Τα διαρθρωτικά μέτρα Στουρνάρα

Μίλησε λοιπόν ο κ. Στουρνάρας, πως στα επόμενα βήματα της οικονομίας, δεν έχουν θέση οι περικοπές μισθών και συντάξεων και πως ό,τι είχε να δώσει ο μισθός το έδωσε.

Μίλησε πως τα διορθωτικά μέτρα πρέπει να είναι διαρθρωτικά. Εμείς ξέρουμε τι σημαίνουν στην ελληνική πολιτική «διαρθρωτικά» μέτρα.

Τα έχουμε ζήσει μέσα από την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, την απελευθέρωση των απολύσεων, την δραστική μείωση των κοινωνικών ασφαλιστικών παροχών, την υπέρμετρη φορολόγηση των ακινήτων, τον φορολογικό παράδεισο για τα μεγάλα βιομηχανικά και εφοπλιστικά συγκροτήματα, την πλήρη ιδιωτικοποίηση του Κράτους το οποίο έχει μεταλλαχθεί σε τσιφλίκι των Τραπεζών, την διάλυση των μηχανισμών ασφάλειας και προστατευτισμού των πολιτών από την απογύμνωση των Αστυνομικών τμημάτων και την κατάργηση του θεσμού της Δημοτικής Αστυνομίας, το κλείσιμο Νοσοκομειακών μονάδων, την κατάργηση των Δημοτικών σχολείων, των Γυμνασίων και Λυκείων, των Πανεπιστημίων, την διάβρωση των Δικαστηρίων και την μετατροπή τους σε μηχανισμούς υποσκέλισης νόμων και συντάγματος και ουκ εστί τέλος.

Οι εργαζόμενοι, θύματα του προσηλυτισμού τους  στον ατομικισμό και την φαυλότητα της κομματοκρατίας, που τους είχαν πείσει ότι κατά μόνας και μέσα από την υποταγή τους στους κομματικούς μηχανισμούς, την εξυπηρέτηση των αναγκών των βουλευτών και των στελεχών του κόμματος, θα έλυναν τα προβλήματα τους και θα είχαν ευνοϊκή προτεραιότητα έναντι των άλλων σε κάθε σχέση επαφής με το Δημόσιο, ευνόησαν κατά την συντριπτική τους συμμετοχή στην επικράτηση των πιο αντιδραστικών και αντιλαϊκών μέτρων   ενός αυταρχικού κράτους και μιας φασιστικής πολιτειοκρατίας που διαχειρίζεται και το Κράτος και την ζωή τους.

Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, που πείστηκαν της «ευημερίας» που τους έταζαν κόμματα και πολιτικοί, όχι μόνο απείχαν από όλες τις μορφές συνδικαλισμού και οργάνωσης, αλλά στην συντριπτική τους  πλειοψηφία αποτελούσαν τον μόνιμο εχθρό, τον σίγουρο υπονομευτή της ύπαρξης και της δράσης των συνδικάτων, προς δόξα του ατομικισμού και της κομματοκρατούμενης αντίληψης που τους είχαν καλλιεργήσει χρόνια τώρα.  

Ενώ τα μέσα μαζική συσκότισης και βρόμικης προπαγάνδας, που είχαν ( και έχουν) αναλάβει εργολαβικά να εκπαιδεύουν τον λαό στις ανάγκες υποταγής στην κομματική πολιτειοκρατία  και στο κοινό συμφέρον, όπως αυτό το αντιλαμβανόταν κάθε φορά το Κράτος και ο κυβερνητικός του διαχειριστής,  στηλίτευαν την τακτική του «κοινωνικού αυτοματισμού», την ίδια ώρα «κρέμαγαν» στα μανταλάκια τις συνδικαλιστικές ηγεσίες προσάπτοντας τους συντεχνιακά, και άρα βρώμικα, συμφέροντα που εξυπηρετούσαν οι αντιδράσεις των.

Μέχρι και σήμερα, κάθε βρώμικο μυαλό ή κάθε ψυχοπαίδι οικονομικών συμφερόντων που πολιτεύεται είτε ως απλός βουλευτής είτε ως Υπουργός, οχυρώνεται για κάθε πράξη τους, για κάθε επιλογή του πίσω από το σλόγκαν, « δεν θα γίνουμε όμηροι των Συνδικαλιστών». 

Αυτό που εννοούν, είναι πως δεν θέλουν να μοιράζονται την δική τους εξουσία με θεσμούς της κοινωνίας που δεν ελέγχονται από τους ίδιους, αλλά και δεν επιθυμούν για το συμφέρον των οικονομικών τους αφεντάδων, να ευελπιστεί η Κοινωνία ότι μέσα από συλλογικές συγκροτήσεις και συλλογικές διεκδικήσεις μπορεί να επιφέρει αυτές τις πολιτικές και οικονομικές αλλαγές που ξεπερνούν Κράτος, Κόμματα, πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις συμφερόντων.

Χρειάζονται έναν λαό εξαρτημένο και εξαθλιωμένο, διανοητικά και οικονομικά.

Χρειάζονται ένα λαό χωρίς ανομοιομορφίες, χωρίς προσωπικότητα, χωρίς θέληση, χωρίς σκέψη, χωρίς δράση, χωρίς αντίσταση, χωρίς αυτοπεποίθηση. Χρειάζονται απλές μάζες, εύπλαστες και αδρανείς.

Δίπλα στο σλόγκαν « η πολύ Δημοκρατία βλάφτει» τοποθέτησαν και το καινούργιο.  « Η πολύ μόρφωση  δεν συμβάλει στις ανάγκες της οικονομίας».

Σήμερα γνωρίζουμε πως η οικονομία δεν αντέχει πολλά σχολεία αλλά έχουμε πολλούς ανεκμετάλλευτους χώρους για καινούργιες φυλακές.

Σήμερα ξέρουμε πως η υγεία και το δικαίωμα στην υγεία, το Κράτος και η ρουσφετολογία των κομμάτων   έμαθε κακώς στους πολίτες ότι είναι Δημόσια. Ότι είναι υποχρέωση του Κράτους. Η Υγεία είναι ιδιωτική και δικαίωμα σε αυτήν έχουν όσοι έχουν τα λεφτά για να την διεκδικήσουν.

Σήμερα ξέρουμε πως ο εργαζόμενος πρέπει να εργάζεται όσο τον έχει ανάγκη ο εργοδότης και να πληρώνεται όσο αντέχει  ο εργοδότης του.

Σήμερα ξέρουμε ότι η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας δεν σκοντάφτει στην έλλειψη παραγωγικότητας όπως μας προπαγάνδιζαν κάποτε, αλλά στους μισθούς που είναι πάνω από την Βουλγαρία, την Ρουμανία ή τις Ινδίες, καθώς και στα πολλά δικαιώματα που είχαν οι εργαζόμενοι.

Σήμερα ξέρουμε πως ασφαλής δεν είναι αυτός που έχει ένα δικό του σπίτι, ένα δικό του κομμάτι γης, γι’ αυτό δεν το χρειάζεται.

Σήμερα ξέρουμε – αυτό το ξέραμε και πριν- πως δεν μπορούμε να «ενοχλούμε» ή να ζητάμε η δίκαιη φορολόγηση να συμπεριλαμβάνει και τους πλουσίους και τους Τραπεζίτες και τους Βιομηχάνους ή τους Εφοπλιστές με τις τεράστιες εγκαταστάσεις και οικοπεδικές ιδιοκτησίες, που με θρασύτητα και χλεύη δηλώνουν ετήσια ατομικά και οικογενειακά εισοδήματα, λιγότερα και από τον φύλακα στις επιχειρήσεις τους. 

Σήμερα ξέρουμε, πως όταν η «επάρατη» που έλεγε ο Α. Παπανδρέου Δεξιά, προπαγάνδιζε την ατομική ιδιοκτησία, το «κεραμίδι»   πάνω από το κεφάλι κάθε Έλληνα,  που οι κομμουνιστές θα τους το πάρουν, το έκαναν για να τους το πάρουν σήμερα  οι ίδιοι και  να το παραδώσουν σε ευκατάστατους Γερμανούς, Άγγλους, Αυστριακούς, Ρώσους και λοιπούς Φιλέλληνες.

Μιλούν πως οι διαρθρωτικές «μεταρρυθμίσεις», δηλαδή οι ανατροπές, μεταφράζονται στον ανθελληνισμό της γης, των επιχειρήσεων, του Δημοσίου, της δουλοπαροικίας των τοπικών κοινωνιών, της εκχώρησης του Κράτους στις Πολυεθνικές και τις Τράπεζες, στην άγρια φορολόγηση, στις ατέλειωτες «δεξαμενές» άνεργων και εξαθλιωμένων εργατών, στην αφαίρεση του δικαιώματος ο γιος ή η κόρη του εργάτη να σπουδάζει,  στο ξερίζωμα των κοινωνικών – εργασιακών και οικονομικών  σχέσεων που αποτελεί προαπαιτούμενο προσέλκυσης ξένων κεφαλαίων που θα «βοηθήσουν» στην ανάπτυξη της χώρας ασελγώντας ποικιλοτρόπως πάνω στον λαό της.

Ξεχνούν όμως οι Έλληνες, πως μια μεγάλη διαρθρωτική μεταρρύθμιση τους έφαγε τις περιουσίες του και βύθισε την Ελληνική οικονομία την ύφεση. Είναι το χρηματιστήριο της ισχυρής Ελλάδας του Σημίτη. Είναι η προπαγάνδα πως το χρήμα και η ευημερία δεν παράγονται με την δουλειά, αλλά με τον τζόγο.  

Ξεχνούν όμως οι Έλληνες πως άλλη μια διαρθρωτική μεταρρύθμιση ήταν το «κούρεμα» των ομολόγων που κατέστρεψε  τα Ασφαλιστικά Ταμεία, τα Πανεπιστήμια, τα Νοσοκομεία και τους μικρό-ομολογιούχους.

Όπως δεν θυμούνται οι Έλληνες πως ότι κρατικοποίησε ο Εθνάρχης της Δεξιάς, ήταν χρεοκοπημένες ιδιωτικές επιχειρήσεις που ο λαός μέσα από την φορολόγηση θα πλήρωνε τα υπόλοιπα χρόνια τα ελλείμματα και θα «ανακήρυσσε» Εθνικούς Ευεργέτες όλα τα αποβράσματα του εμφυλίου πού είχαν καταχραστεί για να φτιάξουν τις τεράστιες περιουσίες τους, την φτώχεια, την ανέχεια, τον ξεριζωμό των Ελλήνων.

Οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που μας υπόσχετε ο κ. Στουρνάρας, είναι όλα αυτά πολλαπλασιαζόμενα με τον εαυτόν τους.

Είναι η αθώωση της πλουτοκρατίας που έμαθε να υπάρχει και να πλουτίζει υπερχρεώνοντας το Κράτος με δυσβάστακτα δάνεια  τα οποία πληρώνουν οι εργαζόμενοι.

Είναι η αθώωση του πολιτικού Προσωπικού για τις τυχοδιωκτικές υποκύψεις του στο αχαλίνωτο πάθος της πλουτοκρατίας να απομυζά τον Ελληνικό λαό και αυτοί να χαίρουν της εμπιστοσύνη και της συντήρησής τους στην εξουσία.

Είναι η αθώωση των Τραπεζών που χάιδευαν τα αυτιά των πολιτών για δάνεια, για κάθε λογοίς δάνεια,   χρήματα που λίμναζαν στα θησαυροφυλάκια τους . Για δωρεάν χρήμα που θα τους έκανε ευτυχισμένους και θα εκπλήρωναν τα όνειρά τους.

Που σήμερα όλα αυτά έχουν καταστεί κόκκινα και απειλούνται με κατασχέσεις, ενώ οι ίδιες με πρόσχημα τα κόκκινα δάνεια, ανακεφαλαιοποιούν την χασούρα τους, όμως την ανακεφαλαιοποίηση θα την πληρώσει ο Ελληνικός Λαός.

Είναι η αθώωση των τεχνοκρατών και των δανειστών που ανέξοδα όλα αυτά τα χρόνια πότιζαν με ιδέες, προτροπές, υποδείξεις και δάνεια ένα Κράτος και ένα τυχάρπαστο τυχοδιωκτικό και ανερμάτιστο πολιτικό Προσωπικό, που ακολουθούσε πιστά ή με ψεύτικα τσαλιμάκια τις επιδιώξεις τους, καταντώντας την χώρα μας «σκουπίδια».

Είναι η αθώωση της λιτότητας και του τούνελ που από το 85 που μας έβαλε ο Α. Παπανδρέου μέχρι σήμερα δεν είδαμε ποτέ ήλιο αλλά το φανάρι που κάθε φορά αναγγέλλονταν από τον κάθε απατεώνα Πρωθυπουργό για να ξεγελά έναν ευκολόπιστο και το ίδιο με αυτούς, λαό.

Δεν είναι μόνο το Πολιτικό προσωπικό τυχοδιώκτες  απατεώνες, λωποδύτες, γιουσουφάκια, μειοδότες. Το ίδιο με αυτούς είμαστε και εμείς. Είναι οι δικές μας επιλογές γιατί είμαστε ούνα φάτσα, ούνα ράτσα.

Το μικρό παιδί αν δεν το έχει μέσα του, όσο και να το εκπαιδεύσεις να γίνει κλέφτη, μεγαλώνοντας θα γίνει το αντίθετο από αυτό που επιδίωξες.

Ό Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ, είχε πει: Κανείς δε μπορεί να ανέβει στους ώμους σου, αν εσύ δεν σκύψεις.