Η τελευταία ομιλία μου σε συνδικαλιστικό συνέδριο, λίγο πριν την συνταξιοδότηση μου.

 

ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΟΙΥΕ 27 και 28 Νοέμβρη 2021

Οι ανάγκες που εισήγαγε ο παλιός καπιταλισμός ήταν ουσιαστικά πολύ παρόμοιες με τις βασικές ανάγκες. Όμως, οι ανάγκες που εισήγαγε ο νέος καπιταλισμός, γνωστός ως Παγκοσμιοποίηση ή Νεοφιλελευθερισμός, είναι εντελώς και απόλυτα άχρηστες και τεχνητές.
Στην εξέλιξη του σε έναν Νέου τύπου φασισμού, όπως πολύ πρόσφατα προσδιορίστηκε ως καπιταλιστική Επανεκκίνηση , παράγει εκείνα τα αναγκαία εργαλεία επικράτησης στοχεύοντας απ’ ευθείας στον άνθρωπο και την μετάλλαξη του.

Να λοιπόν γιατί, μέσω αυτών, ο νέος καπιταλισμός δεν θα αρκούταν μόνο στο να αλλάξει ιστορικά, έναν τύπο ανθρώπου: αλλά θα συνέχιζε αλλάζοντας την ίδια την ανθρωπότητα.
Από το 1975 ο Pier Paolo Pasolini, είχε περιγράψει τις ανάγκες του Νέου καπιταλισμού όπως τον ζήσαμε :
Πρέπει να προστεθεί ότι ο καταναλωτισμός μπορεί να δημιουργήσει αμετάβλητες "κοινωνικές σχέσεις", τόσο με τη δημιουργία, όσο στη χειρότερη περίπτωση, στη θέση του παλιού "κληρικού-φασισμού" ένα νέο "τεχνητό-φασισμό", που θα μπορούσε να υλοποιηθεί μόνον υπό τον όρο να ονομάζεται αντιφασισμός· όπως είναι πλέον περισσότερο πιθανό, δημιουργώντας μέσα στο πλαίσιο της ηδονιστικής του ιδεολογίας, ένα πλαίσιο ψευδούς ανεκτικότητας και ψευδούς λαϊκισμού: χρησιμοποιώντας μια αυταπάτη ψευδαίσθησης, δηλαδή τα ατομικά δικαιώματα.
Και στις δύο περιπτώσεις ο χώρος της πραγματικής επαναστατικής διαφορετικότητας θα περιορίζεται στην ουτοπία, ή στην ανάμνηση: περιορίζοντας συνεπώς τη δράση των μαρξιστικών κομμάτων σε μια σοσιαλδημοκρατική λειτουργία, αναφορικά με την ιστορική οπτική, παντελώς νέα...

Ως εκ τούτου, πρέπει να αγωνιστούμε για τη διατήρηση όλων των μορφών, των εναλλακτικών και υποδεέστερων του πολιτισμού τους, ώστε να διατηρήσουμε την Τάξη μας ως Τάξη της Ανθρωπότητας ή να υποταχθούμε στον Νέο κόσμο , στην Νέα «κανονικότητα» Τον Δυστοπισμό  του Νέου Φασισμού που η εξέλιξη του νεοφιλελευθερισμού εδραιώνει ή προσπαθεί.

 

Οι εργαζόμενοι στην χώρα μας, είτε ως μισθωτοί εξαρτημένοι από τον εργοδότη τους, είτε ως εν ελευθερία βιοποριζόμενοι, μεταχειρίσθηκαν από ένα φαύλο κλεπτοκρατικό πολιτικό σύστημα Καπιταλισμού της χυδαιότητας, όμηρο του Δυτικού «πολιτισμού» της βαρβαρότητας, του χρήματος και της εκμετάλλευσης, κατά τον πιο επαχθή και προσβλητικό τρόπο.

Χρησιμοποιήθηκαν άλλοτε για να υποστηρίξουν πολιτικές σκοτεινών δυνάμεων που θα τους οδηγούσαν στην αμάθεια, τον εθνικισμό στην υποταγή και θα τους υποχρέωναν στην φτώχεια και στην εξαθλίωση επειδή τους δίδαξαν ότι «έτσι γεννήθηκαν» , άλλοτε ως θύματα νεφελωδών πολιτικό-ιδεολογικών στρατηγικών καταναλωτισμού και ψευδεπίγραφης πλαστικής ευτυχίας και  άλλοτε να ενοχοποιηθούν κατά έμμεσο ή ακόμη σε κάποιες των περιπτώσεων άμεσα ως αποδιοπομπαίοι τράγοι οποιασδήποτε οικονομικής πολιτικής που υπερχρέωνε την χώρα υπέρ των πλουσίων και των τυχοδιωκτών, καταδικάζοντάς τους σε μόνιμα υποζύγια του εξωτερικού χρέους και της χρεοδουλίας.

Σε όλα τα χρόνια που πέρασαν πολλοί σωτήρες με ψευδεπίγραφα μανιφέστα, μαρξιστικές παραδοχές ή Λαϊκίστικες ψευδαισθήσεις,   καλλιέργησαν φιλεργατικές και φιλολαϊκές δοξασίες,  περιπλανήσεις και περιπλανήσεις  σε πλαστικές ευτυχίες  καταναλωτισμού  που εγκλώβισαν τους εργαζόμενους σε μαντριά ψηφοθηρίας και κομματικών ανταγωνισμών προστασίας της δύναμης και της εκμεταλλευτικής εξουσίας του καπιταλισμού. Και κανένα κόμμα δεν εξαιρείται από τον κανόνα. 
Φανταστείτε τους ηγέτες των Κομμάτων ως Εμπόρους Ναρκωτικών. Κανένας έμπορας δεν κάνει χρήση . Κανένας ηγέτης που αυτοανακηρύσσεται μπροστάρης μια ιδεολογίας δεν πιστεύει ούτε δράμι αυτής της ιδεολογίας που υπερασπίζεται και προτάσσει εμπορευόμενος τους αφελείς για την ψήφο τους. 
Απότοκος αυτής της πραγματικότητας , του κτισίματος   τειχών ψευδαισθήσεων, είναι και η  χυδαία έκφραση ή αναφορά,  περιγραφή, προσδιορισμός, ως τέτοια της Εργατικής Τάξης. Η έκφραση -διατύπωση: Κόσμος της Εργασίας.  Μια αποϊδεολογικοποιημένη,  μια απολιτίκ έκφραση προσδιορισμού της Εργατικής τάξης. Και λυπάμαι που έχει παρασυρθεί και η Αριστερά ή αυτό που λέγεται Αριστερά , να αναμασάει δεξιοκρατούμενες ανοησίες και να παριστάνει ή να μιμείται την  σπουδαιοφανή μόρφωση της χυδαιότητας  των δωσίλογων  της Τάξης μας

Σε δεύτερο χρόνο, ο καθοριστικός ρόλος των πολιτικών οργανωμένων μηχανισμών μέσα στην οργάνωση των εργαζομένων, βοήθησε αποτελεσματικά την διάσπαση σε πολιτικά στρατόπεδα ανταγωνισμών, που τις περισσότερες φορές ο κοινός εχθρός δεν ήταν ο καπιταλισμός και το Πολιτικό σύστημα που τον προστάτευε αλλά η Εξουσία του ενός μηχανισμού πάνω στον άλλον.
Η παρακμή των συνδικαλιστικών οργανώσεων εκτός της κυβερνητικής παρέμβασης και της καθίζησης της οικονομικής δραστηριότητας με το κλείσιμο εκατοντάδων επιχειρήσεων ήταν αποτέλεσμα αυτών των κομματικών ανταγωνισμών με ταμπούρλο τις πλάτες των οργανωμένων εργατών. Μια συνεχή μέχρι τις μέρες μας πατερναλιστική επιβολή εξουσίας υποδούλωσης των εργαζομένων  και των οργανώσεων του στις πολιτικές ψηφοθηρικές ανάγκες των κομμάτων και των παραμάγαζων τους, τις συνδικαλιστικές παρατάξεις.
Δεν μπορεί να ξεχαστεί το γεγονός πως το ΠΑΜΕ κατ’ εντολή του Κουτσούμπα δώρισε στον Μητσοτάκη τις βασικές συνδικαλιστικές ομοσπονδίες , χρησιμοποιώντας τα αστικά δικαστήρια για να βάλουν την ταφόπλακα στη δράση των συνδικάτων παραχωρώντας  τον ανεμπόδιστο χρόνο να δημιουργήσει τον Νέο Επιτελικό  φασιστικό του κράτος  ως νέος Πρωθυπουργός,. 

Είναι η με εμφαντικό τρόπο διαπίστωση του ρόλου του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ ως συστημικοί θεσμικοί μηχανισμοί εδραίωσης  του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος και της πολιτικής προστασίας του  περισσότερο όταν η κυβερνητική εξουσία την κατέχει ο ιδεολογικός χώρος του κεφαλαίου, τα Δεξιά κόμματα. 
Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα με την Δυστοπική  κατάσταση που ζει το σύνολο της Ελληνικής Κοινωνίας. Όπου δεν είναι μόνο το ΠΑΜΕ  και το ΚΚΕ, αλλά στο σύνολό τους όλες οι Αριστερές πολιτικές συνδικαλιστικές παρατάξεις και οι πολιτικοί μηχανισμοί ( κόμματα)  στους οποίους αναφέρονται ως φερέφωνα των αποφάσεων τους.

 

Παρακολουθώ την αλλοτρίωση της πολιτικής σκέψης, την οργανωτική παρακμή,  την εκκωφαντική αφωνία τόσο των πολιτικών κομμάτων όσο και των συνδικαλιστικών παρατάξεων στα χυδαία, καταναγκαστικά, τιμωρητικά μέτρα  που λαμβάνονται από το επιτελείο του Νεοφασισμού και του ιατροφαρμακευτικού Ολοκληρωτισμού, σε βάρος των εργαζομένων , σε βάρος της αυτοδιάθεσης, της συναίνεσης , του δικαιώματος στην επιλογή. Και είναι απόδειξη αυτό της ιδεολογικής εκτροπής σε μια τύποις σοσιαλδημοκρατία βασταζόντων που χαρακτηρίζει το σύνολο των Αριστερών και κομμουνιστικών κομμάτων που τα αναγάγει σε  βασικά  υποστυλώματα  της νεοαφασιστικής κατάστασης που βιώνουμε ως ανθρωπότητα και ως πολιτισμός. Της Νέας Κανονικότητας.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον δράσης και λειτουργίας του Νέου Κόσμου ως προϋπόθεση της καπιταλιστικής επανεκκίνησης , λειτουργούν , αναπαράγονται και διαιωνίζονται οι συνδικαλιστικές οργανώσεις και οι ηγεσίες τους.

Ξαναζώ την Χούντα των συνταγματαρχών με δεκανίκι πλέον και την Αριστερά. Τότε η Αριστερά « παραθέριζε»  στα ξερονήσια και στα κρατητήρια της Ασφάλειας και της ΕΑΤ-ΕΣΑ. Σήμερα έχει βγει με τα κόκκινα λάβαρα της και προπαγανδίζει τον νεοναζισμό της ιατρικοποίησης της ζωής μας ανταγωνιζόμενη τους Φασίστες που κυβερνούν, για να μην της κλέψουν την δόξα.
Ούτε μια λέξη, μια αποστροφή του λόγου τους, μια αντίδραση στον νεοφασιμό της κανονικότητας που βάζει χιλιάδες υγειονομικούς εργαζόμενους στον γύψο της υποχρεωτικής και αντισυνταγματικής εκτροπής, της αναστολής της εργασίας, την αναστολή της ασφαλιστικής κάλυψης, οδηγώντας τους σε εξαθλίωση οικονομική και κοινωνική διότι δεν συμμορφώθηκαν με τα κελεύσματα της Εξουσίας. Πόσο ντρέπομαι για το ΚΚΕ, για τον ΣΥΡΙΖΑ, για τα εξωκοινοβουλευτικά κόμματα της Αριστεράς, για τις συνδικαλιστικές μας ηγεσίες. Για αυτόν το εξευτελισμό των  ιδεολογιών των κοινωνικών μας αγώνων και των δικαιωμάτων μας.

Με καταλύτη τον κορωνοϊό, μπαίνουμε σε μια νέα εποχή: Το υπερενισχυμένο κεφάλαιο της ψηφιακής τεχνολογίας επιτίθεται. Ένας παγκόσμιος μηχανισμός προπαγάνδας διαμορφώνει την κοινή γνώμη και το κοινό συναίσθημα. Οι άρχουσες τάξεις αδράχνουν την ευκαιρία, για να καταργήσουν θεμελιώδη ατομικά δικαιώματα δύο αιώνων, όπως το δικαίωμα της ελεύθερης κυκλοφορίας, της αυτοδιάθεσης του σώματος και της συμμετοχής στην οικονομική ζωή. Μαζί, μπαίνουν στο στόχαστρο και συλλογικά δικαιώματα, όπως του συνέρχεσθαι, του συνδικαλίζεσθαι και της συμμετοχής σε δημοκρατικές διαδικασίες. Η δημοκρατία και το εργατικό κίνημα μπαίνουν στον πάγο για απροσδιόριστο χρόνο. Ο δυτικός καπιταλισμός προσπαθεί να στρατιωτικοποιήσει τις κοινωνίες του, μιμούμενος το μεγάλο ανατολικό ανταγωνιστή του, την Κίνα. Θεσμοθετείται ο διαρκής έλεγχος της παραμικρής κίνησης του καθενός ανθρώπου από την εξουσία, με όπλο τις νέες τεχνολογίες. Η Υπαρκτή Αριστερά στο απόλυτο  σύνολό της υιοθετεί το κυρίαρχο αφήγημα, υποτάσσεται στην υγειονομική τρομοκρατία, αποδέχεται το νέο μοντέλο οργουελικού ελέγχου και αποκαλύπτει την ιστορική της παρακμή και το βαθιά συστημικό χαρακτήρα της. Νέες εστίες αντίστασης αρχίζουν να αναδεικνύονται, αλλού δειλά και συγκεχυμένα κι αλλού πιο δυναμικά και πιο συγκροτημένα, μακριά όμως από τα παλιά στερεότυπα, δίνοντάς μας μια μικρή ιδέα από το επερχόμενο μέλλον.

Είναι εντυπωσιακή η ανοχή της κοινωνίας στην παρατεταμένη στέρηση ελευθεριών και ατομικών-ανθρώπινων δικαιωμάτων που βιώνουμε εδώ και 20 μήνες, που παρουσιάστηκε από την αρχή ως επιχείρηση προστασίας και κατέληξε πλέον και σε επιχείρηση ελευθερίας. Ακόμη πιο εντυπωσιακό είναι να παρουσιάζεται η σταδιακή και μερική αποκατάσταση των αυτονόητων ελευθεριών ως “προνόμια”. Πολλοί είναι εκείνοι που επαίρονται κουβαλώντας την ταμπέλα του “προνομιούχου” και του “ πρωταγωνιστή”, ενώ στην πραγματικότητα έχουν καταντήσει να κουβαλούν παραμάσχαλα ένα πιστοποιητικό και μια ταυτότητα για να αποδείξουν την υγειονομική τους αθωότητα. Απέναντι τους έχουν εκείνους που καταδικάζονται σε ισόβια περιθωριοποίηση και σε κοινωνικό αποκλεισμό, οι λεπροί του 21ου αιώνα. Μέσα σε αυτούς οι χιλιάδες υγειονομικοί που σεβάστηκαν την επιστημοσύνη τους, το ιατρικό τους επάγγελμα, τον Κώδικα Δεοντολογίας και τις Διεθνείς συμβάσεις, το δικαίωμα αυτοδιάθεσης .

Όσοι πιστεύετε , στηρίξτε  τα κόμματα και τις παρατάξεις  των τεχνολατρικών και επιστημονοθρησκευτικών οργανώσεων της Υπαρκτής Αριστεράς ,  είστε μέρος του προβλήματος.
Σήμερα που δεσπόζει ο τεχνοφασισμός και η ιατρικοποίηση της καθημερινότητας η ελευθερία δεν αποτελεί ούτε κινηματική κατάκτηση ούτε συνταγματική επιταγή. Απεναντίας είναι μια βιομετρική απόδειξη συμπεριφοράς ζόμπι προς της εξουσία του Ιατρικοφασισμού που πρωτοστατεί σε αυτόν για τα επινίκια  η υπαρκτή σας Αριστερά.
Ουαι υμιν Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές, όπως έλεγε το κίνημα στην πρώτη και πιο αγνή περίοδο της Μεταπολίτευσης. Τσίπρες , Κουτσούμπες, Γιάνηδες με ένα ν, Αντάρσυοι και πολλοί άλλοι μαζί με τις ηγεσίες του συνδικαλισμού. Αν υπάρξει γνήσιο λαϊκό κίνημα  θα περάσει από πάνω σας. Πάνω από τα πολιτικά σας πτώματα . Ίσως τότε να μπορούν οι επερχόμενες γενιές να φτιάξουν έναν πιο δυνατό και πιο αξιόμαχο καλύτερο κόσμο.