Δεν ήταν τυχαία η εργολαβική χυδαιότητα του EXTRA εναντίον της ΓΣΕΕ και των συνδικαλιστικών οργανώσεων παραμονές της
μεγάλης απεργίας και των ογκωδέστατων συλλαλητηρίων.
Σήμερα, στον απόηχο των μεγάλων συγκεντρώσεων και της καθολικής
απεργίας, στην πρωινή ζώνη της ΕΡΑ –ΝΕΤ ο
παρουσιαστής – Δημοσιογράφος (;) προσπαθούσε να δημιουργήσει κλίμα ηττοπάθειας
σε σχέση με την απεργία και τα ογκώδη συλλαλητήρια. Ως επιχείρημα πρόβαλε ότι
πολλοί εργαζόμενοι με συνθήκες πλήρους καταπίεσης δεν απεργούσαν αλλά εργάζονταν
δώδεκα και δεκατέσσερις ώρες.
Οι … απόψεις του, μου έδωσαν το κίνητρο να γράψω σχετικά με
το φαινόμενο της απαξίας στην διεκδίκηση δικαιωμάτων μιας μερίδας, αρκετά μεγάλης,
εργαζομένων οι οποίοι δεν συμμετέχουν ποτέ σε καμιά συλλογική προσπάθεια, όμως δρέπονται
των καρπών εις υγεία των «κορόιδων».
Δηλαδή παραμένουν ιδιοτελώς και κουτοπόνηρα αντικοινωνικά
πολέμιοι στην συλλογικότητα και ατομικιστές στην …ατομικότητα.
Ενώ δηλαδή, η ατομικότητα αποτελεί την βάση της συλλογικής
κοινωνίας, ο ατομικισμός είναι το ναρκοπέδιο πάνω στο οποίο βαδίζει το άτομο.
Ένα ερώτημα που ανεμπόδιστα τίθεται στην πλευρά των
ατομικιστών είναι, τι έχουν καταφέρει
στην ζωή τους επενδύοντας στον ατομικισμό, δηλαδή στην τσέπη τους πάντα σε σχέση
με την συλλογικότητα απέναντι στους εργοδότες και το Κράτος.
Αλλά το φαινόμενο της αρνησικυρίας στην συλλογική απαίτηση,
διεκδίκηση, συμμετοχή, δράση, συγκρότηση επενδύεται από του υποστηρικτές του
ιμπεριαλισμούς ως δικαίωμα στην «Ελευθερία του ατόμου». Ως δικαίωμα «ελεύθερης
βούλησης». Ως δικαίωμα στην «εργασία».
Τα οικονομικά καθεστώτα που έχει δομήσει η ολιγαρχία
προπαγανδίζουν τον ατομικισμό, στην ανάδειξη του ατόμου, στην ευρηματικότητα, στις
«δεξιότητες», στην «ελευθερία» της αυτοδιάθεσης, στην αντιπαράθεση «τεμπέλη»
και «συνειδητού» εργαζόμενου που κάνει «καλά την δουλειά» του, στην οικοδόμηση
των φιλοδοξιών του, κλπ.
Αντίθετα προβάλλουν ως επιχείρημα κατά της συλλογικότητας, ότι
στις πλάτες εκείνων που εργάζονται πραγματικά και προσφέρουν κερδίζουν και οι υπόλοιποι χωρίς
να κοπιάζουν.
Στις πλάτες εκείνων που εργάζονται συνειδητά και προσφέρουν,
αποκτούν δικαιώματα και εκείνοι που ζουν σε βάρος της κοινωνίας.
Δεν μπορεί «αυτοί που αξίζουν» να παίρνουν τα ίδια λεφτά και
να έχουν τα «ίδια» δικαιώματα με τους κηφήνες.
Έτσι ως αντίδοτο των συλλογικών συμβάσεων που καταπιέζουν το
άτομο και τις φιλοδοξίες του, που φρενάρουν της εξέλιξη και την ανάδειξή του,
προβάλλονται οι ατομικές συμβάσεις και θεσπίζεται η αρχή της «ατομικής ελευθερίας»
ως δικαίωμα «αυτοπροσδιορισμού» και «αυτοδιάθεσης».
Ενώ η αρχή του δικαιώματος στην ατομική ελευθερία προβάλλει
την αγάπη προς το άτομο , το οικονομικό –πολιτικό σύστημα και οι διαχειριστές
του προβάλλουν την ερμηνεία του ιδιωτικού συμφέροντος που συγκρούεται σχεδόν πάντα
με το συλλογικό συμφέρον. Ακόμα και στις περιπτώσεις που επικαλούνται το
συλλογικό συμφέρον προβάλλεται ο ατομικισμός , είτε του Κράτους απέναντι στου πολίτες,
είτε του επιχειρηματία απέναντι στους εν μισθωτή δουλεία εργαζόμενους στην
επιχείρησή του, είτε της έννομης τάξης απέναντι στους εργάτες ενός ορυχείου, ενός
εργοστασίου, ενός πλοιοκτήτη κλπ. είτε ως «θυσία» υπέρ της σωτηρίας των δανειστών και της πατρίδας ή υπέρ της Ευρωπαϊκής
Ένωσης και του νομίσματος των Τραπεζιτών
, το ευρώ.
Τα επιχειρήματα αυτά όμως αποτελούν και μπούμερανγκ στους θιασώτες
του ατομικισμού, όπως ο κ. Καραντζαφέρης, δημοσιογράφος και αδελφός του Αρχηγού
του ΛΑΟΣ , ο οποίος ισχυρίζεται δημόσια πως έχουν δικαίωμα οι εργαζόμενοι να
αρνούνται τις εισφορές προς την εργατική
εστία, η οποία χρηματοδοτεί τα λειτουργικά έξοδα των συνδικαλιστικών οργανώσεων,
αφού αρνούνται την αναγνώριση των συνδικάτων και της ΓΣΕΕ .
Ταυτόχρονα όμως υπερασπίζεται το δικαίωμα του βασικού μισθού και της ωρίμανσης
των μισθών που όμως αποτελούν παραγωγικό έργο της δράσης της συλλογικότητας των
εργαζομένων, όπως αυτή συγκροτείται και εκφράζεται μέσα από τα συνδικάτα και
την ΓΣΕΕ .
Οι οπαδοί του ατομικισμού επιθυμούν από την μια να μην δεσμεύονται
με αποφάσεις συλλογικών οργάνων και από την άλλη να ληστεύουν το αποτέλεσμα των
συλλογικών δράσεων, των συλλογικών διεκδικήσεων.
Οι οπαδοί του ατομικισμού και οι υποστηρικτές τους αποτελούν
την εκτροπή από την Δημοκρατία, την φαυλότητα του συστήματος, την ναρκοθέτηση
των δικαιωμάτων του ατόμου, την αποσάθρωση της κοινωνίας, τον πολιορκητικό κριό
της διάλυσης του κοινωνικού κράτους και του Κράτους – συλλογική δύναμη της Κοινωνίας.
