κινήματος που ποτέ όμως δεν έγινε και που τελικά οδήγησε τον λαό στην μιζέρια της υποταγής του.
Αγαπητοί μου φίλοι, ποιο είναι το όραμα. Πίσω απο ποιο όραμα, ποια γη της νέας Εδέμ, θα στρατευθεί ο λαός για να επαναστατήσει;
Πότε κάναμε τον κόπο να σκεφτούμε, αν πχ καταργούσε ο λαός τα κόμματα, αν εναντιωνόταν στην ύπαρξη και λειτουργία του Κοινοβουλίου, πως φανταζόμαστε την διεύθυνση , την διοίκηση του Κράτους;
Κάναμε, σε συνεχείς αναφορές, σε μεγάλα ή μικρά κείμενα, κριτική στο Πολίτευμα αυτό που μας είπαν πως λέγετε Δημοκρατία αλλά όταν ο Γερμανός Πρόεδρος αναφέρθηκε πως αυτός ο τύπος Πολιτεύματος που η Δύση ονόμασε Δημοκρατία, γεννήθηκε στην Αγγλία και στη Ελβετία, πέσαμε πολλοί να τον φάμε.
Αυτή η αντίφαση δεν ήταν αρκετή για να μας υποδείξει πως είμαστε Πολιτικά αγράμματοι;
Σήμερα, τώρα που βρισκόμαστε σε μια περίοδο εκλογικών ανακατατάξεων, ποια αρθρογραφία θα πρυτανεύσει και ποια διλήμματα μπορούν να ξεβολέψουν απο τον καναπέ του ραγιαδισμού το εκλογικό σώμα;;
Αυτό είναι το ερώτημα.
Μετά απο μια περίοδο σιωπής, σκέφτηκα πως εκείνο που τρομάζει περισσότερο τον αναγνώστη, δεν είναι αυτά που γράφεις, αλλά το ότι συνεχίζεις με πάθος να γράφεις.
Παρακολουθώντας ιστολόγια διαπιστώνω ότι είτε στον ένα είτε στον άλλο βαθμό, όλοι και όλα επαναλαμβάνονται.
Επαναλαμβανόμαστε συνεχώς σε μια αναζήτηση εκείνων που θα ανατρέψουν τις καταστάσεις, τα πρόσωπα, τις πολιτικές.
Επαναλαμβανόμαστε, μέσα από εικόνες βίας, μέσα από περιγραφές γεγονότων και καταστάσεων καθημερινού βίου.
Πολλά απο τα ιστολόγια, όχι τόσο τα ειδησιογραφικά, προβάλλουν την ιδέα της οργανωμένης αντίστασης, ταυτόχρονα όμως οι αρθρογραφίες παραμένουν στάσιμες σε εκείνα τα σημεία που είναι βατά. Δηλαδή στην ανάλυση και στην περιγραφή των γεγονότων.
Όσο πιο ενδελεχής είναι η ανάλυση των γεγονότων ή ο λόγος ενός πολιτικού ή μια ψηφοφορία στο κοινοβούλιο, τόσο περισσότερο συνδράμει στον εγκλεισμό του αναγνώστη, στον εαυτό του και στην συνήθεια να συμφωνεί με την ανάλυση ή και ακόμη διαφωνώντας, να στερείται πρωτοβουλίας ή ενεργητικής συμπεριφοράς.
Υπάρχει, και αυτό προσπαθώ να διατυπώσω, μια πραγματικότητα που περιβάλει τα πράγματα και που ίσως αν δεν ερμηνεύει με σαφήνεια, εντούτοις καθοδηγεί τις σχέσεις των ανθρώπων τόσο στο επίπεδο της αμφίδρομης επικοινωνίας, όσο και στο επίπεδο των σχέσεων του με τα πράγματα.
Να δώσω ένα παράδειγμα.
Ενώ, αποτελεί πεποίθηση πλέον, που δεν χρειάζεται περισσότερη ανάλυση, πως το πολιτικό σύστημα, το γνωστό με τον όρο "κομματοκρατία" διαμόρφωσε τις απαραίτητες και κατάλληλες συνθήκες εμφάνισης και ανάπτυξης διεφθαρμένων πολιτικών, ως ιδέες ή αξιώματα, όπως νόμοι, διατάξεις, δικαστικές αποφάσεις κλπ, και διεφθαρμένων Πολιτικών ως πρόσωπα που συνέδραμαν στην παραγωγή διάφορων μορφών ανήθικης εξουσίας, παρακολουθώ πως είτε εμφανίζονται νέα πολιτικά - ιδεολογικά μορφώματα υπό τύπου κόμματα, είτε αναζητούνται νέα κόμματα, αλλά σε καμιά περίπτωση, παρά την προσπάθεια καταξιωμένων πανεπιστημιακών να συμβάλλουν σε ένα προσανατολισμό αναζήτησης νέων μορφών συγκρότησης Κράτους, Κοινωνίας, διαβούλευσης, συλλογικής απόφασης, συλλογικής συνείδησης κλπ, δεν παρατηρείται αρθρογραφία που να θέτει αυτά τα ζητήματα σε συζήτηση ώστε να προκύψει, ακόμα και σαν ενδεχόμενο, μια πολιτική πρόταση που θα μπορούσε να αντιπαρατεθεί στο υπάρχων πολιτικό σύστημα ή σε ένα σύστημα χωρίς κόμματα.
Κάθε άρθρο που διαβάζω, στερείται κάτι βασικό. Κάτι ουσιώδες. Αυτό δηλαδή που στερείται και ο λόγος των Πολιτικών ως πρόσωπα ή των Πολιτικών ως εκπρόσωποι κομμάτων.
Αν , παρ' όλη την αρθρογραφία ή τις αναλύσεις "ειδικών" και μη ειδικών στο διαδίκτυο ή στα ΜΜΕ ή στα περιοδικά ή σε συνεντεύξεις, δεν έχει δημιουργήσει όλη αυτή πανσπερμία άρθρων, πολιτικό κίνημα των ίδιων των πολιτών, τότε θα πρέπει να αναζητηθούν τα αίτια ή το αίτιο.
Πριν καιρό, κυκλοφόρησε και το γνωρίζεται αυτό καλά, ένα βιβλίο του Μπογιόπουλου, με τίτλο "Είναι ο Καπιταλισμός ...ηλίθιε" . Αναρωτήθηκα, πέρα από τα τόσο γνωστά με τα οποία καταπιάστηκε ο Μπογιόπουλος, γνωστά όχι κατ' ανάγκην σε όλους, και αυτό δικαιολογεί την έκδοση, εκείνο που με σημερινούς όρους, με σημερινές συνθήκες συγκρότησης και κουλτούρας της Ελληνικής κοινωνίας, θα αποτελούσε πρόταση που θα την συζητούσαμε ως ενδεχόμενη πολιτική ρήξη με το υπάρχον καθεστώς οικονομικής - κοινωνικής πραγματικότητας, χωρίς βεβαίως να ξεχνάμε την θέση της χώρας μας στον παγκόσμιο καταμερισμό, ποιο ήταν;
Αλλά και πάλι οι διάφοροι, ειδικοί ή λιγότερο ειδικοί αρθρογραφούντες, δεν καταπιάστηκαν να θέσουν αυτό που περιέγραφε στο βιβλίο του ο Μπογιόπουλος, ως αφορμή έστω μιας συζήτησης.
Σε αυτό το βιβλίο του ο Μπογιόπουλος, ως κομμουνιστής όπως ο ίδιος , και δεν αμφισβητείται, δηλώνει, η διέξοδος είναι ο Σοσιαλισμός.
Και ο ΣΥΡΙΖΑ για τον Σοσιαλισμό μιλάει, αλλά δεν μιλάει ως ΚΚΕ, δεν μιλάει ως Μπογιοπουλος.
Να θυμίσω εδώ, πως ο Ελληνικός λαός, ο οποίος κατά τεκμήριο που δεν μπορεί ν διαψευστεί από κανέναν, είναι Πολιτικά αγράμματος, έμαθε τι είναι "Σοσιαλισμός" από την μετάφραση που του αφηγήθηκε και στην θεωρία και στην πράξη το ΠΑΣΟΚ.
Επίσης , και όχι μόνο ο Ελληνικός λαός, έμαθε τι είναι ο "κομμουνισμός" όπως τον αφηγήθηκε η πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, όπου η ανώτατη κομματική νομενκλατούρα βρέθηκε ιδιοκτήτης του Κράτους και όλης την οικονομικής δραστηριότητας.
Τον καπιταλισμό τον γνωρίσαμε και ως Ελληνική εκδοχή, πολλοί τον νοσταλγούμε, και τον γνωρίζουμε σήμερα με το αυθεντικό του πρόσωπο.
Τον Σοσιαλισμό, τον μάθαμε ως μίζες, ως ανηθικότητα, ως παράνομο πλουτισμό, ως υπερχρέωση του Κράτους, ως εξαπάτηση δια του Χρηματιστηρίου, ως εκσυγχρονισμό, ως Γιωργάκη Παπανδρέου και ένταξη στο ΔΝΤ, ως διεφθαρμένους Πολιτικούς και διεφθαρμένους κομματικούς σχηματισμούς, ως αστυνομικής Τρομοκρατία, ως ρουσφετολογία ως κλπ.
Τον κομμουνισμό μας τον αφηγούνται ως Ουτοπία, αλλά τον γνωρίζουμε με την εικόνα που η πτώση της Σοβιετικής Ένωσης μας πληροφόρησε.
Τον Πατριωτισμό ως εργαλείο υποδούλωσης του λαού, ξεπουλήματος της χώρας, αναζήτηση στέγης σε χαρτόκουτα, αναζήτηση τροφής από κάδους σκουπιδιών, απο αναβίωση ναζιστικών συμβόλων, από πρωταθλητισμό στην ανεργία και στους φόρους χωρίς ανταπόδοση, απο τις χιλιάδες αυτοκτονίες, από την καταστροφή του κοινωνικού κράτους και των εργασιακών προστατευτικών σχέσεων , από...από....από.
Αλήθεια, από το 2009 μέχρι σήμερα , με την τόσο έντονη και συνεχή αρθρογραφία, γιατί ο λαός μας στράφηκε κατά μεγάλο ποσοστό στους θιασώτες του πιο ανελέητου, βάρβαρου και εγκληματικού εκτρώματος ως πολιτική - ιδεολογική πρόταση κατασκεύασε ο Φασισμός και ο Ναζισμός;
Γιατί αναζητά δικαίωση μέσα απο την εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής;
Κάτι λείπει και αυτό το κάτι, αναπαράγεται ως βασικό θεμελιώδη ζητούμενο τόσο στην αρθρογραφία όσο και στον Πολιτικό Λόγο των κομμάτων της Αντιπολίτευσης.
Είμαστε ...εδώ. Στο ίδιο σημείο από όπου ξεκίνησε ως ανάγκη έκφρασης γνώμης, ως ανάγκη αποφόρτισης, ως ανάγκη επικοινωνίας, ως ανάγκη συγκρότησης ενός κινήματος που ποτέ όμως δεν έγινε και που τελικά οδήγησε τον λαό στην μιζέρια της υποταγής του.
Αγαπητοί μου φίλοι, ποιο είναι το όραμα. Πίσω απο ποιο όραμα, ποια γη της νέας Εδέμ, θα στρατευθεί ο λαός για να επαναστατήσει;
Πότε κάναμε τον κόπο να σκεφτούμε, αν πχ καταργούσε ο λαός τα κόμματα, αν εναντιωνόταν στην ύπαρξη και λειτουργία του Κοινοβουλίου, πως φανταζόμαστε την διεύθυνση , την διοίκηση του Κράτους;
Κάναμε, σε συνεχείς αναφορές, σε μεγάλα ή μικρά κείμενα, κριτική στο Πολίτευμα αυτό που μας είπαν πως λέγετε Δημοκρατία αλλά όταν ο Γερμανός Πρόεδρος αναφέρθηκε πως αυτός ο τύπος Πολιτεύματος που η Δύση ονόμασε Δημοκρατία, γεννήθηκε στην Αγγλία και στη Ελβετία, πέσαμε πολλοί να τον φάμε.
Αυτή η αντίφαση δεν ήταν αρκετή για να μας υποδείξει πως είμαστε Πολιτικά αγράμματοι;
Σήμερα, τώρα που βρισκόμαστε σε μια περίοδο εκλογικών ανακατατάξεων, ποια αρθρογραφία θα πρυτανεύσει και ποια διλήμματα μπορούν να ξεβολέψουν απο τον καναπέ του ραγιαδισμού το εκλογικό σώμα;;
Αυτό είναι το ερώτημα.
