Θα επαναπροσληφθούν οι Δημόσιοι υπάλληλοι που απολύονται.

Ας καταπιαστούμε με ένα θέμα, που και από την πλευρά της πολιτικής ηγεσίας που το υπεραμύνεται δεν το υποστηρίζει με έναν κατανοητό τρόπο, όχι ορθολογικό αλλά επιστημονικά ορθό.

Μια παρένθεση. Η επιστήμη και η φιλοσοφία δεν ταυτίζονται, όπως δεν ταυτίζεται η οικονομολογία με την φιλοσοφία. Απεναντίας και σύμφωνα με την Ελληνική φιλοσοφική παράδοση, οι επιστήμες εμπεριέχονται στην φιλοσοφία.

Μια άλλη παραδοχή, εκείνη της Μαρξιστικής «φιλοσοφίας» δέχεται πως ενώ η φιλοσοφία περιγράφει τον κόσμο, ο επιστημονικός σοσιαλισμός θέλει να τον αλλάξει.

Το ζήτημα που προκύπτει ως ανάγκη περισσότερο των εκφραστών της οικονομικής δεξιάς ή της Αστικής Τάξης, δημοσιογράφων και έντυπων και ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης, περισσότερο και από την πολιτικίζουσα Δεξιά, είναι πως με ορθολογικούς όρους μπορεί το μέγιστο πρόβλημα της ανεργίας σε συνδυασμό με το εξωτερικό χρέος και τον πλήρη μαρασμό της ελληνικής επιχειρηματικότητας, μπορεί να αλλάξει σύμφωνα με όσα υποστηρίζονται από τον ΣΥΡΙΖΑ, «ανακαλύπτοντας» πως δεν υπάρχει ενιαία άποψη γι’ αυτό το Θέμα. 

Κατ’ αρχήν οι ορθολογικοί όροι δεν είναι κατ’ ανάγκη και επιστημονικοί. Βασίζονται σε ταμπού της οικονομοτεχνίας που προβάλλονται από διάφορες σχολές οικονομικής σκέψης, στις οποίες κυριαρχούν οι τεχνοκρατικές τάσεις και κυρίως αυτό που έχουμε συνηθίσει ως Νεοφιλελεύθερος Ιμπεριαλισμός.

Μπορεί κανείς να απαντήσει με τον απλουστευτικό τρόπο, πως το κεφάλαιο ως ουδέτερη ύλη γονιμοποιείται μέσω της εργασίας. Η εργασία ως ενέργεια που ενεργοποιεί τον άνθρωπο και δίνει διέξοδο στις ανάγκες του, επιβάλει την συνέργειά του με κινητήριες δυνάμεις, όπως τα εργαλεία και το κεφάλαιο, στην αναζήτηση πέραν της φύσης, της ικανοποίησης των αναγκών του.

Αν επομένως στρεβλώσουν οι  όροι αυτής της συνθήκης, τότε και ο άνθρωπος και το κεφάλαιο και οι ανάγκες του μπαίνουν σε καθεστώς περιδίνησης. 

Οι θιασώτες του Νεοφιλελεύθερου Ιμπεριαλισμού, υποστηρίζουν, πως το κεφάλαιο δεν έχει ανάγκη τους εργαζόμενους ή τουλάχιστον έχει ανάγκη από τόσους εργαζόμενους όσο χρειάζεται για αν αναπτύσσεται κερδοφόρα χωρίς βαρίδια.

Οι υπόλοιποι ας επιλέξουν τον τρόπο που θα ζήσουν ή θα πεθάνουν.

Στην χώρα μας προσφάτως και ανερυθρίαστα, οι εξωτερικοί πάτρωνες αποικιοκράτες ( εμείς τους κάναμε από την στιγμή που διαλέξαμε την πολιτική ηγεσία να διαχειριστεί το Κράτος), υποστηρίζουν πως η Ελλάδα δεν μπορεί να ζήσει περισσότερους από 450.000 δημοσίους υπαλλήλους και περισσότερους από 2.000.000 εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα. Οι υπόλοιποι ας βρουν τους τρόπους να επιζήσουν μιας και το Κράτος και ανήμπορο είναι να τους θρέψει και δεν του επιτρέπεται να το κάνει, αν θέλει να παραμείνει στο ευρώ και την ευρωπαϊκή Ένωση.

Η απάντηση από την Αξιωματική Αντιπολίτευση, είναι πως δεν αναγνωρίζει αυτές τις παραδοχές και ότι θα επαναπροσληφθούν όσοι από το Δημόσιο απολύονται σήμερα.

Ναι, λένε οι οι σχολιάζοντες εκφραστές της Αστική Τάξης, αλλά δεν το λέει ο Αρχηγός ( εκεί έχουν μείνει) ούτε η πλειοψηφία, αλλά η έκφραση της μειοψηφίας, προεξέχοντος του κου Λαφαζάνη.       

Οι ιδεολογικοί εκφραστές της ανθρωποκεντρικής οικονομίας, δηλαδή του Καπιταλισμού, γνωστοί και ως συγκροτούντες την Αστική Τάξη ( μηχανικοί, Δικηγόροι, Δικαστές, Οικονομολόγοι, Δημοσιογράφοι, ιδιοκτήτες ραδιοφώνου, τηλεόρασης, έντυπων μέσων κλπ.) μαζί με την πολιτικίζουσα Δεξιά που ιδιοποιείται το Κράτος, βρίσκονται σε μια κατάσταση  επαμφοτερίζουσα  που προσπαθεί να διαμορφώσει νέους ρόλους συναλλαγής και συνύπαρξης.

Βλέπουμε δηλαδή από την μια την Κυβέρνηση να απαιτεί ή να εκλιπαρεί την υποστήριξη των ενεργειών της ως νόμιμες και συνταγματικές και από την άλλη να θέλει να «προλεταριοποιήσει» , να εκθρονίσει δηλαδή ότι μέχρι σήμερα αποτελούσε τους βαστάζοντες της πολιτικής της ύπαρξης.

Ειδικά σήμερα που η κυβέρνηση έχει συνεταιριστικά χαρακτηριστικά. Δηλαδή οι δύο πηγές εξουσίας και ιδιοποίησης του Κράτους εκφράζονται και εκπροσωπούνται δια ενός Κυβερνητικού σχήματος, το οποίο, καιρός ήταν, αποκαλύπτει και την ταξική του καταγωγή.

Έτσι λοιπόν ένα μέρος των πολιτικών και ιδεολογικών εκφραστών της ανθρωποκεντρικής οικονομίας, δηλαδή του καπιταλισμού, οι οποίοι και αυτοί βρίσκονται στον αντίποδα του νεοφιλελεύθερου Ιμπεριαλισμού, όσο αυτός αμφισβητεί πλέον την αναγκαιότητα συνύπαρξης τους,   προπαγανδίζουν τις παλιές καλές μέρες, σαν και αυτές που κυβέρνηση στην Χώρα ήταν ο Σημίτης, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν συμφωνούν και στις «παράλογες» απαιτήσεις της κοινωνίας, των εργαζομένων και των συνδικαλιστικών ηγεσιών τους, αλλά και της Αριστεράς, να έχουν περισσότερα προνόμια από όσα τους επιτρέπονται.

Ποιοι λοιπόν καθορίζουν τι επιτρέπεται και τι όχι;

Εκείνοι που καθορίζουν τι, πότε και αν επιτρέπεται δεν είναι οι εργαζόμενοι, δεν είναι οι ανάγκες τους αλλά η σχέση μεταξύ των ιδίων, της Πολιτικίζουσας Δεξιάς και του Ντόπιου και, άντε και λίγο παραέξω, ξένου κεφαλαίου.

Από την πλευρά τους, τόσο οι εργαζόμενοι όσο και η Αριστερά, δεν θέτουν στην πραγματική τους βάση τα ζητήματα που έχουν προκύψει, αλλά εντός του πλαισίου που άλλοι όρισαν επιθυμούν να έρθουν σε μια «ορθολογίζουσα» διαχείριση Κράτους και  Κοινωνίας.

Ακούμε δηλαδή από την μια τον Λαφαζάνη να λέει, πως οι απολυθέντες από το Δημόσιο θα επαναπροσληφθούν, και από την άλλη ο Παπαδημούλης να ισχυρίζεται ότι «Δεν τάζουμε λαγούς με πετραχήλια». 

Αυτό λοιπόν είναι «αντίφαση»; Αυτό δεν αναγορεύεται ως αντίφαση από τους ιδεολογικούς υπερασπιστές του καπιταλισμού και της πολιτικίζουσας Δεξιάς;

Η απάντηση στο ερώτημα αυτό δεν απαντιέται ούτε με τα επιχειρήματα Λαφαζάνη ούτε με τις παρεκκλίσεις Παπαδημούλη.

Η αριστερά, στο επίπεδο ας πούμε του ΚΚΕ, μιλά για έναν διαφορετικό προσανατολισμό, δηλαδή στρατηγική οικονομίας. Μέσα σε αυτήν την στρατηγική η εργασία προεξέχει του κέρδους και της επιχειρηματικότητας.

Στο επίπεδο δράσης της άλλης Αριστεράς, στην οποία ηγεμονεύει ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι καθαρό ποια η στρατηγική Ανάπτυξης.

Η περίοδος, από Πρωθυπουργό Σημίτη μέχρι σήμερα χαρακτηρίζεται ως περίοδο προσανατολισμού της οικονομίας στις υπηρεσίες και το εμπόριο.

Κάτω από αυτήν την στρατηγική, ο Δημόσιος τομέας φέρεται ως υπερτροφικός. Εξ αντικειμένου δηλαδή, με βάση την συγκεκριμένη στρατηγική οικονομίας, ο Δημόσιος τομέας είναι όντως υπερφορτωμένος με άχρηστο εργατικό δυναμικό, το οποίο θα έπρεπε να είχε απορροφηθεί από τον ιδιωτικό παραγωγικό τομέα υπηρεσιών. 

Αλλά, όπως καλά γνώριζε και προπαγάνδιζε ο πατερούλης αυτής της στρατηγικής οικονομίας, κος Σημίτης, το πλεονάζον προσωπικό του Δημόσιου αλλά και ιδιωτικού τομέα μπορούσε μέσα στα πλαίσια της κινητικότητας κεφαλαίου να «αποδράσει» σε άλλες χώρες της ΕΕ, αφού πλέον δεν υπάρχουν σύνορα και οι αντίστοιχες επιχειρήσεις Υπηρεσιών αδυνατούν να απορροφήσουν μεγάλα τμήματα εργαζομένων.  

Η επιλογή είναι, ή πας όπου βρεις δουλειά, Γερμανία, Αγγλία, Γαλλία, Σκανδιναβικές Χώρες κλπ. ή μένεις στην Ελλάδα, άνεργος και χωρίς εισοδήματα, αφού το κράτος δεν μπορεί να μας θρέψει όλους. 

Για να εμπεδωθεί αυτή η συνθήκη ανάμεσα στους εργαζόμενους και το Κράτος, επιδεινώνονται οι όροι συγκατοίκησης Κράτους και πολιτών δια μέσου των φορολογικών νόμων και την κατάργηση των κοινωνικών -  εργασιακών σχέσεων, οι οποίες είναι και οικονομικές σχέσεις.

Το μοντέλο αυτό επιθυμεί την δημιουργία μιας φθηνής, επιστημονικά καταρτισμένης τάξης προλεταριοποιημένων    κυρίως επιστημόνων και εν δυνάμει ιδεολογικών υποστηρικτών της Αστικής Ελληνικής Τάξης, που θα χρησιμοποιηθεί στις ανάγκες της βορειοδυτικής οικονομίας.

Πρέπει να αποσχισθεί από αυτό που τον «δίδαξε» η παλιά άρχουσα τάξη ότι τα επιστημονικά ελέυθερα επαγγέλματα αλλά και το ίδιο το επιστημονικό προσωπικό ανήκουν την λεγόμενη Ελληνική Αστική Τάξη. Άλλωστε και οι Ινδοί επιστήμονες δεν ανήκουν στην Ινδική Αστική Τάξη αλλά αποτελούν μια προλεταριακή εξειδικευμένη ομάδα ανθρώπων που χρησιμοποιούνται σε όλη την Ευρώπη και την Ασία, αλλά και στην Αμερική, για να λειτουργούν τις σύγχρονες αυτοματοποιημένες μεθόδους κέρδους των πολυεθνικών γιγάντων.    

Στην Ελλάδα θα μείνουν λίγες χιλιάδες επιστημόνων και εκατομμύρια ανειδίκευτοι εργάτες.

Για τον λόγο αυτό, και όχι λόγω οικονομικής κρίσης, κλείνουν σχολεία και Πανεπιστήμια και υποβαθμίζονται τα επαγγέλματα.

Η ιδιωτικοποίηση της παιδείας και της υγείας επιδεινώνουν την απόκτηση εργαλείων που έχει ανάγκη ο σημερινός άνθρωπος στην Ελλάδα, που θα τον διευκόλυναν να ζήσει μια πιο άνετη και χρήσιμη ζωή.

Η ευτυχία του έλληνα, προπαγανδίζεται έστω και με παρελκυστικό τρόπο από τους δημοσιογραφούντες δήθεν επικριτές της Κυβερνητικής Πολιτικής, δεν βρίσκεται στην Ελλάδα, αλλά στην μετανάστευσή του στις άλλες χώρες της ΕΕ μέχρι την Κίνα.

Στο αντίθετο μοντέλο, στην αντίθετη στρατηγική οικονομίας, την οποία ευαγγελίζεται όχι όμως με καθαρά λόγια ο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί τότε πρέπει να απαλείψει από το καταστατικό του την αγκύλωσή του στο ευρώ και την ΕΕ., η Ελλάδα χρειάζεται και τους Έλληνες επιστήμονες και τους μορφωμένους εργάτες.

Επομένως και έναν δημόσιο τομέα που θα υπηρετήσει την ανάκτηση της δυναμικής της Ελληνικής Οικονομίας, η οποία απωλέσθη από το δόγμα «ανήκομεν στις Υπηρεσίες» του κου Σημίτη και του κονκλαβίου της ΕΕ και της ΕΚΤ.

Εκεί λοιπόν θα έπρεπε να εστιάζεται η αντιπαράθεση Αριστεράς και Δεξιάς. Στην Στρατηγική της Οικονομίας.

Η Ελληνική επιχειρηματικότητα έχει και εκείνη δύο δυνατότητες να επιζήσει μέσα στο Περιβάλλον ΣΥΡΙΖΑ.

Η μία, να αποκτήσει εθνική και πατριωτική συνείδηση και η άλλη, να πάρει των ομματίων της και να μεταναστεύσει, χωρίς την απαίτηση να πάρει και τα κεφάλαια μαζί της.

Άλλωστε δεν έχει κεφάλαια. Ότι έχει είναι δανεικά που αύξησαν το εξωτερικό χρέος και που το χρέος αυτό το πληρώνει ο Ελληνικός Λαός. Σε αυτόν ανήκουν τα κεφάλαια. Όποιος πληρώνει το χρέος σε αυτόν ανήκουν και τα κεφάλαια, κύριε Βενιζέλο, κύριε Σαμαρά, κύριοι Βιομήχανοι, κύριοι Τραπεζίτες, κύριοι Εφοπλιστές.  

Αυτό πρέπει να υιοθετηθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί αυτό επιθυμεί και ο Λαός.

Μην ψάχνουμε ανάμεσα σε τρομαγμένους να βρούμε τον αριστερό λαό. Ο λαός είναι αριστερός, ακόμα και αυτός ο βλάκας ο Χρυσαβγίτης. Απλά δεν το ξέρει.

Εμείς πρέπει να ξεθάψουμε την Αριστερή συνείδηση του λαού μας και να την ενθρονίσουμε στον θρόνο που της πρέπει.

Το φιλότιμο είναι μια σχισμάδα αυτής της Αριστερής συνείδησης που έχει τούτος ο Λαός, αγαπητοί μου σύντροφοι.